က်ေနာ္ သူကိုခ်စ္သည္။သူအျပံဳးေလးကို သေဘာက်တယ္။သူရီသံေလးကို အျမဲနားေထာင္ခ်င္တယ္။သူနဲ႔ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာခ်င္တယ္။သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ တူတူ႐ွိေနခ်င္မိတယ္။တခါတေလ သူကို သဝန္တိုမိတာ အမွန္ပါ။သူက ခေလးဆန္ေတက္တယ္။တခါတရံမွ တဇြတ္ထိုးေလးေပါ့။သူအသားေရာင္က မျဖဴေသာလည္း မဲတဲ့ဘက္မွမပါသလို ညိဳေနတာ လည္းမဟုတ္ျပန္ဘူးဗ်ာ။ျဖဴတာလည္းမဟုတ္ ညိဳတာလည္းမဟုတ္ အဲ့အလယ္မွ ႐ွိတယ္ဗ်ာ။သူနဲ႔ လိုင္းေပၚမွ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာေနရရင္ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ေနတက္တယ္။သူက က်ေနာ္ ဆံုးမတာေလးေတြကို ''ဟုတ္'' ဆိုၿပီးနားေထာင္တက္တယ္။သူကိုစေတြေတာ့ က်ေနာ္ ရင္ေတြခုန္မိတာ အမွန္ဘဲ။သူမ်ားေတြ ေျပာသလို တဒိန္း ဒိန္းနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။သူနဲ႔ဆံုတာက ဆန္းတယ္။အစက သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ မသိပါဘူး။က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းကေနတစ္ဆင့္သူကိုသိခဲ့ရတာပါ။ဘယ္လိုစေတြ႕တာလဲ ဘယ္သူရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ စဥ္းစားလို႔မရေတာ့ ဘူးဗ်။သူကို အျပင္မွ ေတြ႕ရင္ ခပ္တန္းတန္းဘဲေနမိတာအမွန္ဘဲ။ေရာရင္ ေပါတယ္ထင္မွဆိုးတာကို။သူဘက္က က်ေနာ္ကို ခင္႐ွာပါတယ္။ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က သူကိုခင္တာမဟုတ္ဘူးေလ။က်ေနာ္မွ ခ်စ္ရတဲ့သူေတြမ်ားသားဗ်ာ။ဟိုတစ္ေယာက္လည္းခ်စ္သလို ဒီတစ္ေယာက္လည္းခ်စ္ေနမိတယ္။ေျပာရရင္ ေပြတယ္ဘဲထားပါေတာ့။အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ လွတာျမင္လို႔ လိုခ်င္တဲ့သေဘာမွ ႐ွိပါတယ္။
ဘယ္သူေတြက အခ်စ္ကိုဘယ္လိုဘဲ အဓိပၸါယ္ေတြသတ္မွတ္ၾကပါေစ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားႏွစ္ခြန္းနဲ႔ လံုေလာက္ပါတယ္။
က်ေနာ္ရဲ႕ အခ်စ္က သူအတြက္ အကာအကြယ္တစ္ခုျဖစ္ေစခ်င္တယ္။အားအင္တစ္ခုျဖစ္ေစခ်င္မိတယ္။တခါတေလမွ အားေပးေဖာ္တစ္ခုေပါ့။သူေပ်ာ္႐ွြင္ေနရင္ က်ေနာ္ ေက်နပ္ပါတယ္။သူက်ေနာ္ကို ေတြ႕ရင္ လုပ္ျပတဲ့ အက်င့္ေလးတစ္ခု႐ွိတယ္။လွ်ာထုတ္ျပၿပီး ေျပာင္စပ္စပ္႐ုပ္ေလးေပါ့ဗ်ာ။ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္လံုးထဲက မထြက္ဘူးရယ္။အဲ့အခ်ိန္ေလးကို အျမဲ႐ွိေစခ်င္မိတယ္။ဒါေပမဲ့ ခဏဘဲ။က်ေနာ္ သူကိုခ်စ္တယ္။ဒါပါမဲ့ .....
ေနာက္ဆံုးေတာ့ "ခ်စ္တယ္" 😁😁😁
No comments:
Post a Comment