ပန္းမဟုတ္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ အေၾကာင္း (အပိုင္း 10)
“မင္းရူးေနလား ေအာင္ေအာင္ မင္းကေအာင္ေအာင္ေကာ ဟုတ္ရဲ့လားကြ”
“ဟုတ္တယ္ ငါရူးေနတယ္ ငါအေၿခာက္ပဲ ေအးအဲဒီေတာ့ မင္းငါ့ကုိေပါင္းခ်င္ေပါင္း မေပါင္းခ်င္ေန၊ ငါဂရုမစိုက္ဘူး၊ ငါသိတာက ငါညီညီငယ္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္မယ္ ဒါပဲ”
“ေဟ့ေကာင္ မင္းလက္လြတ္စပါယ္မေၿပာနဲ႔ ညီညီငယ္ကုိ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လူ႔အသုိင္း၀ုိင္းနဲ႔ ေ၀းေအာင္ မင္းလုပ္ေနတာလား”
“မဟုတ္ဘူးကြ ေဖးမေနတာ ဒါေတြမင္းလုိေကာင္မ်ဳိးသိမွာမဟုတ္ဘူး”
နႏၵစိတ္တြင္ တင္းၾကပ္သြားေတာ့သည္။ ဘာေတြခံစားေနသည္ကုိ နႏၵနားမလည္ပါ။ သုိ႔ေပမယ့္ ညီညီငယ္ကုိေတာ့ ဒီေကာင္ကုိမေပးႏွုိင္ဘူး။
“ဟားဟား….ငါသိၿပီး မင္းက ညီညီငယ္နဲ႔ ငါတစ္ခုခုၿဖစ္မွာဆုိးလုိ႔ မင္းဒီလုိလုပ္ဇာတ္ခင္းလုိက္တာကုိ”
“ဘာလုပ္ဇာတ္လဲ”
“ေအာင္ေအာင္ရာ မင္းငယ္ပါေသးတယ္ မင္းလုပ္လုိက္တာက မင္းငါနဲ႔ ညီညီငယ္ကုိ တစ္ခုခုၿဖစ္မွာေၾကာက္ေနတယ္ ဒါေၾကာင့္ ငါနဲ့ညီညီငယ္ရဲ့ လုပ္ဇာတ္ကုိ မင္းဖြလုိက္တာကုိ”
“ေတာ္စမ္း ငါကလုပ္စရာလား ဒီအေၾကာင္းေတြေပၚလာလုိ႔ ငါဒီလုိေသခ်ာသြားတာ”
“မင္းမညာနဲ႔ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကုိ လုပ္ဇာတ္လုပ္ၿပီး မင္းဖန္တီးလုိက္တာက ထင္ထင္ၿခားၿခားၿဖစ္ေနတာပဲ၊ မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း အဲဒီေန႔မနက္က ငါထြက္သြားကုိ ဘယ္သူမွသိတာမဟုတ္ဘူး၊ ဆရာမ်ဳိးမင္းဆုိတာလည္း ငါေၿပာလုိ႔သိရတာ၊ ဆရာတစ္ေယာက္ကုိ ငါက ညီညီငယ္ဘာၿဖစ္တယ္ ညာၿဖစ္တယ္ ဆုိၿပီးေၿပာမယ့္သူလာ၊ ဆရာတစ္ေယာက္ကုိ ဒါမ်ဳိးေတြေၿပာလုိ႔ရမလာ မင္းေတြးၾကည့္၊ ေအးငါ့ဘက္ကခုိင္လုံတယ္ သက္ေသေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲ့ဒီေန႔မနက္က ငါဘယ္သူနဲ႔မွမေတြ႔ခဲ့ရပဲ ဒီကထြက္သြားရတာ၊ ကဲေၿပာစမ္းပါအုံး”
“ေလွ်ာက္မေၿပာေနနဲ႔ မင္းမွာ အေၾကာင္းရာေတြ ရွိမွာပဲ လုပ္ၾကံဘုိ႔ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ႏွင္းဆီေၾကာင့္ပဲ”
“မင္းလုပ္တာ"
နႏၵေၿပာေၿပာဆုိဆုိၿဖင့္ ေအာင္ေအာင္ထုိးလုိက္သည္။
ခြပ္
္
နႏၵလက္သီးခ်က္က ၿပင္းသြားသၿဖင့္ ေအာင္ေအာင္ လဲက်သြားသည္။ ေအာင္ေအာင္လူးလဲထကာ ၿပန္ထုိးရန္ လုပ္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့။
“ေတာ္ၾကေတာ့”
အသံလာရာကုိ ႏွစ္ေယာက္လုံးလွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့သည္။
“ဟင္ကုိကုိေလး”
ႏွစ္ေယာက္သားအ့ံၾသမွဳ့ေတြနွင့္အသံပါထြက္သြားသည္။
“မင္းတုိ႔ဘာၿဖစ္ေနၾကတာလည္း မရွက္ၾကဘူးလား”
အေၿခေနေတြက အံ့ၾသစရာေကာင္းလွေအာင္ေၿပာင္းလဲလာေတာ့သည္။ ဘာအေၾကာင္းကဘာကိုိဦးတည္သြားသည္ကုိေတာ့မသိေတာ့။
“မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာၿဖစ္ေနၾကတာလည္း ရွဴးေနၾကလား”
“ဘယ္တုံးကေရာက္ေနတာလဲ”
ႏွစ္ေယာက္သား သံၿပဳိင္အသံထြက္သြားေတာ့သည္။ သူတုိ႔ေၿပာဆုိေနသည္ကုိ ၾကားသြားလားဟု ေအာင္ေအာင္က စုိးရိမ္သြားသည္။ သူေၿပာသြားေသာ အေၾကာင္းရာမ်ားက ကိုိကုိေလး မၾကားသင့္ေသာ အေၾကာင္းရာမ်ားမဟုတ္လာ။
“မင္းတုိ႕ကုိစိတ္မခ်လုိ႔လုိက္တာ”
“ဘာေၾကာင့္လဲ”
“ဘာေၾကာင့္လဲ မေမးနဲ့ငါညီ ၿဖစ္တဲ့ ညီညီငယ္နဲ႕သက္ဆုိင္ေနမယ္ထင္လုိ႔လုိက္လာတာ”
ကုိကုိေလး နႏၵတုိ႔ထသြားၿပီး ထမင္းကုိ အၿမန္စားကာ ေနာက္ကလုိက္လာပါသည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ၾကာသြားသည့္ အေၾကာင္းက သူတုိ႕ကို လမ္းစေပ်ာက္သြားၿပီး ကုိကိုေလးက အေဆာင္ဘက္ကုိ သြားတုံး နႏၵေအာင္ေအာင္ကုိလွမ္းေခၚလုိက္သည့္ အသံကုိ ေဘာလုံးကြင္းဘက္သုိ႔ သြားေသာလမ္းဘက္မွ ၾကားလုိက္သၿဖင့္ ေနာက္ကလုိက္လာ ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ ေအာင္ေအာင္ ေၿပာလုိက္ေသာ စကားမ်ားကုိ အၿပည့္အ၀မၾကားလုိက္ပါ။
သူသိသည္ကေတာ့ ဒီအေၾကာင္းရာမ်ားကုိ ဘယ္သူၿဖန္႔ေနသည္ ဟုမသိရွိၾကပဲ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ စြတ္ဆြဲေၿပာဆုိေနသည့္ အေၾကာင္းပဲ ၿဖစ္လုိက္သည္။
“မင္းတုိ႔ေၿပာတဲ့ အေၾကာင္းရာကုိ ႏူိင္ႏူိင္နဲ့ ေအာင္ခုိင္ ၿဖန္႔လုိက္တာ”
“ဟင္....”
“ဟာ...”
မထင္မွတ္ထားေသာသူက ထုိအေၾကာင္းရာကုိ ၿဖန္႔လုိက္သည့္လူ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အ့ံၾသသြားေတာ့သည္။
“အစပထမက ငါလည္းတားမလုိ႔ပဲ ဒါေပမယ့္ ငါသိတဲ့အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ခရီးေရာက္ေနၿပီး၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ငါတားလုိက္ရင္၊ ငါ့ညီကုိကာကြယ္သလုိ မၿဖစ္ပဲ ပုိၿပီးႏွစ္သလုိၿဖစ္သြားမွာစုိလုိ႔ပဲ”
“မင္းက ညီညီငယ္အကုိၿဖစ္ၿပီး ဒီလုိၿငိမ္ေနႏုိင္တာ အ့ံၾသတယ္”
“ဟုတ္တယ္ မထင္မိဘူး”
“မင္းတုိ႔လုိပဲ ငါလဲစုိးရိမ္တဲ့သူပဲ၊ နံပါတ္(၁) တစ္ခ်က္က ငါတုိ႔ေလာင္းထားတဲ့ကိစၥပဲ ဒီကိစၥကုိ နႏၵၾကံစည္းေနတယ္လုိ႔ထင္လုိ႔၊ နံပါတ္(၂) အခ်က္ကေတာ့ ငါ့ညီကုိ ငါကယ္ထုတ္ရမယ္၊ မင္းကေလာင္းေၾကးနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ အေၾကာင္းရာရွိတယ္၊ ငါ့ညီကုိဒဏ္ရာေတြမေပးေစခ်င္ဘူး။ ဟုိအရင္ကလည္း ငါ့ညီကုိငါေစာ္ကားခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ငါကုိယ္တုိင္ င့့ါညီကုိကယ္ရမယ္၊ င့ါညီအေၾကာင္းငါသိတာေပါ့”
“ဘာေတြလဲ”
“ဟုတ္တယ္ မင္းတုိ႔နားမလည္ႏုိင္တာကုိ ငါလက္ခံတယ္”
“ကုိကိုေလး မင္းလုပ္တာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းက မင္းညီကုိမနစ္နာေစခ်င္လုိ႔ကယ္တာဟုတ္လာ၊ ဒါဆုိမင္းညီကုိမင္းတုိက္ခုိက္ေနတာနဲ့တူတူပဲ မင္းလုပ္ပုံက တိတ္ဆိတ္ေနလုိက္တာ”
“ဟုတ္တယ္ အဲဒီလုိလုပ္လုိက္တာကလည္း မင္းနဲ႔ ငါ့ညီရဲ့ အေၾကာင္းရာကုိ ဟန္႔တားေစတဲ့အေၾကာင္းရာပဲ”
“မဟုတ္ေသးပါဘူး”
“မင္းတုိ႔နားလည္ဘုိ႔မလုိဘူး၊ အဓိက ကငါ့ညီမင္းကုိစိတ္နာၿပီး မပါက္သက္ဘုိ႔ပဲ၊ ဒါကငါ့ညီကုိ ငါကယ္ထုတ္လုိက္တဲ့ အေၾကာင္းရာပဲ”
“မင္းလုပ္တာေကာင္းလာ ခုေတာ့ ညီညီငယ္ စိတ္ဘယ္ေလာက္ခံစားေနရမလဲ”
နႏၵ၏အလုိမက်ေသာ အသံကုိ ေထာက္ခံေသာ အားၿဖင့္ ေအာင္ေအာင္ ေခါင္းညိတ္ၿပသည္။
“သူစိတ္ခံစားရလဲ တစ္လေပါ့၊ အရင္ကတည္းငါ့ညီက တစ္ေယာက္တည္းေနတတ္ခဲ့တာ ဒီအေၾကာင္းရာေၾကာင့္ သူအေပါင္းသင္းၾကားမွာ ဘာမွထူးလာစရာမရွိဘူး၊ ဒီအေၾကာင္းရာေၾကာင့္ပဲ မင္းနဲ႔ေ၀းသြားမွာ ေအးငါလုိအပ္တာလဲ ဒါပဲ၊ မင္းလည္း ငါ့ညီကုိ ၾကည့္မရဘူးမဟုတ္လာ၊ ဒီေတာ့ ခုလုိသူခံစားေနရေတာ့့ မင္း၀မး္သာလုိ႔ရတာေပါ့”
“ေတာ္စမ္းပါ မင္းလုပ္တာကုိ ငါက၀မ္းသာေနမယ္ထင္လာ ကိုကုိေလး”
“မင္းက မင္းညီကုိၾကည့္မရဘူးဆုိ ခုေတာ့ဘာၿဖစ္တာလဲ”
“ေအးၾကည့္မရဘူး ဟုတ္တယ္ မနာလုိလုိ႔၊ ေမေမတုိ႔ သူ႔အေပၚပသားေပးထားတာကုိ မေက်နပ္လုိ႔၊ သုိ႔ေပမယ့္ ငါညီကုိ စိတ္ဒါဏ္ရာေပးမယ့္ တၿခားသူစိမ္းတစ္ေယာက္ၿဖစ္လာခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့လက္မခံ ႏုိင္ဘူးကြ”
“မင္းမဟုတ္ဘူး”
“ေအးဟုတ္တယ္ ငါကေကာက္က်စ္တယ္ ယုတ္ညံ့တယ္ မင္းေလာက္ေတာ့ မဆုိးဘူး နႏၵ”
“ေတာ္ေတာ့ ထက္မေၿပာနဲ့”
“ေၿပာရမွာပဲ မင္းကငါ့ညီကုိခုတုံးလုပ္ၿပီး ႏွင္းဆီထံခ်ည္းကပ္ေနတာေတြေပါ့၊ ၾကားကခံရတာ ငါ့ညီကြ”
“အင္း ဒါေတြထားေတာ့၊ ငါဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ ငါစိတ္မေကာင္းဘူး”
ေအာင္ေအာင္ကေဒါသထြက္ကာ။
“ဟုိေကာင္ေတြကုိသြားရွင္းမယ္”
“မလုပ္နဲ႔ တစ္ခ်ဳိ႔ၿပႆနာကုိ ေၿဖရွင္းရင္ ပုိၿပီးေတာ့ အမွန္ကုိ ဖုံးကြယ္ေစတယ္၊ မင္းတုိ႔ငါ့ညီဘက္က နာတယ္ဆုိရင္ေတာ့ မင္းတုိ႔က လမ္းကုိရွင္းေပးၾကေပါ့၊ အလုပ္နဲ႔ၿပၾကေပါ့”
ကုိကိုေလးေၿပာေသာ နည္းလမ္းက မွန္ကန္ေနသၿဖင့္ သူတို႔လက္ခံလုိက္သည္။
လူငယ္ေလးသုံးေယာက္ကေတာ့ ကုိယ္စီကုိယ္စီ အတၱမ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေနရခ်ိန္၀ယ္၊ ညီညီငယ္ကေတာ့ စာၾကည့္ခန္းထဲေရာက္လုိ႔ေနပါသည္။
အၿပင္ကေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ ညီညီငယ္ႏွင့္ပက္သက္ၿပီး ၿဖစ္ေနၾကေသာ ၿပႆနာမ်ားကုိေတာ့ ညီညီငယ္မသိရွာခဲ့ပါ။
နႏၵအေဆာင္က အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ညီညီငယ္ ၿပန္ေရာက္ေနပါၿပီး။ နႏၵ၀င္လာသည္ကုိ ညီညီငယ္ အ့ံၾသသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘာမွေတာ့မေၿပာၿဖစ္ပါ။
ေဒါက္….ေဒါက
္
“ဟာကြာ ဒီအခ်ိန္ၾကီးက်မွ ဘယ္ေကာင္လာလည္းမသိဘူး”
နႏၵေၿပာေၿပာဆုိဆုိႏွင့္ ထၿပီးတံခါးဖြင့္ေပးလုိက္သည္။
“ဟင္ ေအာင္ေအာင္”
“အင္း ငါညီညီငယ္ကုိ စာလာေမးတာ”
“ဒါဆုိ ေခါင္းအုံးေတြေရာ၊ ေဆာင္ေတြကေရာ”
“ေအာ္ဒါကေတာ့ ၾကာခ်င္လည္းၾကာႏုိင္တယ္ေလ ဒါေၾကာင့္ညည့္နက္သြားရင္ ငါကသူရဲေၾကာက္တတ္ေတာ့ ဒီမွာပဲအိပ္ေတာ့မယ္ေလ”
“အာ..မရဘူး၊ မင္းအေၾကာင္းငါသိတယ္ မရဘူး”
နႏၵက အတင္းတံခါးပိတ္ကာလုပ္သည္။ ေအာင္ေအာင္က ေၿခထုိးခံၿပီး တံခါးကုိ အတင္းလု၀င္သည္။ တံခါးၾကီးက အလယ္မွာ ႏွစ္ေယာက္တြန္းေနၾကသည္။ ညီညီငယ္လည္း ေၾကာင္ကာၾကည့္ေနမိသည္။
ေနာက္ဆုံး နႏၵတံခါးကုိ ဖြင့္ပစ္လုိက္ေတာ့သည္။ ေအာင္ေအာင္ တံခါးအတြန္း အခ်ိန္လြန္ကာ ေဆာင္မ်ားၿဖင့္ လုံးကာ ေရွ႔သုိ႔ဟက္ထုိးလဲက်သြားေတာ့သည္။
“ဟာဘယ္လုိေတြၿဖစ္ေနၾကတာလဲ”
“သူလုပ္တာ သူလုပ္တာ ညီညီငယ္”
ေအာင္ေအာင္က ညီညီငယ္ကုိ စီးတုိင္သည္။ ညီညီငယ္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ ၾကည့္လုိက္သည္။
“မင္းကဘာၿဖစ္လုိ႔လာတာလဲ ငါ့တုိ႔အခန္းကုိ”
“ဟုိေလ ဟုိစာေမးခ်င္လုိ႔ ငါေန႔လည္က မတက္လုိက္တဲ့စာေတြေမးခ်င္လုိ႔”
“ဟင္စာကၿဖင့္ သိပ္လည္းမသင္ေသးပဲနဲ႔ ခက္တာေတြလည္းမပါေသးပါဘူး”
“ေအးေလ ဒီေကာင္ေၾကာင္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ သြားေတာ့ မင္းအခန္းကုိ”
“မသြားဘူး”
ေအာင္ေအာင္က ေဆာင္ႏွင့္ေခါင္းအုံးကုိ ကုတင္ႏွစ္လုံးၾကားထဲခင္းလုိက္ေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ လွဲခ်လုိက္ေတာ့သည္။
“၀ါး…ခုမွဇိမ္ရွိသြားတာ
ငါမင္းတုိ႔အခန္းမွာပဲလာေနရင္ေကာင္းမလား”
“မေကာင္းဘူး”
နႏၵကုိေအာင္ေအာင္ ဘုၾကည့္ ၾကည့္လုိက္သည္။
“အင္းထားပါေတာ့ ကဲမင္းဘာေမးခ်င္တာလဲ ေမး၊ ငါလည္းစာက်က္ရအုံးမယ္”
“အင္း…ေတြ႔လာ နႏၵကညီငယ္ေလာက္ေတာင္ သေဘာထားမၾကီးဘူး စိတ္ပုတ္တယ္”
နႏၵလည္း တင္းေနသည္။ သူ႔ကုိလာမၾကဳိေသာ ညီညီငယ္ကုိလည္း တင္းသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူႏွင့္မဆုိင္သလုိ ကုတင္ေပၚတြင္လွဲခ်လုိက္ေတာ့သည္။
စားပြဲခုံက က်ဥ္းသၿဖင့္ ညီညီငယ္လည္း ေအာင္ေအာင္ခင္းထားေသာ အိပ္ယာေပၚထုိင္လုိက္ၿပီး ေအာင္ေအာင္နားမလည္ဘူး ဟုဆုိေသာ စာမ်ားကုိ စိတ္ပါလက္ပါစာရွင္းၿပေနသည္။
ညီညီငယ္ကေတာ့ ဘာမွမသိရွာပဲ စာေတြကုိ ရွင္းၿပေနသည္။ တစ္ေယာက္ေသာ သူကကုတင္ေပၚတြင္ ဟုိလိမ့္ဒီလိမ့္ ထလုိက္ထုိင္လုိက္ လုပ္ေနသည္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ညီညီငယ္စာ ရွင္းၿပေနသည္ကုိ စိတ္ပါလက္ပါ နားေထာင္ေနသည္။ ရွင္းၿပတာေတြ ၀င္လာမ၀င္လာေတာ့ မသိ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ေခါင္းၾကီးသာ ညိမ့္ေနပါေတာ့သည္။
“မင္းဘာၿဖစ္ေနတာလဲ”
ညီညီငယ္ နႏၵကုိရည္ရြယ္ၿပီးေမးလုိ္က္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
“မ်က္စိကုိေနာက္ေနတာပဲ ထလုိက္ထုိင္လုိက္နဲ႔”
“မင္းတုိ႔ကဆူညံေနေတာ့ ဘယ္လုိအိပ္ရမွာလဲ ငါကခရီးပန္းလာတာကြ”
“ထားလုိက္ပါကြာ ဒီေကာင္ကုိ ဘာမွေၿပာမေနနဲ့ေတာ့”
“ေဆာ္ဒီးကြာ ဟုတ္တယ္ ဒီေကာင္ပင္းပန္းလာတယ္ မနက္ၿဖန္မွရွင္းၿပေတာ့မယ္”
“ဒါဆိုိမင္းၿပန္ေတာ့ အေစာၾကီးရွိေသးတယ္”
“အာ…ၿပန္ဘူး အိပ္ခ်င္လာၿ႔ပီးကြာ အိပ္ေတာ့မယ္”
နႏၵကထၿပီး ေအာင္ေအာင္ကုိဆြဲသည္။ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ အတင္းပင္ေပကပ္ကာ စားပြဲခုံကုိ ဖက္ထားသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ နႏၵလက္ေလ်ာ့လုိက္ရေတာ့သည္။
“မင္းတုိ႔ေတြ ဘာၿဖစ္ေနၾကတာလဲ၊ သူအိပ္ခ်င္တာ အိပ္ပါေစ၊ ဘာၿဖစ္လဲ”
“ေအးေလ”
နႏၵမေက်နပ္ပဲ လက္ခံလုိက္ရေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ကေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ပုိ၍နားမလည္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။
ထုိရက္ကစၿပီး ေအာင္ေအာင္က ေန႔တုိင္အခန္းထဲလာသည္ မနက္က်မွ ထကာ အခန္းသုိ႔ၿပန္ပါေတာ့သည္။ နႏၵကေတာ့ စိတ္ထဲမေက်နပ္ေပမယ့္ ဘာမွမေၿပာသာေတာ့။
ပုိဆုိးသည္က ညီညီငယ္ေရခ်ဳိးခ်ိန္ကုိပါ လုိက္၍လုေနၾကေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ ေရခ်ဳိးဘုိ႔ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ၀င္လာၿပီး ဆုိခဲ့လွ်င္၊ နႏၵက အခန္းတူသၿဖင့္ ညီညီငယ္သြားၿပီးသည္ႏွင့္ ေနာက္ကလုိက္လာသည္။
ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိေၿခာင္းေနကာ ညီညီငယ္ေရခ်ဳိးထြက္ၿပီး ဆုိခဲ့လ်ွင္ သူသည္လည္း ေရခ်ဳိးရန္ ေရခ်ဳိးခန္းထဲသုိ႔၀င္လုိက္လာေတာ့သည္။ ထုိအခါမ်ဳိးတြင္ေတာ့ နႏၵႏွင့္ ေအာင္ေအာင္ ညီညီငယ္ မသိေအာင္ၾကိတ္တုိက္ေနၾကပါေတာ့သည္။
............. TBC.................
Unicode
ပန်းမဟုတ်သော ပန်းတစ်ပွင့် အကြောင်း (အပိုင်း 10)
“မင်းရူးနေလား အောင်အောင် မင်းကအောင်အောင်ကော ဟုတ်ရဲ့လားကွ”
“ဟုတ်တယ် ငါရူးနေတယ် ငါအခြောက်ပဲ အေးအဲဒီတော့ မင်းငါ့ကိုပေါင်းချင်ပေါင်း မပေါင်းချင်နေ၊ ငါဂရုမစိုက်ဘူး၊ ငါသိတာက ငါညီညီငယ်ကို စောင့်ရှောက်မယ် ဒါပဲ”
“ဟေ့ကောင် မင်းလက်လွတ်စပါယ်မပြောနဲ့ ညီညီငယ်ကို ဒုက္ခရောက်အောင် လူ့အသိုင်း၀ိုင်းနဲ့ ေ၀းအောင် မင်းလုပ်နေတာလား”
“မဟုတ်ဘူးကွ ဖေးမနေတာ ဒါတွေမင်းလိုကောင်မျိုးသိမှာမဟုတ်ဘူး”
နန္ဒစိတ်တွင် တင်းကြပ်သွားတော့သည်။ ဘာတွေခံစားနေသည်ကို နန္ဒနားမလည်ပါ။ သို့ပေမယ့် ညီညီငယ်ကိုတော့ ဒီကောင်ကိုမပေးနှိုင်ဘူး။
“ဟားဟား….ငါသိပြီး မင်းက ညီညီငယ်နဲ့ ငါတစ်ခုခုဖြစ်မှာဆိုးလို့ မင်းဒီလိုလုပ်ဇာတ်ခင်းလိုက်တာကို”
“ဘာလုပ်ဇာတ်လဲ”
“အောင်အောင်ရာ မင်းငယ်ပါသေးတယ် မင်းလုပ်လိုက်တာက မင်းငါနဲ့ ညီညီငယ်ကို တစ်ခုခုဖြစ်မှာကြောက်နေတယ် ဒါကြောင့် ငါနဲ့ညီညီငယ်ရဲ့ လုပ်ဇာတ်ကို မင်းဖွလိုက်တာကို”
“တော်စမ်း ငါကလုပ်စရာလား ဒီအကြောင်းတွေပေါ်လာလို့ ငါဒီလိုသေချာသွားတာ”
“မင်းမညာနဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ခုကို လုပ်ဇာတ်လုပ်ပြီး မင်းဖန်တီးလိုက်တာက ထင်ထင်ခြားခြားဖြစ်နေတာပဲ၊ မင်းစဉ်းစားကြည့်စမ်း အဲဒီနေ့မနက်က ငါထွက်သွားကို ဘယ်သူမှသိတာမဟုတ်ဘူး၊ ဆရာမျိုးမင်းဆိုတာလည်း ငါပြောလို့သိရတာ၊ ဆရာတစ်ယောက်ကို ငါက ညီညီငယ်ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ် ဆိုပြီးပြောမယ့်သူလာ၊ ဆရာတစ်ယောက်ကို ဒါမျိုးတွေပြောလို့ရမလာ မင်းတွေးကြည့်၊ အေးငါ့ဘက်ကခိုင်လုံတယ် သက်သေတွေလည်း ရှိတယ်။ အဲ့ဒီနေ့မနက်က ငါဘယ်သူနဲ့မှမတွေ့ခဲ့ရပဲ ဒီကထွက်သွားရတာ၊ ကဲပြောစမ်းပါအုံး”
“လျှောက်မပြောနေနဲ့ မင်းမှာ အကြောင်းရာတွေ ရှိမှာပဲ လုပ်ကြံဘို့ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ နှင်းဆီကြောင့်ပဲ”
“မင်းလုပ်တာ"
နန္ဒပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် အောင်အောင်ထိုးလိုက်သည်။
ခွပ်
်
နန္ဒလက်သီးချက်က ပြင်းသွားသဖြင့် အောင်အောင် လဲကျသွားသည်။ အောင်အောင်လူးလဲထကာ ပြန်ထိုးရန် လုပ်လိုက်ချိန်မှာတော့။
“တော်ကြတော့”
အသံလာရာကို နှစ်ယောက်လုံးလှည့်ကြည့်လိုက်တော့သည်။
“ဟင်ကိုကိုလေး”
နှစ်ယောက်သားအ့ံသြမှု့တွေနှင့်အသံပါထွက်သွားသည်။
“မင်းတို့ဘာဖြစ်နေကြတာလည်း မရှက်ကြဘူးလား”
အခြေနေတွေက အံ့သြစရာကောင်းလှအောင်ပြောင်းလဲလာတော့သည်။ ဘာအကြောင်းကဘာကိိုဦးတည်သွားသည်ကိုတော့မသိတော့။
“မင်းတို့နှစ်ယောက် ဘာဖြစ်နေကြတာလည်း ရှူးနေကြလား”
“ဘယ်တုံးကရောက်နေတာလဲ”
နှစ်ယောက်သား သံပြိုင်အသံထွက်သွားတော့သည်။ သူတို့ပြောဆိုနေသည်ကို ကြားသွားလားဟု အောင်အောင်က စိုးရိမ်သွားသည်။ သူပြောသွားသော အကြောင်းရာများက ကိိုကိုလေး မကြားသင့်သော အကြောင်းရာများမဟုတ်လာ။
“မင်းတို့ကိုစိတ်မချလို့လိုက်တာ”
“ဘာကြောင့်လဲ”
“ဘာကြောင့်လဲ မမေးနဲ့ငါညီ ဖြစ်တဲ့ ညီညီငယ်နဲ့သက်ဆိုင်နေမယ်ထင်လို့လိုက်လာတာ”
ကိုကိုလေး နန္ဒတို့ထသွားပြီး ထမင်းကို အမြန်စားကာ နောက်ကလိုက်လာပါသည်။ အချိန်အနည်းငယ် ကြာသွားသည့် အကြောင်းက သူတို့ကို လမ်းစပျောက်သွားပြီး ကိုကိုလေးက အဆောင်ဘက်ကို သွားတုံး နန္ဒအောင်အောင်ကိုလှမ်းခေါ်လိုက်သည့် အသံကို ဘောလုံးကွင်းဘက်သို့ သွားသောလမ်းဘက်မှ ကြားလိုက်သဖြင့် နောက်ကလိုက်လာ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ထိုကြောင့် အောင်အောင် ပြောလိုက်သော စကားများကို အပြည့်အ၀မကြားလိုက်ပါ။
သူသိသည်ကတော့ ဒီအကြောင်းရာများကို ဘယ်သူဖြန့်နေသည် ဟုမသိရှိကြပဲ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် စွတ်ဆွဲပြောဆိုနေသည့် အကြောင်းပဲ ဖြစ်လိုက်သည်။
“မင်းတို့ပြောတဲ့ အကြောင်းရာကို နိူင်နိူင်နဲ့ အောင်ခိုင် ဖြန့်လိုက်တာ”
“ဟင်....”
“ဟာ...”
မထင်မှတ်ထားသောသူက ထိုအကြောင်းရာကို ဖြန့်လိုက်သည့်လူ ဆိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး အ့ံသြသွားတော့သည်။
“အစပထမက ငါလည်းတားမလို့ပဲ ဒါပေမယ့် ငါသိတဲ့အချိန်က တော်တော်ခရီးရောက်နေပြီး၊ ဒီအချိန်မှာ ငါတားလိုက်ရင်၊ ငါ့ညီကိုကာကွယ်သလို မဖြစ်ပဲ ပိုပြီးနှစ်သလိုဖြစ်သွားမှာစိုလို့ပဲ”
“မင်းက ညီညီငယ်အကိုဖြစ်ပြီး ဒီလိုငြိမ်နေနိုင်တာ အ့ံသြတယ်”
“ဟုတ်တယ် မထင်မိဘူး”
“မင်းတို့လိုပဲ ငါလဲစိုးရိမ်တဲ့သူပဲ၊ နံပါတ်(၁) တစ်ချက်က ငါတို့လောင်းထားတဲ့ကိစ္စပဲ ဒီကိစ္စကို နန္ဒကြံစည်းနေတယ်လို့ထင်လို့၊ နံပါတ်(၂) အချက်ကတော့ ငါ့ညီကို ငါကယ်ထုတ်ရမယ်၊ မင်းကလောင်းကြေးနဲ့လုပ်ထားတဲ့ အကြောင်းရာရှိတယ်၊ ငါ့ညီကိုဒဏ်ရာတွေမပေးစေချင်ဘူး။ ဟိုအရင်ကလည်း ငါ့ညီကိုငါစော်ကားခဲ့ပြီးပြီ၊ ငါကိုယ်တိုင် င့့ါညီကိုကယ်ရမယ်၊ င့ါညီအကြောင်းငါသိတာပေါ့”
“ဘာတွေလဲ”
“ဟုတ်တယ် မင်းတို့နားမလည်နိုင်တာကို ငါလက်ခံတယ်”
“ကိုကိုလေး မင်းလုပ်တာမဟုတ်ဘူး၊ မင်းက မင်းညီကိုမနစ်နာစေချင်လို့ကယ်တာဟုတ်လာ၊ ဒါဆိုမင်းညီကိုမင်းတိုက်ခိုက်နေတာနဲ့တူတူပဲ မင်းလုပ်ပုံက တိတ်ဆိတ်နေလိုက်တာ”
“ဟုတ်တယ် အဲဒီလိုလုပ်လိုက်တာကလည်း မင်းနဲ့ ငါ့ညီရဲ့ အကြောင်းရာကို ဟန့်တားစေတဲ့အကြောင်းရာပဲ”
“မဟုတ်သေးပါဘူး”
“မင်းတို့နားလည်ဘို့မလိုဘူး၊ အဓိက ကငါ့ညီမင်းကိုစိတ်နာပြီး မပါက်သက်ဘို့ပဲ၊ ဒါကငါ့ညီကို ငါကယ်ထုတ်လိုက်တဲ့ အကြောင်းရာပဲ”
“မင်းလုပ်တာကောင်းလာ ခုတော့ ညီညီငယ် စိတ်ဘယ်လောက်ခံစားနေရမလဲ”
နန္ဒ၏အလိုမကျသော အသံကို ထောက်ခံသော အားဖြင့် အောင်အောင် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
“သူစိတ်ခံစားရလဲ တစ်လပေါ့၊ အရင်ကတည်းငါ့ညီက တစ်ယောက်တည်းနေတတ်ခဲ့တာ ဒီအကြောင်းရာကြောင့် သူအပေါင်းသင်းကြားမှာ ဘာမှထူးလာစရာမရှိဘူး၊ ဒီအကြောင်းရာကြောင့်ပဲ မင်းနဲ့ေ၀းသွားမှာ အေးငါလိုအပ်တာလဲ ဒါပဲ၊ မင်းလည်း ငါ့ညီကို ကြည့်မရဘူးမဟုတ်လာ၊ ဒီတော့ ခုလိုသူခံစားနေရတော့့ မင်း၀မး်သာလို့ရတာပေါ့”
“တော်စမ်းပါ မင်းလုပ်တာကို ငါက၀မ်းသာနေမယ်ထင်လာ ကိုကိုလေး”
“မင်းက မင်းညီကိုကြည့်မရဘူးဆို ခုတော့ဘာဖြစ်တာလဲ”
“အေးကြည့်မရဘူး ဟုတ်တယ် မနာလိုလို့၊ မေမေတို့ သူ့အပေါ်ပသားပေးထားတာကို မကျေနပ်လို့၊ သို့ပေမယ့် ငါညီကို စိတ်ဒါဏ်ရာပေးမယ့် တခြားသူစိမ်းတစ်ယောက်ဖြစ်လာခဲ့မယ်ဆိုရင်တော့လက်မခံ နိုင်ဘူးကွ”
“မင်းမဟုတ်ဘူး”
“အေးဟုတ်တယ် ငါကကောက်ကျစ်တယ် ယုတ်ညံ့တယ် မင်းလောက်တော့ မဆိုးဘူး နန္ဒ”
“တော်တော့ ထက်မပြောနဲ့”
“ပြောရမှာပဲ မင်းကငါ့ညီကိုခုတုံးလုပ်ပြီး နှင်းဆီထံချည်းကပ်နေတာတွေပေါ့၊ ကြားကခံရတာ ငါ့ညီကွ”
“အင်း ဒါတွေထားတော့၊ ငါဒီအကြောင်းကြောင့် ငါစိတ်မကောင်းဘူး”
အောင်အောင်ကဒေါသထွက်ကာ။
“ဟိုကောင်တွေကိုသွားရှင်းမယ်”
“မလုပ်နဲ့ တစ်ချို့ပြဿနာကို ဖြေရှင်းရင် ပိုပြီးတော့ အမှန်ကို ဖုံးကွယ်စေတယ်၊ မင်းတို့ငါ့ညီဘက်က နာတယ်ဆိုရင်တော့ မင်းတို့က လမ်းကိုရှင်းပေးကြပေါ့၊ အလုပ်နဲ့ပြကြပေါ့”
ကိုကိုလေးပြောသော နည်းလမ်းက မှန်ကန်နေသဖြင့် သူတို့လက်ခံလိုက်သည်။
လူငယ်လေးသုံးယောက်ကတော့ ကိုယ်စီကိုယ်စီ အတ္တများနှင့် ရင်ဆိုင်နေရချိန်၀ယ်၊ ညီညီငယ်ကတော့ စာကြည့်ခန်းထဲရောက်လို့နေပါသည်။
အပြင်ကဘောလုံးကွင်းထဲမှာ ညီညီငယ်နှင့်ပက်သက်ပြီး ဖြစ်နေကြသော ပြဿနာများကိုတော့ ညီညီငယ်မသိရှာခဲ့ပါ။
နန္ဒအဆောင်က အခန်းထဲရောက်တော့ ညီညီငယ် ပြန်ရောက်နေပါပြီး။ နန္ဒ၀င်လာသည်ကို ညီညီငယ် အ့ံသြသွားသည်။ သို့သော် ဘာမှတော့မပြောဖြစ်ပါ။
ဒေါက်….ဒေါက
်
“ဟာကွာ ဒီအချိန်ကြီးကျမှ ဘယ်ကောင်လာလည်းမသိဘူး”
နန္ဒပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ထပြီးတံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
“ဟင် အောင်အောင်”
“အင်း ငါညီညီငယ်ကို စာလာမေးတာ”
“ဒါဆို ခေါင်းအုံးတွေရော၊ ဆောင်တွေကရော”
“အော်ဒါကတော့ ကြာချင်လည်းကြာနိုင်တယ်လေ ဒါကြောင့်ညည့်နက်သွားရင် ငါကသူရဲကြောက်တတ်တော့ ဒီမှာပဲအိပ်တော့မယ်လေ”
“အာ..မရဘူး၊ မင်းအကြောင်းငါသိတယ် မရဘူး”
နန္ဒက အတင်းတံခါးပိတ်ကာလုပ်သည်။ အောင်အောင်က ခြေထိုးခံပြီး တံခါးကို အတင်းလု၀င်သည်။ တံခါးကြီးက အလယ်မှာ နှစ်ယောက်တွန်းနေကြသည်။ ညီညီငယ်လည်း ကြောင်ကာကြည့်နေမိသည်။
နောက်ဆုံး နန္ဒတံခါးကို ဖွင့်ပစ်လိုက်တော့သည်။ အောင်အောင် တံခါးအတွန်း အချိန်လွန်ကာ ဆောင်များဖြင့် လုံးကာ ရှေ့သို့ဟက်ထိုးလဲကျသွားတော့သည်။
“ဟာဘယ်လိုတွေဖြစ်နေကြတာလဲ”
“သူလုပ်တာ သူလုပ်တာ ညီညီငယ်”
အောင်အောင်က ညီညီငယ်ကို စီးတိုင်သည်။ ညီညီငယ် မျက်မှောင်ကုတ်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။
“မင်းကဘာဖြစ်လို့လာတာလဲ ငါ့တို့အခန်းကို”
“ဟိုလေ ဟိုစာမေးချင်လို့ ငါနေ့လည်က မတက်လိုက်တဲ့စာတွေမေးချင်လို့”
“ဟင်စာကဖြင့် သိပ်လည်းမသင်သေးပဲနဲ့ ခက်တာတွေလည်းမပါသေးပါဘူး”
“အေးလေ ဒီကောင်ကြောင်ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ သွားတော့ မင်းအခန်းကို”
“မသွားဘူး”
အောင်အောင်က ဆောင်နှင့်ခေါင်းအုံးကို ကုတင်နှစ်လုံးကြားထဲခင်းလိုက်တော့သည်။ ပြီးတော့ လှဲချလိုက်တော့သည်။
“ဝါး…ခုမှဇိမ်ရှိသွားတာ
ငါမင်းတို့အခန်းမှာပဲလာနေရင်ကောင်းမလား”
“မကောင်းဘူး”
နန္ဒကိုအောင်အောင် ဘုကြည့် ကြည့်လိုက်သည်။
“အင်းထားပါတော့ ကဲမင်းဘာမေးချင်တာလဲ မေး၊ ငါလည်းစာကျက်ရအုံးမယ်”
“အင်း…တွေ့လာ နန္ဒကညီငယ်လောက်တောင် သဘောထားမကြီးဘူး စိတ်ပုတ်တယ်”
နန္ဒလည်း တင်းနေသည်။ သူ့ကိုလာမကြိုသော ညီညီငယ်ကိုလည်း တင်းသည်။ နောက်တော့ သူနှင့်မဆိုင်သလို ကုတင်ပေါ်တွင်လှဲချလိုက်တော့သည်။
စားပွဲခုံက ကျဉ်းသဖြင့် ညီညီငယ်လည်း အောင်အောင်ခင်းထားသော အိပ်ယာပေါ်ထိုင်လိုက်ပြီး အောင်အောင်နားမလည်ဘူး ဟုဆိုသော စာများကို စိတ်ပါလက်ပါစာရှင်းပြနေသည်။
ညီညီငယ်ကတော့ ဘာမှမသိရှာပဲ စာတွေကို ရှင်းပြနေသည်။ တစ်ယောက်သော သူကကုတင်ပေါ်တွင် ဟိုလိမ့်ဒီလိမ့် ထလိုက်ထိုင်လိုက် လုပ်နေသည်။ တစ်ယောက်ကတော့ ညီညီငယ်စာ ရှင်းပြနေသည်ကို စိတ်ပါလက်ပါ နားထောင်နေသည်။ ရှင်းပြတာတွေ ၀င်လာမ၀င်လာတော့ မသိ အောင်အောင်ကတော့ ခေါင်းကြီးသာ ညိမ့်နေပါတော့သည်။
“မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ”
ညီညီငယ် နန္ဒကိုရည်ရွယ်ပြီးမေးလို်က်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။
“မျက်စိကိုနောက်နေတာပဲ ထလိုက်ထိုင်လိုက်နဲ့”
“မင်းတို့ကဆူညံနေတော့ ဘယ်လိုအိပ်ရမှာလဲ ငါကခရီးပန်းလာတာကွ”
“ထားလိုက်ပါကွာ ဒီကောင်ကို ဘာမှပြောမနေနဲ့တော့”
“ဆော်ဒီးကွာ ဟုတ်တယ် ဒီကောင်ပင်းပန်းလာတယ် မနက်ဖြန်မှရှင်းပြတော့မယ်”
“ဒါဆိိုမင်းပြန်တော့ အစောကြီးရှိသေးတယ်”
“အာ…ပြန်ဘူး အိပ်ချင်လာြ့ပီးကွာ အိပ်တော့မယ်”
နန္ဒကထပြီး အောင်အောင်ကိုဆွဲသည်။ အောင်အောင်ကတော့ အတင်းပင်ပေကပ်ကာ စားပွဲခုံကို ဖက်ထားသည်။ နောက်ဆုံးတော့ နန္ဒလက်လျော့လိုက်ရတော့သည်။
“မင်းတို့တွေ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ၊ သူအိပ်ချင်တာ အိပ်ပါစေ၊ ဘာဖြစ်လဲ”
“အေးလေ”
နန္ဒမကျေနပ်ပဲ လက်ခံလိုက်ရတော့သည်။
ညီညီငယ်ကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ပို၍နားမလည်နိုင်တော့ချေ။
ထိုရက်ကစပြီး အောင်အောင်က နေ့တိုင်အခန်းထဲလာသည် မနက်ကျမှ ထကာ အခန်းသို့ပြန်ပါတော့သည်။ နန္ဒကတော့ စိတ်ထဲမကျေနပ်ပေမယ့် ဘာမှမပြောသာတော့။
ပိုဆိုးသည်က ညီညီငယ်ရေချိုးချိန်ကိုပါ လိုက်၍လုနေကြတော့သည်။
ညီညီငယ် ရေချိုးဘို့ ရေချိုးခန်းထဲ၀င်လာပြီး ဆိုခဲ့လျှင်၊ နန္ဒက အခန်းတူသဖြင့် ညီညီငယ်သွားပြီးသည်နှင့် နောက်ကလိုက်လာသည်။
အောင်အောင်ကတော့ ညီညီငယ်ကိုခြောင်းနေကာ ညီညီငယ်ရေချိုးထွက်ပြီး ဆိုခဲ့လျှင် သူသည်လည်း ရေချိုးရန် ရေချိုးခန်းထဲသို့၀င်လိုက်လာတော့သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင်တော့ နန္ဒနှင့် အောင်အောင် ညီညီငယ် မသိအောင်ကြိတ်တိုက်နေကြပါတော့သည်။
............. TBC.................
Free Bitcoin
Friday, June 15, 2018
ပန္းမဟုတ္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္အေၾကာင္း ( အပိုင္း 9)
ပန္းမဟုတ္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္အေၾကာင္း ( အပိုင္း 9)
တန္းေက်ာင္းမွ အကုိၾကီးတစ္ေယာက္ ႏွင္းဆီလြယ္အိတ္ကုိလွမ္းဆြဲလုိက္သည္ကုိ တြယ္တာက လက္ဆြဲသည့္အထင္ၿဖင့္ ကုိင္ေပါက္ခဲ့ဖူသည့္ အေၾကာင္းရွိခဲ့သည္။ ထုိေၾကာင့္လည္း ပန္းအိႏွင့္၀တ္မွဳန္ ၿငိမ္သြားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ထုိေနာက္ ပန္းအိႏွင့္၀တ္မွဳန္ လြယ္အိတ္မ်ားကုိ ေကာက္ယူကာ အခန္းထဲမွ ထြက္ခဲ့လုိက္သည္။
“အြန္႔”
“အမေလး သနလုိက္တာ လူတစ္ေယာက္လုံးလာတာ မၿမင္ဘူးလာ”
ပန္းအိေလာေလာ ႏွင့္ထြက္လုိက္သည့္အခ်ိန္၊ ညီညီငယ္ အခန္းထဲသုိ႔ ၀င္လုိက္သည့္ အခ်ိန္တုိက္ဆုိင္သြားကာ ၀င္တုိက္သလုိၿဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။
“ဟ..နင္လည္း၀င္တုိက္ေသးတယ္ နင္ကလဲေအာ္ေသးတယ္”
“အုိ ပန္းအိိရယ္နင့္မုိ႔လို႔ ရပ္စကားေၿပာေနေသးတယ္ လာသြားမယ္”
“ဘာေတြလဲဟ”
ညီညီငယ္အခန္းထဲ ၀င္လုိက္ေတာ့ အခန္းတစ္ခုလုံးသည္ မလုိအပ္ပါပဲတိတ္ဆိတ္ေနေတာ့သည္။ ႏွင္းဆီႏွင့္တြယ္တာကလည္း အတန္းအလယ္ပုိင္မွာ ေရာက္ေနသည္။ သူမတုိ႔၏မ်က္နာေတြက တင္းမာေနၾကသည္။ ဘာၿပႆနာၿဖစ္ေနၾကသည္မသိေတာ့။
“ႏွင္းဆီ ဘာၿဖစ္ေနတာလဲ”
“နင္ကခုမွလာတာ တစ္မနက္ခင္းလုံး ဘယ္အေလလုိက္ေနတာလဲ ေၿပာစမ္းပါအုံး”
ႏွင္းဆီ၏ ဆူးဆူး၀ါး၀ါးေအာ္လုိက္ေသာ ေဒါသသံက တစ္ခန္းလုံး လႊမ္းသြားေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ အ့ံၾသကာ ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ ႏွင္းဆီသည္ မတက္ရပ္ေနရာကေနၿပီး အနားတြင္ရွိေသာ ထုိင္ခုံလြတ္ပုံထုိင္ခ်ကာ မ်က္နာကုိေမွာက္ၿပီး ငုိခ်လုိက္ပါေတာ့သည္။
“ဟာ ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ ႏွင္းဆီက”
ႏွင္းဆီအနားသုိ႕ ညီညီငယ္ ေၿပးကပ္သြားကာ ေမးလုိက္သည္။ တြယ္တာ ကၿပန္မေၿဖပဲ သူ႔ကုိမ်က္ေစာင္းခဲကာ ၾကည့္ေနသည္။
“ညီငယ္ နင္ကခုမွေပၚလာတယ္ေနာ္၊ ဘယ္သြားေနတာလဲ”
“အင္းညက နႏၵအဘြားဆုံးလုိ႔ သူငုိေနတာနဲ႔ သူကုိအားေပးရင္ တစ္ညလုံးမအိပ္ခဲ့ရဘူး ဒါေၾကာင့္……”
“ေတာ္ေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းလာမေၿပာနဲ႔”
“ဟင္”
ႏွင္းဆီက မ်က္ရည္မ်ားကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္လုိက္ၿပီး ညီညီငယ္ကုိ ေအာ္လႊတ္သည္။ ညီညီငယ္ စိတ္ထဲ၀မ္းနည္းသြားသည္က အမွန္ပါ၊ ခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔ကုိေၿပာၿပခြင့္မေပး၊ ဘာၿဖစ္လုိ႔ ေန႔တပုိင္းအတန္းပ်က္တာကုိ ရွင္းၿပခြင့္မေပးေတာ့ေခ်။
ညီညီငယ္ ၾကက္ေသေသၿဖင့္ ႏွင္းဆီကုိၾကည့္ေနရင္းက ၀မ္းနည္းရိပ္ေတြေတြ႔လုိက္ရသည္ကုိ သတိထားမိသြားသည့္ တြယ္တာက အေနထားကုိ ေၿဖရွင္းလုိက္သည္။
“လာ..ငါတုိ႔ေတြ စကားေၿပာဘုိ႔လုိေနၿပီး မက်ဥ္းပင္ေအာက္သြားၾကမယ္”
“ဟင္ ဒီအခ်ိန္ၾကီး ေက်ာင္းက…”
“လုိက္မွာသာလုိက္ခဲ့ နင့္ကုိေၿပာစရာေတြ ေမးစရာေတြ တပုံၾကီးပဲ လွ်ာမရွည္ေတာ့နဲ႔”
မက်ဥ္းပင္ေအာက္တြင္ ႏွင္းဆီႏွင့္ တြယ္တာ ညီညီငယ္ေၿပာၿပသည့္ ညကကိစၥမ်ားကုိ နားေထာင္ကာ ဇာတ္ရည္လည္သြားေတာ့သည္။
“ဒါဆုိမနက္က နႏၵထြက္သြားေတာ့ နင္မႏုိးဘူးေပါ့”
“အင္း”
“ဒါဆုိဒီစကားေတြက ဘယ္ကထြက္လာတာလဲ”
“ဘာစကားေတြလဲ”
“နင္မသိတာလာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား”
“နင္ေၿပာတာငါနားမလည္ဘူး တြယ္တာ”
“ေအးနင့္ေၾကာင့္ပဲ အဲဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ နွင္းဆီမ်က္ရည္က်တာ”
“ဘယ္လုိ”
“ဒီလုိဟာ…”
“မေၿပာပါနဲ႔ေတာ့ တြယ္တာရယ္”
“ညီညီငယ္လည္းသိသင့္တယ္ေလ ႏွင္းဆီရဲ့၊ ဟုတ္တယ္ နင္သိမွၿဖစ္မယ္၊ မနက္နင္ေက်ာင္းမတက္ႏုိင္တာကုိ ဆရာမ်ဳိးမင္းပဲသိတာေနာ္၊ သူပဲ အခန္းထဲကုိလာၿပီးနင့္အစား ခြင့္လာတုိင္သြားတာ”
“ဟုတ္မွာေပါ့ မနက္က ဆရာမ်ဳိးမင္းပဲ နႏၵကုိလာေခၚသြားတာေနမယ္”
“သူခြင့္တုိင္သြားတာက ညီညီငယ္ညက အိပ္ေရးပ်က္လုိ႔ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းပဲ၊ နင္နႏၵကုိေစာင့္ေရွာက္ေနရလုိ႔ လည္းေၿပာတယ္၊ လူေတြက စကားကုိ ကားပစ္လုိက္ၾကတာ”
“ေအာ္”
“အဲဒီမွာတင္ နင္နဲ႔နႏၵကုိ သမုတ္လုိက္ၾကတာ လင္မယားလုိလုိ ဘာလုိလုိေပါ့၊ အဲေလာက္ထိေၿပာဆုိေနၾကတာ၊ ေနာက္ေတာ့ ႏွင္းဆီလည္း သည္းမခံႏုိင္လုိ႔ ထၾကမ္းကုန္ေတာ့တာေပါ့”
“ဟားဟား…”
ညီညီငယ္ေၿခာက္ကပ္စြာရယ္လုိက္ေတာ့သည္။
“လူေတြလူေတြ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ဘုိ႔ေကာင္းပါလား၊ ဒါေၾကာင့္ဒီေန႔ေက်ာင္းလာေတာ့ ငါကုိၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ေတြက ဒီလုိေတြၿဖစ္ေနၾကတာကုိး၊ တစ္ခုပဲ နင္တု႔ိကုိေမးခ်င္တယ္ နင္တုိ႔ အခန္းေဖၚတစ္ေယာက္က ၀မ္းနည္းလုိ႔ ငုိေနတယ္ဆုိရင္ နင္တုိ႔က မသိက်ဳိးကြ်န္ ေနႏုိင္ၾကလား”
“ဘယ္ေနလုိ႔ရမွာလဲ”
“ဒီလုိပဲ ငါနႏၵကုိ မသိက်ဳိးက်ြန္မေနႏုိင္လုိ႔ကူးညီေပးလုိက္တာ၊ ငါ့ေနရာမွာ တစ္ၿခားတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနၾကည့္ ဒီအသံမ်ဳိးထြက္လာမလား၊ နင္တုိ႔စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ၊ ငါ့ေနရာမွာ ေအာင္ေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ၿခားတစ္ေယာက္ေယာက္ေပါ့ ၿဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ေလ၊ ဟယ္ေတာ္လုိက္တာ စာနာလုိက္တတ္တာ ခ်ီးမႊမ္းလုိ႔ ၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ခုေတာ့ငါၿဖစ္ေနလုိ႔ ငါကုိေတာ့ ဗီလိန္ေနရာေပးၿပီး နႏၵကုိေတာ့ ေရႊမင္းသားေလးအၿဖင့္ ေပးေနၾကတာ၊ ေအးငါ၀မ္းနည္းတာက ငါကုိနားလည္ဆုံးလုိ႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ပါ သံသယရွိေနလုိ႔ပဲ”
“မဟုတ္ဘူး”
“မဟုတ္ဘူး”
တြယ္တာႏွင့္ ႏွင္းဆီသံၿပဳိင္ေအာ္ကာ ေၿဖရွင္းၾကသည္။
“ငါတုိ႔ကနင့္ဘက္ကနာတာ”
“ဟုတ္တယ္ နင္ကငါ့တုိ႕သူငယ္ခ်င္း၊ ဆုိးဆုိးေကာင္းေကာင္း ငါတုိ႔အတြက္ ထာ၀ရသူငယ္ခ်င္းပဲ နင္အဲဒီလုိမေတြးနဲ႔၊ ငါခံစားရတယ္ဟ”
“ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ငါရွင္းၿပတာကုိေတာင္လက္မခံႏုိင္ဘူးမဟုတ္လား”
“ဟယ္ ညီညီငယ္ရယ္ အဲ့ဒါကလဲ နင့္ကုိဂရုနာေဒါသနဲ႔ေၿပာတာပါဟယ္၊ ႏွင္းဆီကလည္း ေသြးပူေနတယ္ေလ ဒါေၾကာင့္ပါ”
“ဟုတ္တယ္ ငါလြန္သြားတယ္ ညီငယ္ရယ္ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္၊ နင္ေၿပာဖူတယ္ေလ လူဆုိတာ အမွားမကင္းဘူးလုိ႔ ဒါကလည္းငါစိတ္ထဲ နင္အတြက္မခံရပ္ႏုိင္ၿဖစ္လုိ႔ပါဟယ္ ေနာ္”
ညီညီငယ္ ႏွင္းဆီတုိ႔ဆီလွည့္မၾကည့္ေတာ့၊ အေ၀းကုိေငးလုိက္ေတာ့သည္။ ေလာကၾကီးသည္ သူ႔အတြက္ လွပမွဳ့ေတြေပးေနတာလား ရုပ္ဆုိးတာေတြေပးေနတာလာ၊ သူကေတာ့ ေလာကၾကီးကုိ အလွေတြဆင္ေနပါသည္။ သူကုိေရာ အလွပေတြ ဆင္ခြင့္ေပးမွာလာ ေလာကၾကီးရယ္။
ႏွင္းဆီႏွင့္တြယ္တာ ညီညီငယ္ ေဘးတစ္ဘက္ခ်က္ဆီတြင္ ၀င္ထုိင္လုိက္ၿပီး ညီညီငယ္ေငးေနသည့္ ရွမ္းရုိးမေတာင္တန္းၾကီး ကုိၾကည့္ေနၾကပါသည္။
ကုိယ္စီကုိယ္စီ အေတြးမ်ားစြာၿဖင့္ သူတုိ႔ရင္ထဲတြင္ရွိေနၾကပါသည္။ ေတာင္ပံေတြၿဖန္႔ကာ အေ၀းကုိ ပ်ံသန္းဘုိ႔အတြက္ အေတာင္မ်ားကုိ ခုိင္ခန္႔ရန္ အားေတြေမြးေနၾကခ်ိန္မွာေတာ့၊ သူတုိ႔အေတာင္ေလးမ်ားကုိ ရက္ရက္စက္စက္ မဖ်က္စီးၾကပါေစနဲ႔ လုိ႔ကုိယ္စီဆုေတာင္းေနၾကမည္မွာ အမွန္ပင္ၿဖစ္ေတာ့..
ညီီညီငယ္ ႏွလုံးသားတြင္ေတာ့ ေအးစက္လာသည္။ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ခံစားရသည္ဟု သူထင္မိသည္။ မိမိ၏ အကူညီသည္ တပါးလူအတြက္ ေ၀ဒနာၿဖစ္ေစခဲ့လာ၊ ထုိသုိ႔ဆုိလွ်င္ တစ္ဦးတည္သာ ရပ္တည္သြားမယ္၊ လစ္လွဴထားလုိက္မယ္ဆုိခဲ့လွ်င္ ညီညီငယ္ကုိ ဘာေၿပာၾကအုံးမည္နည္း၊ တစ္ေယာက္တစ္ေလကမွ ညီညီငယ္ဘက္က မင္းလုပ္တာမွန္တယ္လုိ႔ ေၿပာလာမည္မဟုတ္ေတာ့ပါ။
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၾကေသာ သူတုိ႔သုံးေယာက္သည္ ရွမ္းရုိးမေတာင္တန္းၾကီးကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္က ၀မ္းနည္းမွွဳ့ေတြကုိ ေၿဖေဖ်ာက္ေနသည္။ တြယ္တာႏွင့္ ႏွင္းဆီကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမ်ား သဖြယ္ ႏွစ္သိမ့္ေနၾကပါသည္။ ႏဳတ္ကေၿပာမထြက္ၾကေပမယ့္ ရင္ထဲက နားလည္လာသည့္ ၿဖဴစင္စြာ ေဖးမေနၾကသည္ကုိေတာ့ သူတုိ႔သုံးေယာက္သာသိပါသည္။ ညီညီငယ္ရင္ထဲမွာ တြယ္တာ ႏွင့္ ႏွင္းဆီအေပၚသံေယာဇဥ္ေတြပုိလာမိေတာ့သည္။
ႏွင္းဆီ၏ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းတြင္ ညီညီငယ္နာမည္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ၾကီးသြားေတာ့သည္။ ေကာင္းေသာ နာမည္ၾကီးၿခင္းေတာ့မဟုတ္ပါ၊ ေက်ာင္းတြင္ညီညီငယ္အေၾကာင္းကုိ ေၿပာစမွတ္ၿဖစ္လာေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ဳိ႔က ညီညီငယ္ႏွင့္ပက္သက္လာလွ်င္ နာမည္ပ်က္မည္ဆုိးေသာ ေၾကာင့္ေရွာင္က်င္လာသည္။ ေက်ာင္းသူမ်ားကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ ရြံရွာစြာၾကည့္တတ္လာၾကသည္။ အဆုိးဆုံးက ညီညီငယ္လာသည့္ လမ္းဆုိခဲ့လွ်င္ေက်ာင္းသား ေရာ ေက်ာင္းသူမ်ားက ေရွ႔ကလွမ္းၿမင္လုိက္မိသည္ ဆုိခဲ့လွ်င္ တစ္ၿခားလမ္းက ေရွာင္ဖယ္သြားၾကသည္။
တမူထူးၿခားစြာ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ လမ္းမွာေတြ႔ရင္ႏူတ္ဆက္ ၿပဳံးၿပသူတစ္ေယာက္သာ ရွိခဲ့သည္။
တစ္ၿခားေသာ အားလုံးေသာ အမ်ားစုကေတာ့ တစ္ခုခုမ်ားေၿပာဆုိၾကၿပီးဆုိခဲ့လွ်င္ မၾကဳိက္သည့္ သေဘာကုိ ေၿပာလွ်င္ ညီညီငယ္နာမည္ကုိ ခုတုံလုပ္လာၾကေတာ့သည္။
“မင္းကလည္းကြာ ၀တ္ထားၾကီးက ဘာပုံၾကီးမွန္းမသိဘူး အေၿခာက္ၾကီးၾကေနတာပဲ”
“အံမယ္ ငါ့မ်ားညီညီငယ္မွတ္ေနလာ၊ ဒါဖက္ရွင္ကြ”
ထုိသုိ႔စကားမ်ားက ဟုိတစ္စ ဒီတစ္စ ၿဖင့္ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ညီညီငယ္ ကမာၻေလသည္ ပို၍က်ဥ္းေၿမာင္းလာသည္ ဟုခံစားလာသည္။ အရင္ကတစ္ေယာက္တည္းေနတတ္ေသာ ညီညီငယ္ကေတာ့ အရင္ကထက္ ပုိ၍အခန္းေအာင္းကာ စာက်က္တာပင္လုပ္လာေတာ့သည္။
သုံးရက္ေၿမာက္သည့္ေန့မွာ နႏၵၿပန္ေရာက္လာသည္။ ေက်ာင္း၀န္ထဲ ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ နႏၵဂိတ္ေပါက္၀တြင္ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ေတာင္ၾကည့္ေၿမာက္ၾကည့္လုိက္ရွာေနသည္။ သူေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ လူတစ္ေယာက္ကုိ လုိက္ရွာေနမိသည္။ ညီမငယ္က အကုိလုပ္သူ မူပ်က္ေနသည္ကုိ သတိထားမိသည္။
“ကုိကုိ ဘယ္သူကုိရွာေနတာလဲ”
“ဘယ္သူမွမဟုတ္ပါဘူး
သူငယ္ခ်င္းေတြလာၾကဳိမလားလုိ႔ေစာင့္ေနတာ”
“ကုိကုိၿပန္လာမွာကုိ ဘယ္သူကုိေၿပာထားလုိ႔လဲ ညီမေလးေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေၿပာၿပခ်ိန္မရခဲ့ဘူး ၃ ရက္ထဲၾကာမယ့္ကိစၥကုိ”
“ေအာ္ ဘယ္သူမွမေၿပာၿပခဲ့ပါဘူး”
နႏၵစိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားသည္။ ညီညီငယ္ကုိ သူေမွ်ာ္ေနတာပါ၊ သူစာေရးၿပီးေတာ့ ညီညီငယ္စားပြဲေပၚမွာတင္ထားခဲ့သည္မဟုတ္လာ။ ညီညီငယ္ကုိ သူအၿပစ္မတင္ရက္ပါ၊ ညီညီငယ္ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္လည္း သူဘာမွမလုပ္ခဲ့ရပါ၊
သုိ႔ေပမယ့္ ညီညီငယ္ကုိေတာ့ သူစိတ္ပ်က္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ခဲ့သည္မဟုတ္လား ညီညီငယ္ခံခဲ့ရသည့္ အၾကိမ္ေတြလည္း မနည္းေတာ့ၿပီးမဟုတ္လာ၊ ထုိေၾကာင့္လဲ သူညီညီငယ္ကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာနာတတ္လာသည္။
သူရဲ့အၿပဳမူမ်ားက ဘယ္လုိမွလက္ခံလုိ႔မရသည့္အေၾကာင္းေရေတြမ်ားေနၿပီးမဟုတ္လာ။ ေက်ာင္းတြင္းသုိ႔ေရာက္ၿပီး ရုံးခန္းထဲတြင္ အေၾကာင္းၾကားၿပီးေနာက္မွ နႏၵတုိ႔ေမာင္ႏွမ အေဆာင္အသီးသီး ဆီသုိ႔ ထြက္ခဲ့လာေတာ့သည္။ နႏၵေၿခလွမ္းမ်ားက သြက္ေနသည္။ အေဆာင္ထဲသုိ႔ အၿမန္ေရာက္ခ်င္သည့္ စိတ္ကေလာေနသည္။ ေၿခလွမ္းေတြက ေႏွးေနသည္ဟုပင္ ထင္မွတ္မိေတာ့သည္။
“ညီညီငယ္”
အေဆာင္တံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ပထမဦးဆုံးလုိက္ရွာသည္က ညီညီငယ္ကုိပါ။
“ဟင္ ညီညီငယ္လည္းမရွိဘူး ဘယ္သြားေနလဲမသိဘူး၊ ေအာ္ ဒီအခ်ိန္ဆုိ ထမင္းစားခ်ိန္ပဲ ထမင္းစားေဆာင္မွာမ်ားလာမသိဘူး”
နႏၵထမင္းစားေဆာင္ဘက္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့လုိက္ေတာ့သည္။ ေတြ႔ခ်င္သည့္ ညီညီငယ္ကုိေတာ့မေတြ႔ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကုိေတြ႔လုိက္ရပါသည္။
“ဟာ….နႏၵၿပန္လာၿပီလား”
“ေအးၿပန္လာၿပီး”
သူလည္းသူငယ္ခ်င္းေတြ စားပြဲသုိ႔သြားုထုိင္လုိက္ၿပီး မ်က္လုံးကေတာ့ တစ္စုံတစ္ရာကုိ လုိက္ရွာေနပါ ေတာ့သည္။
ႏုိင္ႏုိင္ႏွင့္ ေအာင္ခုိင္ကေတာ့ သူကုိလွဳက္လွဲစြာၾကဳိဆုိသည္။ ကုိကုိေလးကေတာ့ သူပုံမွန္စတုိင္အတုိင္း နႏၵကုိတစ္ခ်က္ၿပဳံးၿပၿပီး ထမင္းကုိ ေအးေအးေဆးစားေနသည္။ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ တမူထူးၿခားစြာ နႏၵကုိၿမင္သည္ႏွင့္ မၿမင္သလုိ အမူယာလုပ္ကာ ထမင္းငုံ့စားေနပါေတာ့သည္။
“ညီညီငယ္ကုိ မေတြ႔ၾကဘူးလား”
သူကေတာ့ ေက်ာင္းမွာဘာေတြၿဖစ္ေနသည္ကုိ မသိရွိပဲ ေမးလုိက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ သူ႔အေမးေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔ကိုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ၾကပါသည္။ ကုိကုိေလး ကေတာ့ ထမင္းပင္သီးသြားေတာ့သည္။
“ေနပါအုံးမင္းကဘာၿဖစ္လုိ႔ညီညီငယ္ကုိေမးတာလဲ”
“မေတြ႔လုိ႔ေလ အခန္းထဲမွာလည္း မရွိဘူးဒါေၾကာင့္ေမးၾကည့္တာ”
“မေတြ႔ရင္မရွိလုိ႔ေပါ့ကြ”
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ အရင္အတုိင္းမေၿပာင္းလဲပဲ ညီညီငယ္ကို အၿမင္ေစာင္းေနသည္ဟု နႏၵထင္လုိက္သၿဖင့္ ထပ္မေၿပာေတာ့ပါ။
“မင္းထမင္းမစားဘူးလား"
“အင္းလမ္းမွာစားခဲ့တယ္..
ေအာင္ေအာင္ ထမင္းထက္မစားေတာ့ပဲ နႏၵကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ၿပီး။
“ငါမင္းနဲ႔စကားေၿပာစရာရွိတယ္ ငါနဲ႔ခဏလုိက္ခဲ့”
ေအာင္ေအာင္ အသံမာေတာင့္ေတာင့္ေၾကာင့္ နႏၵမ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ သြားသည္။ ဘာသေဘာႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းေၿပာခ်င္သည္ကုိေတာ့ မသိပါ။ ေအာင္ေအာင္ထထြက္သြားသၿဖင့္ နႏၵက်န္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ႏူတ္ဆက္ကာ ထြက္ခဲ့လုိက္သည္။
ေအာင္ေအာင္က ေရွ႔ကထြက္သြားသၿဖင့္ ေနာက္ကလုိက္ေနရသည္။ ေအာင္ေအာင္ေဘာလုံးကြင္းဘက္ကုိ သြားေနသည္ၿဖစ္ပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္ အဲဒီေလာက္အေ၀းၾကီးသြားရလာ ေမွာင္လဲေမွာင္ေနၿပီး၊ ဒီမွာေၿပာလဲရသားနဲ႔”
နႏၵေအာ္ေၿပာေပမယ့္ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ခဲ့ပါ။ ေဘာလုံးကြင္းသုိ႔ေရာက္မွ ရပ္သြားေတာ့သည္။
နႏၵ ေအာင္ေအာင္ အနားသုိ႔ ကပ္လုိက္ၿပီး။
“ကဲဘာေၿပာမလုိ႔လဲ ဒီအထိေတာင္ေခၚလာတာ”
ေအာင္ေအာင္ ရုတ္တရက္လွည့္လုိက္ၿပီး နႏၵမ်က္နာတည့္တည့္သုိ႔ လက္သီးတစ္လုံးပစ္သြင္းလုိက္ေတာ့သည္။
ခြပ္…
နႏၵေရွာင္ခ်ိန္မရလုိက္ပါ။ နည္းနည္းေတာ့ ယုိင္က်သြားပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္ ငါကုိဘာေၾကာင့္ထုိးတာလဲ”
“ဘာေၾကာင့္ဟုတ္လား မင္းလူစိတ္မွရွိရဲ့လာကြ”
“ဘာေတြေၿပာေနတာလဲ”
“ဘာေတြေၿပာေနတာလဲ ဟုတ္လာ ဟားဟား……
.ေအးမင္းလုပ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကုိ ငါၿပန္ေၿပာရတာေပါ့ကြာ”
ေအာင္ေအာင္ ၿဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေၿပာၿပလုိက္ေတာ့ နႏၵအ့ံၾသသြားေတာ့သည္။ ညီညီငယ္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားေနရမည္နည္း၊ ညီညီငယ္သူ႔ေၾကာင့္တဖန္ လုပ္ၾကံခံရၿပန္ၿပီး မဟုတ္လား။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ညီညီငယ္ေတာ္ေတာ္ကုိ အထိနာခဲ့မည္။ ထုိေၾကာင့္လဲ ညီညီငယ္သူ႔ကုိလာမေတြ႔တာၿဖစ္မည္။ ထုိေၾကာင့္လည္း သူၿပန္လာမည္ကိုသိသည့္အတြက္ သူ႔အားေရွာင္ပယ္ေနတာၿဖစ္မည္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဘယ္သူဖြခဲ့သည္လဲ။
“ငါဒီကထြက္သြားေတာ့ ဘယ္သူမွေတာင္သိတာမဟုတ္ဘူး ဆရာမ်ဳိးမင္းကုိပဲ ေၿပာခဲ့တာ၊ ငါဘာမွမလုပ္ပါပဲ ဒီသတင္းေတြက ဘယ္သူဖြခဲ့တာလဲ နားကုိမလည္ေတာ့ဘူး”
“ဒီမယ္နႏၵ ဒီအေၾကာင္းေတြက မင္းကလဲြၿပီးဘယ္သူမွသိတာမဟုတ္ဘူး၊ ခုညီညီငယ္ကုိ ေၿပာဆုိေနၾကတာက မင္းမသိလုိ႔ ငါအရမ္းသနားတယ္ မင္းလိုသူငယ္ခ်င္းကုိ ခုလုိခင္ရတာကုိလဲ ေနာင္တရတယ္”
“ဒါေတြငါလုပ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ငါဘာမွမလုပ္ဘူး”
“မင္းမလုပ္ရင္ ဘယ္သူလုပ္မလဲ မင္းအေၾကာင္းကုိ ငါသိပါတယ္၊ မင္းႏွင္းဆီကုိ ရခ်င္ေဇာနဲ႔ လုပ္ၾကံေၿပာဆုိေနတာ ၿဖစ္မွာေပါ့”
“ေတာ္စမ္းပါ၊ ငါအဲေလာက္ထိ ေအာက္တန္းမက်ဘူးကြ”
“က်တာမက်တာ မင္းပဲသိလိမ့္မယ္ ဒီမယ္ငါေၿပာမယ္ မင္းငါ့ကုိခင္ခ်င္ခင္ မခင္ခ်င္ေန
ငါကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ ၾကဳိက္တယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ ညီညီငယ္ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ရဲလုပ္ၾကည့္ မင္းနဲ႔ငါေတြ႔မယ္”
“ဘာကြ…..ဘာေၿပာလုိက္တယ္”
“မင္းမၾကားဘူးလာ ဟုတ္တယ္ ငါကအေၿခာက္ ငါညီညီငယ္ကုိ ခ်စ္ေနတယ္ သူခံစားေနရတာကုိ မၾကည့္ရက္ဘူး သနားတယ္ ဒါေၾကာင့္ ငါမင္းကုိ သတိေပးလုိက္တာ”
နႏၵ ေအာင္ေအာင္ ကုိအံ့ၾသကာ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘာစကားမွပင္ထြက္မလာေတာ့။
“ဟုတ္တယ္ ညီညီငယ္ကုိ ငါတစ္ခ်ိန္လုံးေစာင့္ၾကည့္ေနရင္ကေန ၾကဳိက္လာတာ၊ ငါခ်စ္လာတာ”
..............TBC................
..
Unicode
ပန်းမဟုတ်သော ပန်းတစ်ပွင့်အကြောင်း ( အပိုင်း 9)
တန်းကျောင်းမှ အကိုကြီးတစ်ယောက် နှင်းဆီလွယ်အိတ်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်သည်ကို တွယ်တာက လက်ဆွဲသည့်အထင်ဖြင့် ကိုင်ပေါက်ခဲ့ဖူသည့် အကြောင်းရှိခဲ့သည်။ ထိုကြောင့်လည်း ပန်းအိနှင့်၀တ်မှုန် ငြိမ်သွားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ထိုနောက် ပန်းအိနှင့်၀တ်မှုန် လွယ်အိတ်များကို ကောက်ယူကာ အခန်းထဲမှ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။
“အွန့်”
“အမလေး သနလိုက်တာ လူတစ်ယောက်လုံးလာတာ မမြင်ဘူးလာ”
ပန်းအိလောလော နှင့်ထွက်လိုက်သည့်အချိန်၊ ညီညီငယ် အခန်းထဲသို့ ၀င်လိုက်သည့် အချိန်တိုက်ဆိုင်သွားကာ ၀င်တိုက်သလိုဖြစ်သွားခဲ့ပါသည်။
“ဟ..နင်လည်း၀င်တိုက်သေးတယ် နင်ကလဲအော်သေးတယ်”
“အို ပန်းအိိရယ်နင့်မို့လို့ ရပ်စကားပြောနေသေးတယ် လာသွားမယ်”
“ဘာတွေလဲဟ”
ညီညီငယ်အခန်းထဲ ၀င်လိုက်တော့ အခန်းတစ်ခုလုံးသည် မလိုအပ်ပါပဲတိတ်ဆိတ်နေတော့သည်။ နှင်းဆီနှင့်တွယ်တာကလည်း အတန်းအလယ်ပိုင်မှာ ရောက်နေသည်။ သူမတို့၏မျက်နာတွေက တင်းမာနေကြသည်။ ဘာပြဿနာဖြစ်နေကြသည်မသိတော့။
“နှင်းဆီ ဘာဖြစ်နေတာလဲ”
“နင်ကခုမှလာတာ တစ်မနက်ခင်းလုံး ဘယ်အလေလိုက်နေတာလဲ ပြောစမ်းပါအုံး”
နှင်းဆီ၏ ဆူးဆူးဝါးဝါးအော်လိုက်သော ဒေါသသံက တစ်ခန်းလုံး လွှမ်းသွားတော့သည်။
ညီညီငယ် အ့ံသြကာ ကြောင်ကြည့်နေသည်။ နှင်းဆီသည် မတက်ရပ်နေရာကနေပြီး အနားတွင်ရှိသော ထိုင်ခုံလွတ်ပုံထိုင်ချကာ မျက်နာကိုမှောက်ပြီး ငိုချလိုက်ပါတော့သည်။
“ဟာ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဘာဖြစ်လို့လဲ နှင်းဆီက”
နှင်းဆီအနားသို့ ညီညီငယ် ပြေးကပ်သွားကာ မေးလိုက်သည်။ တွယ်တာ ကပြန်မဖြေပဲ သူ့ကိုမျက်စောင်းခဲကာ ကြည့်နေသည်။
“ညီငယ် နင်ကခုမှပေါ်လာတယ်နော်၊ ဘယ်သွားနေတာလဲ”
“အင်းညက နန္ဒအဘွားဆုံးလို့ သူငိုနေတာနဲ့ သူကိုအားပေးရင် တစ်ညလုံးမအိပ်ခဲ့ရဘူး ဒါကြောင့်……”
“တော်တော့ အဲဒီအကြောင်းလာမပြောနဲ့”
“ဟင်”
နှင်းဆီက မျက်ရည်များကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုတ်လိုက်ပြီး ညီညီငယ်ကို အော်လွှတ်သည်။ ညီညီငယ် စိတ်ထဲ၀မ်းနည်းသွားသည်က အမှန်ပါ၊ ခုတော့ သူငယ်ချင်းတွေက သူ့ကိုပြောပြခွင့်မပေး၊ ဘာဖြစ်လို့ နေ့တပိုင်းအတန်းပျက်တာကို ရှင်းပြခွင့်မပေးတော့ချေ။
ညီညီငယ် ကြက်သေသေဖြင့် နှင်းဆီကိုကြည့်နေရင်းက ၀မ်းနည်းရိပ်တွေတွေ့လိုက်ရသည်ကို သတိထားမိသွားသည့် တွယ်တာက အနေထားကို ဖြေရှင်းလိုက်သည်။
“လာ..ငါတို့တွေ စကားပြောဘို့လိုနေပြီး မကျဉ်းပင်အောက်သွားကြမယ်”
“ဟင် ဒီအချိန်ကြီး ကျောင်းက…”
“လိုက်မှာသာလိုက်ခဲ့ နင့်ကိုပြောစရာတွေ မေးစရာတွေ တပုံကြီးပဲ လျှာမရှည်တော့နဲ့”
မကျဉ်းပင်အောက်တွင် နှင်းဆီနှင့် တွယ်တာ ညီညီငယ်ပြောပြသည့် ညကကိစ္စများကို နားထောင်ကာ ဇာတ်ရည်လည်သွားတော့သည်။
“ဒါဆိုမနက်က နန္ဒထွက်သွားတော့ နင်မနိုးဘူးပေါ့”
“အင်း”
“ဒါဆိုဒီစကားတွေက ဘယ်ကထွက်လာတာလဲ”
“ဘာစကားတွေလဲ”
“နင်မသိတာလာ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား”
“နင်ပြောတာငါနားမလည်ဘူး တွယ်တာ”
“အေးနင့်ကြောင့်ပဲ အဲဒီအကြောင်းကြောင့်ပဲ နှင်းဆီမျက်ရည်ကျတာ”
“ဘယ်လို”
“ဒီလိုဟာ…”
“မပြောပါနဲ့တော့ တွယ်တာရယ်”
“ညီညီငယ်လည်းသိသင့်တယ်လေ နှင်းဆီရဲ့၊ ဟုတ်တယ် နင်သိမှဖြစ်မယ်၊ မနက်နင်ကျောင်းမတက်နိုင်တာကို ဆရာမျိုးမင်းပဲသိတာနော်၊ သူပဲ အခန်းထဲကိုလာပြီးနင့်အစား ခွင့်လာတိုင်သွားတာ”
“ဟုတ်မှာပေါ့ မနက်က ဆရာမျိုးမင်းပဲ နန္ဒကိုလာခေါ်သွားတာနေမယ်”
“သူခွင့်တိုင်သွားတာက ညီညီငယ်ညက အိပ်ရေးပျက်လို့ဆိုတဲ့ အကြောင်းပဲ၊ နင်နန္ဒကိုစောင့်ရှောက်နေရလို့ လည်းပြောတယ်၊ လူတွေက စကားကို ကားပစ်လိုက်ကြတာ”
“အော်”
“အဲဒီမှာတင် နင်နဲ့နန္ဒကို သမုတ်လိုက်ကြတာ လင်မယားလိုလို ဘာလိုလိုပေါ့၊ အဲလောက်ထိပြောဆိုနေကြတာ၊ နောက်တော့ နှင်းဆီလည်း သည်းမခံနိုင်လို့ ထကြမ်းကုန်တော့တာပေါ့”
“ဟားဟား…”
ညီညီငယ်ခြောက်ကပ်စွာရယ်လိုက်တော့သည်။
“လူတွေလူတွေ တော်တော်ကြောက်ဘို့ကောင်းပါလား၊ ဒါကြောင့်ဒီနေ့ကျောင်းလာတော့ ငါကိုကြည့်တဲ့ အကြည့်တွေက ဒီလိုတွေဖြစ်နေကြတာကိုး၊ တစ်ခုပဲ နင်တု့ိကိုမေးချင်တယ် နင်တို့ အခန်းဖေါ်တစ်ယောက်က ၀မ်းနည်းလို့ ငိုနေတယ်ဆိုရင် နင်တို့က မသိကျိုးကျွန် နေနိုင်ကြလား”
“ဘယ်နေလို့ရမှာလဲ”
“ဒီလိုပဲ ငါနန္ဒကို မသိကျိုးကျွန်မနေနိုင်လို့ကူးညီပေးလိုက်တာ၊ ငါ့နေရာမှာ တစ်ခြားတစ်ယောက်ဖြစ်နေကြည့် ဒီအသံမျိုးထွက်လာမလား၊ နင်တို့စဉ်းစားကြည့်စမ်းပါ၊ ငါ့နေရာမှာ အောင်အောင် ဒါမှမဟုတ် တစ်ခြားတစ်ယောက်ယောက်ပေါ့ ဖြစ်နေခဲ့မယ်ဆိုရင်လေ၊ ဟယ်တော်လိုက်တာ စာနာလိုက်တတ်တာ ချီးမွှမ်းလို့ ပြီးမှာမဟုတ်တော့ဘူး၊ ခုတော့ငါဖြစ်နေလို့ ငါကိုတော့ ဗီလိန်နေရာပေးပြီး နန္ဒကိုတော့ ရွှေမင်းသားလေးအဖြင့် ပေးနေကြတာ၊ အေးငါ၀မ်းနည်းတာက ငါကိုနားလည်ဆုံးလို့သတ်မှတ်ထားတဲ့ နင်တို့နှစ်ယောက်ပါ သံသယရှိနေလို့ပဲ”
“မဟုတ်ဘူး”
“မဟုတ်ဘူး”
တွယ်တာနှင့် နှင်းဆီသံပြိုင်အော်ကာ ဖြေရှင်းကြသည်။
“ငါတို့ကနင့်ဘက်ကနာတာ”
“ဟုတ်တယ် နင်ကငါ့တို့သူငယ်ချင်း၊ ဆိုးဆိုးကောင်းကောင်း ငါတို့အတွက် ထာ၀ရသူငယ်ချင်းပဲ နင်အဲဒီလိုမတွေးနဲ့၊ ငါခံစားရတယ်ဟ”
“ဒါပေမယ့် ကျောင်းခန်းထဲမှာ ငါရှင်းပြတာကိုတောင်လက်မခံနိုင်ဘူးမဟုတ်လား”
“ဟယ် ညီညီငယ်ရယ် အဲ့ဒါကလဲ နင့်ကိုဂရုနာဒေါသနဲ့ပြောတာပါဟယ်၊ နှင်းဆီကလည်း သွေးပူနေတယ်လေ ဒါကြောင့်ပါ”
“ဟုတ်တယ် ငါလွန်သွားတယ် ညီငယ်ရယ် ငါတောင်းပန်ပါတယ်၊ နင်ပြောဖူတယ်လေ လူဆိုတာ အမှားမကင်းဘူးလို့ ဒါကလည်းငါစိတ်ထဲ နင်အတွက်မခံရပ်နိုင်ဖြစ်လို့ပါဟယ် နော်”
ညီညီငယ် နှင်းဆီတို့ဆီလှည့်မကြည့်တော့၊ အေ၀းကိုငေးလိုက်တော့သည်။ လောကကြီးသည် သူ့အတွက် လှပမှု့တွေပေးနေတာလား ရုပ်ဆိုးတာတွေပေးနေတာလာ၊ သူကတော့ လောကကြီးကို အလှတွေဆင်နေပါသည်။ သူကိုရော အလှပတွေ ဆင်ခွင့်ပေးမှာလာ လောကကြီးရယ်။
နှင်းဆီနှင့်တွယ်တာ ညီညီငယ် ဘေးတစ်ဘက်ချက်ဆီတွင် ၀င်ထိုင်လိုက်ပြီး ညီညီငယ်ငေးနေသည့် ရှမ်းရိုးမတောင်တန်းကြီး ကိုကြည့်နေကြပါသည်။
ကိုယ်စီကိုယ်စီ အတွေးများစွာဖြင့် သူတို့ရင်ထဲတွင်ရှိနေကြပါသည်။ တောင်ပံတွေဖြန့်ကာ အေ၀းကို ပျံသန်းဘို့အတွက် အတောင်များကို ခိုင်ခန့်ရန် အားတွေမွေးနေကြချိန်မှာတော့၊ သူတို့အတောင်လေးများကို ရက်ရက်စက်စက် မဖျက်စီးကြပါစေနဲ့ လို့ကိုယ်စီဆုတောင်းနေကြမည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်တော့..
ညီီညီငယ် နှလုံးသားတွင်တော့ အေးစက်လာသည်။ အရွယ်နှင့်မမျှအောင်ခံစားရသည်ဟု သူထင်မိသည်။ မိမိ၏ အကူညီသည် တပါးလူအတွက် ေ၀ဒနာဖြစ်စေခဲ့လာ၊ ထိုသို့ဆိုလျှင် တစ်ဦးတည်သာ ရပ်တည်သွားမယ်၊ လစ်လှူထားလိုက်မယ်ဆိုခဲ့လျှင် ညီညီငယ်ကို ဘာပြောကြအုံးမည်နည်း၊ တစ်ယောက်တစ်လေကမှ ညီညီငယ်ဘက်က မင်းလုပ်တာမှန်တယ်လို့ ပြောလာမည်မဟုတ်တော့ပါ။
တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေကြသော သူတို့သုံးယောက်သည် ရှမ်းရိုးမတောင်တန်းကြီးကို ငေးကြည့်နေရင်က ၀မ်းနည်းမှှု့တွေကို ဖြေဖျောက်နေသည်။ တွယ်တာနှင့် နှင်းဆီကတော့ ညီညီငယ်ကို သူငယ်ချင်းကောင်းများ သဖွယ် နှစ်သိမ့်နေကြပါသည်။ နုတ်ကပြောမထွက်ကြပေမယ့် ရင်ထဲက နားလည်လာသည့် ဖြူစင်စွာ ဖေးမနေကြသည်ကိုတော့ သူတို့သုံးယောက်သာသိပါသည်။ ညီညီငယ်ရင်ထဲမှာ တွယ်တာ နှင့် နှင်းဆီအပေါ်သံယောဇဉ်တွေပိုလာမိတော့သည်။
နှင်းဆီ၏ လုပ်ရပ်ကြောင့် ကျောင်းတွင် ညီညီငယ်နာမည်မှာ မမျှော်လင့်ပဲ ကြီးသွားတော့သည်။ ကောင်းသော နာမည်ကြီးခြင်းတော့မဟုတ်ပါ၊ ကျောင်းတွင်ညီညီငယ်အကြောင်းကို ပြောစမှတ်ဖြစ်လာတော့သည်။ ကျောင်းသားတစ်ချို့က ညီညီငယ်နှင့်ပက်သက်လာလျှင် နာမည်ပျက်မည်ဆိုးသော ကြောင့်ရှောင်ကျင်လာသည်။ ကျောင်းသူများကတော့ ညီညီငယ်ကို ရွံရှာစွာကြည့်တတ်လာကြသည်။ အဆိုးဆုံးက ညီညီငယ်လာသည့် လမ်းဆိုခဲ့လျှင်ကျောင်းသား ရော ကျောင်းသူများက ရှေ့ကလှမ်းမြင်လိုက်မိသည် ဆိုခဲ့လျှင် တစ်ခြားလမ်းက ရှောင်ဖယ်သွားကြသည်။
တမူထူးခြားစွာ အောင်အောင်ကတော့ ညီညီငယ်ကို လမ်းမှာတွေ့ရင်နူတ်ဆက် ပြုံးပြသူတစ်ယောက်သာ ရှိခဲ့သည်။
တစ်ခြားသော အားလုံးသော အများစုကတော့ တစ်ခုခုများပြောဆိုကြပြီးဆိုခဲ့လျှင် မကြိုက်သည့် သဘောကို ပြောလျှင် ညီညီငယ်နာမည်ကို ခုတုံလုပ်လာကြတော့သည်။
“မင်းကလည်းကွာ ၀တ်ထားကြီးက ဘာပုံကြီးမှန်းမသိဘူး အခြောက်ကြီးကြနေတာပဲ”
“အံမယ် ငါ့များညီညီငယ်မှတ်နေလာ၊ ဒါဖက်ရှင်ကွ”
ထိုသို့စကားများက ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ ဖြင့်ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။ ညီညီငယ် ကမ္ဘာလေသည် ပို၍ကျဉ်းမြောင်းလာသည် ဟုခံစားလာသည်။ အရင်ကတစ်ယောက်တည်းနေတတ်သော ညီညီငယ်ကတော့ အရင်ကထက် ပို၍အခန်းအောင်းကာ စာကျက်တာပင်လုပ်လာတော့သည်။
သုံးရက်မြောက်သည့်နေ့မှာ နန္ဒပြန်ရောက်လာသည်။ ကျောင်း၀န်ထဲ ၀င်လိုက်သည်နှင့် နန္ဒဂိတ်ပေါက်၀တွင် တစ်စုံတစ်ရာကို တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့်လိုက်ရှာနေသည်။ သူမျှော်လင့်ထားသည့် လူတစ်ယောက်ကို လိုက်ရှာနေမိသည်။ ညီမငယ်က အကိုလုပ်သူ မူပျက်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။
“ကိုကို ဘယ်သူကိုရှာနေတာလဲ”
“ဘယ်သူမှမဟုတ်ပါဘူး
သူငယ်ချင်းတွေလာကြိုမလားလို့စောင့်နေတာ”
“ကိုကိုပြန်လာမှာကို ဘယ်သူကိုပြောထားလို့လဲ ညီမလေးတောင် သူငယ်ချင်းတွေကို ပြောပြချိန်မရခဲ့ဘူး ၃ ရက်ထဲကြာမယ့်ကိစ္စကို”
“အော် ဘယ်သူမှမပြောပြခဲ့ပါဘူး”
နန္ဒစိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။ ညီညီငယ်ကို သူမျှော်နေတာပါ၊ သူစာရေးပြီးတော့ ညီညီငယ်စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားခဲ့သည်မဟုတ်လာ။ ညီညီငယ်ကို သူအပြစ်မတင်ရက်ပါ၊ ညီညီငယ် ခွင့်လွှတ်နိုင်လောက်အောင်လည်း သူဘာမှမလုပ်ခဲ့ရပါ၊
သို့ပေမယ့် ညီညီငယ်ကိုတော့ သူစိတ်ပျက်အောင် အမျိုးမျိုးလုပ်ခဲ့သည်မဟုတ်လား ညီညီငယ်ခံခဲ့ရသည့် အကြိမ်တွေလည်း မနည်းတော့ပြီးမဟုတ်လာ၊ ထိုကြောင့်လဲ သူညီညီငယ်ကို ကိုယ်ချင်းစာနာတတ်လာသည်။
သူရဲ့အပြုမူများက ဘယ်လိုမှလက်ခံလို့မရသည့်အကြောင်းရေတွေများနေပြီးမဟုတ်လာ။ ကျောင်းတွင်းသို့ရောက်ပြီး ရုံးခန်းထဲတွင် အကြောင်းကြားပြီးနောက်မှ နန္ဒတို့မောင်နှမ အဆောင်အသီးသီး ဆီသို့ ထွက်ခဲ့လာတော့သည်။ နန္ဒခြေလှမ်းများက သွက်နေသည်။ အဆောင်ထဲသို့ အမြန်ရောက်ချင်သည့် စိတ်ကလောနေသည်။ ခြေလှမ်းတွေက နှေးနေသည်ဟုပင် ထင်မှတ်မိတော့သည်။
“ညီညီငယ်”
အဆောင်တံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်း ပထမဦးဆုံးလိုက်ရှာသည်က ညီညီငယ်ကိုပါ။
“ဟင် ညီညီငယ်လည်းမရှိဘူး ဘယ်သွားနေလဲမသိဘူး၊ အော် ဒီအချိန်ဆို ထမင်းစားချိန်ပဲ ထမင်းစားဆောင်မှာများလာမသိဘူး”
နန္ဒထမင်းစားဆောင်ဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။ တွေ့ချင်သည့် ညီညီငယ်ကိုတော့မတွေ့ပါ။ သူငယ်ချင်းတွေ ကိုတွေ့လိုက်ရပါသည်။
“ဟာ….နန္ဒပြန်လာပြီလား”
“အေးပြန်လာပြီး”
သူလည်းသူငယ်ချင်းတွေ စားပွဲသို့သွားုထိုင်လိုက်ပြီး မျက်လုံးကတော့ တစ်စုံတစ်ရာကို လိုက်ရှာနေပါ တော့သည်။
နိုင်နိုင်နှင့် အောင်ခိုင်ကတော့ သူကိုလှုက်လှဲစွာကြိုဆိုသည်။ ကိုကိုလေးကတော့ သူပုံမှန်စတိုင်အတိုင်း နန္ဒကိုတစ်ချက်ပြုံးပြပြီး ထမင်းကို အေးအေးဆေးစားနေသည်။ အောင်အောင်ကတော့ တမူထူးခြားစွာ နန္ဒကိုမြင်သည်နှင့် မမြင်သလို အမူယာလုပ်ကာ ထမင်းငုံ့စားနေပါတော့သည်။
“ညီညီငယ်ကို မတွေ့ကြဘူးလား”
သူကတော့ ကျောင်းမှာဘာတွေဖြစ်နေသည်ကို မသိရှိပဲ မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ သူ့အမေးကြောင့် သူငယ်ချင်းများက သူ့ကိို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ကြပါသည်။ ကိုကိုလေး ကတော့ ထမင်းပင်သီးသွားတော့သည်။
“နေပါအုံးမင်းကဘာဖြစ်လို့ညီညီငယ်ကိုမေးတာလဲ”
“မတွေ့လို့လေ အခန်းထဲမှာလည်း မရှိဘူးဒါကြောင့်မေးကြည့်တာ”
“မတွေ့ရင်မရှိလို့ပေါ့ကွ”
သူငယ်ချင်းများကတော့ အရင်အတိုင်းမပြောင်းလဲပဲ ညီညီငယ်ကို အမြင်စောင်းနေသည်ဟု နန္ဒထင်လိုက်သဖြင့် ထပ်မပြောတော့ပါ။
“မင်းထမင်းမစားဘူးလား"
“အင်းလမ်းမှာစားခဲ့တယ်..
အောင်အောင် ထမင်းထက်မစားတော့ပဲ နန္ဒကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး။
“ငါမင်းနဲ့စကားပြောစရာရှိတယ် ငါနဲ့ခဏလိုက်ခဲ့”
အောင်အောင် အသံမာတောင့်တောင့်ကြောင့် နန္ဒမျက်မှောင်ကုတ်ကာ သွားသည်။ ဘာသဘောနှင့် နှစ်ယောက်တည်းပြောချင်သည်ကိုတော့ မသိပါ။ အောင်အောင်ထထွက်သွားသဖြင့် နန္ဒကျန်ခဲ့သည့် သူငယ်ချင်းများကို နူတ်ဆက်ကာ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။
အောင်အောင်က ရှေ့ကထွက်သွားသဖြင့် နောက်ကလိုက်နေရသည်။ အောင်အောင်ဘောလုံးကွင်းဘက်ကို သွားနေသည်ဖြစ်ပါသည်။
“ဟေ့ကောင် အဲဒီလောက်အေ၀းကြီးသွားရလာ မှောင်လဲမှောင်နေပြီး၊ ဒီမှာပြောလဲရသားနဲ့”
နန္ဒအော်ပြောပေမယ့် အောင်အောင်ကတော့ လှည့်တောင်မကြည့်ခဲ့ပါ။ ဘောလုံးကွင်းသို့ရောက်မှ ရပ်သွားတော့သည်။
နန္ဒ အောင်အောင် အနားသို့ ကပ်လိုက်ပြီး။
“ကဲဘာပြောမလို့လဲ ဒီအထိတောင်ခေါ်လာတာ”
အောင်အောင် ရုတ်တရက်လှည့်လိုက်ပြီး နန္ဒမျက်နာတည့်တည့်သို့ လက်သီးတစ်လုံးပစ်သွင်းလိုက်တော့သည်။
ခွပ်…
နန္ဒရှောင်ချိန်မရလိုက်ပါ။ နည်းနည်းတော့ ယိုင်ကျသွားပါသည်။
“ဟေ့ကောင် ငါကိုဘာကြောင့်ထိုးတာလဲ”
“ဘာကြောင့်ဟုတ်လား မင်းလူစိတ်မှရှိရဲ့လာကွ”
“ဘာတွေပြောနေတာလဲ”
“ဘာတွေပြောနေတာလဲ ဟုတ်လာ ဟားဟား……
.အေးမင်းလုပ်ခဲ့တဲ့အကြောင်းကို ငါပြန်ပြောရတာပေါ့ကွာ”
အောင်အောင် ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြောပြလိုက်တော့ နန္ဒအ့ံသြသွားတော့သည်။ ညီညီငယ်ဘယ်လောက်တောင် ခံစားနေရမည်နည်း၊ ညီညီငယ်သူ့ကြောင့်တဖန် လုပ်ကြံခံရပြန်ပြီး မဟုတ်လား။ ဒီတစ်ခါတော့ ညီညီငယ်တော်တော်ကို အထိနာခဲ့မည်။ ထိုကြောင့်လဲ ညီညီငယ်သူ့ကိုလာမတွေ့တာဖြစ်မည်။ ထိုကြောင့်လည်း သူပြန်လာမည်ကိုသိသည့်အတွက် သူ့အားရှောင်ပယ်နေတာဖြစ်မည်။ ဒီအကြောင်းတွေ ဘယ်သူဖွခဲ့သည်လဲ။
“ငါဒီကထွက်သွားတော့ ဘယ်သူမှတောင်သိတာမဟုတ်ဘူး ဆရာမျိုးမင်းကိုပဲ ပြောခဲ့တာ၊ ငါဘာမှမလုပ်ပါပဲ ဒီသတင်းတွေက ဘယ်သူဖွခဲ့တာလဲ နားကိုမလည်တော့ဘူး”
“ဒီမယ်နန္ဒ ဒီအကြောင်းတွေက မင်းကလွဲပြီးဘယ်သူမှသိတာမဟုတ်ဘူး၊ ခုညီညီငယ်ကို ပြောဆိုနေကြတာက မင်းမသိလို့ ငါအရမ်းသနားတယ် မင်းလိုသူငယ်ချင်းကို ခုလိုခင်ရတာကိုလဲ နောင်တရတယ်”
“ဒါတွေငါလုပ်တာမဟုတ်ဘူး၊ ငါဘာမှမလုပ်ဘူး”
“မင်းမလုပ်ရင် ဘယ်သူလုပ်မလဲ မင်းအကြောင်းကို ငါသိပါတယ်၊ မင်းနှင်းဆီကို ရချင်ဇောနဲ့ လုပ်ကြံပြောဆိုနေတာ ဖြစ်မှာပေါ့”
“တော်စမ်းပါ၊ ငါအဲလောက်ထိ အောက်တန်းမကျဘူးကွ”
“ကျတာမကျတာ မင်းပဲသိလိမ့်မယ် ဒီမယ်ငါပြောမယ် မင်းငါ့ကိုခင်ချင်ခင် မခင်ချင်နေ
ငါကတော့ ညီညီငယ်ကို ကြိုက်တယ်၊ နောက်တစ်ခါ ညီညီငယ် စိတ်ဆင်းရဲအောင်လုပ်ရဲလုပ်ကြည့် မင်းနဲ့ငါတွေ့မယ်”
“ဘာကွ…..ဘာပြောလိုက်တယ်”
“မင်းမကြားဘူးလာ ဟုတ်တယ် ငါကအခြောက် ငါညီညီငယ်ကို ချစ်နေတယ် သူခံစားနေရတာကို မကြည့်ရက်ဘူး သနားတယ် ဒါကြောင့် ငါမင်းကို သတိပေးလိုက်တာ”
နန္ဒ အောင်အောင် ကိုအံ့သြကာ ကြောင်ကြည့်နေမိသည်။ ဘာစကားမှပင်ထွက်မလာတော့။
“ဟုတ်တယ် ညီညီငယ်ကို ငါတစ်ချိန်လုံးစောင့်ကြည့်နေရင်ကနေ ကြိုက်လာတာ၊ ငါချစ်လာတာ”
..............TBC................
တန္းေက်ာင္းမွ အကုိၾကီးတစ္ေယာက္ ႏွင္းဆီလြယ္အိတ္ကုိလွမ္းဆြဲလုိက္သည္ကုိ တြယ္တာက လက္ဆြဲသည့္အထင္ၿဖင့္ ကုိင္ေပါက္ခဲ့ဖူသည့္ အေၾကာင္းရွိခဲ့သည္။ ထုိေၾကာင့္လည္း ပန္းအိႏွင့္၀တ္မွဳန္ ၿငိမ္သြားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ထုိေနာက္ ပန္းအိႏွင့္၀တ္မွဳန္ လြယ္အိတ္မ်ားကုိ ေကာက္ယူကာ အခန္းထဲမွ ထြက္ခဲ့လုိက္သည္။
“အြန္႔”
“အမေလး သနလုိက္တာ လူတစ္ေယာက္လုံးလာတာ မၿမင္ဘူးလာ”
ပန္းအိေလာေလာ ႏွင့္ထြက္လုိက္သည့္အခ်ိန္၊ ညီညီငယ္ အခန္းထဲသုိ႔ ၀င္လုိက္သည့္ အခ်ိန္တုိက္ဆုိင္သြားကာ ၀င္တုိက္သလုိၿဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။
“ဟ..နင္လည္း၀င္တုိက္ေသးတယ္ နင္ကလဲေအာ္ေသးတယ္”
“အုိ ပန္းအိိရယ္နင့္မုိ႔လို႔ ရပ္စကားေၿပာေနေသးတယ္ လာသြားမယ္”
“ဘာေတြလဲဟ”
ညီညီငယ္အခန္းထဲ ၀င္လုိက္ေတာ့ အခန္းတစ္ခုလုံးသည္ မလုိအပ္ပါပဲတိတ္ဆိတ္ေနေတာ့သည္။ ႏွင္းဆီႏွင့္တြယ္တာကလည္း အတန္းအလယ္ပုိင္မွာ ေရာက္ေနသည္။ သူမတုိ႔၏မ်က္နာေတြက တင္းမာေနၾကသည္။ ဘာၿပႆနာၿဖစ္ေနၾကသည္မသိေတာ့။
“ႏွင္းဆီ ဘာၿဖစ္ေနတာလဲ”
“နင္ကခုမွလာတာ တစ္မနက္ခင္းလုံး ဘယ္အေလလုိက္ေနတာလဲ ေၿပာစမ္းပါအုံး”
ႏွင္းဆီ၏ ဆူးဆူး၀ါး၀ါးေအာ္လုိက္ေသာ ေဒါသသံက တစ္ခန္းလုံး လႊမ္းသြားေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ အ့ံၾသကာ ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ ႏွင္းဆီသည္ မတက္ရပ္ေနရာကေနၿပီး အနားတြင္ရွိေသာ ထုိင္ခုံလြတ္ပုံထုိင္ခ်ကာ မ်က္နာကုိေမွာက္ၿပီး ငုိခ်လုိက္ပါေတာ့သည္။
“ဟာ ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ ႏွင္းဆီက”
ႏွင္းဆီအနားသုိ႕ ညီညီငယ္ ေၿပးကပ္သြားကာ ေမးလုိက္သည္။ တြယ္တာ ကၿပန္မေၿဖပဲ သူ႔ကုိမ်က္ေစာင္းခဲကာ ၾကည့္ေနသည္။
“ညီငယ္ နင္ကခုမွေပၚလာတယ္ေနာ္၊ ဘယ္သြားေနတာလဲ”
“အင္းညက နႏၵအဘြားဆုံးလုိ႔ သူငုိေနတာနဲ႔ သူကုိအားေပးရင္ တစ္ညလုံးမအိပ္ခဲ့ရဘူး ဒါေၾကာင့္……”
“ေတာ္ေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းလာမေၿပာနဲ႔”
“ဟင္”
ႏွင္းဆီက မ်က္ရည္မ်ားကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္လုိက္ၿပီး ညီညီငယ္ကုိ ေအာ္လႊတ္သည္။ ညီညီငယ္ စိတ္ထဲ၀မ္းနည္းသြားသည္က အမွန္ပါ၊ ခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔ကုိေၿပာၿပခြင့္မေပး၊ ဘာၿဖစ္လုိ႔ ေန႔တပုိင္းအတန္းပ်က္တာကုိ ရွင္းၿပခြင့္မေပးေတာ့ေခ်။
ညီညီငယ္ ၾကက္ေသေသၿဖင့္ ႏွင္းဆီကုိၾကည့္ေနရင္းက ၀မ္းနည္းရိပ္ေတြေတြ႔လုိက္ရသည္ကုိ သတိထားမိသြားသည့္ တြယ္တာက အေနထားကုိ ေၿဖရွင္းလုိက္သည္။
“လာ..ငါတုိ႔ေတြ စကားေၿပာဘုိ႔လုိေနၿပီး မက်ဥ္းပင္ေအာက္သြားၾကမယ္”
“ဟင္ ဒီအခ်ိန္ၾကီး ေက်ာင္းက…”
“လုိက္မွာသာလုိက္ခဲ့ နင့္ကုိေၿပာစရာေတြ ေမးစရာေတြ တပုံၾကီးပဲ လွ်ာမရွည္ေတာ့နဲ႔”
မက်ဥ္းပင္ေအာက္တြင္ ႏွင္းဆီႏွင့္ တြယ္တာ ညီညီငယ္ေၿပာၿပသည့္ ညကကိစၥမ်ားကုိ နားေထာင္ကာ ဇာတ္ရည္လည္သြားေတာ့သည္။
“ဒါဆုိမနက္က နႏၵထြက္သြားေတာ့ နင္မႏုိးဘူးေပါ့”
“အင္း”
“ဒါဆုိဒီစကားေတြက ဘယ္ကထြက္လာတာလဲ”
“ဘာစကားေတြလဲ”
“နင္မသိတာလာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား”
“နင္ေၿပာတာငါနားမလည္ဘူး တြယ္တာ”
“ေအးနင့္ေၾကာင့္ပဲ အဲဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ နွင္းဆီမ်က္ရည္က်တာ”
“ဘယ္လုိ”
“ဒီလုိဟာ…”
“မေၿပာပါနဲ႔ေတာ့ တြယ္တာရယ္”
“ညီညီငယ္လည္းသိသင့္တယ္ေလ ႏွင္းဆီရဲ့၊ ဟုတ္တယ္ နင္သိမွၿဖစ္မယ္၊ မနက္နင္ေက်ာင္းမတက္ႏုိင္တာကုိ ဆရာမ်ဳိးမင္းပဲသိတာေနာ္၊ သူပဲ အခန္းထဲကုိလာၿပီးနင့္အစား ခြင့္လာတုိင္သြားတာ”
“ဟုတ္မွာေပါ့ မနက္က ဆရာမ်ဳိးမင္းပဲ နႏၵကုိလာေခၚသြားတာေနမယ္”
“သူခြင့္တုိင္သြားတာက ညီညီငယ္ညက အိပ္ေရးပ်က္လုိ႔ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းပဲ၊ နင္နႏၵကုိေစာင့္ေရွာက္ေနရလုိ႔ လည္းေၿပာတယ္၊ လူေတြက စကားကုိ ကားပစ္လုိက္ၾကတာ”
“ေအာ္”
“အဲဒီမွာတင္ နင္နဲ႔နႏၵကုိ သမုတ္လုိက္ၾကတာ လင္မယားလုိလုိ ဘာလုိလုိေပါ့၊ အဲေလာက္ထိေၿပာဆုိေနၾကတာ၊ ေနာက္ေတာ့ ႏွင္းဆီလည္း သည္းမခံႏုိင္လုိ႔ ထၾကမ္းကုန္ေတာ့တာေပါ့”
“ဟားဟား…”
ညီညီငယ္ေၿခာက္ကပ္စြာရယ္လုိက္ေတာ့သည္။
“လူေတြလူေတြ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ဘုိ႔ေကာင္းပါလား၊ ဒါေၾကာင့္ဒီေန႔ေက်ာင္းလာေတာ့ ငါကုိၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ေတြက ဒီလုိေတြၿဖစ္ေနၾကတာကုိး၊ တစ္ခုပဲ နင္တု႔ိကုိေမးခ်င္တယ္ နင္တုိ႔ အခန္းေဖၚတစ္ေယာက္က ၀မ္းနည္းလုိ႔ ငုိေနတယ္ဆုိရင္ နင္တုိ႔က မသိက်ဳိးကြ်န္ ေနႏုိင္ၾကလား”
“ဘယ္ေနလုိ႔ရမွာလဲ”
“ဒီလုိပဲ ငါနႏၵကုိ မသိက်ဳိးက်ြန္မေနႏုိင္လုိ႔ကူးညီေပးလုိက္တာ၊ ငါ့ေနရာမွာ တစ္ၿခားတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနၾကည့္ ဒီအသံမ်ဳိးထြက္လာမလား၊ နင္တုိ႔စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ၊ ငါ့ေနရာမွာ ေအာင္ေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ၿခားတစ္ေယာက္ေယာက္ေပါ့ ၿဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ေလ၊ ဟယ္ေတာ္လုိက္တာ စာနာလုိက္တတ္တာ ခ်ီးမႊမ္းလုိ႔ ၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ခုေတာ့ငါၿဖစ္ေနလုိ႔ ငါကုိေတာ့ ဗီလိန္ေနရာေပးၿပီး နႏၵကုိေတာ့ ေရႊမင္းသားေလးအၿဖင့္ ေပးေနၾကတာ၊ ေအးငါ၀မ္းနည္းတာက ငါကုိနားလည္ဆုံးလုိ႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ပါ သံသယရွိေနလုိ႔ပဲ”
“မဟုတ္ဘူး”
“မဟုတ္ဘူး”
တြယ္တာႏွင့္ ႏွင္းဆီသံၿပဳိင္ေအာ္ကာ ေၿဖရွင္းၾကသည္။
“ငါတုိ႔ကနင့္ဘက္ကနာတာ”
“ဟုတ္တယ္ နင္ကငါ့တုိ႕သူငယ္ခ်င္း၊ ဆုိးဆုိးေကာင္းေကာင္း ငါတုိ႔အတြက္ ထာ၀ရသူငယ္ခ်င္းပဲ နင္အဲဒီလုိမေတြးနဲ႔၊ ငါခံစားရတယ္ဟ”
“ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ငါရွင္းၿပတာကုိေတာင္လက္မခံႏုိင္ဘူးမဟုတ္လား”
“ဟယ္ ညီညီငယ္ရယ္ အဲ့ဒါကလဲ နင့္ကုိဂရုနာေဒါသနဲ႔ေၿပာတာပါဟယ္၊ ႏွင္းဆီကလည္း ေသြးပူေနတယ္ေလ ဒါေၾကာင့္ပါ”
“ဟုတ္တယ္ ငါလြန္သြားတယ္ ညီငယ္ရယ္ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္၊ နင္ေၿပာဖူတယ္ေလ လူဆုိတာ အမွားမကင္းဘူးလုိ႔ ဒါကလည္းငါစိတ္ထဲ နင္အတြက္မခံရပ္ႏုိင္ၿဖစ္လုိ႔ပါဟယ္ ေနာ္”
ညီညီငယ္ ႏွင္းဆီတုိ႔ဆီလွည့္မၾကည့္ေတာ့၊ အေ၀းကုိေငးလုိက္ေတာ့သည္။ ေလာကၾကီးသည္ သူ႔အတြက္ လွပမွဳ့ေတြေပးေနတာလား ရုပ္ဆုိးတာေတြေပးေနတာလာ၊ သူကေတာ့ ေလာကၾကီးကုိ အလွေတြဆင္ေနပါသည္။ သူကုိေရာ အလွပေတြ ဆင္ခြင့္ေပးမွာလာ ေလာကၾကီးရယ္။
ႏွင္းဆီႏွင့္တြယ္တာ ညီညီငယ္ ေဘးတစ္ဘက္ခ်က္ဆီတြင္ ၀င္ထုိင္လုိက္ၿပီး ညီညီငယ္ေငးေနသည့္ ရွမ္းရုိးမေတာင္တန္းၾကီး ကုိၾကည့္ေနၾကပါသည္။
ကုိယ္စီကုိယ္စီ အေတြးမ်ားစြာၿဖင့္ သူတုိ႔ရင္ထဲတြင္ရွိေနၾကပါသည္။ ေတာင္ပံေတြၿဖန္႔ကာ အေ၀းကုိ ပ်ံသန္းဘုိ႔အတြက္ အေတာင္မ်ားကုိ ခုိင္ခန္႔ရန္ အားေတြေမြးေနၾကခ်ိန္မွာေတာ့၊ သူတုိ႔အေတာင္ေလးမ်ားကုိ ရက္ရက္စက္စက္ မဖ်က္စီးၾကပါေစနဲ႔ လုိ႔ကုိယ္စီဆုေတာင္းေနၾကမည္မွာ အမွန္ပင္ၿဖစ္ေတာ့..
ညီီညီငယ္ ႏွလုံးသားတြင္ေတာ့ ေအးစက္လာသည္။ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ခံစားရသည္ဟု သူထင္မိသည္။ မိမိ၏ အကူညီသည္ တပါးလူအတြက္ ေ၀ဒနာၿဖစ္ေစခဲ့လာ၊ ထုိသုိ႔ဆုိလွ်င္ တစ္ဦးတည္သာ ရပ္တည္သြားမယ္၊ လစ္လွဴထားလုိက္မယ္ဆုိခဲ့လွ်င္ ညီညီငယ္ကုိ ဘာေၿပာၾကအုံးမည္နည္း၊ တစ္ေယာက္တစ္ေလကမွ ညီညီငယ္ဘက္က မင္းလုပ္တာမွန္တယ္လုိ႔ ေၿပာလာမည္မဟုတ္ေတာ့ပါ။
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၾကေသာ သူတုိ႔သုံးေယာက္သည္ ရွမ္းရုိးမေတာင္တန္းၾကီးကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္က ၀မ္းနည္းမွွဳ့ေတြကုိ ေၿဖေဖ်ာက္ေနသည္။ တြယ္တာႏွင့္ ႏွင္းဆီကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမ်ား သဖြယ္ ႏွစ္သိမ့္ေနၾကပါသည္။ ႏဳတ္ကေၿပာမထြက္ၾကေပမယ့္ ရင္ထဲက နားလည္လာသည့္ ၿဖဴစင္စြာ ေဖးမေနၾကသည္ကုိေတာ့ သူတုိ႔သုံးေယာက္သာသိပါသည္။ ညီညီငယ္ရင္ထဲမွာ တြယ္တာ ႏွင့္ ႏွင္းဆီအေပၚသံေယာဇဥ္ေတြပုိလာမိေတာ့သည္။
ႏွင္းဆီ၏ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းတြင္ ညီညီငယ္နာမည္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ၾကီးသြားေတာ့သည္။ ေကာင္းေသာ နာမည္ၾကီးၿခင္းေတာ့မဟုတ္ပါ၊ ေက်ာင္းတြင္ညီညီငယ္အေၾကာင္းကုိ ေၿပာစမွတ္ၿဖစ္လာေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ဳိ႔က ညီညီငယ္ႏွင့္ပက္သက္လာလွ်င္ နာမည္ပ်က္မည္ဆုိးေသာ ေၾကာင့္ေရွာင္က်င္လာသည္။ ေက်ာင္းသူမ်ားကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ ရြံရွာစြာၾကည့္တတ္လာၾကသည္။ အဆုိးဆုံးက ညီညီငယ္လာသည့္ လမ္းဆုိခဲ့လွ်င္ေက်ာင္းသား ေရာ ေက်ာင္းသူမ်ားက ေရွ႔ကလွမ္းၿမင္လုိက္မိသည္ ဆုိခဲ့လွ်င္ တစ္ၿခားလမ္းက ေရွာင္ဖယ္သြားၾကသည္။
တမူထူးၿခားစြာ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ လမ္းမွာေတြ႔ရင္ႏူတ္ဆက္ ၿပဳံးၿပသူတစ္ေယာက္သာ ရွိခဲ့သည္။
တစ္ၿခားေသာ အားလုံးေသာ အမ်ားစုကေတာ့ တစ္ခုခုမ်ားေၿပာဆုိၾကၿပီးဆုိခဲ့လွ်င္ မၾကဳိက္သည့္ သေဘာကုိ ေၿပာလွ်င္ ညီညီငယ္နာမည္ကုိ ခုတုံလုပ္လာၾကေတာ့သည္။
“မင္းကလည္းကြာ ၀တ္ထားၾကီးက ဘာပုံၾကီးမွန္းမသိဘူး အေၿခာက္ၾကီးၾကေနတာပဲ”
“အံမယ္ ငါ့မ်ားညီညီငယ္မွတ္ေနလာ၊ ဒါဖက္ရွင္ကြ”
ထုိသုိ႔စကားမ်ားက ဟုိတစ္စ ဒီတစ္စ ၿဖင့္ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ညီညီငယ္ ကမာၻေလသည္ ပို၍က်ဥ္းေၿမာင္းလာသည္ ဟုခံစားလာသည္။ အရင္ကတစ္ေယာက္တည္းေနတတ္ေသာ ညီညီငယ္ကေတာ့ အရင္ကထက္ ပုိ၍အခန္းေအာင္းကာ စာက်က္တာပင္လုပ္လာေတာ့သည္။
သုံးရက္ေၿမာက္သည့္ေန့မွာ နႏၵၿပန္ေရာက္လာသည္။ ေက်ာင္း၀န္ထဲ ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ နႏၵဂိတ္ေပါက္၀တြင္ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ေတာင္ၾကည့္ေၿမာက္ၾကည့္လုိက္ရွာေနသည္။ သူေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ လူတစ္ေယာက္ကုိ လုိက္ရွာေနမိသည္။ ညီမငယ္က အကုိလုပ္သူ မူပ်က္ေနသည္ကုိ သတိထားမိသည္။
“ကုိကုိ ဘယ္သူကုိရွာေနတာလဲ”
“ဘယ္သူမွမဟုတ္ပါဘူး
သူငယ္ခ်င္းေတြလာၾကဳိမလားလုိ႔ေစာင့္ေနတာ”
“ကုိကုိၿပန္လာမွာကုိ ဘယ္သူကုိေၿပာထားလုိ႔လဲ ညီမေလးေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေၿပာၿပခ်ိန္မရခဲ့ဘူး ၃ ရက္ထဲၾကာမယ့္ကိစၥကုိ”
“ေအာ္ ဘယ္သူမွမေၿပာၿပခဲ့ပါဘူး”
နႏၵစိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားသည္။ ညီညီငယ္ကုိ သူေမွ်ာ္ေနတာပါ၊ သူစာေရးၿပီးေတာ့ ညီညီငယ္စားပြဲေပၚမွာတင္ထားခဲ့သည္မဟုတ္လာ။ ညီညီငယ္ကုိ သူအၿပစ္မတင္ရက္ပါ၊ ညီညီငယ္ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္လည္း သူဘာမွမလုပ္ခဲ့ရပါ၊
သုိ႔ေပမယ့္ ညီညီငယ္ကုိေတာ့ သူစိတ္ပ်က္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ခဲ့သည္မဟုတ္လား ညီညီငယ္ခံခဲ့ရသည့္ အၾကိမ္ေတြလည္း မနည္းေတာ့ၿပီးမဟုတ္လာ၊ ထုိေၾကာင့္လဲ သူညီညီငယ္ကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာနာတတ္လာသည္။
သူရဲ့အၿပဳမူမ်ားက ဘယ္လုိမွလက္ခံလုိ႔မရသည့္အေၾကာင္းေရေတြမ်ားေနၿပီးမဟုတ္လာ။ ေက်ာင္းတြင္းသုိ႔ေရာက္ၿပီး ရုံးခန္းထဲတြင္ အေၾကာင္းၾကားၿပီးေနာက္မွ နႏၵတုိ႔ေမာင္ႏွမ အေဆာင္အသီးသီး ဆီသုိ႔ ထြက္ခဲ့လာေတာ့သည္။ နႏၵေၿခလွမ္းမ်ားက သြက္ေနသည္။ အေဆာင္ထဲသုိ႔ အၿမန္ေရာက္ခ်င္သည့္ စိတ္ကေလာေနသည္။ ေၿခလွမ္းေတြက ေႏွးေနသည္ဟုပင္ ထင္မွတ္မိေတာ့သည္။
“ညီညီငယ္”
အေဆာင္တံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ပထမဦးဆုံးလုိက္ရွာသည္က ညီညီငယ္ကုိပါ။
“ဟင္ ညီညီငယ္လည္းမရွိဘူး ဘယ္သြားေနလဲမသိဘူး၊ ေအာ္ ဒီအခ်ိန္ဆုိ ထမင္းစားခ်ိန္ပဲ ထမင္းစားေဆာင္မွာမ်ားလာမသိဘူး”
နႏၵထမင္းစားေဆာင္ဘက္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့လုိက္ေတာ့သည္။ ေတြ႔ခ်င္သည့္ ညီညီငယ္ကုိေတာ့မေတြ႔ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကုိေတြ႔လုိက္ရပါသည္။
“ဟာ….နႏၵၿပန္လာၿပီလား”
“ေအးၿပန္လာၿပီး”
သူလည္းသူငယ္ခ်င္းေတြ စားပြဲသုိ႔သြားုထုိင္လုိက္ၿပီး မ်က္လုံးကေတာ့ တစ္စုံတစ္ရာကုိ လုိက္ရွာေနပါ ေတာ့သည္။
ႏုိင္ႏုိင္ႏွင့္ ေအာင္ခုိင္ကေတာ့ သူကုိလွဳက္လွဲစြာၾကဳိဆုိသည္။ ကုိကုိေလးကေတာ့ သူပုံမွန္စတုိင္အတုိင္း နႏၵကုိတစ္ခ်က္ၿပဳံးၿပၿပီး ထမင္းကုိ ေအးေအးေဆးစားေနသည္။ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ တမူထူးၿခားစြာ နႏၵကုိၿမင္သည္ႏွင့္ မၿမင္သလုိ အမူယာလုပ္ကာ ထမင္းငုံ့စားေနပါေတာ့သည္။
“ညီညီငယ္ကုိ မေတြ႔ၾကဘူးလား”
သူကေတာ့ ေက်ာင္းမွာဘာေတြၿဖစ္ေနသည္ကုိ မသိရွိပဲ ေမးလုိက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ သူ႔အေမးေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔ကိုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ၾကပါသည္။ ကုိကုိေလး ကေတာ့ ထမင္းပင္သီးသြားေတာ့သည္။
“ေနပါအုံးမင္းကဘာၿဖစ္လုိ႔ညီညီငယ္ကုိေမးတာလဲ”
“မေတြ႔လုိ႔ေလ အခန္းထဲမွာလည္း မရွိဘူးဒါေၾကာင့္ေမးၾကည့္တာ”
“မေတြ႔ရင္မရွိလုိ႔ေပါ့ကြ”
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ အရင္အတုိင္းမေၿပာင္းလဲပဲ ညီညီငယ္ကို အၿမင္ေစာင္းေနသည္ဟု နႏၵထင္လုိက္သၿဖင့္ ထပ္မေၿပာေတာ့ပါ။
“မင္းထမင္းမစားဘူးလား"
“အင္းလမ္းမွာစားခဲ့တယ္..
ေအာင္ေအာင္ ထမင္းထက္မစားေတာ့ပဲ နႏၵကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ၿပီး။
“ငါမင္းနဲ႔စကားေၿပာစရာရွိတယ္ ငါနဲ႔ခဏလုိက္ခဲ့”
ေအာင္ေအာင္ အသံမာေတာင့္ေတာင့္ေၾကာင့္ နႏၵမ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ သြားသည္။ ဘာသေဘာႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းေၿပာခ်င္သည္ကုိေတာ့ မသိပါ။ ေအာင္ေအာင္ထထြက္သြားသၿဖင့္ နႏၵက်န္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ႏူတ္ဆက္ကာ ထြက္ခဲ့လုိက္သည္။
ေအာင္ေအာင္က ေရွ႔ကထြက္သြားသၿဖင့္ ေနာက္ကလုိက္ေနရသည္။ ေအာင္ေအာင္ေဘာလုံးကြင္းဘက္ကုိ သြားေနသည္ၿဖစ္ပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္ အဲဒီေလာက္အေ၀းၾကီးသြားရလာ ေမွာင္လဲေမွာင္ေနၿပီး၊ ဒီမွာေၿပာလဲရသားနဲ႔”
နႏၵေအာ္ေၿပာေပမယ့္ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ခဲ့ပါ။ ေဘာလုံးကြင္းသုိ႔ေရာက္မွ ရပ္သြားေတာ့သည္။
နႏၵ ေအာင္ေအာင္ အနားသုိ႔ ကပ္လုိက္ၿပီး။
“ကဲဘာေၿပာမလုိ႔လဲ ဒီအထိေတာင္ေခၚလာတာ”
ေအာင္ေအာင္ ရုတ္တရက္လွည့္လုိက္ၿပီး နႏၵမ်က္နာတည့္တည့္သုိ႔ လက္သီးတစ္လုံးပစ္သြင္းလုိက္ေတာ့သည္။
ခြပ္…
နႏၵေရွာင္ခ်ိန္မရလုိက္ပါ။ နည္းနည္းေတာ့ ယုိင္က်သြားပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္ ငါကုိဘာေၾကာင့္ထုိးတာလဲ”
“ဘာေၾကာင့္ဟုတ္လား မင္းလူစိတ္မွရွိရဲ့လာကြ”
“ဘာေတြေၿပာေနတာလဲ”
“ဘာေတြေၿပာေနတာလဲ ဟုတ္လာ ဟားဟား……
.ေအးမင္းလုပ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကုိ ငါၿပန္ေၿပာရတာေပါ့ကြာ”
ေအာင္ေအာင္ ၿဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေၿပာၿပလုိက္ေတာ့ နႏၵအ့ံၾသသြားေတာ့သည္။ ညီညီငယ္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားေနရမည္နည္း၊ ညီညီငယ္သူ႔ေၾကာင့္တဖန္ လုပ္ၾကံခံရၿပန္ၿပီး မဟုတ္လား။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ညီညီငယ္ေတာ္ေတာ္ကုိ အထိနာခဲ့မည္။ ထုိေၾကာင့္လဲ ညီညီငယ္သူ႔ကုိလာမေတြ႔တာၿဖစ္မည္။ ထုိေၾကာင့္လည္း သူၿပန္လာမည္ကိုသိသည့္အတြက္ သူ႔အားေရွာင္ပယ္ေနတာၿဖစ္မည္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဘယ္သူဖြခဲ့သည္လဲ။
“ငါဒီကထြက္သြားေတာ့ ဘယ္သူမွေတာင္သိတာမဟုတ္ဘူး ဆရာမ်ဳိးမင္းကုိပဲ ေၿပာခဲ့တာ၊ ငါဘာမွမလုပ္ပါပဲ ဒီသတင္းေတြက ဘယ္သူဖြခဲ့တာလဲ နားကုိမလည္ေတာ့ဘူး”
“ဒီမယ္နႏၵ ဒီအေၾကာင္းေတြက မင္းကလဲြၿပီးဘယ္သူမွသိတာမဟုတ္ဘူး၊ ခုညီညီငယ္ကုိ ေၿပာဆုိေနၾကတာက မင္းမသိလုိ႔ ငါအရမ္းသနားတယ္ မင္းလိုသူငယ္ခ်င္းကုိ ခုလုိခင္ရတာကုိလဲ ေနာင္တရတယ္”
“ဒါေတြငါလုပ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ငါဘာမွမလုပ္ဘူး”
“မင္းမလုပ္ရင္ ဘယ္သူလုပ္မလဲ မင္းအေၾကာင္းကုိ ငါသိပါတယ္၊ မင္းႏွင္းဆီကုိ ရခ်င္ေဇာနဲ႔ လုပ္ၾကံေၿပာဆုိေနတာ ၿဖစ္မွာေပါ့”
“ေတာ္စမ္းပါ၊ ငါအဲေလာက္ထိ ေအာက္တန္းမက်ဘူးကြ”
“က်တာမက်တာ မင္းပဲသိလိမ့္မယ္ ဒီမယ္ငါေၿပာမယ္ မင္းငါ့ကုိခင္ခ်င္ခင္ မခင္ခ်င္ေန
ငါကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ ၾကဳိက္တယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ ညီညီငယ္ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ရဲလုပ္ၾကည့္ မင္းနဲ႔ငါေတြ႔မယ္”
“ဘာကြ…..ဘာေၿပာလုိက္တယ္”
“မင္းမၾကားဘူးလာ ဟုတ္တယ္ ငါကအေၿခာက္ ငါညီညီငယ္ကုိ ခ်စ္ေနတယ္ သူခံစားေနရတာကုိ မၾကည့္ရက္ဘူး သနားတယ္ ဒါေၾကာင့္ ငါမင္းကုိ သတိေပးလုိက္တာ”
နႏၵ ေအာင္ေအာင္ ကုိအံ့ၾသကာ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘာစကားမွပင္ထြက္မလာေတာ့။
“ဟုတ္တယ္ ညီညီငယ္ကုိ ငါတစ္ခ်ိန္လုံးေစာင့္ၾကည့္ေနရင္ကေန ၾကဳိက္လာတာ၊ ငါခ်စ္လာတာ”
..............TBC................
..
Unicode
ပန်းမဟုတ်သော ပန်းတစ်ပွင့်အကြောင်း ( အပိုင်း 9)
တန်းကျောင်းမှ အကိုကြီးတစ်ယောက် နှင်းဆီလွယ်အိတ်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်သည်ကို တွယ်တာက လက်ဆွဲသည့်အထင်ဖြင့် ကိုင်ပေါက်ခဲ့ဖူသည့် အကြောင်းရှိခဲ့သည်။ ထိုကြောင့်လည်း ပန်းအိနှင့်၀တ်မှုန် ငြိမ်သွားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ထိုနောက် ပန်းအိနှင့်၀တ်မှုန် လွယ်အိတ်များကို ကောက်ယူကာ အခန်းထဲမှ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။
“အွန့်”
“အမလေး သနလိုက်တာ လူတစ်ယောက်လုံးလာတာ မမြင်ဘူးလာ”
ပန်းအိလောလော နှင့်ထွက်လိုက်သည့်အချိန်၊ ညီညီငယ် အခန်းထဲသို့ ၀င်လိုက်သည့် အချိန်တိုက်ဆိုင်သွားကာ ၀င်တိုက်သလိုဖြစ်သွားခဲ့ပါသည်။
“ဟ..နင်လည်း၀င်တိုက်သေးတယ် နင်ကလဲအော်သေးတယ်”
“အို ပန်းအိိရယ်နင့်မို့လို့ ရပ်စကားပြောနေသေးတယ် လာသွားမယ်”
“ဘာတွေလဲဟ”
ညီညီငယ်အခန်းထဲ ၀င်လိုက်တော့ အခန်းတစ်ခုလုံးသည် မလိုအပ်ပါပဲတိတ်ဆိတ်နေတော့သည်။ နှင်းဆီနှင့်တွယ်တာကလည်း အတန်းအလယ်ပိုင်မှာ ရောက်နေသည်။ သူမတို့၏မျက်နာတွေက တင်းမာနေကြသည်။ ဘာပြဿနာဖြစ်နေကြသည်မသိတော့။
“နှင်းဆီ ဘာဖြစ်နေတာလဲ”
“နင်ကခုမှလာတာ တစ်မနက်ခင်းလုံး ဘယ်အလေလိုက်နေတာလဲ ပြောစမ်းပါအုံး”
နှင်းဆီ၏ ဆူးဆူးဝါးဝါးအော်လိုက်သော ဒေါသသံက တစ်ခန်းလုံး လွှမ်းသွားတော့သည်။
ညီညီငယ် အ့ံသြကာ ကြောင်ကြည့်နေသည်။ နှင်းဆီသည် မတက်ရပ်နေရာကနေပြီး အနားတွင်ရှိသော ထိုင်ခုံလွတ်ပုံထိုင်ချကာ မျက်နာကိုမှောက်ပြီး ငိုချလိုက်ပါတော့သည်။
“ဟာ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဘာဖြစ်လို့လဲ နှင်းဆီက”
နှင်းဆီအနားသို့ ညီညီငယ် ပြေးကပ်သွားကာ မေးလိုက်သည်။ တွယ်တာ ကပြန်မဖြေပဲ သူ့ကိုမျက်စောင်းခဲကာ ကြည့်နေသည်။
“ညီငယ် နင်ကခုမှပေါ်လာတယ်နော်၊ ဘယ်သွားနေတာလဲ”
“အင်းညက နန္ဒအဘွားဆုံးလို့ သူငိုနေတာနဲ့ သူကိုအားပေးရင် တစ်ညလုံးမအိပ်ခဲ့ရဘူး ဒါကြောင့်……”
“တော်တော့ အဲဒီအကြောင်းလာမပြောနဲ့”
“ဟင်”
နှင်းဆီက မျက်ရည်များကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုတ်လိုက်ပြီး ညီညီငယ်ကို အော်လွှတ်သည်။ ညီညီငယ် စိတ်ထဲ၀မ်းနည်းသွားသည်က အမှန်ပါ၊ ခုတော့ သူငယ်ချင်းတွေက သူ့ကိုပြောပြခွင့်မပေး၊ ဘာဖြစ်လို့ နေ့တပိုင်းအတန်းပျက်တာကို ရှင်းပြခွင့်မပေးတော့ချေ။
ညီညီငယ် ကြက်သေသေဖြင့် နှင်းဆီကိုကြည့်နေရင်းက ၀မ်းနည်းရိပ်တွေတွေ့လိုက်ရသည်ကို သတိထားမိသွားသည့် တွယ်တာက အနေထားကို ဖြေရှင်းလိုက်သည်။
“လာ..ငါတို့တွေ စကားပြောဘို့လိုနေပြီး မကျဉ်းပင်အောက်သွားကြမယ်”
“ဟင် ဒီအချိန်ကြီး ကျောင်းက…”
“လိုက်မှာသာလိုက်ခဲ့ နင့်ကိုပြောစရာတွေ မေးစရာတွေ တပုံကြီးပဲ လျှာမရှည်တော့နဲ့”
မကျဉ်းပင်အောက်တွင် နှင်းဆီနှင့် တွယ်တာ ညီညီငယ်ပြောပြသည့် ညကကိစ္စများကို နားထောင်ကာ ဇာတ်ရည်လည်သွားတော့သည်။
“ဒါဆိုမနက်က နန္ဒထွက်သွားတော့ နင်မနိုးဘူးပေါ့”
“အင်း”
“ဒါဆိုဒီစကားတွေက ဘယ်ကထွက်လာတာလဲ”
“ဘာစကားတွေလဲ”
“နင်မသိတာလာ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား”
“နင်ပြောတာငါနားမလည်ဘူး တွယ်တာ”
“အေးနင့်ကြောင့်ပဲ အဲဒီအကြောင်းကြောင့်ပဲ နှင်းဆီမျက်ရည်ကျတာ”
“ဘယ်လို”
“ဒီလိုဟာ…”
“မပြောပါနဲ့တော့ တွယ်တာရယ်”
“ညီညီငယ်လည်းသိသင့်တယ်လေ နှင်းဆီရဲ့၊ ဟုတ်တယ် နင်သိမှဖြစ်မယ်၊ မနက်နင်ကျောင်းမတက်နိုင်တာကို ဆရာမျိုးမင်းပဲသိတာနော်၊ သူပဲ အခန်းထဲကိုလာပြီးနင့်အစား ခွင့်လာတိုင်သွားတာ”
“ဟုတ်မှာပေါ့ မနက်က ဆရာမျိုးမင်းပဲ နန္ဒကိုလာခေါ်သွားတာနေမယ်”
“သူခွင့်တိုင်သွားတာက ညီညီငယ်ညက အိပ်ရေးပျက်လို့ဆိုတဲ့ အကြောင်းပဲ၊ နင်နန္ဒကိုစောင့်ရှောက်နေရလို့ လည်းပြောတယ်၊ လူတွေက စကားကို ကားပစ်လိုက်ကြတာ”
“အော်”
“အဲဒီမှာတင် နင်နဲ့နန္ဒကို သမုတ်လိုက်ကြတာ လင်မယားလိုလို ဘာလိုလိုပေါ့၊ အဲလောက်ထိပြောဆိုနေကြတာ၊ နောက်တော့ နှင်းဆီလည်း သည်းမခံနိုင်လို့ ထကြမ်းကုန်တော့တာပေါ့”
“ဟားဟား…”
ညီညီငယ်ခြောက်ကပ်စွာရယ်လိုက်တော့သည်။
“လူတွေလူတွေ တော်တော်ကြောက်ဘို့ကောင်းပါလား၊ ဒါကြောင့်ဒီနေ့ကျောင်းလာတော့ ငါကိုကြည့်တဲ့ အကြည့်တွေက ဒီလိုတွေဖြစ်နေကြတာကိုး၊ တစ်ခုပဲ နင်တု့ိကိုမေးချင်တယ် နင်တို့ အခန်းဖေါ်တစ်ယောက်က ၀မ်းနည်းလို့ ငိုနေတယ်ဆိုရင် နင်တို့က မသိကျိုးကျွန် နေနိုင်ကြလား”
“ဘယ်နေလို့ရမှာလဲ”
“ဒီလိုပဲ ငါနန္ဒကို မသိကျိုးကျွန်မနေနိုင်လို့ကူးညီပေးလိုက်တာ၊ ငါ့နေရာမှာ တစ်ခြားတစ်ယောက်ဖြစ်နေကြည့် ဒီအသံမျိုးထွက်လာမလား၊ နင်တို့စဉ်းစားကြည့်စမ်းပါ၊ ငါ့နေရာမှာ အောင်အောင် ဒါမှမဟုတ် တစ်ခြားတစ်ယောက်ယောက်ပေါ့ ဖြစ်နေခဲ့မယ်ဆိုရင်လေ၊ ဟယ်တော်လိုက်တာ စာနာလိုက်တတ်တာ ချီးမွှမ်းလို့ ပြီးမှာမဟုတ်တော့ဘူး၊ ခုတော့ငါဖြစ်နေလို့ ငါကိုတော့ ဗီလိန်နေရာပေးပြီး နန္ဒကိုတော့ ရွှေမင်းသားလေးအဖြင့် ပေးနေကြတာ၊ အေးငါ၀မ်းနည်းတာက ငါကိုနားလည်ဆုံးလို့သတ်မှတ်ထားတဲ့ နင်တို့နှစ်ယောက်ပါ သံသယရှိနေလို့ပဲ”
“မဟုတ်ဘူး”
“မဟုတ်ဘူး”
တွယ်တာနှင့် နှင်းဆီသံပြိုင်အော်ကာ ဖြေရှင်းကြသည်။
“ငါတို့ကနင့်ဘက်ကနာတာ”
“ဟုတ်တယ် နင်ကငါ့တို့သူငယ်ချင်း၊ ဆိုးဆိုးကောင်းကောင်း ငါတို့အတွက် ထာ၀ရသူငယ်ချင်းပဲ နင်အဲဒီလိုမတွေးနဲ့၊ ငါခံစားရတယ်ဟ”
“ဒါပေမယ့် ကျောင်းခန်းထဲမှာ ငါရှင်းပြတာကိုတောင်လက်မခံနိုင်ဘူးမဟုတ်လား”
“ဟယ် ညီညီငယ်ရယ် အဲ့ဒါကလဲ နင့်ကိုဂရုနာဒေါသနဲ့ပြောတာပါဟယ်၊ နှင်းဆီကလည်း သွေးပူနေတယ်လေ ဒါကြောင့်ပါ”
“ဟုတ်တယ် ငါလွန်သွားတယ် ညီငယ်ရယ် ငါတောင်းပန်ပါတယ်၊ နင်ပြောဖူတယ်လေ လူဆိုတာ အမှားမကင်းဘူးလို့ ဒါကလည်းငါစိတ်ထဲ နင်အတွက်မခံရပ်နိုင်ဖြစ်လို့ပါဟယ် နော်”
ညီညီငယ် နှင်းဆီတို့ဆီလှည့်မကြည့်တော့၊ အေ၀းကိုငေးလိုက်တော့သည်။ လောကကြီးသည် သူ့အတွက် လှပမှု့တွေပေးနေတာလား ရုပ်ဆိုးတာတွေပေးနေတာလာ၊ သူကတော့ လောကကြီးကို အလှတွေဆင်နေပါသည်။ သူကိုရော အလှပတွေ ဆင်ခွင့်ပေးမှာလာ လောကကြီးရယ်။
နှင်းဆီနှင့်တွယ်တာ ညီညီငယ် ဘေးတစ်ဘက်ချက်ဆီတွင် ၀င်ထိုင်လိုက်ပြီး ညီညီငယ်ငေးနေသည့် ရှမ်းရိုးမတောင်တန်းကြီး ကိုကြည့်နေကြပါသည်။
ကိုယ်စီကိုယ်စီ အတွေးများစွာဖြင့် သူတို့ရင်ထဲတွင်ရှိနေကြပါသည်။ တောင်ပံတွေဖြန့်ကာ အေ၀းကို ပျံသန်းဘို့အတွက် အတောင်များကို ခိုင်ခန့်ရန် အားတွေမွေးနေကြချိန်မှာတော့၊ သူတို့အတောင်လေးများကို ရက်ရက်စက်စက် မဖျက်စီးကြပါစေနဲ့ လို့ကိုယ်စီဆုတောင်းနေကြမည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်တော့..
ညီီညီငယ် နှလုံးသားတွင်တော့ အေးစက်လာသည်။ အရွယ်နှင့်မမျှအောင်ခံစားရသည်ဟု သူထင်မိသည်။ မိမိ၏ အကူညီသည် တပါးလူအတွက် ေ၀ဒနာဖြစ်စေခဲ့လာ၊ ထိုသို့ဆိုလျှင် တစ်ဦးတည်သာ ရပ်တည်သွားမယ်၊ လစ်လှူထားလိုက်မယ်ဆိုခဲ့လျှင် ညီညီငယ်ကို ဘာပြောကြအုံးမည်နည်း၊ တစ်ယောက်တစ်လေကမှ ညီညီငယ်ဘက်က မင်းလုပ်တာမှန်တယ်လို့ ပြောလာမည်မဟုတ်တော့ပါ။
တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေကြသော သူတို့သုံးယောက်သည် ရှမ်းရိုးမတောင်တန်းကြီးကို ငေးကြည့်နေရင်က ၀မ်းနည်းမှှု့တွေကို ဖြေဖျောက်နေသည်။ တွယ်တာနှင့် နှင်းဆီကတော့ ညီညီငယ်ကို သူငယ်ချင်းကောင်းများ သဖွယ် နှစ်သိမ့်နေကြပါသည်။ နုတ်ကပြောမထွက်ကြပေမယ့် ရင်ထဲက နားလည်လာသည့် ဖြူစင်စွာ ဖေးမနေကြသည်ကိုတော့ သူတို့သုံးယောက်သာသိပါသည်။ ညီညီငယ်ရင်ထဲမှာ တွယ်တာ နှင့် နှင်းဆီအပေါ်သံယောဇဉ်တွေပိုလာမိတော့သည်။
နှင်းဆီ၏ လုပ်ရပ်ကြောင့် ကျောင်းတွင် ညီညီငယ်နာမည်မှာ မမျှော်လင့်ပဲ ကြီးသွားတော့သည်။ ကောင်းသော နာမည်ကြီးခြင်းတော့မဟုတ်ပါ၊ ကျောင်းတွင်ညီညီငယ်အကြောင်းကို ပြောစမှတ်ဖြစ်လာတော့သည်။ ကျောင်းသားတစ်ချို့က ညီညီငယ်နှင့်ပက်သက်လာလျှင် နာမည်ပျက်မည်ဆိုးသော ကြောင့်ရှောင်ကျင်လာသည်။ ကျောင်းသူများကတော့ ညီညီငယ်ကို ရွံရှာစွာကြည့်တတ်လာကြသည်။ အဆိုးဆုံးက ညီညီငယ်လာသည့် လမ်းဆိုခဲ့လျှင်ကျောင်းသား ရော ကျောင်းသူများက ရှေ့ကလှမ်းမြင်လိုက်မိသည် ဆိုခဲ့လျှင် တစ်ခြားလမ်းက ရှောင်ဖယ်သွားကြသည်။
တမူထူးခြားစွာ အောင်အောင်ကတော့ ညီညီငယ်ကို လမ်းမှာတွေ့ရင်နူတ်ဆက် ပြုံးပြသူတစ်ယောက်သာ ရှိခဲ့သည်။
တစ်ခြားသော အားလုံးသော အများစုကတော့ တစ်ခုခုများပြောဆိုကြပြီးဆိုခဲ့လျှင် မကြိုက်သည့် သဘောကို ပြောလျှင် ညီညီငယ်နာမည်ကို ခုတုံလုပ်လာကြတော့သည်။
“မင်းကလည်းကွာ ၀တ်ထားကြီးက ဘာပုံကြီးမှန်းမသိဘူး အခြောက်ကြီးကြနေတာပဲ”
“အံမယ် ငါ့များညီညီငယ်မှတ်နေလာ၊ ဒါဖက်ရှင်ကွ”
ထိုသို့စကားများက ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ ဖြင့်ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။ ညီညီငယ် ကမ္ဘာလေသည် ပို၍ကျဉ်းမြောင်းလာသည် ဟုခံစားလာသည်။ အရင်ကတစ်ယောက်တည်းနေတတ်သော ညီညီငယ်ကတော့ အရင်ကထက် ပို၍အခန်းအောင်းကာ စာကျက်တာပင်လုပ်လာတော့သည်။
သုံးရက်မြောက်သည့်နေ့မှာ နန္ဒပြန်ရောက်လာသည်။ ကျောင်း၀န်ထဲ ၀င်လိုက်သည်နှင့် နန္ဒဂိတ်ပေါက်၀တွင် တစ်စုံတစ်ရာကို တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့်လိုက်ရှာနေသည်။ သူမျှော်လင့်ထားသည့် လူတစ်ယောက်ကို လိုက်ရှာနေမိသည်။ ညီမငယ်က အကိုလုပ်သူ မူပျက်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။
“ကိုကို ဘယ်သူကိုရှာနေတာလဲ”
“ဘယ်သူမှမဟုတ်ပါဘူး
သူငယ်ချင်းတွေလာကြိုမလားလို့စောင့်နေတာ”
“ကိုကိုပြန်လာမှာကို ဘယ်သူကိုပြောထားလို့လဲ ညီမလေးတောင် သူငယ်ချင်းတွေကို ပြောပြချိန်မရခဲ့ဘူး ၃ ရက်ထဲကြာမယ့်ကိစ္စကို”
“အော် ဘယ်သူမှမပြောပြခဲ့ပါဘူး”
နန္ဒစိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။ ညီညီငယ်ကို သူမျှော်နေတာပါ၊ သူစာရေးပြီးတော့ ညီညီငယ်စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားခဲ့သည်မဟုတ်လာ။ ညီညီငယ်ကို သူအပြစ်မတင်ရက်ပါ၊ ညီညီငယ် ခွင့်လွှတ်နိုင်လောက်အောင်လည်း သူဘာမှမလုပ်ခဲ့ရပါ၊
သို့ပေမယ့် ညီညီငယ်ကိုတော့ သူစိတ်ပျက်အောင် အမျိုးမျိုးလုပ်ခဲ့သည်မဟုတ်လား ညီညီငယ်ခံခဲ့ရသည့် အကြိမ်တွေလည်း မနည်းတော့ပြီးမဟုတ်လာ၊ ထိုကြောင့်လဲ သူညီညီငယ်ကို ကိုယ်ချင်းစာနာတတ်လာသည်။
သူရဲ့အပြုမူများက ဘယ်လိုမှလက်ခံလို့မရသည့်အကြောင်းရေတွေများနေပြီးမဟုတ်လာ။ ကျောင်းတွင်းသို့ရောက်ပြီး ရုံးခန်းထဲတွင် အကြောင်းကြားပြီးနောက်မှ နန္ဒတို့မောင်နှမ အဆောင်အသီးသီး ဆီသို့ ထွက်ခဲ့လာတော့သည်။ နန္ဒခြေလှမ်းများက သွက်နေသည်။ အဆောင်ထဲသို့ အမြန်ရောက်ချင်သည့် စိတ်ကလောနေသည်။ ခြေလှမ်းတွေက နှေးနေသည်ဟုပင် ထင်မှတ်မိတော့သည်။
“ညီညီငယ်”
အဆောင်တံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်း ပထမဦးဆုံးလိုက်ရှာသည်က ညီညီငယ်ကိုပါ။
“ဟင် ညီညီငယ်လည်းမရှိဘူး ဘယ်သွားနေလဲမသိဘူး၊ အော် ဒီအချိန်ဆို ထမင်းစားချိန်ပဲ ထမင်းစားဆောင်မှာများလာမသိဘူး”
နန္ဒထမင်းစားဆောင်ဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။ တွေ့ချင်သည့် ညီညီငယ်ကိုတော့မတွေ့ပါ။ သူငယ်ချင်းတွေ ကိုတွေ့လိုက်ရပါသည်။
“ဟာ….နန္ဒပြန်လာပြီလား”
“အေးပြန်လာပြီး”
သူလည်းသူငယ်ချင်းတွေ စားပွဲသို့သွားုထိုင်လိုက်ပြီး မျက်လုံးကတော့ တစ်စုံတစ်ရာကို လိုက်ရှာနေပါ တော့သည်။
နိုင်နိုင်နှင့် အောင်ခိုင်ကတော့ သူကိုလှုက်လှဲစွာကြိုဆိုသည်။ ကိုကိုလေးကတော့ သူပုံမှန်စတိုင်အတိုင်း နန္ဒကိုတစ်ချက်ပြုံးပြပြီး ထမင်းကို အေးအေးဆေးစားနေသည်။ အောင်အောင်ကတော့ တမူထူးခြားစွာ နန္ဒကိုမြင်သည်နှင့် မမြင်သလို အမူယာလုပ်ကာ ထမင်းငုံ့စားနေပါတော့သည်။
“ညီညီငယ်ကို မတွေ့ကြဘူးလား”
သူကတော့ ကျောင်းမှာဘာတွေဖြစ်နေသည်ကို မသိရှိပဲ မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ သူ့အမေးကြောင့် သူငယ်ချင်းများက သူ့ကိို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ကြပါသည်။ ကိုကိုလေး ကတော့ ထမင်းပင်သီးသွားတော့သည်။
“နေပါအုံးမင်းကဘာဖြစ်လို့ညီညီငယ်ကိုမေးတာလဲ”
“မတွေ့လို့လေ အခန်းထဲမှာလည်း မရှိဘူးဒါကြောင့်မေးကြည့်တာ”
“မတွေ့ရင်မရှိလို့ပေါ့ကွ”
သူငယ်ချင်းများကတော့ အရင်အတိုင်းမပြောင်းလဲပဲ ညီညီငယ်ကို အမြင်စောင်းနေသည်ဟု နန္ဒထင်လိုက်သဖြင့် ထပ်မပြောတော့ပါ။
“မင်းထမင်းမစားဘူးလား"
“အင်းလမ်းမှာစားခဲ့တယ်..
အောင်အောင် ထမင်းထက်မစားတော့ပဲ နန္ဒကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး။
“ငါမင်းနဲ့စကားပြောစရာရှိတယ် ငါနဲ့ခဏလိုက်ခဲ့”
အောင်အောင် အသံမာတောင့်တောင့်ကြောင့် နန္ဒမျက်မှောင်ကုတ်ကာ သွားသည်။ ဘာသဘောနှင့် နှစ်ယောက်တည်းပြောချင်သည်ကိုတော့ မသိပါ။ အောင်အောင်ထထွက်သွားသဖြင့် နန္ဒကျန်ခဲ့သည့် သူငယ်ချင်းများကို နူတ်ဆက်ကာ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။
အောင်အောင်က ရှေ့ကထွက်သွားသဖြင့် နောက်ကလိုက်နေရသည်။ အောင်အောင်ဘောလုံးကွင်းဘက်ကို သွားနေသည်ဖြစ်ပါသည်။
“ဟေ့ကောင် အဲဒီလောက်အေ၀းကြီးသွားရလာ မှောင်လဲမှောင်နေပြီး၊ ဒီမှာပြောလဲရသားနဲ့”
နန္ဒအော်ပြောပေမယ့် အောင်အောင်ကတော့ လှည့်တောင်မကြည့်ခဲ့ပါ။ ဘောလုံးကွင်းသို့ရောက်မှ ရပ်သွားတော့သည်။
နန္ဒ အောင်အောင် အနားသို့ ကပ်လိုက်ပြီး။
“ကဲဘာပြောမလို့လဲ ဒီအထိတောင်ခေါ်လာတာ”
အောင်အောင် ရုတ်တရက်လှည့်လိုက်ပြီး နန္ဒမျက်နာတည့်တည့်သို့ လက်သီးတစ်လုံးပစ်သွင်းလိုက်တော့သည်။
ခွပ်…
နန္ဒရှောင်ချိန်မရလိုက်ပါ။ နည်းနည်းတော့ ယိုင်ကျသွားပါသည်။
“ဟေ့ကောင် ငါကိုဘာကြောင့်ထိုးတာလဲ”
“ဘာကြောင့်ဟုတ်လား မင်းလူစိတ်မှရှိရဲ့လာကွ”
“ဘာတွေပြောနေတာလဲ”
“ဘာတွေပြောနေတာလဲ ဟုတ်လာ ဟားဟား……
.အေးမင်းလုပ်ခဲ့တဲ့အကြောင်းကို ငါပြန်ပြောရတာပေါ့ကွာ”
အောင်အောင် ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြောပြလိုက်တော့ နန္ဒအ့ံသြသွားတော့သည်။ ညီညီငယ်ဘယ်လောက်တောင် ခံစားနေရမည်နည်း၊ ညီညီငယ်သူ့ကြောင့်တဖန် လုပ်ကြံခံရပြန်ပြီး မဟုတ်လား။ ဒီတစ်ခါတော့ ညီညီငယ်တော်တော်ကို အထိနာခဲ့မည်။ ထိုကြောင့်လဲ ညီညီငယ်သူ့ကိုလာမတွေ့တာဖြစ်မည်။ ထိုကြောင့်လည်း သူပြန်လာမည်ကိုသိသည့်အတွက် သူ့အားရှောင်ပယ်နေတာဖြစ်မည်။ ဒီအကြောင်းတွေ ဘယ်သူဖွခဲ့သည်လဲ။
“ငါဒီကထွက်သွားတော့ ဘယ်သူမှတောင်သိတာမဟုတ်ဘူး ဆရာမျိုးမင်းကိုပဲ ပြောခဲ့တာ၊ ငါဘာမှမလုပ်ပါပဲ ဒီသတင်းတွေက ဘယ်သူဖွခဲ့တာလဲ နားကိုမလည်တော့ဘူး”
“ဒီမယ်နန္ဒ ဒီအကြောင်းတွေက မင်းကလွဲပြီးဘယ်သူမှသိတာမဟုတ်ဘူး၊ ခုညီညီငယ်ကို ပြောဆိုနေကြတာက မင်းမသိလို့ ငါအရမ်းသနားတယ် မင်းလိုသူငယ်ချင်းကို ခုလိုခင်ရတာကိုလဲ နောင်တရတယ်”
“ဒါတွေငါလုပ်တာမဟုတ်ဘူး၊ ငါဘာမှမလုပ်ဘူး”
“မင်းမလုပ်ရင် ဘယ်သူလုပ်မလဲ မင်းအကြောင်းကို ငါသိပါတယ်၊ မင်းနှင်းဆီကို ရချင်ဇောနဲ့ လုပ်ကြံပြောဆိုနေတာ ဖြစ်မှာပေါ့”
“တော်စမ်းပါ၊ ငါအဲလောက်ထိ အောက်တန်းမကျဘူးကွ”
“ကျတာမကျတာ မင်းပဲသိလိမ့်မယ် ဒီမယ်ငါပြောမယ် မင်းငါ့ကိုခင်ချင်ခင် မခင်ချင်နေ
ငါကတော့ ညီညီငယ်ကို ကြိုက်တယ်၊ နောက်တစ်ခါ ညီညီငယ် စိတ်ဆင်းရဲအောင်လုပ်ရဲလုပ်ကြည့် မင်းနဲ့ငါတွေ့မယ်”
“ဘာကွ…..ဘာပြောလိုက်တယ်”
“မင်းမကြားဘူးလာ ဟုတ်တယ် ငါကအခြောက် ငါညီညီငယ်ကို ချစ်နေတယ် သူခံစားနေရတာကို မကြည့်ရက်ဘူး သနားတယ် ဒါကြောင့် ငါမင်းကို သတိပေးလိုက်တာ”
နန္ဒ အောင်အောင် ကိုအံ့သြကာ ကြောင်ကြည့်နေမိသည်။ ဘာစကားမှပင်ထွက်မလာတော့။
“ဟုတ်တယ် ညီညီငယ်ကို ငါတစ်ချိန်လုံးစောင့်ကြည့်နေရင်ကနေ ကြိုက်လာတာ၊ ငါချစ်လာတာ”
..............TBC................
Friday, April 20, 2018
ပန္းမဟုတ္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ အေၾကာင္း ( အပိုင္း 8)
ပန္းမဟုတ္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ အေၾကာင္း ( အပိုင္း 8)
နႏၵႏွင့္ေအာင္ေအာင္ ေက်ာင္းအေဆာင္ေရွ႔က ခုံတန္းေလးတြင္ထုိင္ကာ စကားေၿပာေနၾကပါသည္။ ေက်ာင္းၾကီးက ၁၀တန္းသမားေတြ အတြက္စားေမးပြဲလုံးေနၾကေတာ့ သူတုိ႔ေတြ ခဏတာလြတ္လပ္ေနၾကပါသည္။ ေက်ာင္းစာေတြကုိလည္း ညဘက္ေရာက္မွ အနည္းငယ္ဂုိဏ္မ်ားၿဖင့္သာ ၾကည့္ေနရသည့္ အခိ်န္ေတြ ၿဖစ္ေနသၿဖင့္ သူတုိ႔အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ပုိကာေနသည္။
သူတုိ႔အရြယ္လြတ္လပ္စြာ ေလာကၾကီးကုိ ေၿခဆန္႔လုိ႔ လွမ္းဘုိ႔ရည္ရြယ္ေနၾကၿပီး မဟုတ္လား…. ကုိယ္စီ စိတ္တြင္းမွာေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ကေလးမ်ားၿဖင့္ ကိန္းေအာင္းကာ ရည္မွန္ရာ ပန္းတုိင္သုိ႔လွမ္းဘုိ႔ ကုိယ္စီေလ်ွာက္ေနၾကေလၿပီး။
“ကုိယ့္သမုိင္းကုိယ္ေရးဘုိ႔ပဲလုိတာေပါ့မဟုတ္ဘူးလာ“
“မင္းကေမသမုိင္းကုိ ရည္ရြယ္ၿပီးေၿပာေနတာလာ နႏၵ“
“အဟ ေအာင္ေအာင္ရာ နႏၵဆုိတဲ့ငါကေလ သမုိင္းေတြပထ၀ီေတြ စိတ္၀င္စားတာမဟုတ္ဘူး၊ ငါရင္ထဲမွာ ရွိေနတာက ပန္းကေလးပဲ“
နႏၵလုပ္ေနပုံၾကည့္ၿပီး ေအာင္ေအာင္ အၿမင္ကပ္လာေတာ့သည္။
“ဘာပန္းလဲ ေရႊပန္းလား“
“ေခြးေကာင္ မင္းမညစ္ပတ္နဲ႔“
“မွန္တာေၿပာတာေလ ပန္းေတြမ်ားေတာ့ ဘာပန္းမွန္းမွ မသိတာ“
ေအာင္ေအာင္ ၏မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ လုပ္ေနသည္ကုိ နႏၵစိတ္ေတြတုိလာေတာ့သည္။ ဒီေကာင္တမင္ညစ္ေနတာ။
“ႏွင္းဆီကြ ႏွင္းဆီ …ဒီေလာကမွာ ငါ့ႏွင္းဆီေလာက္လွတဲ့ ေကာင္မေလးမရွိဘူးကြ ငါ့ႏွင္းဆီက အလွဆုံး အေခ်ာဆုံး“
“ပုိၿပီ“
“လုိေတာင္လိုေသးတယ္ကြ မင္းတုိ႔လဲ သိပါတယ္ ႏွင္းဆီဘယ္ေလာက္လွတယ္ဆုိတာကုိ၊ ငါနဲ႔လုိက္တယ္မဟုတ္လား၊ ငါကလဲ လူေခ်ာေလးဆုိေတာ့ ဟဲဟဲ“
“ဖြဲနဲ႔ ဇကြဲပါကြာ“
“ဟာကြာ မင္းကအဲလုိမေၿပာပါနဲ႔“
“ဒါဆုိ ေရႊနဲ႔ေၾကးပါကြာ“
“ေတာ္ေတာ္ မင္းက ငါလူေခ်ာေလးဆုိၿပီးေတာ့ မနာလုိေတြၿဖစ္ၿပီး ဟားဟားဟား“
“ေ၀းေသး တစ္ကယ္ဆုိလုိက္ဖက္တာက ႏွင္းဆီနဲ႔ ညီညီငယ္ကြ“
“အန္“
ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါသည္။ နႏၵလည္းသတိထားၾကည့္ေနမိသည္။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္တြဲသြားတြဲလာ လုပ္ေနရတလဲ ၿမင္ေနရပါသည္။ ၾကည့္ေကာင္းသည္ လုိက္ဘက္သည္ ထုိထက္ေၿပာရလွ်င္ ႏွင္းဆီသည္ မႏွစ္က ႏွင္းဆီႏွင့္မတူေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုိေခ်ာလွပါသည္။ ထုိ႔အတူ ညီညီငယ္ သည္ဘယ္ဘ၀က ေရွးကုသုိလ္ကံလည္း ဟုေၿပာရမလုိပင္၊ မ်က္နာအေနထားႏွင့္ အရပ္အေမာင္းမ်ားက ပုိ၍ပီၿပင္လွပလာသလုိပင္။
“ဟုတ္တယ္ မင္းၾကည့္ပါလား သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္တြဲလာၿပီးဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ကုိ ၾကည့္ေကာင္းတာေနာ္၊ ႏွင္းဆီကလည္း လွသေလာက္ ဟုိေကာင္ကလည္း လွတယ္၊ အင္းဘယ္လုိေၿပာရမလဲ ေတာ္ေတာ္လုိက္ ဘက္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကြ“
“ေတာ္စမ္းပါကြာ မင္းကေတာ့ ဒီႏွစ္ဘာေတြၿဖစ္ေနလဲ မသိဘူး စကားစလာ ၿပီးဆုိ ဒီေကာင္နာမည္ပဲ ဇာတ္လမ္းစေနေတာ့တာပဲ“
“ေရာ္..ခက္ပါလာ ငါေၿပာတာအမွန္ေတြေနာ္“
“ေတာ္စမ္းပါ ငါမၾကဳိက္တာေတြကုိပဲ ဒီအေၿခာက္ေၾကာင္းပဲ မင္းကဦးတည္ၿပီးေၿပာေနေတာ့တာပဲ“
“အံမယ္ မၾကဳိက္လုိ႔သာပဲ၊ ဒါဆုိဟုိရက္က ဘာလုိ႔အခန္းမလဲတာလဲ“
“ဟာကြာ ဒါကေတာ့ ဟုိဒင္းေလ….“
“အင္း …အင္း…ေၿပာပါအုံး ဘယ္ဒင္းလဲ….“
“ဟုိဟာၿဖစ္လုိ႔ပါကြာ …ဟာဟုိမွာဆရာမ်ဳိးမင္း လာၿပီးငါသြားလုိက္အုံးမယ္“
“ဟ..ဘာမွလည္းမဆုိင္ဘူး ဒီေကာင္ေတာ့ စကားလမ္းေၾကာင္းေၿပာင္းသြားတယ္”
နႏၵ စာအုပ္ေတြ တေပြ႔တပုိက္ႏွင့္ သယ္လာေသာ ဆရာမ်ဳိးမင္းထံေၿပးသြားသည္။
“ဆရာက်ေနာ္ကူသယ္ေပးမယ္”
“ရပါတယ္ကြ”
“ဟာဗ်ာ ဆရာဒီေလာက္ပင္းပင္းပန္ပန္ သယ္ေနတာမၾကည့္ရက္ပါဘူး က်ေနာ္ကူသယ္ေပးပါ့မယ္”
“ေအးေအး ဒါဆုိလည္း ၿပီးေရာ ၊ ဒါေတြယူသြားၿပီး စာၾကည့္တုိက္ခန္းကုိ ပုိ႔ေပး အဲ့ဒီမွာ ဆရာမႏြဲ႔ႏြဲ႔လင္းရွိတယ္၊ သူကုိေပးလုိက္”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ”
စာၾကည့္တုိက္ဘက္သုိ႔ နႏၵထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ စာၾကည့္တုိက္ထဲ ၀င္လုိက္ေတာ့ ဆရာမကုိ မေတြ႔၊ ထုိေၾကာင့္ စားပြဲေပၚတင္လုိက္ၿပီး စာၾကည့္တုိက္ထဲမွ စာအုပ္တစ္ခ်ဳိ႔ကုိ လုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စာၾကည့္တိုက္ကလည္း ခမ္းနားသည္။ စာအုပ္တန္းမ်ားစင္မ်ား လုပ္ထားသည္။ အေတာ္ၿမင့္မားလွပါသည္။ အတန္းလုိက္ ငါးတန္းခန့္မွ်ရွိကာ ေက်ာင္းသားမ်ား စာအုပ္ဖတ္ႏုိင္ရန္အတြက္လည္း တစ္ေယာက္ထုိင္ခုံ ေလးမ်ားကုိလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စီးညီထားသည္။ နႏၵစာအုပ္တန္းမ်ားကုိ လုိက္ၾကည့္ေနရင္းက အသံတစ္ခ်ဳိ႔ကုိၾကားလုိက္မိသည္။ ႏွင္းဆီ၊ တြယ္တာ ႏွင့္ ညီညီငယ္ တုိ႔ၿဖစ္ပါသည္။ နႏၵကုိယ္ခႏၵာကုိ မၿမင္ေအာင္ ေနၿပီးေခ်ာင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ေတြ စာအုပ္ပုံၾကီးကုိ ေဘးတြင္ထားက စီေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ႏွင္းဆီႏွင့္ တြယ္တာက စာအုပ္မ်ားေရြးၿပီး ေလွခါးေပၚတက္ေနေသာ ညီညီငယ္ကုိ ေပးေနၾကၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
“ႏွင္းဆီ နင္ကေက်ာင္းၿပီးရင္ ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးထားလဲ”
“ငါလား အင္း စိတ္ကူးထားေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ၊ ငယ္ငယ္ကဆုိ ဆရာ၀န္မၾကီးၿဖစ္ခ်င္တာ၊ အလယ္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ီတီစီကမမေတြ တီတုိင္ၾကီးေတြကုိင္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္တာၿမင္ေတာ့ အင္ဂ်ီနီယာၾကီးၿဖစ္ခ်င္သြားေရာ၊ ခုေတာ့ ဦးတည္ခ်က္တစ္ခုပဲ ရွိေတာ့တယ္၊ ဆရာ၀န္မၾကီးလုပ္မယ္လုိ႔”
“ေကာင္းတာေပါ့ နင္နဲ႔ ညီညီငယ္ကေတာ့ ဆရာ၀န္လုိင္း၀င္ၾကမွပါ”
“နင္လဲေတာ္တာပဲ တြယ္တာကလည္း နင္လဲ၀င္လုိ႔ရတာပဲ”
“နင္တုိ႔ကေတာ္ၿပီးသားေလ ငါကေတာ့ လုိက္ႏုိင္တယ္ထားအုံး ငါလုိလူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေထာက္ပံ့ေငြနဲ႔ ဒီေက်ာင္းေတာင္လာတက္ရတာ ေဆးလုိင္းတက္ခဲ့ရသည္ဆုိအုံး ေက်ာင္းစရိတ္ေတြ ဆုိတာေတြက ရွိအုံးမွာေလ”
“နင္က စစ္ေတာင္မၿဖစ္ေသးဘူး မွ်ားကကုန္ခ်င္ေနၿပီး”
“ကုိယ့္ဘ၀ နဲ႔ကိုယ္ပဲ ဒီလုိၿဖစ္ရမယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ထားေတာ့ ဘယ္တက္ႏုိင္မလဲ ဟယ္”
ညီညီငယ္နားေထာင္ေနရင္းက
“နင္ကေတာ္ပါတယ္ တြယ္တာရာ နင္မွာက အသိမွတ္ၿပဳထားတဲ့သူ၊ အားထားရတဲ့သူ အၿဖင့္ နင့္မိသားစုနဲ႔ နင့္အသုိင္း၀ုိင္းမွာ နင္က၀င္ဆန္႔ႏုိင္ပါေသးတယ္”
“ဘာေၿပာတာလဲ ညီငယ္ ငါတုိ႔နားလည္ေအာင္လဲ ရွင္းစမ္းပါအုံး”
“ေအးေလ ႏွင္းဆီေၿပာလဲ ေၿပာခ်င္စရာ ဘာကုိဦးတည္ၿပီးေၿပာေနတာလဲကုိမသိဘူး”
“ဥပမာဟာ ငါ့ကုိၾကည့္ ငါမွာစာသာေတာ္တာ လူမွဳ့ေရးဆုိလဲ ေ၀းလာေ၀း တြယ္တာေလာက္လဲ မသိတတ္ဘူး၊ ေနာက္မိသားစုထဲကုိၾကည့္ ၀ုိင္က်င္ထားၾကသလုိခံစားရတယ္၊ အရင္းႏွီးဆုံးမိသားစု ေတြကသူစိမ္းလုိပဲလုိ႔ခံစားရတယ္”
“နင္ကလဲ အဲလုိမဟုတ္ပါဘူး နင့္မိဘေတြ အန္တီေတြဆုိနင့္ကုိ ခ်စ္တာငါသိပါတယ္၊ ဟုိရက္က နင့္ေမေမနဲ႔ ဖုန္းထဲမွာေၿပာေနတုံးကလဲ သေဘာေကာင္းမယ့္ေလသံပါဟယ္”
ညီညီငယ္ ၿပဳံးမိပါသည္။ အၿပည့္စုံကုိ ႏွင္းဆီမသိ၍ ဒီလုိေၿပာသည္ဟု လက္ခံလုိက္ပါသည္။
“တြယ္တာရယ္ မိသားစု မၾကီးရင္ အသုိင္း၀ုိင္မၾကီးရင္ပုိေကာင္းတယ္ဟ၊ ေႏြးေထြးမွဳ့ေတြပုိရတယ္”
“ဟယ္မဟုတ္တာ”
“ေအးေလ”
“ငါကေတာ့ေလ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္ကထြက္သြားရင္ေကာင္းမလာလုိ႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္၊ သတိၱမရွိလုိ႔သာ ခုခ်ိန္ထိ ဒီအတုိင္းရွိေနတာ၊ နင္တုိ႔က ငါ့ကုိနားလည္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြမုိ႔လုိ႔ေပါ့၊ တစ္ၿခားမၾကည့္ပါနဲ႔ ငါ့အကုိဆုိလည္းၾကည့္ နင္တုိ႔ၿမင္ဖူလာ ငါ့အကုိက ငါ့ကုိတကူတက လာေမးတာမ်ဳိးေပါ့”
“နင္ကေတာ့ေလ ငါမေၿပာလုိက္ခ်င္ဘူး၊ ကဲခုဘာေတြၿဖစ္ေနၿပန္ၿပီးလဲ အိမ္မွာအရင္လုိ ၿပႆနာတက္ၿပန္ ၿပီးလား”
အရင္လုိဟုဆုိလုိက္သည္က ေမာင္ေမာင္လတ္ႏွင့္ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းကုိ ဦးတည္သသည္ဟု သူတုိ႔သုံးေယာက္ကေတာ့ နာလည္ပါသည္။
“မဟုတ္ပါဘူး ငါ့ကုိဆုိ အယုံၾကည္မရွိၾကဘူး၊ ငါဘာလုပ္လုပ္ေပါ့ မဟုတ္တာေတြလုပ္ေနတယ္လုိ႔ပဲ ေတြးေနတဲ့ ေမေမေၾကာင့္ငါညစ္တာပါ”
“နင္ကရွင္းၿပရမွာေပါ့”
“ရွင္းၿပခြင့္ေတာင္မေပးတာ ငါဘာကိုသြားရွင္းၿပရမွာလဲ၊ အေဒၚလုပ္သူကုိလဲ ေၿပာၿပခ်င္တာကုိ ငုိၾကီးေနေတာ့ ေၿပာလုိ႔လဲ မရခဲ့ဘူး၊ အဲဒီအခါၾကရင္ေလ ငါ့စိတ္ထဲကေန ေမေမတုိ႔ ေၿပာဆုိေနတာေတြကုိ အရြဲ႔တုိက္ၿပီးလုပ္ပစ္လုိက္ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မလုပ္ရက္ပါဘူး”
“ဒါဆုိငါတုိ႔ကုိေၿပာၿပ”
“နင္တုိ႔ကုိ ဟုတ္လား …..တစ္ခါတေလၾကေတာ့ ေယာက်္ားေလးေတြရဲ့စိတ္ခံစားမွဳ့ကုိ နင္တုိ႔ကုိေၿပာၿပလုိ႔မရတဲ့ အေၾကာင္းရာေတြလဲ ရွိၾကတယ္ေလ”
“ဟယ္နင့္စကားၾကီးက ဘာတုံး”
“ထားပါေတာ့ဟာ..ငါေရသြားေသာက္အုံးမယ္”
ညီညီငယ္ေလွခါးမွဆင္းကာ ေရထြက္ေသာက္ေနသည္။
“တြယ္တာ”
“အင္း”
“ညီငယ္စကားက္ို နင္နာလည္လား”
“အင္း မလည္ဘူး”
“ေကာင္မစုတ္ နင္ကေတာ့ေလ မလည္ရင္လည္းမလည္ဘူးေပ့ါ ခုေတာ့ အင္းလုိ႔ေၿပာၿပီးမွ မလည္ဘူးတဲ့”
“ငါ့အထင္ နင့္ကုိၾကဳိက္ေနလုိ႔ေနမယ္”
“ဟယ္မဟုတ္တာ”
“ဟုတ္လုိ႔မေၿပာတာေနမွာေပါ့”
“ငါလဲမိန္းခေလးပါဟယ္ ငါ့ကုိၾကဳိက္တယ္မၾကဳိက္ဘူးဆုိတာေတာ့ စိတ္ထဲကေနၿပီးေတာ့သိတာေပါ့၊ နႏၵလုိ အၾကည့္မ်ဳိးလည္းသူ႔မွာမရွိဘူး၊ ကိုိကိုေလး လုိအၿပဳမူမ်ဳိးလည္းသူ႔ဆီမွာမရွိဘူး ဒါေၾကာင့္ေၿပာႏုိင္တာေပါ့”
“ဟယ္နင္ကအဲဒီလုိစိတ္စြမ္းအင္ရွိလုိ႔လား”
“ရွိတယ္လုိ႔ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ နင္လည္းမိန္းခေလးပဲ ဒီေလာက္ေတာ့သိမွာေပါ့”
“အုိ ငါ့ၾကဳိက္မယ့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္မွ မရွိတာ ငါကဘယ္လုိသိမွာတုံး”
“နင့္ရပ္ကြက္မွာရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့”
“အုိ..ငါ့ရပ္ကြက္မွာငါက ဆရာမၾကီးေနာ္ အားလုံးကအေလးထားၾကတာ ဟဲဟဲ ငါ့ကုိၿပီတီတီလုပ္မယ့္တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး”
“ေၿပာကာမွပုိဆုိးလာၿပီး ကဲအဲဒါသာၾကည့္နင္လဲ နင့္ရပ္ကြက္လူေတြကုိသိသလုိေပါ့ ငါလဲဒီလုိပဲ”
“ဟယ္ေတာ့ ဘာမွမဆုိင္သလုိပဲ”
“ဟီးဟီး….”
နႏၵထုိစကားကုိၾကားေတာ့ စိတ္ထဲေပ်ာ္ၿမဴးသြားသည္။ ညီညီငယ္ၿပန္ေရာက္လာၿပီးမွ နႏၵၿပန္ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
“ဒီေန႔ဆရာကုိအကူညီေပးလုိက္တာ ကံေကာင္းတာပဲ ဟဲဟဲ”
ညီညီငယ္ ေရခ်ဳိးၿပီးၿပန္လာေတာ့ နႏၵအခန္းထဲၿပန္ေရာက္ေနပါသည္။ မုိက္(စ) ၿဖင့္အိမ္က ဖုန္းလာသည္ဟု ေၿပာသၿဖင့္ ညီညီငယ္ ေရသြားမခ်ဳိးခင္က ဖုန္းေၿပာရန္ထြက္သြားခဲ့သည္။ ခုေတာ့ၿပန္ေရာက္ေနပါသည္။
ညီညီငယ္ အသာတခ်က္ၾကည့္လုိက္သည္။
နႏၵေမွာက္ယက္ၾကီး ႏွင့္ေခါင္းအုံးေအာက္တြင္ မ်က္နာဖြက္ကာ ေနသည္။ ညီညီငယ္လည္း သာမန္လုိသေဘာထားလုိက္ၿပီး အ၀တ္မ်ားကုိလဲကာ ဘုရား၀တ္ၿပဳလုိက္ၿပီး အိပ္ယာ၀င္လုိက္ပါသည္။
ညီညီငယ္ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ရွဳိက္သံလုိလုိ ၾကားလုိက္သလုိ ၿဖစ္သြားသၿဖင့္ ညီညီငယ္ ထလုိက္သည္။ ေဘးကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ နႏၵကေမွာက္လွ်က္ပင္ရွိေနသည္။ ခႏၵာကုိယ္က နည္းနည္း ရွဳိက္သလုိဟုထင္လုိက္သၿဖင့္ အနားသုိ႔သြားကပ္လုိက္ၿပီး နႏၵကုိ လွဳပ္ႏုိးလုိက္သည္။
“နႏၵ…နႏၵ…ဘာၿဖစ္တာလဲ”
နႏၵမ်က္နာေမာ့လာသည္။
“ဟင္…မင္းငုိေနတယ္”
နႏၵမ်က္ရည္မ်ားကုိ သုတ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဘက္သုိ႔လွည့္သြားသည္။
“ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ ဘာေတြၿဖစ္ခဲ့လို႔လဲ မထိတ္သာမလန္႔သာကြာ အဲဒီလုိၾကီးငုိမေနနဲ႔ေလ.. မင္းေခါင္းေတြကုိက္ေနအုံးမယ္”
ညီညီငယ္ ထၿပီးအခန္းထဲမွ ထြက္ကာ ေသာက္ေရသြားခပ္လုိက္ပါသည္။
“ေရာ့ေရေသာက္အုံး ထ”
နႏၵေရထေသာက္လုိက္သည္။ ထုိေနာက္ ၿပန္လွဲရန္ၿပင္လုိက္ေတာ့ညီညီငယ္ နႏၵပုခုံးကုိလွမ္းဆြဲလုိက္ၿပီး မ်က္နာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္လုိက္သည္။
“ေၿပာ မင္းရင္ထဲၿဖစ္သမွ်ေတြကုိေၿပာ ဒီအတုိင္းၾကီး မေနနဲ႔”
“ငါ့ အဘြားေလ င့့ါအဘြားဆုံးသြားၿပီးတဲ့”
ေၿပာရင္းက နႏၵမ်က္ရည္မ်ားထြက္က်လာေတာ့သည္။ ညီညီငယ္ တစ္ခါမွမလုပ္ဖူေသာ အလုပ္ကုိ စိတ္ပါလက္ပါလုပ္ေပးလုိက္မိသည္။ လက္ၿဖင့္အသာအယာ နႏၵ၏မ်က္ရည္မ်ားကုိ သုတ္ေပးလုိက္သည္။
“ညဦးပုိင္က ဖုန္းလာတာ အဲဒီအေၾကာင္းလား”
“အင္း”
“ဒီေတာ့မင္းလုိက္သြားမွာေပါ့”
“မနက္က်ရင္ လာေခၚမယ္တဲ့ လုိက္သြားရမယ္၊ ငါ့အဘြားကေလ ငါ့ကုိအရမ္းခ်စ္တာ”
“ေအာ္..ဒီလုိပါပဲကြာ စိတ္ေတာ့မေကာင္းမၿဖစ္ပါနဲ႔ ငါလည္းမေခ်ာ့တတ္ေတာ့ ဘာေၿပာရမွန္းမသိဘူးေပါ့”
“ရပါတယ္ ခုလိုအားေပးတာကုိပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ”
“ရပါတယ္ အခန္းေဖၚအခ်င္းခ်င္းပဲ မင္းအဘြားအတြက္ အေကာင္းဆုံးလုပ္ေပးရင္ သူ၀မ္းသာေနမွာပါ”
“ငါအရမ္း၀မ္းနည္းတာပဲကြာ”
“မင္းအဲဒီလိုငုိမေနနဲ႕ ဘ၀တပါးကုိကူးတဲ့အခ်ိန္မွာ က်န္ခဲ့သူကငုိရင္တဲ့ သြားတဲ့သူက ပူေလာင္တယ္တဲ့ တရားစာေပးေတြမွာၿပထားတယ္”
ညီညီငယ္စကား ဟုတ္လားမဟုတ္လာ နႏၵမသိပါ။ သုိ႔ေသာ္ အငုိေတာ့ရပ္သြားသည္။ မ်က္ရည္မ်ားကုိ သုတ္ပစ္လုိက္သည္။ သုိ႕ေသာ္မ်က္ရည္ကေတာ့ ထြက္ေနဆဲ။
ညီညီငယ္ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ နႏၵကုိဖက္ကာ အားေပးရွာပါသည္။ နႏၵကေတာ့ ညီညီငယ္ ပုခုံးေပၚတြင္ ေခါင္းတင္ကာ အနည္းငယ္ရွဳိက္ေနမိသည္။
နာရီ၀က္ခန္႔ၾကာေတာ့ ညီညီငယ္ေညာင္းလာသည္။ ထုိေၾကာင့္ထလုိက္သည္။
“ကဲအိပ္ေတာ့ေနာ္ မနက္က်ရင္ မင္းလည္းခရီးထြက္ရအုံးမွာ အိပ္ေရးပ်က္လုိ႔ေတာ့ မၿဖစ္ဘူးေလ၊ ေနမေကာင္းၿဖစ္ေနမယ္”
ညီညီငယ္ထလုိက္ေတာ့ နႏၵညီညီငယ္လက္ကုိ ဆြဲထားသည္။
“ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ”
“ဘယ္မွမသြားပါဘူး ငါ့ေနရာမွာရွိမယ္ေလ”
“ဒီည…..ဘယ္မွမသြားပဲ ငါ့အနားမွာေနပါလာ”
နႏၵ၏အားငယ္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားကုိၾကည့္ကာ ညီညီငယ္စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားသည္။
“ငါငိုခ်င္တယ္ကြာ”
“အင္းပါ ငါဘယ္မွမသြားဘူးဟုတ္ၿပီးလား မင္းငုိဘုိ႔အတြက္ ငါရင္ခြင္ကုိခဏငွားပါ့မယ္ကြာ”
“ဘယ္လုိ”
“ငါဆုိငုိခ်င္ရင္ေလ ေမေမရင္ခြင္ထဲကုိေၿပးခ်င္တာ၊ ဒီလုိပဲ မင္းကုိဒီေက်ာင္းမွာေတာ့ ငါ့ကမင္းအတြက္ ခဏရင္ခြင္ေပါ့ကြာ၊ ငါ့ကစကားေၿပာမေကာင္းပါဘူး”
“ရပါတယ္ကြာ”
နႏၵအိပ္ယာေပၚလွဲခ်လုိက္သည္။
ညီညီငယ္စကားမွားသြားေလလား ဟုပင္အားနာသြားသည္။ ထုိေနာက္ ဘာမွမစဥ္းစားေတာ့ပဲ နႏၵေဘးတြင္ တေစာင္းလွဲခ်လုိက္ၿပီး ဖက္လုိက္သည္။ နႏၵ၀မ္းနည္းစြာ ညီညီငယ္ရဲ့ရင္ခြင္ထဲတုိး၀င္ကာ ငုိရွဳိက္ေနမိေတာ့သည္။
ထုိေန႔ကလမသာခဲ့ပါ။
ရင္ခြင္တစ္ခုသည္ ၿဖဴစင္စြာ ခဏဌားက ေပးနားေစခဲ့သည္။
ရင္ခြင္တစ္ခုကေတာ့ ၀မ္းနည္းစြာ ခဏတာ ခုိးနားခဲ့သည္။
ခဏတာ ခုိးနားခဲ့သည့္ရင္ခြင္သည္ ဘ၀တစ္သက္စာ အမွတ္တရၿဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိခဲ့လွ်င္ နႏၵထုိရင္ခြင္ကုိ ဌားခဲ့မည္မဟုတ္။
ရင္ခြင္တစ္ခုသည္ ၿဖဴစင္စြာေပးခဲ့ေပမယ့္ ရရွိခဲ့သည့္ အေရာင္ေတြက ရစ္ေႏွာင္းကာ ၾကဳိးတစ္ခုလုိ ပတ္ေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ ညီညီငယ္ ထုိရင္ခြင္ကုိ ေပးခဲ့မည္မဟုတ္ေခ်။
ကံၾကမၼာဆုိတာၿမင္ရသည္မွမဟုတ္တာ။
ရင္ခြင္ထဲတြင္ တသိမ့္သိမ့္ငုိေနရွာေသာ နႏၵအတြက္ ညီညီငယ္စိတ္ေတာ့မေကာင္းၿဖစ္ရပါသည္။ ထုိေၾကာင့္လည္း ႏွစ္သိမ့္ကာ နႏၵေက်ာၿပင္ေလးကုိ ကေလးတစ္ေယာက္အားေခ်ာ့သိမ့္သလို ပြတ္သပ္ကာ ေၿဖသိမ့္ေပးရွာသည္။
“ငါ့အဘြားကေလ ငါ့ကုိတအားခ်စ္တာ“
“အင္း“
“ခုလုိမွန္းသိရင္ ေက်ာင္းကုိ မလာေသးပဲ ရြာမွာပဲ ေနပါေသးတယ္၊ ခုေတာ့ကြာ“
“ၾကဳိတင္မွမသိႏိုင္တာပဲကြာ“
နႏၵေၿပာေၿပာဆုိဆုိ ႏွင့္ပုိ၍တုိး၀င္လာေတာ့သည္။ ငုိလုိက္သည္ဆုိသည္က ႏွက္ေတြပါထြက္က်လာသည္လာမသိ၊ ညီညီငယ္ ရင္ခြင္တစ္ခုလုံး ဆုိရႊဲသြားေတာ့သည့္ တုိင္ေအာင္ နႏၵမ်က္ရည္မ်ားက်ေနပါေတာ့သည္။
နႏၵကုိ အရင္က မေက်နပ္တာေတြကုိ ေမ့ႏုိင္ခဲ့သည္။ နႏၵသူ႔အေပၚမေကာင္းမၿမင္တာေတြကုိလဲ ေမ့ႏုိင္ခဲ့သည္။ ဒါကေတာ့ ညီညီငယ္ ရဲ့တစ္ဘက္သားကုိ ကူညီတတ္ေသာ စိတ္ရင္းအခံက ၿဖစ္ေပၚလာသည့္ အေၾကာင္းတရာပဲမဟုတ္ပါလား။
ညီညီငယ္ဘ၀က အပယ္ခံဘ၀မဟုတ္သည့္တုိင္ေအာင္ ထုိသုိ႔ေသာ္ အေၿခအေနသုိ႔ေရာက္ေနရသည္ ဟု ညီညီငယ္စိတ္တြင္ ခံစားရသည္။ ထုိေၾကာင့္စာနာသနားတတ္လာသည္။ ထုိေၾကာင့္အားငယ္သူ အားနည္းသူေတြဘက္က ရပ္တည္တတ္လာခဲ့သည္။
မနက္မုိးလင္းခါးနီတြင္ေတာ့ နႏၵေမာကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ ညီညီငယ္ နႏၵမ်က္ေခါင္းေလးကုိ ပြတ္သက္ကာ စာနာစိတ္ၿဖင့္ ေဖးမေပးေနတာပါ။ ထုိအတြက္ေၾကာင့္ စိတ္တြင္ၿဖဴစင္စြာ ဘာမွပူေလာင္ မေနပဲ ေအးၿမေနသည္။
တစ္ခါတရံတြင္ကြ်ႏုပ္တုိ႔၏ေလာကၾကီးသည္ လူတစ္ေယာက္ကုိေၿပာင္းလဲေစသည့္ အေၾကာင္းရာမ်ားသည္ ေဘးပတ္၀န္က်င္က ထိေရာက္စြာသင္ခန္းစာမ်ားေပးေဆာင္ရင္ ဘ၀တစ္ခ်ဳိ႔မ်ားကုိ ေၿပာင္းလဲသြားေစခဲ့သည္မဟုတ္လား။
မနက္ပုိင္းတြင္ေတာ့ အခန္းတံခါးကုိလာေခါက္ေသာ ဆရာမ်ဳိးမင္းလာႏုိးေသာ အခိ်န္တြင္ေတာ့ ညီညီငယ္ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ နႏၵကထၿပီးတံခါးဖြင့္ေပးသည္။ နႏၵ ညီညီငယ္ကုိ မႏူိးေစေတာ့ပဲ တိတ္တဆိတ္ အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ စာတစ္ေစာင္ကုိေရးလုိက္သည္။
( သူငယ္ခ်င္းညီငယ္ အစစရာ အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ၊ ငါေနာက္သုံးရက္ေနရင္ၿပန္လာခဲ့မယ္၊ အရင္တုန္းက ၿပဳမူခဲ့တဲ့ ငါ့အေၿပာဆုိေတြနဲ႔အတူ အမူယာၿပဳမူေတြတြက္ ေတာင္ပန္ပါတယ္ကြာေနာ္ ၊ ငါ့ကုိခြင့္လႊတ္ပါလုိ႔ေနာ္၊ မင္းငါ့ကုိ ခြင့္လႊတ္တယ္ဆုိခဲ့ရင္ သူငယ္ခ်င္းအၿဖစ္ အသိမွတ္ၿပဳခဲ့တယ္ ဆုိရင္ေပါ့ေလ မင္းငါ့ကုိေက်ာင္းေရွ႔မွာလာၾကဳိပါေနာ္၊ အကယ္၍ေပါ့ေနာ္ မင္းမခြင့္လႊတ္ႏူိင္ဘူးဆုိခဲ့သည္ပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္၊ မင္းငါ့ကုိသူငယ္ခ်င္းအၿဖစ္ မသတ္မွတ္ႏိုင္ဘူးဆုိခဲ့ရင္ပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ေပါ့ေလ၊ ငါၿပန္လာရင္ေတာ့ ေက်ာင္းေရွ႔ကုိလာမၾကဳိပါနဲ႔ ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း နႏၵ )
နႏၵစာေလးကုိ ေသခ်ာေခါက္ၿပီး စားပြဲေပၚတင္ေပးခဲ့ပါသည္။ ထုိေနာက္ညီညီငယ္ကုိတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္မွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ တစ္ညလုံးသူ႔အား အဘြားကဲ့သုိ႔ ၿပဳစုေပးခဲ့ေသာ ညီညီငယ္ကုိ သူတစ္ကယ္ပင္ ေက်းဇူးအထူးတင္မိပါသည္။ အခန္းအုိက္ေနမည္ ဆုိး၍ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းရန္ နႏၵၿပတင္းတံခါးကုိဖြင့္ေပးထားခဲ့သည္။
“မင္းတညလုံးမအိပ္ဘူးလား“
“အိပ္ပါတယ္ဆရာ“
“အင္းဆရာလည္းမင္းနဲ႔ထပ္တူ၀မ္းနည္းပါတယ္ကြာ ဒါနဲ႔ခရီးေကာ ထြက္လုိ႔ၿဖစ္ပါ့မလာ မ်က္လုံးေတြလည္း နီရဲေနတာပဲ တညလုံးငုိထားတာလား“
“ရပါတယ္ဆရာ ညီညီငယ္လည္း က်ေနာ္ကုိ တညလုံးဂရုစုိက္ေပးေနတာပါ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ၊ ခုေတာင္ သူအိပ္ေနတာကုိ မႏုိးပဲထားခဲ့တာ၊ သူလည္း တညလုံးက်ေနာ္ေၾကာင့္မအိပ္ရဘူးေလ“
“ဟုတ္လား အင္းဒီကေလးကစိတ္ရင္းေကာင္းတယ္ တစ္ဘက္သားကုိလည္း ကူညီတတ္တာ ဆရာသိတာေပါ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြယ္ ညီညီငယ္ရွိေနလုိ႔“
“ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ က်ေနာ္ညီမေလးကုိသြားေခၚလုိက္အုံးမယ္“
“မေခၚေတာ့နဲ႔ကြဲ႔ မင္းညီမက ေက်ာင္းရုံးခန္းမွာေစာင့္ေနတယ္ မင္းညီမေလးကုိ ဂရုစုိက္သြားအုံး သူလည္း တညလုံးငုိထားတာ မအိပ္ဘူးလာမသိဘူး မနက္ေစာၾကီး ရုံးခန္းေရွ႔ေရာက္ေနတယ္“
နႏၵသည္ ဆရာ စကားေၾကာင့္ ခပ္ၿမန္ၿမန္ထြက္ခဲ့လုိက္ေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ အိပ္ယာကႏူိးေတာ့ ေနေတာင္ အေတာ္ၿမင့္ေနၿပီး ၿဖစ္သည္။ ေဘးကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ နႏၵမရွိေတာ့။ သူထြက္သြားၿပီး ဟုအသိ၀င္လာေတာ့သည္။
“အင္း..ဒီေကာင္လည္း အဆင္ေၿပမွေၿပရဲ့လာမသိဘူး၊ ငါကလည္း မနက္လင္းခါးနီးမွ အိပ္သြားတာ ထသြားတာေတာင္မသိလုိက္ဘူး“
တစ္ေယာက္တည္းစကားေတြ ေၿပာေနရင္းက ေနာက္က်ေနသၿဖင့္ ေရခ်ဳိးခန္းသုိ႔ေၿပးရသည္။ ေရခ်ဳိးခန္းဘက္ေရာက္ေတာ့ လက္သံေၿပာင္ေသာ အေဆာင္မွဴးနဲ႔ေတြ႕သၿဖင့္ ဆူခံရမည္ကုိ စုိးထိတ္သြားသည္။ ေနာက္က်ေနသည္ မဟုတ္လား။ ေနာက္က်လွ်င္ မည္သုိ႔မွေမးၿမန္းၿခင္း မရွိပဲ အၿပစ္ေပးတတ္ေသာ အေဆာင္မူးကုိ လည္းေက်ာင္းသားတုိင္ ခ်စ္ေၾကာက္ရုိေသးၾကသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မလြတ္ေတာ့ဘူး ထင္သည္။
“ေအာ္ႏူိးလာၿပီးလား“
“ဟုတ္..ဆရာ က်ေနာ္ေနာက္က်သြားတယ္“
“ေအးပါကြာ ဆရာမ်ဳိးမင္းလာေၿပာထားလုိ႔ သိၿပီးသားပါ၊ ကဲကဲ သြားခ်ဳိးေတာ့ ေန႔လည္ေတာ့ ေက်ာင္းခန္းထဲသြားအုံး၊ ႏွစ္ရက္ပဲ ရွိေသးတာ သင္ခန္းစာေတြစတာက စစၿခင္းပ်က္တာေတာ့ မေကာင္းဘူးမဟုတ္လား“
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ“
“ကဲကဲ သြားသြား“
ညီညီငယ္ ေရကုိအၿမန္ခ်ဳိးၿပီး ဗုိက္ကုိၿဖည့္ရန္ွ ထမင္းစားခန္းဘက္သို႔ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ေက်ာင္းက ေန႔၀က္ပင္ ၿပီးသြားခဲ့ေလၿပီး။ ေက်ာင္းထမင္းစားခန္းသုိ႔ ညီညီငယ္၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ ထမင္းစားခန္းမွ ဆူညံေနေသာ အသံမ်ားက ရုတ္တရက္တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။ ညီညီငယ္ ပင္ေၾကာင္ကာသြားသည္။
မိမိကုိယ္ကုိ ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကေသာ အားလုံးေသာ မ်က္လုံးမ်ားကုိ ညီညီငယ္ေၾကာင္ကာ ၿပန္ၾကည့္ေနမိသည္။ မ်က္လုံးေပါင္းစုံၾကီးၾကီးေသးေသးမ်ား၊ ထုိအၾကည့္မ်ားကုိေတာ့ ညီညီငယ္ သိပ္မၾကဳိက္ခ်င္၊ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္ ဆုိသည့္အေၾကာင္းရာကုိ ေခါင္းရွဳပ္ခံေအာင္ေတာ့ ညီညီငယ္ စိတ္မ၀င္စားေတာ့၊ ထုိေၾကာင့္ စားစရာရွိသည့္ စားပြဲသုိ႔ထြက္လာကာ ထည့္စရာရွိတာထည့္ၿပီး အၿမဲတမ္းတစ္ေယာက္တည္း စားေနၾက ခုံတြင္သြားထုိင္စားလုိက္သည္။
ေက်းဇူးတင္ရမည္က ဒီေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသူေတြထက္ ေက်ာင္းသားဦးေရနည္းသည္ကုိပင္၊ ထုိေၾကာင့္လည္း ထုိင္ခုံအေတာ္မ်ားလြတ္ေနသည္က ညီညီငယ္အတြက္ အေကာင္းဆုံးပင္ၿဖစ္ခဲ့သည္။
ထမင္းစားခန္းသည္ တစ္ၿခားရက္မ်ားႏွင့္မတူပဲ အသံအနည္းငယ္တိတ္ဆိတ္ေနသည္ဟု စိတ္ထဲတြင္ထင္မိ္ေသးသည္။
ထမင္းစားၿပီးေနာက္မွ ေက်ာင္းခန္းဘက္သုိ႔ လွမ္းလာခဲ့ေတာ့သည္။
ဒီေန႔ဘာၿဖစ္ေနသည္မသိ၊ လူအေတာ္မ်ားသည္ သူ႔အား အားလုံးနီးပါ ၾကည့္ေသာ အၾကည့္မ်ားကုိ မၾကဳိက္ခ်င္၊ အရင္ရက္ေတြကေတာ့ ဒီလုိသိသိသာသာ ၾကီးလည္း မၿဖစ္ၾကပဲ တစ္ခုခုေတာ့ ထူးၿခားစြာ ၿဖစ္ေနသည္ဟု စိတ္ထဲထင္မွတ္မိသည္။
ေက်ာင္းသူတစ္ခ်ဳိ႔က ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္သြားသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေမးေမာ့ၿပသည့္ အမူယာကုိတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္လုပ္ၿပေနသည္။ နားမလည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ၿဖစ္ရပါသည္။
ညီညီငယ္ အတန္းရွိသည့္ လမ္းဘက္သုိ႔ခ်ဳိး၀င္လာခဲ့ေတာ့သည္။
“ေအးေပါ့ဟယ္ အခြင့္ေကာင္းယူတာေနမွာေပါ့၊ ၿဖစ္တတ္ပါတယ္ ဒါမ်ဳိးေတြက၊ သူ႕အတြက္ေတာ့ ဘာမွမထူးရွားေပမယ့္ နႏၵကေတာ့ နစ္နာတာေပါ့၊ ေတြးရင္နဲ့ေတာင္ ရြံလာတယ္၊ တစ္ကယ္၊ ရုပ္ကေလးနဲ႔မွ မလုိက္”
“ဒါမ်ဳိးဆုိတာ ရုပ္နဲ႔လုပ္စားၾကတာေလ”
တစ္မနက္ခင္းလုံး ဒီအေၾကာင္းပဲ ေၿပာေနၾကသည့္ အခန္းကေကာင္မေလးမ်ားသည္ စာထက္တစ္ပါးသူ အေၾကာင္းပင္ စိတ္၀င္စားေနလာ မသိ၊ ဒီအခ်ိန္ထိ ညီညီငယ္ကလဲ ေပၚမလာေသးေတာ့ သိခ်င္သည့္ အေၾကာင္းရာမ်ားက ပုိလုိ႔တုိးလာသည္။ အစကေတာ့ ႏွစ္သိမ့္သည္။ ေနာက္ထက္က အားေပးသည္။ ေနာက္ထက္က တူတူအိပ္ၾကသည္။ ေနာက္ထက္က ဖက္ငုိၾကသည္။ ဘာေတြလည္းမသိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုိ သတင္းမ်ားက ပိုရွဳပ္လာသည္။ ခုလဲၾကည့္ေၿပာဆုိေ၀ဖန္ေနၾကသည္မွာ ညီညီငယ္ကုိ ရစရာမရွိေတာ့ေခ်။ ႏွင္းဆီ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့၊ ေအာင့္အီသည္းခံေနရသည္ကလည္း ပုိဆုိးလာေတာ့သည္။
၀ုန္း…
“ဟဲ့ ဟဲ့ ႏွင္းဆီ”
တြယ္တာ ဆြဲခ်ိန္ပင္မရလုိက္ေတာ့၊ ႏွင္းဆီ၏လ်င္ၿမန္ဖ်တ္လတ္စြာ ထသြားၿပီး၊ ေၿပာဆုိေနၾကေသာ ပန္းအိႏွင့္ ၀တ္မွဳန္ အနားသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။ အခန္းတစ္ခုလုံးရွိ ေက်ာင္းသား၊သူမ်ားက ၀ိုင္ၾကည့္ကုန္ၾကသည္။
“နင္တုိ႔ေတာ္ေတာ္ အားေနၾကတယ္ေပါ့ေလ”
“ဘာတုံး ဘလုိင္းၾကီး”
“ဆြဲပိတ္တီးလုိက္ရ ဘလုိင္းၾကီးၿဖစ္ေတာ့မယ္၊
နင္တုိ႔ေၿပာဆုိေနတာေတြ တစ္မနက္ခင္းလုံးပဲ ခုလည္း ေန႔လည္ေရာက္လာသည့္တုိင္ေအာင္ နင္တုိ႔ေၿပာဆုိေနၾကတာ သပုတ္ေလလြင့္ေနၾကတာေကာင္းလား”
“ငါတုိ႔ဟာ ငါတုိ႔ဘယ္သူအေၾကာင္းေၿပာေၿပာနင့္ အပူပါလုိ႔လာ၊ နင္နဲ႔ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ”
“ဆုိင္လုိ႔ေနမွာေပါ့ဟယ္ သူလဲဘာထူးလဲ ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲ ပဲၿဖစ္မွာေပါ့”
“ဘာ…”
ႏွင္းဆီေဒါသမ်ား ထြက္ကာ အသားမ်ားပင္တုန္လာေတာ့သည္။ လက္ကုိေၿမွာက္ၿပီး ရြယ္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာက္မွစုိးရီမ္ၿပီးလုိက္လာေသာ တြယ္တာဆဲြထားေသာေၾကာင့္မရုိက္လုိက္ရေခ်။
“ႏွင္းဆီ လြန္မယ္ သူငယ္ခ်င္း စိတ္ေလွ်ာ့ေနာ္”
“အမေလး လုပ္စမ္းပါေစ၊ လုပ္ၾကည့္စမ္းပါ ဘာၿဖစ္သြားမလဲလုိ႔”
“ေသာက္ေကာင္မေတြ ပါးစပ္ပိတ္ထား ႏွင္းဆီမလုပ္လဲ ငါထလုပ္လုိက္ရ နာေတာ့မယ္၊ ေယာက်္ားေလးေတာင္ ကုိင္ေပါက္လာတာ နင္တုိ႔ေလာက္ကေတာ့ သနားတယ္၊ နင္တုိ႔ကုိ လုပ္ရလုိ႔ ေက်ာင္းထြက္သြားရုံကလြဲၿပီး ဘာမွမၿဖစ္ဘူး ေသနာမေတြ”
ပန္းအိ ႏွင့္ ၀တ္မွဳန္ သည္တြယ္တာစကားေၾကာင့္ ၿငိမ္၀ပ္သြားေတာ့သည္။
.......................TBC......................
Unicode
ပန်းမဟုတ်သော ပန်းတစ်ပွင့် အကြောင်း ( အပိုင်း 8)
နန္ဒနှင့်အောင်အောင် ကျောင်းအဆောင်ရှေ့က ခုံတန်းလေးတွင်ထိုင်ကာ စကားပြောနေကြပါသည်။ ကျောင်းကြီးက ၁၀တန်းသမားတွေ အတွက်စားမေးပွဲလုံးနေကြတော့ သူတို့တွေ ခဏတာလွတ်လပ်နေကြပါသည်။ ကျောင်းစာတွေကိုလည်း ညဘက်ရောက်မှ အနည်းငယ်ဂိုဏ်များဖြင့်သာ ကြည့်နေရသည့် အခိျန်တွေ ဖြစ်နေသဖြင့် သူတို့အတွက် အချိန်တွေ ပိုကာနေသည်။
သူတို့အရွယ်လွတ်လပ်စွာ လောကကြီးကို ခြေဆန့်လို့ လှမ်းဘို့ရည်ရွယ်နေကြပြီး မဟုတ်လား…. ကိုယ်စီ စိတ်တွင်းမှာတော့ ရည်မှန်းချက်ကလေးများဖြင့် ကိန်းအောင်းကာ ရည်မှန်ရာ ပန်းတိုင်သို့လှမ်းဘို့ ကိုယ်စီလျှောက်နေကြလေပြီး။
“ကိုယ့်သမိုင်းကိုယ်ရေးဘို့ပဲလိုတာပေါ့မဟုတ်ဘူးလာ“
“မင်းကမေသမိုင်းကို ရည်ရွယ်ပြီးပြောနေတာလာ နန္ဒ“
“အဟ အောင်အောင်ရာ နန္ဒဆိုတဲ့ငါကလေ သမိုင်းတွေပထ၀ီတွေ စိတ်၀င်စားတာမဟုတ်ဘူး၊ ငါရင်ထဲမှာ ရှိနေတာက ပန်းကလေးပဲ“
နန္ဒလုပ်နေပုံကြည့်ပြီး အောင်အောင် အမြင်ကပ်လာတော့သည်။
“ဘာပန်းလဲ ရွှေပန်းလား“
“ခွေးကောင် မင်းမညစ်ပတ်နဲ့“
“မှန်တာပြောတာလေ ပန်းတွေများတော့ ဘာပန်းမှန်းမှ မသိတာ“
အောင်အောင် ၏မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ လုပ်နေသည်ကို နန္ဒစိတ်တွေတိုလာတော့သည်။ ဒီကောင်တမင်ညစ်နေတာ။
“နှင်းဆီကွ နှင်းဆီ …ဒီလောကမှာ ငါ့နှင်းဆီလောက်လှတဲ့ ကောင်မလေးမရှိဘူးကွ ငါ့နှင်းဆီက အလှဆုံး အချောဆုံး“
“ပိုပြီ“
“လိုတောင်လိုသေးတယ်ကွ မင်းတို့လဲ သိပါတယ် နှင်းဆီဘယ်လောက်လှတယ်ဆိုတာကို၊ ငါနဲ့လိုက်တယ်မဟုတ်လား၊ ငါကလဲ လူချောလေးဆိုတော့ ဟဲဟဲ“
“ဖွဲနဲ့ ဇကွဲပါကွာ“
“ဟာကွာ မင်းကအဲလိုမပြောပါနဲ့“
“ဒါဆို ရွှေနဲ့ကြေးပါကွာ“
“တော်တော် မင်းက ငါလူချောလေးဆိုပြီးတော့ မနာလိုတွေဖြစ်ပြီး ဟားဟားဟား“
“ေ၀းသေး တစ်ကယ်ဆိုလိုက်ဖက်တာက နှင်းဆီနဲ့ ညီညီငယ်ကွ“
“အန်“
ဟုတ်လည်းဟုတ်ပါသည်။ နန္ဒလည်းသတိထားကြည့်နေမိသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်တွဲသွားတွဲလာ လုပ်နေရတလဲ မြင်နေရပါသည်။ ကြည့်ကောင်းသည် လိုက်ဘက်သည် ထိုထက်ပြောရလျှင် နှင်းဆီသည် မနှစ်က နှင်းဆီနှင့်မတူတော့ တော်တော်ကိုချောလှပါသည်။ ထို့အတူ ညီညီငယ် သည်ဘယ်ဘ၀က ရှေးကုသိုလ်ကံလည်း ဟုပြောရမလိုပင်၊ မျက်နာအနေထားနှင့် အရပ်အမောင်းများက ပို၍ပီပြင်လှပလာသလိုပင်။
“ဟုတ်တယ် မင်းကြည့်ပါလား သူတို့နှစ်ယောက်တွဲလာပြီးဆိုရင် တော်တော်ကို ကြည့်ကောင်းတာနော်၊ နှင်းဆီကလည်း လှသလောက် ဟိုကောင်ကလည်း လှတယ်၊ အင်းဘယ်လိုပြောရမလဲ တော်တော်လိုက် ဘက်တဲ့ နှစ်ယောက်ကွ“
“တော်စမ်းပါကွာ မင်းကတော့ ဒီနှစ်ဘာတွေဖြစ်နေလဲ မသိဘူး စကားစလာ ပြီးဆို ဒီကောင်နာမည်ပဲ ဇာတ်လမ်းစနေတော့တာပဲ“
“ရော်..ခက်ပါလာ ငါပြောတာအမှန်တွေနော်“
“တော်စမ်းပါ ငါမကြိုက်တာတွေကိုပဲ ဒီအခြောက်ကြောင်းပဲ မင်းကဦးတည်ပြီးပြောနေတော့တာပဲ“
“အံမယ် မကြိုက်လို့သာပဲ၊ ဒါဆိုဟိုရက်က ဘာလို့အခန်းမလဲတာလဲ“
“ဟာကွာ ဒါကတော့ ဟိုဒင်းလေ….“
“အင်း …အင်း…ပြောပါအုံး ဘယ်ဒင်းလဲ….“
“ဟိုဟာဖြစ်လို့ပါကွာ …ဟာဟိုမှာဆရာမျိုးမင်း လာပြီးငါသွားလိုက်အုံးမယ်“
“ဟ..ဘာမှလည်းမဆိုင်ဘူး ဒီကောင်တော့ စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းသွားတယ်”
နန္ဒ စာအုပ်တွေ တပွေ့တပိုက်နှင့် သယ်လာသော ဆရာမျိုးမင်းထံပြေးသွားသည်။
“ဆရာကျနော်ကူသယ်ပေးမယ်”
“ရပါတယ်ကွ”
“ဟာဗျာ ဆရာဒီလောက်ပင်းပင်းပန်ပန် သယ်နေတာမကြည့်ရက်ပါဘူး ကျနော်ကူသယ်ပေးပါ့မယ်”
“အေးအေး ဒါဆိုလည်း ပြီးရော ၊ ဒါတွေယူသွားပြီး စာကြည့်တိုက်ခန်းကို ပို့ပေး အဲ့ဒီမှာ ဆရာမနွဲ့နွဲ့လင်းရှိတယ်၊ သူကိုပေးလိုက်”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ”
စာကြည့်တိုက်ဘက်သို့ နန္ဒထွက်လာခဲ့တော့သည်။ စာကြည့်တိုက်ထဲ ၀င်လိုက်တော့ ဆရာမကို မတွေ့၊ ထိုကြောင့် စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး စာကြည့်တိုက်ထဲမှ စာအုပ်တစ်ချို့ကို လိုက်ကြည့်နေမိသည်။ စာကြည့်တိုက်ကလည်း ခမ်းနားသည်။ စာအုပ်တန်းများစင်များ လုပ်ထားသည်။ အတော်မြင့်မားလှပါသည်။ အတန်းလိုက် ငါးတန်းခန့်မျှရှိကာ ကျောင်းသားများ စာအုပ်ဖတ်နိုင်ရန်အတွက်လည်း တစ်ယောက်ထိုင်ခုံ လေးများကိုလည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ် စီးညီထားသည်။ နန္ဒစာအုပ်တန်းများကို လိုက်ကြည့်နေရင်းက အသံတစ်ချို့ကိုကြားလိုက်မိသည်။ နှင်းဆီ၊ တွယ်တာ နှင့် ညီညီငယ် တို့ဖြစ်ပါသည်။ နန္ဒကိုယ်ခန္ဒာကို မမြင်အောင် နေပြီးချောင်ကြည့်လိုက်တော့ သူတို့တွေ စာအုပ်ပုံကြီးကို ဘေးတွင်ထားက စီနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ နှင်းဆီနှင့် တွယ်တာက စာအုပ်များရွေးပြီး လှေခါးပေါ်တက်နေသော ညီညီငယ်ကို ပေးနေကြခြင်းဖြစ်ပါသည်။
“နှင်းဆီ နင်ကကျောင်းပြီးရင် ဘာလုပ်မယ်စိတ်ကူးထားလဲ”
“ငါလား အင်း စိတ်ကူးထားတွေကတော့ အများကြီးပဲ၊ ငယ်ငယ်ကဆို ဆရာ၀န်မကြီးဖြစ်ချင်တာ၊ အလယ်တန်းလောက်ရောက်တော့ ဂျီတီစီကမမတွေ တီတိုင်ကြီးတွေကိုင်ပြီးလမ်းလျှောက်တာမြင်တော့ အင်ဂျီနီယာကြီးဖြစ်ချင်သွားရော၊ ခုတော့ ဦးတည်ချက်တစ်ခုပဲ ရှိတော့တယ်၊ ဆရာ၀န်မကြီးလုပ်မယ်လို့”
“ကောင်းတာပေါ့ နင်နဲ့ ညီညီငယ်ကတော့ ဆရာ၀န်လိုင်း၀င်ကြမှပါ”
“နင်လဲတော်တာပဲ တွယ်တာကလည်း နင်လဲ၀င်လို့ရတာပဲ”
“နင်တို့ကတော်ပြီးသားလေ ငါကတော့ လိုက်နိုင်တယ်ထားအုံး ငါလိုလူတစ်ယောက်ကတော့ ထောက်ပံ့ငွေနဲ့ ဒီကျောင်းတောင်လာတက်ရတာ ဆေးလိုင်းတက်ခဲ့ရသည်ဆိုအုံး ကျောင်းစရိတ်တွေ ဆိုတာတွေက ရှိအုံးမှာလေ”
“နင်က စစ်တောင်မဖြစ်သေးဘူး မျှားကကုန်ချင်နေပြီး”
“ကိုယ့်ဘ၀ နဲ့ကိုယ်ပဲ ဒီလိုဖြစ်ရမယ်လို့ သတ်မှတ်ထားတော့ ဘယ်တက်နိုင်မလဲ ဟယ်”
ညီညီငယ်နားထောင်နေရင်းက
“နင်ကတော်ပါတယ် တွယ်တာရာ နင်မှာက အသိမှတ်ပြုထားတဲ့သူ၊ အားထားရတဲ့သူ အဖြင့် နင့်မိသားစုနဲ့ နင့်အသိုင်း၀ိုင်းမှာ နင်က၀င်ဆန့်နိုင်ပါသေးတယ်”
“ဘာပြောတာလဲ ညီငယ် ငါတို့နားလည်အောင်လဲ ရှင်းစမ်းပါအုံး”
“အေးလေ နှင်းဆီပြောလဲ ပြောချင်စရာ ဘာကိုဦးတည်ပြီးပြောနေတာလဲကိုမသိဘူး”
“ဥပမာဟာ ငါ့ကိုကြည့် ငါမှာစာသာတော်တာ လူမှု့ရေးဆိုလဲ ေ၀းလာေ၀း တွယ်တာလောက်လဲ မသိတတ်ဘူး၊ နောက်မိသားစုထဲကိုကြည့် ၀ိုင်ကျင်ထားကြသလိုခံစားရတယ်၊ အရင်းနှီးဆုံးမိသားစု တွေကသူစိမ်းလိုပဲလို့ခံစားရတယ်”
“နင်ကလဲ အဲလိုမဟုတ်ပါဘူး နင့်မိဘတွေ အန်တီတွေဆိုနင့်ကို ချစ်တာငါသိပါတယ်၊ ဟိုရက်က နင့်မေမေနဲ့ ဖုန်းထဲမှာပြောနေတုံးကလဲ သဘောကောင်းမယ့်လေသံပါဟယ်”
ညီညီငယ် ပြုံးမိပါသည်။ အပြည့်စုံကို နှင်းဆီမသိ၍ ဒီလိုပြောသည်ဟု လက်ခံလိုက်ပါသည်။
“တွယ်တာရယ် မိသားစု မကြီးရင် အသိုင်း၀ိုင်မကြီးရင်ပိုကောင်းတယ်ဟ၊ နွေးထွေးမှု့တွေပိုရတယ်”
“ဟယ်မဟုတ်တာ”
“အေးလေ”
“ငါကတော့လေ တစ်ခါတစ်လေ အိမ်ကထွက်သွားရင်ကောင်းမလာလို့တောင် တွေးမိတယ်၊ သတိ္တမရှိလို့သာ ခုချိန်ထိ ဒီအတိုင်းရှိနေတာ၊ နင်တို့က ငါ့ကိုနားလည်တဲ့သူငယ်ချင်းတွေမို့လို့ပေါ့၊ တစ်ခြားမကြည့်ပါနဲ့ ငါ့အကိုဆိုလည်းကြည့် နင်တို့မြင်ဖူလာ ငါ့အကိုက ငါ့ကိုတကူတက လာမေးတာမျိုးပေါ့”
“နင်ကတော့လေ ငါမပြောလိုက်ချင်ဘူး၊ ကဲခုဘာတွေဖြစ်နေပြန်ပြီးလဲ အိမ်မှာအရင်လို ပြဿနာတက်ပြန် ပြီးလား”
အရင်လိုဟုဆိုလိုက်သည်က မောင်မောင်လတ်နှင့်ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အကြောင်းကို ဦးတည်သသည်ဟု သူတို့သုံးယောက်ကတော့ နာလည်ပါသည်။
“မဟုတ်ပါဘူး ငါ့ကိုဆို အယုံကြည်မရှိကြဘူး၊ ငါဘာလုပ်လုပ်ပေါ့ မဟုတ်တာတွေလုပ်နေတယ်လို့ပဲ တွေးနေတဲ့ မေမေကြောင့်ငါညစ်တာပါ”
“နင်ကရှင်းပြရမှာပေါ့”
“ရှင်းပြခွင့်တောင်မပေးတာ ငါဘာကိုသွားရှင်းပြရမှာလဲ၊ အဒေါ်လုပ်သူကိုလဲ ပြောပြချင်တာကို ငိုကြီးနေတော့ ပြောလို့လဲ မရခဲ့ဘူး၊ အဲဒီအခါကြရင်လေ ငါ့စိတ်ထဲကနေ မေမေတို့ ပြောဆိုနေတာတွေကို အရွဲ့တိုက်ပြီးလုပ်ပစ်လိုက်ချင်တယ်၊ ဒါပေမယ့် မလုပ်ရက်ပါဘူး”
“ဒါဆိုငါတို့ကိုပြောပြ”
“နင်တို့ကို ဟုတ်လား …..တစ်ခါတလေကြတော့ ယောကျ်ားလေးတွေရဲ့စိတ်ခံစားမှု့ကို နင်တို့ကိုပြောပြလို့မရတဲ့ အကြောင်းရာတွေလဲ ရှိကြတယ်လေ”
“ဟယ်နင့်စကားကြီးက ဘာတုံး”
“ထားပါတော့ဟာ..ငါရေသွားသောက်အုံးမယ်”
ညီညီငယ်လှေခါးမှဆင်းကာ ရေထွက်သောက်နေသည်။
“တွယ်တာ”
“အင်း”
“ညီငယ်စကားက်ို နင်နာလည်လား”
“အင်း မလည်ဘူး”
“ကောင်မစုတ် နင်ကတော့လေ မလည်ရင်လည်းမလည်ဘူးပေ့ါ ခုတော့ အင်းလို့ပြောပြီးမှ မလည်ဘူးတဲ့”
“ငါ့အထင် နင့်ကိုကြိုက်နေလို့နေမယ်”
“ဟယ်မဟုတ်တာ”
“ဟုတ်လို့မပြောတာနေမှာပေါ့”
“ငါလဲမိန်းခလေးပါဟယ် ငါ့ကိုကြိုက်တယ်မကြိုက်ဘူးဆိုတာတော့ စိတ်ထဲကနေပြီးတော့သိတာပေါ့၊ နန္ဒလို အကြည့်မျိုးလည်းသူ့မှာမရှိဘူး၊ ကိိုကိုလေး လိုအပြုမူမျိုးလည်းသူ့ဆီမှာမရှိဘူး ဒါကြောင့်ပြောနိုင်တာပေါ့”
“ဟယ်နင်ကအဲဒီလိုစိတ်စွမ်းအင်ရှိလို့လား”
“ရှိတယ်လို့တော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ နင်လည်းမိန်းခလေးပဲ ဒီလောက်တော့သိမှာပေါ့”
“အို ငါ့ကြိုက်မယ့်ကောင်လေးတစ်ယောက်မှ မရှိတာ ငါကဘယ်လိုသိမှာတုံး”
“နင့်ရပ်ကွက်မှာရှိချင်ရှိမှာပေါ့”
“အို..ငါ့ရပ်ကွက်မှာငါက ဆရာမကြီးနော် အားလုံးကအလေးထားကြတာ ဟဲဟဲ ငါ့ကိုပြီတီတီလုပ်မယ့်တစ်ယောက်မှမရှိဘူး”
“ပြောကာမှပိုဆိုးလာပြီး ကဲအဲဒါသာကြည့်နင်လဲ နင့်ရပ်ကွက်လူတွေကိုသိသလိုပေါ့ ငါလဲဒီလိုပဲ”
“ဟယ်တော့ ဘာမှမဆိုင်သလိုပဲ”
“ဟီးဟီး….”
နန္ဒထိုစကားကိုကြားတော့ စိတ်ထဲပျော်မြူးသွားသည်။ ညီညီငယ်ပြန်ရောက်လာပြီးမှ နန္ဒပြန်ထွက်လာခဲ့တော့သည်။
“ဒီနေ့ဆရာကိုအကူညီပေးလိုက်တာ ကံကောင်းတာပဲ ဟဲဟဲ”
ညီညီငယ် ရေချိုးပြီးပြန်လာတော့ နန္ဒအခန်းထဲပြန်ရောက်နေပါသည်။ မိုက်(စ) ဖြင့်အိမ်က ဖုန်းလာသည်ဟု ပြောသဖြင့် ညီညီငယ် ရေသွားမချိုးခင်က ဖုန်းပြောရန်ထွက်သွားခဲ့သည်။ ခုတော့ပြန်ရောက်နေပါသည်။
ညီညီငယ် အသာတချက်ကြည့်လိုက်သည်။
နန္ဒမှောက်ယက်ကြီး နှင့်ခေါင်းအုံးအောက်တွင် မျက်နာဖွက်ကာ နေသည်။ ညီညီငယ်လည်း သာမန်လိုသဘောထားလိုက်ပြီး အ၀တ်များကိုလဲကာ ဘုရား၀တ်ပြုလိုက်ပြီး အိပ်ယာ၀င်လိုက်ပါသည်။
ညီညီငယ် မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားချိန်မှာတော့ ရှိုက်သံလိုလို ကြားလိုက်သလို ဖြစ်သွားသဖြင့် ညီညီငယ် ထလိုက်သည်။ ဘေးကိုကြည့်လိုက်တော့ နန္ဒကမှောက်လျှက်ပင်ရှိနေသည်။ ခန္ဒာကိုယ်က နည်းနည်း ရှိုက်သလိုဟုထင်လိုက်သဖြင့် အနားသို့သွားကပ်လိုက်ပြီး နန္ဒကို လှုပ်နိုးလိုက်သည်။
“နန္ဒ…နန္ဒ…ဘာဖြစ်တာလဲ”
နန္ဒမျက်နာမော့လာသည်။
“ဟင်…မင်းငိုနေတယ်”
နန္ဒမျက်ရည်များကို သုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ဘက်သို့လှည့်သွားသည်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့လို့လဲ မထိတ်သာမလန့်သာကွာ အဲဒီလိုကြီးငိုမနေနဲ့လေ.. မင်းခေါင်းတွေကိုက်နေအုံးမယ်”
ညီညီငယ် ထပြီးအခန်းထဲမှ ထွက်ကာ သောက်ရေသွားခပ်လိုက်ပါသည်။
“ရော့ရေသောက်အုံး ထ”
နန္ဒရေထသောက်လိုက်သည်။ ထိုနောက် ပြန်လှဲရန်ပြင်လိုက်တော့ညီညီငယ် နန္ဒပုခုံးကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး မျက်နာချင်းဆိုင် ထိုင်လိုက်သည်။
“ပြော မင်းရင်ထဲဖြစ်သမျှတွေကိုပြော ဒီအတိုင်းကြီး မနေနဲ့”
“ငါ့ အဘွားလေ င့့ါအဘွားဆုံးသွားပြီးတဲ့”
ပြောရင်းက နန္ဒမျက်ရည်များထွက်ကျလာတော့သည်။ ညီညီငယ် တစ်ခါမှမလုပ်ဖူသော အလုပ်ကို စိတ်ပါလက်ပါလုပ်ပေးလိုက်မိသည်။ လက်ဖြင့်အသာအယာ နန္ဒ၏မျက်ရည်များကို သုတ်ပေးလိုက်သည်။
“ညဦးပိုင်က ဖုန်းလာတာ အဲဒီအကြောင်းလား”
“အင်း”
“ဒီတော့မင်းလိုက်သွားမှာပေါ့”
“မနက်ကျရင် လာခေါ်မယ်တဲ့ လိုက်သွားရမယ်၊ ငါ့အဘွားကလေ ငါ့ကိုအရမ်းချစ်တာ”
“အော်..ဒီလိုပါပဲကွာ စိတ်တော့မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့ ငါလည်းမချော့တတ်တော့ ဘာပြောရမှန်းမသိဘူးပေါ့”
“ရပါတယ် ခုလိုအားပေးတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ”
“ရပါတယ် အခန်းဖေါ်အချင်းချင်းပဲ မင်းအဘွားအတွက် အကောင်းဆုံးလုပ်ပေးရင် သူ၀မ်းသာနေမှာပါ”
“ငါအရမ်း၀မ်းနည်းတာပဲကွာ”
“မင်းအဲဒီလိုငိုမနေနဲ့ ဘ၀တပါးကိုကူးတဲ့အချိန်မှာ ကျန်ခဲ့သူကငိုရင်တဲ့ သွားတဲ့သူက ပူလောင်တယ်တဲ့ တရားစာပေးတွေမှာပြထားတယ်”
ညီညီငယ်စကား ဟုတ်လားမဟုတ်လာ နန္ဒမသိပါ။ သို့သော် အငိုတော့ရပ်သွားသည်။ မျက်ရည်များကို သုတ်ပစ်လိုက်သည်။ သို့သော်မျက်ရည်ကတော့ ထွက်နေဆဲ။
ညီညီငယ် ဘာရယ်မဟုတ်ပဲ နန္ဒကိုဖက်ကာ အားပေးရှာပါသည်။ နန္ဒကတော့ ညီညီငယ် ပုခုံးပေါ်တွင် ခေါင်းတင်ကာ အနည်းငယ်ရှိုက်နေမိသည်။
နာရီ၀က်ခန့်ကြာတော့ ညီညီငယ်ညောင်းလာသည်။ ထိုကြောင့်ထလိုက်သည်။
“ကဲအိပ်တော့နော် မနက်ကျရင် မင်းလည်းခရီးထွက်ရအုံးမှာ အိပ်ရေးပျက်လို့တော့ မဖြစ်ဘူးလေ၊ နေမကောင်းဖြစ်နေမယ်”
ညီညီငယ်ထလိုက်တော့ နန္ဒညီညီငယ်လက်ကို ဆွဲထားသည်။
“ဘယ်သွားမလို့လဲ”
“ဘယ်မှမသွားပါဘူး ငါ့နေရာမှာရှိမယ်လေ”
“ဒီည…..ဘယ်မှမသွားပဲ ငါ့အနားမှာနေပါလာ”
နန္ဒ၏အားငယ်သော မျက်၀န်းများကိုကြည့်ကာ ညီညီငယ်စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။
“ငါငိုချင်တယ်ကွာ”
“အင်းပါ ငါဘယ်မှမသွားဘူးဟုတ်ပြီးလား မင်းငိုဘို့အတွက် ငါရင်ခွင်ကိုခဏငှားပါ့မယ်ကွာ”
“ဘယ်လို”
“ငါဆိုငိုချင်ရင်လေ မေမေရင်ခွင်ထဲကိုပြေးချင်တာ၊ ဒီလိုပဲ မင်းကိုဒီကျောင်းမှာတော့ ငါ့ကမင်းအတွက် ခဏရင်ခွင်ပေါ့ကွာ၊ ငါ့ကစကားပြောမကောင်းပါဘူး”
“ရပါတယ်ကွာ”
နန္ဒအိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်သည်။
ညီညီငယ်စကားမှားသွားလေလား ဟုပင်အားနာသွားသည်။ ထိုနောက် ဘာမှမစဉ်းစားတော့ပဲ နန္ဒဘေးတွင် တစောင်းလှဲချလိုက်ပြီး ဖက်လိုက်သည်။ နန္ဒ၀မ်းနည်းစွာ ညီညီငယ်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲတိုး၀င်ကာ ငိုရှိုက်နေမိတော့သည်။
ထိုနေ့ကလမသာခဲ့ပါ။
ရင်ခွင်တစ်ခုသည် ဖြူစင်စွာ ခဏဌားက ပေးနားစေခဲ့သည်။
ရင်ခွင်တစ်ခုကတော့ ၀မ်းနည်းစွာ ခဏတာ ခိုးနားခဲ့သည်။
ခဏတာ ခိုးနားခဲ့သည့်ရင်ခွင်သည် ဘ၀တစ်သက်စာ အမှတ်တရဖြစ်ခဲ့မယ်ဆိုခဲ့လျှင် နန္ဒထိုရင်ခွင်ကို ဌားခဲ့မည်မဟုတ်။
ရင်ခွင်တစ်ခုသည် ဖြူစင်စွာပေးခဲ့ပေမယ့် ရရှိခဲ့သည့် အရောင်တွေက ရစ်နှောင်းကာ ကြိုးတစ်ခုလို ပတ်နေခဲ့မယ်ဆိုရင် ညီညီငယ် ထိုရင်ခွင်ကို ပေးခဲ့မည်မဟုတ်ချေ။
ကံကြမ္မာဆိုတာမြင်ရသည်မှမဟုတ်တာ။
ရင်ခွင်ထဲတွင် တသိမ့်သိမ့်ငိုနေရှာသော နန္ဒအတွက် ညီညီငယ်စိတ်တော့မကောင်းဖြစ်ရပါသည်။ ထိုကြောင့်လည်း နှစ်သိမ့်ကာ နန္ဒကျောပြင်လေးကို ကလေးတစ်ယောက်အားချော့သိမ့်သလို ပွတ်သပ်ကာ ဖြေသိမ့်ပေးရှာသည်။
“ငါ့အဘွားကလေ ငါ့ကိုတအားချစ်တာ“
“အင်း“
“ခုလိုမှန်းသိရင် ကျောင်းကို မလာသေးပဲ ရွာမှာပဲ နေပါသေးတယ်၊ ခုတော့ကွာ“
“ကြိုတင်မှမသိနိုင်တာပဲကွာ“
နန္ဒပြောပြောဆိုဆို နှင့်ပို၍တိုး၀င်လာတော့သည်။ ငိုလိုက်သည်ဆိုသည်က နှက်တွေပါထွက်ကျလာသည်လာမသိ၊ ညီညီငယ် ရင်ခွင်တစ်ခုလုံး ဆိုရွှဲသွားတော့သည့် တိုင်အောင် နန္ဒမျက်ရည်များကျနေပါတော့သည်။
နန္ဒကို အရင်က မကျေနပ်တာတွေကို မေ့နိုင်ခဲ့သည်။ နန္ဒသူ့အပေါ်မကောင်းမမြင်တာတွေကိုလဲ မေ့နိုင်ခဲ့သည်။ ဒါကတော့ ညီညီငယ် ရဲ့တစ်ဘက်သားကို ကူညီတတ်သော စိတ်ရင်းအခံက ဖြစ်ပေါ်လာသည့် အကြောင်းတရာပဲမဟုတ်ပါလား။
ညီညီငယ်ဘ၀က အပယ်ခံဘ၀မဟုတ်သည့်တိုင်အောင် ထိုသို့သော် အခြေအနေသို့ရောက်နေရသည် ဟု ညီညီငယ်စိတ်တွင် ခံစားရသည်။ ထိုကြောင့်စာနာသနားတတ်လာသည်။ ထိုကြောင့်အားငယ်သူ အားနည်းသူတွေဘက်က ရပ်တည်တတ်လာခဲ့သည်။
မနက်မိုးလင်းခါးနီတွင်တော့ နန္ဒမောကာ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ ညီညီငယ် နန္ဒမျက်ခေါင်းလေးကို ပွတ်သက်ကာ စာနာစိတ်ဖြင့် ဖေးမပေးနေတာပါ။ ထိုအတွက်ကြောင့် စိတ်တွင်ဖြူစင်စွာ ဘာမှပူလောင် မနေပဲ အေးမြနေသည်။
တစ်ခါတရံတွင်ကျွနုပ်တို့၏လောကကြီးသည် လူတစ်ယောက်ကိုပြောင်းလဲစေသည့် အကြောင်းရာများသည် ဘေးပတ်၀န်ကျင်က ထိရောက်စွာသင်ခန်းစာများပေးဆောင်ရင် ဘ၀တစ်ချို့များကို ပြောင်းလဲသွားစေခဲ့သည်မဟုတ်လား။
မနက်ပိုင်းတွင်တော့ အခန်းတံခါးကိုလာခေါက်သော ဆရာမျိုးမင်းလာနိုးသော အခိျန်တွင်တော့ ညီညီငယ် အိပ်မောကျနေသည်။ နန္ဒကထပြီးတံခါးဖွင့်ပေးသည်။ နန္ဒ ညီညီငယ်ကို မနိူးစေတော့ပဲ တိတ်တဆိတ် အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ စာတစ်စောင်ကိုရေးလိုက်သည်။
( သူငယ်ချင်းညီငယ် အစစရာ အတွက်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ၊ ငါနောက်သုံးရက်နေရင်ပြန်လာခဲ့မယ်၊ အရင်တုန်းက ပြုမူခဲ့တဲ့ ငါ့အပြောဆိုတွေနဲ့အတူ အမူယာပြုမူတွေတွက် တောင်ပန်ပါတယ်ကွာနော် ၊ ငါ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါလို့နော်၊ မင်းငါ့ကို ခွင့်လွှတ်တယ်ဆိုခဲ့ရင် သူငယ်ချင်းအဖြစ် အသိမှတ်ပြုခဲ့တယ် ဆိုရင်ပေါ့လေ မင်းငါ့ကိုကျောင်းရှေ့မှာလာကြိုပါနော်၊ အကယ်၍ပေါ့နော် မင်းမခွင့်လွှတ်နိူင်ဘူးဆိုခဲ့သည်ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ မင်းငါ့ကိုသူငယ်ချင်းအဖြစ် မသတ်မှတ်နိုင်ဘူးဆိုခဲ့ရင်ပဲ ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့လေ၊ ငါပြန်လာရင်တော့ ကျောင်းရှေ့ကိုလာမကြိုပါနဲ့ ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သူငယ်ချင်း နန္ဒ )
နန္ဒစာလေးကို သေချာခေါက်ပြီး စားပွဲပေါ်တင်ပေးခဲ့ပါသည်။ ထိုနောက်ညီညီငယ်ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး နောက်မှ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ တစ်ညလုံးသူ့အား အဘွားကဲ့သို့ ပြုစုပေးခဲ့သော ညီညီငယ်ကို သူတစ်ကယ်ပင် ကျေးဇူးအထူးတင်မိပါသည်။ အခန်းအိုက်နေမည် ဆိုး၍လေ၀င်လေထွက်ကောင်းရန် နန္ဒပြတင်းတံခါးကိုဖွင့်ပေးထားခဲ့သည်။
“မင်းတညလုံးမအိပ်ဘူးလား“
“အိပ်ပါတယ်ဆရာ“
“အင်းဆရာလည်းမင်းနဲ့ထပ်တူ၀မ်းနည်းပါတယ်ကွာ ဒါနဲ့ခရီးကော ထွက်လို့ဖြစ်ပါ့မလာ မျက်လုံးတွေလည်း နီရဲနေတာပဲ တညလုံးငိုထားတာလား“
“ရပါတယ်ဆရာ ညီညီငယ်လည်း ကျနော်ကို တညလုံးဂရုစိုက်ပေးနေတာပါ ဒါကြောင့်လည်း ကျနော်အိပ်ပျော်သွားတာ၊ ခုတောင် သူအိပ်နေတာကို မနိုးပဲထားခဲ့တာ၊ သူလည်း တညလုံးကျနော်ကြောင့်မအိပ်ရဘူးလေ“
“ဟုတ်လား အင်းဒီကလေးကစိတ်ရင်းကောင်းတယ် တစ်ဘက်သားကိုလည်း ကူညီတတ်တာ ဆရာသိတာပေါ့ တော်သေးတာပေါ့ကွယ် ညီညီငယ်ရှိနေလို့“
“ဟုတ်တယ်ဆရာ၊ ကျနော်ညီမလေးကိုသွားခေါ်လိုက်အုံးမယ်“
“မခေါ်တော့နဲ့ကွဲ့ မင်းညီမက ကျောင်းရုံးခန်းမှာစောင့်နေတယ် မင်းညီမလေးကို ဂရုစိုက်သွားအုံး သူလည်း တညလုံးငိုထားတာ မအိပ်ဘူးလာမသိဘူး မနက်စောကြီး ရုံးခန်းရှေ့ရောက်နေတယ်“
နန္ဒသည် ဆရာ စကားကြောင့် ခပ်မြန်မြန်ထွက်ခဲ့လိုက်တော့သည်။
ညီညီငယ် အိပ်ယာကနိူးတော့ နေတောင် အတော်မြင့်နေပြီး ဖြစ်သည်။ ဘေးကိုကြည့်လိုက်တော့ နန္ဒမရှိတော့။ သူထွက်သွားပြီး ဟုအသိ၀င်လာတော့သည်။
“အင်း..ဒီကောင်လည်း အဆင်ပြေမှပြေရဲ့လာမသိဘူး၊ ငါကလည်း မနက်လင်းခါးနီးမှ အိပ်သွားတာ ထသွားတာတောင်မသိလိုက်ဘူး“
တစ်ယောက်တည်းစကားတွေ ပြောနေရင်းက နောက်ကျနေသဖြင့် ရေချိုးခန်းသို့ပြေးရသည်။ ရေချိုးခန်းဘက်ရောက်တော့ လက်သံပြောင်သော အဆောင်မှူးနဲ့တွေ့သဖြင့် ဆူခံရမည်ကို စိုးထိတ်သွားသည်။ နောက်ကျနေသည် မဟုတ်လား။ နောက်ကျလျှင် မည်သို့မှမေးမြန်းခြင်း မရှိပဲ အပြစ်ပေးတတ်သော အဆောင်မူးကို လည်းကျောင်းသားတိုင် ချစ်ကြောက်ရိုသေးကြသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ မလွတ်တော့ဘူး ထင်သည်။
“အော်နိူးလာပြီးလား“
“ဟုတ်..ဆရာ ကျနော်နောက်ကျသွားတယ်“
“အေးပါကွာ ဆရာမျိုးမင်းလာပြောထားလို့ သိပြီးသားပါ၊ ကဲကဲ သွားချိုးတော့ နေ့လည်တော့ ကျောင်းခန်းထဲသွားအုံး၊ နှစ်ရက်ပဲ ရှိသေးတာ သင်ခန်းစာတွေစတာက စစခြင်းပျက်တာတော့ မကောင်းဘူးမဟုတ်လား“
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ“
“ကဲကဲ သွားသွား“
ညီညီငယ် ရေကိုအမြန်ချိုးပြီး ဗိုက်ကိုဖြည့်ရန်ှ ထမင်းစားခန်းဘက်သို့ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ ကျောင်းက နေ့၀က်ပင် ပြီးသွားခဲ့လေပြီး။ ကျောင်းထမင်းစားခန်းသို့ ညီညီငယ်၀င်လိုက်သည်နှင့် ထမင်းစားခန်းမှ ဆူညံနေသော အသံများက ရုတ်တရက်တိတ်ဆိတ်သွားတော့သည်။ ညီညီငယ် ပင်ကြောင်ကာသွားသည်။
မိမိကိုယ်ကို ၀ိုင်းကြည့်နေကြသော အားလုံးသော မျက်လုံးများကို ညီညီငယ်ကြောင်ကာ ပြန်ကြည့်နေမိသည်။ မျက်လုံးပေါင်းစုံကြီးကြီးသေးသေးများ၊ ထိုအကြည့်များကိုတော့ ညီညီငယ် သိပ်မကြိုက်ချင်၊ ဘာကြောင့်ပါလိမ့် ဆိုသည့်အကြောင်းရာကို ခေါင်းရှုပ်ခံအောင်တော့ ညီညီငယ် စိတ်မ၀င်စားတော့၊ ထိုကြောင့် စားစရာရှိသည့် စားပွဲသို့ထွက်လာကာ ထည့်စရာရှိတာထည့်ပြီး အမြဲတမ်းတစ်ယောက်တည်း စားနေကြ ခုံတွင်သွားထိုင်စားလိုက်သည်။
ကျေးဇူးတင်ရမည်က ဒီကျောင်းတွင် ကျောင်းသူတွေထက် ကျောင်းသားဦးရေနည်းသည်ကိုပင်၊ ထိုကြောင့်လည်း ထိုင်ခုံအတော်များလွတ်နေသည်က ညီညီငယ်အတွက် အကောင်းဆုံးပင်ဖြစ်ခဲ့သည်။
ထမင်းစားခန်းသည် တစ်ခြားရက်များနှင့်မတူပဲ အသံအနည်းငယ်တိတ်ဆိတ်နေသည်ဟု စိတ်ထဲတွင်ထင်မိ်သေးသည်။
ထမင်းစားပြီးနောက်မှ ကျောင်းခန်းဘက်သို့ လှမ်းလာခဲ့တော့သည်။
ဒီနေ့ဘာဖြစ်နေသည်မသိ၊ လူအတော်များသည် သူ့အား အားလုံးနီးပါ ကြည့်သော အကြည့်များကို မကြိုက်ချင်၊ အရင်ရက်တွေကတော့ ဒီလိုသိသိသာသာ ကြီးလည်း မဖြစ်ကြပဲ တစ်ခုခုတော့ ထူးခြားစွာ ဖြစ်နေသည်ဟု စိတ်ထဲထင်မှတ်မိသည်။
ကျောင်းသူတစ်ချို့က ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်သွားသည်။ တစ်ချို့ကတော့ မေးမော့ပြသည့် အမူယာကိုတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်လုပ်ပြနေသည်။ နားမလည်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်ရပါသည်။
ညီညီငယ် အတန်းရှိသည့် လမ်းဘက်သို့ချိုး၀င်လာခဲ့တော့သည်။
“အေးပေါ့ဟယ် အခွင့်ကောင်းယူတာနေမှာပေါ့၊ ဖြစ်တတ်ပါတယ် ဒါမျိုးတွေက၊ သူ့အတွက်တော့ ဘာမှမထူးရှားပေမယ့် နန္ဒကတော့ နစ်နာတာပေါ့၊ တွေးရင်နဲ့တောင် ရွံလာတယ်၊ တစ်ကယ်၊ ရုပ်ကလေးနဲ့မှ မလိုက်”
“ဒါမျိုးဆိုတာ ရုပ်နဲ့လုပ်စားကြတာလေ”
တစ်မနက်ခင်းလုံး ဒီအကြောင်းပဲ ပြောနေကြသည့် အခန်းကကောင်မလေးများသည် စာထက်တစ်ပါးသူ အကြောင်းပင် စိတ်၀င်စားနေလာ မသိ၊ ဒီအချိန်ထိ ညီညီငယ်ကလဲ ပေါ်မလာသေးတော့ သိချင်သည့် အကြောင်းရာများက ပိုလို့တိုးလာသည်။ အစကတော့ နှစ်သိမ့်သည်။ နောက်ထက်က အားပေးသည်။ နောက်ထက်က တူတူအိပ်ကြသည်။ နောက်ထက်က ဖက်ငိုကြသည်။ ဘာတွေလည်းမသိတော့ တော်တော်ကို သတင်းများက ပိုရှုပ်လာသည်။ ခုလဲကြည့်ပြောဆိုေ၀ဖန်နေကြသည်မှာ ညီညီငယ်ကို ရစရာမရှိတော့ချေ။ နှင်းဆီ သည်းမခံနိုင်တော့၊ အောင့်အီသည်းခံနေရသည်ကလည်း ပိုဆိုးလာတော့သည်။
၀ုန်း…
“ဟဲ့ ဟဲ့ နှင်းဆီ”
တွယ်တာ ဆွဲချိန်ပင်မရလိုက်တော့၊ နှင်းဆီ၏လျင်မြန်ဖျတ်လတ်စွာ ထသွားပြီး၊ ပြောဆိုနေကြသော ပန်းအိနှင့် ၀တ်မှုန် အနားသို့ ရောက်ရှိသွားတော့သည်။ အခန်းတစ်ခုလုံးရှိ ကျောင်းသား၊သူများက ၀ိုင်ကြည့်ကုန်ကြသည်။
“နင်တို့တော်တော် အားနေကြတယ်ပေါ့လေ”
“ဘာတုံး ဘလိုင်းကြီး”
“ဆွဲပိတ်တီးလိုက်ရ ဘလိုင်းကြီးဖြစ်တော့မယ်၊
နင်တို့ပြောဆိုနေတာတွေ တစ်မနက်ခင်းလုံးပဲ ခုလည်း နေ့လည်ရောက်လာသည့်တိုင်အောင် နင်တို့ပြောဆိုနေကြတာ သပုတ်လေလွင့်နေကြတာကောင်းလား”
“ငါတို့ဟာ ငါတို့ဘယ်သူအကြောင်းပြောပြောနင့် အပူပါလို့လာ၊ နင်နဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ”
“ဆိုင်လို့နေမှာပေါ့ဟယ် သူလဲဘာထူးလဲ ဒီပုတ်ထဲက ဒီပဲ ပဲဖြစ်မှာပေါ့”
“ဘာ…”
နှင်းဆီဒေါသများ ထွက်ကာ အသားများပင်တုန်လာတော့သည်။ လက်ကိုမြှောက်ပြီး ရွယ်လိုက်ချိန်မှာတော့ နောက်မှစိုးရီမ်ပြီးလိုက်လာသော တွယ်တာဆွဲထားသောကြောင့်မရိုက်လိုက်ရချေ။
“နှင်းဆီ လွန်မယ် သူငယ်ချင်း စိတ်လျှော့နော်”
“အမလေး လုပ်စမ်းပါစေ၊ လုပ်ကြည့်စမ်းပါ ဘာဖြစ်သွားမလဲလို့”
“သောက်ကောင်မတွေ ပါးစပ်ပိတ်ထား နှင်းဆီမလုပ်လဲ ငါထလုပ်လိုက်ရ နာတော့မယ်၊ ယောကျ်ားလေးတောင် ကိုင်ပေါက်လာတာ နင်တို့လောက်ကတော့ သနားတယ်၊ နင်တို့ကို လုပ်ရလို့ ကျောင်းထွက်သွားရုံကလွဲပြီး ဘာမှမဖြစ်ဘူး သေနာမတွေ”
ပန်းအိ နှင့် ၀တ်မှုန် သည်တွယ်တာစကားကြောင့် ငြိမ်၀ပ်သွားတော့သည်။
.......................TBC......................
ပန္းမဟုတ္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ အေၾကာင္း ( အပိုင္း ခုႏွစ္ )
ပန္းမဟုတ္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ အေၾကာင္း (အပိုင္း 7)
ဘာေၾကာင့္မ်ား လူလူခ်င္းကုိ လူလုိမေတြးၾကပဲ ရြံစရာေကာင္းသည့္ အၾကည့္မ်ား အမူယာမ်ားကုိ ၿပဳမူေနၾကသည္နည္း ဟုေမေမႏွင့္ ကုိကုိေလးကုိ သူေမးလုိက္ခ်င္သည္။ ညီညီငယ္ ခံစားခ်က္မ်ားက ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း စာအုပ္ေလးေပၚက်ေရာက္သြားေတာ့သည္။ ထုိစာအုပ္ေလးသည္ ညီညီငယ္ ကုိတစ္ကုိယ္တည္း ခံစားေစသည့္ အေၾကာင္းရာမ်ား၊ စိတ္တြင္ၿဖစ္ေပၚလာေသာ ခံစားမွဳ့ေ၀ဒနာေတြကုိ စာအုပ္ေလးက ဒဏ္ခံကာ ညစ္သမွ်ကုိ သည္းခံရွာေလသည္။
အိမ္၏အၿပင္သုိ႔လည္းမထြက္ေတာ့ပဲ အိမ္တြင္းေအာင္းကာ ေနလုိက္ေသာ ညီညီငယ္ကုိေတာ့ သားမ်ားႏွင့္ ပက္သက္လာလွ်င္ မွန္သည္ဟုသတ္မွတ္ထားလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေလွ်ာ့ပဲ ေနသည့္ေမေမကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ လာ၍ပင္မၾကည့္။
“ဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ကုိလုိက္ေလ်ာေပးလုိိက္ရင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာလဲ ဒီလုိလုပ္ရင္ရတာပဲ ဆုိၿပီး ၿဖစ္လာလိမ့္မယ္၊ ပစ္ထားလုိက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေခ်ာ့နဲ႔၊ မိဘရဲ့ေမတၱာေစတနာ ဆုိတာသူတုိ႔ေတြၾကီးလာ မွသိလိမ့္မယ္”
ေဖေဖကေတာ့ အထုိက္ေလ်ာက္ လုိက္ေလ်ာသည္။
“မင္းကေလးေတြကို အဲဒီလုိၾကီးေတာ့မဆုံးမပါနဲ႔၊ ကေလးေတြက ဆုိးေနတဲ့ကေလးေတြမွမဟုတ္တာ၊ ငါ့သားေတြအားလုံးက လိမၼာတယ္၊ မင္းသာ…”
“ေအာ္ ေတာ္က က်ဳပ္ဆူတာၾကေတာ့ၿမင္တယ္ေပါ့ေလ၊ ဒီေလာက္ဆူပူေနတာမွေတာ္ကာ က်တယ္ေတာ္ေရ၊ အဲ့ဒီလုိလိမၼာတယ္ လိမၼာတယ္ ဆုိတဲ့သား၊သမီးေတြက လုပ္သြားလုိက္ၾကတာပဲေလ တစ္ခါတည္းပဲ၊ အၿပတ္ကုိလုပ္သြားလုိက္ၾကတာပဲ၊ ဒါမ်ဳိးေတြမၿဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ ၾကဳိတင္လုပ္ေနရတာေတာ့၊ ရွင္ကေတာ့ဘယ္နားလည္မလည္လဲ၊ က်ဳပ္တုိ႔လုိ မိန္မသားေတြက လင္အတြက္လည္းပူရ၊ သားေတြအတြက္လည္းပူရ၊ ေဆြးမ်ဳိးေတြလည္းပူရ အပူသည္ၾကီးေတြကုိၿဖစ္လုိ႔၊ ရွင္တုိ႔ေတြကေတာ့ ပုိက္ဆံရွာၿပီးရင္တာ၀န္ေက်ၿပီးလုိ႔တြက္ထားၾကတဲ့သူေတြေလ၊ ပုိက္ဆံေလး ဘုတ္ကနဲေပးလုိက္၊ ၿပီးရင္ဘာၿဖစ္ၿဖစ္လွည့္ေတာင္မၾကည့္ေတာ့ဘူး၊ ဒါပဲလုပ္တတ္ၾကတာေလ”
လက္မႏွင့္ ေကာ့ကာ ပါးစပ္အတြင္းသုိ႔ ေရေသာက္သလုိလုပ္ၿပကာ အမူယာမ်ားေကာင္းေကာင္းၿဖစ္ ေမေမကေတာ့ ဆူပူေနေတာ့သည္။ အိမ္မွာေနရေသာ အခ်ိန္သည္ သူ႔အတြက္ မေပ်ာ္ေတာ့၊ အရင္လုိ လည္းေပ်ာ္ရႊင္လုိစိတ္မရွိေတာ့၊ အရင္ကဆုိရင္ အိမ္တြင္သာေနခ်င္ေသာ ညီညီငယ္ အိမ္မွာေနတာ တစ္ပတ္ပင္ မၿပည့္ေသး ခုေက်ာင္းကုိလြမ္းလွၿပီ။
ကုိကုိေလးႏွင့္သူသည္ ေက်ာင္းတုန္းက အေနနီးသေလာက္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူစိမ္းမ်ားသဖြယ္ ၿဖစ္ေနၾကေတာ့သည္။
အိမ္တြင္ေနရေသာ ၇ ရက္ၿပည့္ၿပီးေနာက္ေန႔တြင္ေက်ာင္းသုိ႔ၿပန္သြားရေတာ့မည္ ၿဖစ္သၿဖင့္ ညီညီငယ္ အ၀တ္မ်ားကုိ သိမ္းကာ ေနပါသည္။
“သားငယ္”
“ဟုတ္ေဒၚေလး ဘာခုိ္င္းစရာရွိလုိ႔လဲ”
“သားငယ္ေမေမ ေခၚေနတယ္ ဖုန္းလာလုိ႔တဲ့”
“ဗ်ာ..သားဆီကုိဟုတ္လုိ႔လာ ေဒၚေလးရာ ဘယ္သူမွေခၚမယ့္သူလဲ မရွိပါဘူး”
“သားငယ္ေမေမနဲ့ေတာ့ေၿပာေနၾကတယ္ သြားသြား ဟုိမွာေစာင့္ေနတယ္”
ညီညီငယ္ အိမ္ေရွ႔ခန္းရွိ ဖုန္းရွိရာသုိ႔လွမ္းလာေတာ့ ေမေမဖုန္းေၿပာေနသည္မွာ ရြင္းရြင္းေ၀ေအာင္ ေၿပာဆုိေနသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပုံလဲရသည္။
“ေဟာ သမီးသူငယ္ခ်င္းလာၿပီး သူနဲ႔ေၿပာလုိက္ေနာ္ သမီး”
“…..”
“ေအးကြယ္ ေအးကြယ္ ေနာက္လည္း မၾကာမၾကာဖုန္းဆက္ေနာ္ သမီး ေအးကြယ္ေအးကြယ္”
ေမေမဖုန္းေၿပာၿပီးေနာက္ သူလက္ထဲကုိ ဖုန္းထည့္က သူေဘးကထမသြားပဲ ၾကည့္ေနသည္။ သူလည္း ဖုန္းကုိကုိင္ကာ ေမေမကုိၾကည့္ေနမိသည္။
“ဟဲ့ဘာေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ ဟုိဘက္ကသမီးေလးကုိ အားနာစရာဟယ္ ေၿပာလုိက္ေလ”
“ဟုတ္..ကဲ့ေမေမ…..ဟ.ယ္လုိ”
“ညီငယ္ အစုတ္ပလုတ္ ငါ့ကုိေတာင္ ဖုန္းေခၚဘူး နင္ကေတာ့ေလ တစ္ကယ္ပဲ”
“ႏွင္းဆီလား”
“မဟုတ္ဘူးေဟ သူရဲမ သူရဲမ…တစ္ကယ္ပဲ နင္ကေတာ့ေလ၊ ငါ့ကုိေတာင္မမွတ္မိဘူးလား”
“မွတ္မိပါတယ္ နင္အသံကုိ ဒါေပမယ့္ေလ ငါဆီကုိဖုန္းလာ တာဒါပထမဦးဆုံး အၾကီမ္ ဆုိေတာ့ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ပါ”
“ၿဖစ္ရေလ ဒီလုိမွန္းသိ ငါဆက္ပါတယ္၊ နင္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဘယ္ေတြသြားေသးလဲ၊ ငါကေတာ့ ေခ်ာင္းသာ ကခုမွၿပန္ေရာက္တာ နင္ကုိဆက္ခ်င္လုိ႔ ေရာက္ေရာက္ၿခင္းေခၚလုိက္တာ၊ နင္မနက္ၿဖန္ ေက်ာင္းကုိသြားေတာ့မွာလား၊ ငါလဲသြားမယ္ ၊ နင္နဲ႔တြယ္တာကုိ အရမ္းလြမ္းတာပဲ တြယ္တာကုိ ဖုန္းေခၚခ်င္ေပမယ့္ ဟယ္ သူ႔အိမ္မွာက ဖုန္းမရွိေတာ့ေလ မေခၚရဘူးသိလာ၊ နင္ေကာ ငါကုိသတိမွရရဲ့လား ၊ ရမယ္လည္း မထင္ပါဘူး
နင္မနက္ၿဖန္ေတာ့ လာေနာ္၊ တြယ္တာလည္း လာမယ္ထင္တာပဲ၊ ေသခ်ာပါတယ္ တြယ္တာလဲ လာမွာ”
“ႏွင္းဆီ”
“အင္းေၿပာ”
“နင္ေလလည္း ရွဴးအုံး”
“ဘယ္လုိ”
"တံံေတြးလည္း ၿမဳိခ်အုံး”
“ဘာ”
“ေရလည္းေသာက္အုံး”
“ေသနာ”
“ငါကေတာ့ေလ”
“ဘာၿဖစ္လဲ”
“ဂ်ပန္နားသန္႔ေဆးခပ္လုိက္အုံးမယ္”
“ေခြးေလး…ငါကေတာ့ သတိရလုိ႔ေၿပာလုိက္ရတာ သူကေတာ့ ငါ့ကုိေၿပာေနလုိက္တာမ်ား”
“နင့္အစား ေမာလုိ႔ ေရသြားေသာက္လုိက္အုံးမယ္”
“သြား…..ေစာက္ေကာင္စုတ္၊ နင့္အတြက္၀ယ္လာတဲ့လက္ေဆာင္ေတြမေပးေတာ့ဘူး”
“ငါကစတာပါ၊ ခုငါအ၀တ္ေတြထည့္ေနတယ္ မၿပီးေသးဘူး၊ မနက္ၿဖန္က်ရင္ေတြ႔ၾကတာေပါ့ဟာ”
“အင္းအင္း ငါလည္းလုပ္ရအုံးမယ္၊ ဟယ္ အမ်ားၾကီးလုပ္ရအုံးမယ္၊ ဒါဆုိ..ဒါပဲ..ဒါပဲ”
ညီညီငယ္ ဖုန္းခ်လုိက္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္လုံးအနားတြင္ထုိင္ကာ နားေထာင္ေနေသာ ေမေမသည္ ၿပဳံးခ်ဳိစြာ သူ႔အားၾကည့္လုိက္သည္။ ေဒၚေလးစမ္းေဌးလည္းေရာက္ေနသည္။
“သားသူငယ္ခ်င္းလား”
“ဟုတ္တယ္ေမေမ”
“စကားေၿပာေလးက ယဥ္ေက်းလုိက္တာ၊ နာမည္ေလးက ႏွင္းဆီေနာ္”
“ဟုတ္”
“အသံေလးကခ်ဳိလုိ႔ ရုပ္ကေလးလည္း ခ်စ္စရာေလးပဲေနမယ္၊ ေမေမနဲ့မိတ္ဆက္ေပးေလ”
“ရပါတယ္ေမေမ မနက္ၿဖန္ၾကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ေတြ႔ၾကတဲ့အခါ မိတ္ဆက္ေပးမွာမယ္”
ညီညီငယ္ ေၿပာဆုိၿပီးေနာက္ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ ၾကားလုိက္သည့္ စကားမ်ားေၾကာင့္ ညီညီငယ္ စိတ္ပ်က္သြားမိေတာ့သည္။
“မမ နင္ကသားေလးသူငယ္ခ်င္းမေလးနဲ႔ မိတ္ဆက္ခုိင္းေနတယ္”
“အင္းေလ ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ”
“သားၾကီးၾကေတာ့ ေကာင္းမေလးေတြနဲ႔ဆုိ ဘာၿဖစ္တယ္ ညာၿဖစ္တယ္ ေၿပာဆုိေနၿပီးေတာ့”
“ဟဲ့နင္ဘာနားလည္လုိ႔လဲ မသိပဲ၀င္၀င္ေၿပာ၊ သားငယ္ကစိတ္က ဟုိမေရာက္ဒီမေရာက္ၿဖစ္ေနလုိ႔ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါစီစဥ္ေနတာ၊ နင္မသိပဲ ၀င္၀င္မပါနဲ႔”
ဟင္…………
အစကေတာ့ သူကရုိးရုိးသားသား ထင္မွတ္ၿပီး ပုံမွန္ေၿပာဆုိေနသည္ဟု၊ ခုေတာ့ သူကုိယုံၾကည္မွဳ႔တစ္စုံတစ္ရာ ေတာင္မရွိေတာ့ပဲ စိတ္ကုိေၿဖးဘုိ႔အတြက္တဲ့၊ ညီညီငယ္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ စိတ္ပ်က္မိသြားပါေတာ့သည္။
ငါဒီေလာက္ေတာင္မွ အမ်ားအၿမင္ဆုိး၀ါးေနလုိ႔လာ…
ငါေနပုံထုိင္ပုံေတြက အၿမင္မေတာ္ေအာင္ ၿဖစ္ေနလုိ႔လာ…
ငါကေလာကၾကီးနဲ႔ ခြ်တ္ေခ်ွာ္ေအာင္ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနလုိ႔လဲ….
“ကေလးၾကားသြားအုံးမယ္ မမရယ္”
“ၾကားၾကားေအ ငါေတာ့ ဒီကေလးကုိ အားကုိမရတာ မေၿပာလုိက္ခ်င္ဘူး လူပုံကႏြဲ႔ႏြဲ႔နဲ့ ေနပုံထုိင္ပုံေတြကုိမၾကဳိက္တာ စာေတာ္တာေလး တစ္ခုပဲ ေကာင္းတယ္”
“သားေလးက လိမၼာေနတာကုိ မမကမၾကည့္ခ်င္လုိ႔လာ”
“အုိေတာ္ ဆုိးေပေနတာမွေကာင္းအုံးမယ္၊ ခုေတာ့ ဘယ္လုိမွကုိစိတ္မခ်ႏုိင္တာ ဟုိတစ္ရက္လည္း ၾကည့္ပါလာ ဘာေတြမဟုတ္က ဟုတ္ကေတြသေဘာက်ၿပီး သြားေပါင္းေနတယ္မသိဘူး ဒါမ်ဳိးေတြနဲ႔မွပတ္သက္ရတယ္လုိ႔”
“ဘယ္သူေတြတုံး”
“ဟဲ့ လမ္းထဲက အေၿခာက္မေတြေပါ့၊ ဒင္းတုိ႔ကုိလဲ သြားေကာထားေသးတယ္ က်မသားကေလးကုိ မပ်က္စီးၾကပါနဲ႔လုိ႔၊ သြားကုိေၿပာထားလုိ႔”
“မမကေတာ့ ႏုိ္င္ကုိမႏုိင္ဘူး”
“မရဘူးေဟ က်ဳပ္သားေတြကုိ လာမထိနဲ႔ ထိလို႔ကေတာ့ ဘယ္သူရယ္ဘယ္၀ါရယ္ မခံဘူး ပက္ပက္စက္စက္ကုိေၿပာပစ္မွာ”
“မင္းကလဲမဟုတ္ေသးပါဘူး ကေလးကုိတအားမေၿပာနဲ႔ ကေလးက လူပ်ဳိေလးၿဖစ္ေနၿပီး မင္းလုပ္ပုံေတြက ကေလးကုိ ေရႏွစ္ေနသလုိပဲ”
ေဖေဖ အလုပ္ကၿပန္လာသည့္အခ်ိန္တြင္တုိက္ဆုိင္သြားကာ ေဖေဖကေမေမကုိ၀င္ေၿပာသည္။
“ရွင္တုိ႔ေမာင္ႏွမေတြကေလ က်ဳပ္ကုိဆုိအေကာင္းၿမင္ၾကတာမဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္သားေတြနဲ႔ ပက္သက္လာလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္သူမ်က္နာမွေထာက္မေနႏုိင္ဘူး၊ ရွင္တုိ႔လုိလဲ မေနႏုိင္ဘူး”
ေမေမေၿပာေၿပာဆုိဆုိၿဖင့္ ေဘာက္ဆက္ဆက္ထကာ ထြက္သြားေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ မိမိအခန္းထဲၿပန္ေရာက္ေတာ့ အခန္း၏၀ရမ္တာတြင္ ရပ္ကာ အၿပင္ကုိေငးေမာေနမိသည္။ ထုိအခ်ိန္ေဒၚေလး အခန္းထဲ၀င္လာပါေတာ့သည္။
“သားငယ္”
“ဟုတ္ေဒၚေလး”
ေဒၚေလးက ညီညီငယ္အ၀တ္မ်ား ထုတ္ေနသည့္ေနရာသုိ႔၀င္ထုိင္လုိက္ၿပီး အ၀တ္စားမ်ားေခါက္ေပးေနသည္။ ညီညီငယ္ ေဒၚေလးအနားသြားကာ ေဒၚေလးေပါင္ေပၚတြင္ေခါင္းတင္ကာ လွဲလုိက္သည္။
“သားငယ္ စိတ္ညစ္ေနလာ”
“ေဒၚေလးရယ္ သားကလူဆုိးၾကီးၿဖစ္ေနတာလား”
“အုိ မဟုတ္တာ၊ အဲဒီလုိမေတြးရဘူးေလ သားေမေမက သားကုိခ်စ္လြန္းလုိ႔ ခုလုိၿဖစ္ေနတာပါ”
“ကုိေလးက်ေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္အကုန္အေကာင္းၿမင္ေနတယ္”
“သားကုိ ကေလးတစ္ေယာက္လုိပဲေတြးထားလု႔ိၿဖစ္တယ္၊ သားကုိေလ အစစရာ အားလုံးၿပည့္စုံေစခ်င္တယ္ ဒါေၾကာင့္ပါသားေလးရယ္၊ သားေလးၾကီးလာရင္ ေမေမရဲ့ေစတနာေတြကုိ နားလည္လာမွာပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ သားလည္းဒီလုိပဲေမ်ွာ္လင့္ရတာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ေလ သားဘာေၿပာေၿပာလက္မခံမေပးဘူး၊ ေၿဖးရွင္းခြင့္ တစ္စုံတစ္ရာ ေတာင္သားမွာ ရပုိင္ခြင့္မရွိဘူး”
“ ဒါေတြက ေဒၚေလးအၿပစ္ေတြေၾကာင့္ပါ”
“မဟုတ္သားေလးရယ္ပါဘူး သားကုိယ္တုိင္လည္း ေက်နပ္စြာလက္ခံခဲ့တာပဲေလ ဒါေတြက ေဒၚေလးနဲ့မဆုိင္ပါဘူး”
ေဒၚေလးကေတာ့ ညီညီငယ္ဆံပင္မ်ားကုိ ပြတ္သပ္ရင္ မ်က္ရည္၀ဲေနရွာပါသည္။
ေက်ာင္းၾကီးသုိ႔ သူတုိ႔အားလုံးၿပန္ေရာက္ၾကခ်ိန္မွာေတာ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြက စာေမးပြဲအတြက္ လုံးေနၾကပါေတာ့သည္။ သူတုိ႕ကေတာ့ ေက်ာင္းၾကီးထဲသုိ႔ ၁၀ တန္းအတန္းၾကီးသမား သဖြယ္ လူေတြကေတာ့ အနည္းငယ္ ေၿမွာက္ၾကြေၿမွာက္ၾကြၿဖစ္ေနသည္ဟု ထင္မိသည္။
နႏၵကေတာ့ ႏူတ္ခမ္းေမႊးစိမ္းစိမ္းေလ ထြက္ေနသည့္ သူ႔ႏူတ္ခမ္းကုိ သပ္ကာ ေနသည္။
“ေဟ့ေကာင္နႏၵ”
“ဘာတံုး”
“မင္းတုိ႔ေက်ာင္းပိတ္တုန္းက ဘယ္ေတြသြားေသးလဲ”
“အေဖတုိ႕ရြာကုိခဏသြားတယ္ ၿပီးေတာ့ ငါနဲ႔ငါညီမေလးပဲ ၿပန္လာတယ္ ေက်ာင္းအမွီၿပန္ရတာ အဘြားကေနမေကာင္းလုိ႔ အေဖတုိ႔ေတာ့ ေနခဲ့ၾကတယ္”
“ေအာ္..ဒါေၾကာင့္ မင္းအိမ္သြားတုံးက တံခါးၾကီးပိတ္ထားတာကုိ”
“အဲ မင္းလာေသးတယ္ေပါ့ေလ ေအာင္ေအာင္”
“ဟုတ္တယ္ ပ်င္းတာနဲ႔လာေသးတယ္၊ ငါဟုိကားေတြရွိေတာ့ မင္းကုိၿပခ်င္လို႔လာတာ မင္းကမရွိေတာ့ ဘယ္ၿပႏူိင္မလဲ”
“ဟာကြာ နာလုိက္တာ အခုေရာပါေသးလား”
“ခ်ီးပဲ ဘယ္ကပါရမွာလဲ ေက်ာင္းထဲမွာ”
“အဟီး ဟုတ္သား ငါလဲ ၾကည့္ခ်င္ေဇာၾကီးသြားတယ္ ၾကည့္ခ်င္လုိက္တာကြာ တစ္ခါမွမၾကည့္ရေသးဘူး”
“ဒါနဲ႔ မင္းအခ်စ္ေတာ္ေလနဲ႔ ၿပန္ေနမွာလား”
“ဘယ္ကငါ့အခ်စ္ေတာ္လဲ”
“ဟုိအေၿခာက္ေလးေပါ့”
“ဟာကြာ အခန္းေၿပာင္းလုိ႔ရရင္ေတာ့ ေၿပာင္းခ်င္တယ္”
“ဒါဆုိငါနဲ႔ေၿပာင္း”
“ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ”
“ဟဲဟဲ ဇာတ္လမ္းေတြဖန္မလုိ႔ေပ့ါကြ ငါ့ကုိငါ့ထက္ၾကီးတဲ့အကုိၾကီးေတြက သင္ေပးလုိက္တယ္၊ အေၿခာက္ဆုိလည္းေရွာင္မေနနဲ႔ ေဆာ္သာေဆာ္ဆုိပဲ ဟီးဟီး”
“ေခြးေကာင္ ေခြးက်င့္ၾကံေနတယ္ေပါ့ ေသေတာင္မေၿပာင္းေပးဘူး”
“ဟာကြာ မင္းပဲသူနဲ႔မေနခ်င္ဘူးဆုိ”
“ေနပါရတယ္ မေနခ်င္လဲ ဘာမွမၿဖစ္ဘူး သူကသူ႔ဟာသူေနတာ ငါလဲ ငါေနတတ္သလုိေနတာ ငါ့တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာေတာ့ အေဆာင္နဲ႔ပက္သက္ၿပီး ဘာၿပႆနာမွမရွိတဲ့အတြက္ ဒီအတုိင္းပဲေကာင္းတယ္”
ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ နႏၵအနားကပ္ကာ ညစ္ေနပါသည္။
“ဒါဆုိငါနဲ့အတူမင္းလာေန ေအာင္ခုိင္ကုိ အဲဒီအေၿခာက္နဲ႔ေနခုိင္းလုိက္မယ္”
“ေသနာ သြားေတာ့ မင္းဘာမွလာမေၿပာနဲ႔ေတာ့”
အေဆာင္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ညီညီငယ္ အထုတ္မ်ားကုိ သယ္ေနသည္ကုိေတြ႔ရသည္။ စာအုပ္တစ္ခ်ဳိ႔ကုိ အခန္းထဲမွ ထုတ္ယူသြားသည္ကုိ ၿမင္ရေတာ့။
“ဘာၿဖစ္လုိ႔စာအုပ္ေတြသယ္ေနတာလဲ”
ညီညီငယ္ နႏၵကုိတစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ၿပီး
“ငါ့အကုိနဲ႔အတူတူေနမလုိ႔ အခန္းေၿပာင္းေနတာ”
“ဘာကြ”
ညီညီငယ္ကေတာ့ စာအုပ္ေတြ ဆုေနသည္။ ေက်ာင္းအ၀တ္စာေတြလည္း ဗီရုိထဲမွထုတ္ကာ ကုတင္ေပၚေရာက္လုိ႔ေနပါသည္။
“မင္းအဲလုိေၿပာင္းလုိ႔ရမလားကြ”
“ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ”
“ေက်ာင္းကစည္းကမ္းရွိတယ္ဆုိတာမင္းသိတယ္ေနာ္ သူ႔တုိ႔ေပးထားတဲ့ အခန္းမွာမေနပဲ ေၿပာင္းခ်င္တုိင္း ေၿပာင္းလုိ႔မရဘူးကြ”
“ဟင္ ဟုတ္လုိ႔လားကြာ တစ္ခ်ဳိ႔ေတြဆုိ ဒီလုိပဲေၿပာင္းေနၾကတာပဲ”
“မရဘူးကြ”
ထုိအခ်ိန္တြင္ ကုိကုိေလး အခန္းမွ ႏုိင္ႏုိင္သည္လည္း အထုတ္မ်ားယူကာ အခန္းထဲသုိ႔၀င္လာပါသည္။
“မင္းကဘာလာလုပ္တာလဲ”
“အဲ..ညီညီငယ္နဲ႔ အခန္းေၿပာင္းတာေလ”
“မရဘူး မင္းတုိ႔သေဘာနဲ႔မင္းတုိ႔လုပ္လုိ႔မရဘူး”
နႏၵ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ႏွင့္လုပ္ေနသၿဖင့္ ညီညီငယ္ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ ႏုိင္ႏုိင္ကလဲ ၿပဴးၾကည့္ေနသလုိ၊ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ၀မ္းသာသည့္ အၾကည့္မ်ားၿဖင့္ ေဘးမွရပ္ၾကည့္ေနသည္။
ညီညီငယ္လက္ထဲမွ စာအုပ္မ်ားကုိ လုယူကာ စာအုပ္ဆင္ေပၚတင္လုိက္သည္။ ကုတင္ေပၚမွအ၀တ္မ်ားကုိ ဗီရုိထဲ ထည့္လုိက္ေတာ့သည္။
နႏၵလုပ္ေနသည္ကုိ ညီညီငယ္ကေတာ့ နားေတာ့မလည္ႏုိင္ေတာ့၊ အရင္ႏွစ္ကေတာ့ အခန္းေၿပာင္းရန္ေၿပာေနၿပီး ခုၾကေတာ့ အခ်ဳိးေၿပာင္းသြားေသာ နႏၵကုိၾကည့္ရင္ ႏိူင္ႏူိင္ႏွင့္ ေအာင္ေအာင္ပင္နားမလည္ႏုိင္ေတာ့။
“အဲဒီလုိ ဟုိလူေၿပာင္းဒီလူေၿပာင္းလုပ္ေနတာေတြမေ
ကာင္းဘူး ငါလည္း အခန္းလူေၿပာင္းသြားရင္ ေနရထုိင္ရခက္တယ္”
“ဘာမွလည္းမဆုိင္ဘူး”
“မင္း၀င္မပါနဲ႔ ေအာင္ေအာင္၊ သြားမင္းလဲ ၿပန္ေတာ့ မင္းအခန္းကုိ”
“အာ ငါကုိဟုိေရြ႔ခုိင္းဒီေရြ႔ခုိင္းနဲ႔”
“လွ်ာမရွည္နဲ႔ နုိင္ႏုိင္ မင္းတုိ႔ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကုိယ္လုပ္ၿပီးေတာ့ ခံေပါ့၊ ဘယ္မွာလဲ မင္းအ၀တ္အိတ္က”
ညီညီငယ္ကုိလွမ္းလုိက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
“သူတို႔အခန္းမွာ”
“သြားယူေလ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ၊ အာမၿဖစ္ေသးပါဘူး မင္းေနခဲ့ ငါသြားယူမယ္”
ေၿပာေၿပာဆုိဆုိႏွင့္ နႏၵထြက္သြားၿပီးမွ ၿပန္လွည့္လာၿပီး။
“မင္းတုိ႔ကေရာ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလ
ဲ ကုိယ့္အခန္းကုိယ္ၿပန္ၾကေလ၊ ဟုိေကာင္ႏုိင္ႏုိင္ မင္းပစၥည္းေတြဘာက်န္ေသးလဲ တစ္ခါတည္းယူသြား၊ လာေလ ဘာရပ္လုပ္ေနၾကတာလဲ”
နႏၵပြတ္ေလာရုိက္ကာ ၿဖစ္ေနေတာ့သည္။ ကုိကုိေလးတုိ႔ အခန္းေရာက္ေတာ့ ကုိကို္ေလးက ကုတင္ေပၚတြင္လွဲေနပါသည္။
“ဟင္ ႏူိင္ႏူိင္ မင္းကၿပန္လာတယ္ ဘယ္မွာလည္းငါ့ညီ”
“နႏၵက….”
“ညီညီငယ္က အခန္းမေၿပာင္းေတာ့ဘူးတဲ့ ဒါေၾကာင့္ ငါလာၿပီးေတာ့ ညီညီငယ္ အ၀တ္စားေတြလာယူတာ၊ အခန္းေၿပာင္းရင္ စာက်က္ရတာလဲ မေကာင္းဘူး ေနသားက်ေနတဲ့ သူအခ်င္းခ်င္းေနတာပုိေကာင္းပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ကုိေလး”
“အဲ…အင္းဟုတ္ပါတယ္ေလ”
ကုိကုိေလး နႏၵအေၿဖကုိ ေရာေယာင္ကာ ေၿဖေပးလုိက္မိသည္။ ရွင္းရွင္းေၿပာရရင္ သူလည္း သူ႔ညီ ညီညီငယ္ ႏွင့္ အတူတူမေနခ်င္ပါ၊ ေမေမကအတင္းေနခုိင္း၍သာ လုပ္လုိက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ခုေတာ့ နႏၵကလာေၿပာေနသၿဖင့္ သူလည္း ဒီအတုိင္းပဲေနလုိက္ပါေတာ့သည္။
နႏၵအခန္းထဲ ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ညီညီငယ္ စာအုပ္ေတြ စီေနသည္။ သူ႔ကုိတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လုိက္ၿပီး ၿပန္လွည့္သြားကာ ဆက္လုပ္ေနလုိက္သည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
“ရပါတယ္ အခန္းေဖၚအခ်င္းခ်င္းပဲ ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ မင္းမေၿပာင္းရေအာင္လုပ္ေပးလုိက္တာကုိလဲ စိတ္ထဲမထားနဲ႔ မင္းလဲအခန္းမေၿပာင္းခ်င္တာငါသိတာေပါ့”
ညီညီငယ္ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။
“ငါကဘယ္အခန္းမွာေနေန ဒီအတုိင္းပါပဲ မေၿပာင္းခ်င္ဘူးလုိ႔လဲ မေၿပာပါဘူး”
“အဲ…..”
နႏၵညီညီငယ္စကားေၾကာင့္ သယ္လာေသာ အ၀တ္အိတ္ၾကီးကုိ ကန္ပစ္လုိက္ၿပီးေနာက္မွ စဥ္းစားသလုိၾကည့္လုိက္သည္။
( ငါဘာေတြလုပ္ေနပါလိမ့္ သူဟာသူ ေၿပာင္းခ်င္ေၿပာင္း မေၿပာင္းခ်င္ေန ငါနဲ့ဘာဆုိင္တာမွတ္လုိ႔ )
ဘာေတြၿဖစ္ကုန္တာပါလိမ့္၊.။
“ဟာခုမွသတိရတယ္ စာအုပ္ေတြ ယူဘုိ႔ေမ့ေနတယ္၊ ငါ့ညီမဆီ စာအုပ္ေတြသြားယူလုိက္အုံးမယ္”
နႏၵ သူ႔ဟာသူ ေၿပာသလုိလုပ္ကာ ထြက္သြားပါေတာ့သည္။
“ဒီေကာင္ဘာေတြၿဖစ္ေနတာလဲမသိဘူး”
“ဟယ္ငါကေတာ့ နင္တုိ႕ကုိလြမ္းလုိက္ရတာ နင္တုိ႔က ငါ့ကုိသတိေတာင္မရၾကဘူးေပါ့ေလ”
“သတိရဘုိ႔ေနေနသာသာ အလုပ္ေတြနဲ႔ အားတာမဟုတ္ဘူး ႏွင္းဆီရဲ့”
“တြယ္တာဆုတ္ပလုတ္၊ ညီညီငယ္ကေရာ ဘာေတြလုပ္ေနရလုိ႔လဲ”
“အိမ္မွာ ဆူပူေနတာေန႔တုိင္ပဲ စိတ္ညစ္လြန္းလုိ႔ သတိကုိမရတာ”
“ေသနာဆုတ္ေတြ နင္တု႔ိအတြက္ယူလာတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြမေပးပဲနဲ႔ေနလုိက္မယ္ ဘာမွတ္ေနလဲ”
သူတုိ႔သုံးေယာက္ ထုံစံအတုိင္း မက်ဥ္းပင္ေအာက္မွာ ေလထုိင္ပစ္ေနၾကပါသည္။ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း ဘယ္ေတြသြားသည္ ဘယ္ကုိေရာက္သည္ဟု ႏွင္းဆီကေတာ့ ေရပတ္မ၀င္ေအာင္ေၿပာေနသည္။ သူႏွင့္ တြယ္တာကေတာ့ ႏွင္းဆီေၿပာသမွ်ခရီးေတြကုိ စိတ္တြင္ေတြးကာ ႏွင္းဆီႏွင့္ အတူေပ်ာ္ရႊင္ေနမိၾကသည္။
“ဟဲ့နင္တုိ႔သိၿပီးပီလား”
“ဘာကုိလဲ”
“ေနာက္လဆုိရင္ေလ သၾကၤန္က်ၿပီး”
“အဲဒီေတာ့ နင္ကသီလရွင္၀တ္မလုိ႔လာ တြယ္တာ”
“ဘယ္ကလာ သၾကၤန္က်ရင္ ငါတုိ႔ေက်ာင္းက ခရီးတုိထြက္မယ္တဲ့ ၁၀ တန္းေၿဖၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔တဲ့”
“ဟုတ္တယ္ ငါလဲၾကားတယ္”
“ေပ်ာ္စရာၾကီးေနမွာေနာ္”
“ဘယ္သြားၾကမွာလဲတဲ့”
“ေတာင္တက္ခရီးတဲ့”
“ဟယ္တကယ္၊ ေပ်ာ္စရာၾကီး”
ႏွင္းဆီကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါေတာ့သည္။
“ညီငယ္ နင္ပုံၾကည့္ရတာလဲ စိတ္မပါသလုိပဲ ၿငိမ္ေနလုိက္တာ”
“ငါကခုမွသိရတာ”
“အဲဒါေၾကာင့္ေၿပာတာေပါ့ နားေလးဘာေလ လည္းစြင့္ထားအုံး ေၿပာလုိက္ရင္ ဘာမွမသိတာကမ်ားေနတယ္”
“အဟက္”
“သြားမေၿပာမေနနဲ႔ တြယ္တာ သူပုံကုိက အဲဒီလုိပဲ”
ညီညီငယ္ သူငယ္ခ်င္းမေလးမ်ားႏွင့္ေတြ႔လုိက္ရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာသြားရသည္ကုိေတာ့ ၀န္ခံပါသည္။ သူစိတ္မ်ားလဲ ေပါ့ပါးသြားပါသည္။
သူတုိ႔ဘ၀သည္ အေရးၾကီးဆုံးေသာ ဆုံးၿဖတ္ရမည့္ ဘ၀ေက်ာင္းစာမ်ားကုိ စတင္ရန္ က်ည္ၿဖည့္ရေတာ့မည္ မဟုတ္လား၊ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေလးပဲ ေနခ်င္ပါသည္။
.................. TBC....... .
Unicode
ပန်းမဟုတ်သော ပန်းတစ်ပွင့် အကြောင်း (အပိုင်း 7)
ဘာကြောင့်များ လူလူချင်းကို လူလိုမတွေးကြပဲ ရွံစရာကောင်းသည့် အကြည့်များ အမူယာများကို ပြုမူနေကြသည်နည်း ဟုမေမေနှင့် ကိုကိုလေးကို သူမေးလိုက်ချင်သည်။ ညီညီငယ် ခံစားချက်များက နေ့စဉ်မှတ်တမ်း စာအုပ်လေးပေါ်ကျရောက်သွားတော့သည်။ ထိုစာအုပ်လေးသည် ညီညီငယ် ကိုတစ်ကိုယ်တည်း ခံစားစေသည့် အကြောင်းရာများ၊ စိတ်တွင်ဖြစ်ပေါ်လာသော ခံစားမှု့ေ၀ဒနာတွေကို စာအုပ်လေးက ဒဏ်ခံကာ ညစ်သမျှကို သည်းခံရှာလေသည်။
အိမ်၏အပြင်သို့လည်းမထွက်တော့ပဲ အိမ်တွင်းအောင်းကာ နေလိုက်သော ညီညီငယ်ကိုတော့ သားများနှင့် ပက်သက်လာလျှင် မှန်သည်ဟုသတ်မှတ်ထားလျှင် ဘယ်တော့မှ လက်မလျှော့ပဲ နေသည့်မေမေကတော့ ညီညီငယ်ကို လာ၍ပင်မကြည့်။
“ဒီအချိန်မှာ သူတို့ကိုလိုက်လျောပေးလိုိက်ရင် နောင်တစ်ချိန်မှာလဲ ဒီလိုလုပ်ရင်ရတာပဲ ဆိုပြီး ဖြစ်လာလိမ့်မယ်၊ ပစ်ထားလိုက် ဘယ်တော့မှ မချော့နဲ့၊ မိဘရဲ့မေတ္တာစေတနာ ဆိုတာသူတို့တွေကြီးလာ မှသိလိမ့်မယ်”
ဖေဖေကတော့ အထိုက်လျောက် လိုက်လျောသည်။
“မင်းကလေးတွေကို အဲဒီလိုကြီးတော့မဆုံးမပါနဲ့၊ ကလေးတွေက ဆိုးနေတဲ့ကလေးတွေမှမဟုတ်တာ၊ ငါ့သားတွေအားလုံးက လိမ္မာတယ်၊ မင်းသာ…”
“အော် တော်က ကျုပ်ဆူတာကြတော့မြင်တယ်ပေါ့လေ၊ ဒီလောက်ဆူပူနေတာမှတော်ကာ ကျတယ်တော်ရေ၊ အဲ့ဒီလိုလိမ္မာတယ် လိမ္မာတယ် ဆိုတဲ့သား၊သမီးတွေက လုပ်သွားလိုက်ကြတာပဲလေ တစ်ခါတည်းပဲ၊ အပြတ်ကိုလုပ်သွားလိုက်ကြတာပဲ၊ ဒါမျိုးတွေမဖြစ်စေချင်လို့ ကြိုတင်လုပ်နေရတာတော့၊ ရှင်ကတော့ဘယ်နားလည်မလည်လဲ၊ ကျုပ်တို့လို မိန်မသားတွေက လင်အတွက်လည်းပူရ၊ သားတွေအတွက်လည်းပူရ၊ ဆွေးမျိုးတွေလည်းပူရ အပူသည်ကြီးတွေကိုဖြစ်လို့၊ ရှင်တို့တွေကတော့ ပိုက်ဆံရှာပြီးရင်တာ၀န်ကျေပြီးလို့တွက်ထားကြတဲ့သူတွေလေ၊ ပိုက်ဆံလေး ဘုတ်ကနဲပေးလိုက်၊ ပြီးရင်ဘာဖြစ်ဖြစ်လှည့်တောင်မကြည့်တော့ဘူး၊ ဒါပဲလုပ်တတ်ကြတာလေ”
လက်မနှင့် ကော့ကာ ပါးစပ်အတွင်းသို့ ရေသောက်သလိုလုပ်ပြကာ အမူယာများကောင်းကောင်းဖြစ် မေမေကတော့ ဆူပူနေတော့သည်။ အိမ်မှာနေရသော အချိန်သည် သူ့အတွက် မပျော်တော့၊ အရင်လို လည်းပျော်ရွှင်လိုစိတ်မရှိတော့၊ အရင်ကဆိုရင် အိမ်တွင်သာနေချင်သော ညီညီငယ် အိမ်မှာနေတာ တစ်ပတ်ပင် မပြည့်သေး ခုကျောင်းကိုလွမ်းလှပြီ။
ကိုကိုလေးနှင့်သူသည် ကျောင်းတုန်းက အနေနီးသလောက် အိမ်ရောက်တော့ သူစိမ်းများသဖွယ် ဖြစ်နေကြတော့သည်။
အိမ်တွင်နေရသော ၇ ရက်ပြည့်ပြီးနောက်နေ့တွင်ကျောင်းသို့ပြန်သွားရတော့မည် ဖြစ်သဖြင့် ညီညီငယ် အ၀တ်များကို သိမ်းကာ နေပါသည်။
“သားငယ်”
“ဟုတ်ဒေါ်လေး ဘာခို်င်းစရာရှိလို့လဲ”
“သားငယ်မေမေ ခေါ်နေတယ် ဖုန်းလာလို့တဲ့”
“ဗျာ..သားဆီကိုဟုတ်လို့လာ ဒေါ်လေးရာ ဘယ်သူမှခေါ်မယ့်သူလဲ မရှိပါဘူး”
“သားငယ်မေမေနဲ့တော့ပြောနေကြတယ် သွားသွား ဟိုမှာစောင့်နေတယ်”
ညီညီငယ် အိမ်ရှေ့ခန်းရှိ ဖုန်းရှိရာသို့လှမ်းလာတော့ မေမေဖုန်းပြောနေသည်မှာ ရွင်းရွင်းေ၀အောင် ပြောဆိုနေသည်။ ပျော်ရွှင်နေပုံလဲရသည်။
“ဟော သမီးသူငယ်ချင်းလာပြီး သူနဲ့ပြောလိုက်နော် သမီး”
“…..”
“အေးကွယ် အေးကွယ် နောက်လည်း မကြာမကြာဖုန်းဆက်နော် သမီး အေးကွယ်အေးကွယ်”
မေမေဖုန်းပြောပြီးနောက် သူလက်ထဲကို ဖုန်းထည့်က သူဘေးကထမသွားပဲ ကြည့်နေသည်။ သူလည်း ဖုန်းကိုကိုင်ကာ မေမေကိုကြည့်နေမိသည်။
“ဟဲ့ဘာကြောင်ကြည့်နေတာလဲ ဟိုဘက်ကသမီးလေးကို အားနာစရာဟယ် ပြောလိုက်လေ”
“ဟုတ်..ကဲ့မေမေ…..ဟ.ယ်လို”
“ညီငယ် အစုတ်ပလုတ် ငါ့ကိုတောင် ဖုန်းခေါ်ဘူး နင်ကတော့လေ တစ်ကယ်ပဲ”
“နှင်းဆီလား”
“မဟုတ်ဘူးဟေ သူရဲမ သူရဲမ…တစ်ကယ်ပဲ နင်ကတော့လေ၊ ငါ့ကိုတောင်မမှတ်မိဘူးလား”
“မှတ်မိပါတယ် နင်အသံကို ဒါပေမယ့်လေ ငါဆီကိုဖုန်းလာ တာဒါပထမဦးဆုံး အကြီမ် ဆိုတော့လေ၊ ဒါကြောင့်ပါ”
“ဖြစ်ရလေ ဒီလိုမှန်းသိ ငါဆက်ပါတယ်၊ နင်ကျောင်းပိတ်ရက်ဘယ်တွေသွားသေးလဲ၊ ငါကတော့ ချောင်းသာ ကခုမှပြန်ရောက်တာ နင်ကိုဆက်ချင်လို့ ရောက်ရောက်ခြင်းခေါ်လိုက်တာ၊ နင်မနက်ဖြန် ကျောင်းကိုသွားတော့မှာလား၊ ငါလဲသွားမယ် ၊ နင်နဲ့တွယ်တာကို အရမ်းလွမ်းတာပဲ တွယ်တာကို ဖုန်းခေါ်ချင်ပေမယ့် ဟယ် သူ့အိမ်မှာက ဖုန်းမရှိတော့လေ မခေါ်ရဘူးသိလာ၊ နင်ကော ငါကိုသတိမှရရဲ့လား ၊ ရမယ်လည်း မထင်ပါဘူး
နင်မနက်ဖြန်တော့ လာနော်၊ တွယ်တာလည်း လာမယ်ထင်တာပဲ၊ သေချာပါတယ် တွယ်တာလဲ လာမှာ”
“နှင်းဆီ”
“အင်းပြော”
“နင်လေလည်း ရှူးအုံး”
“ဘယ်လို”
"တံံတွေးလည်း မြိုချအုံး”
“ဘာ”
“ရေလည်းသောက်အုံး”
“သေနာ”
“ငါကတော့လေ”
“ဘာဖြစ်လဲ”
“ဂျပန်နားသန့်ဆေးခပ်လိုက်အုံးမယ်”
“ခွေးလေး…ငါကတော့ သတိရလို့ပြောလိုက်ရတာ သူကတော့ ငါ့ကိုပြောနေလိုက်တာများ”
“နင့်အစား မောလို့ ရေသွားသောက်လိုက်အုံးမယ်”
“သွား…..စောက်ကောင်စုတ်၊ နင့်အတွက်၀ယ်လာတဲ့လက်ဆောင်တွေမပေးတော့ဘူး”
“ငါကစတာပါ၊ ခုငါအ၀တ်တွေထည့်နေတယ် မပြီးသေးဘူး၊ မနက်ဖြန်ကျရင်တွေ့ကြတာပေါ့ဟာ”
“အင်းအင်း ငါလည်းလုပ်ရအုံးမယ်၊ ဟယ် အများကြီးလုပ်ရအုံးမယ်၊ ဒါဆို..ဒါပဲ..ဒါပဲ”
ညီညီငယ် ဖုန်းချလိုက်တော့ တစ်ချိန်လုံးအနားတွင်ထိုင်ကာ နားထောင်နေသော မေမေသည် ပြုံးချိုစွာ သူ့အားကြည့်လိုက်သည်။ ဒေါ်လေးစမ်းဌေးလည်းရောက်နေသည်။
“သားသူငယ်ချင်းလား”
“ဟုတ်တယ်မေမေ”
“စကားပြောလေးက ယဉ်ကျေးလိုက်တာ၊ နာမည်လေးက နှင်းဆီနော်”
“ဟုတ်”
“အသံလေးကချိုလို့ ရုပ်ကလေးလည်း ချစ်စရာလေးပဲနေမယ်၊ မေမေနဲ့မိတ်ဆက်ပေးလေ”
“ရပါတယ်မေမေ မနက်ဖြန်ကြတော့ ကျောင်းမှာ တွေ့ကြတဲ့အခါ မိတ်ဆက်ပေးမှာမယ်”
ညီညီငယ် ပြောဆိုပြီးနောက် လှည့်ထွက်လာခဲ့သည်။ ကြားလိုက်သည့် စကားများကြောင့် ညီညီငယ် စိတ်ပျက်သွားမိတော့သည်။
“မမ နင်ကသားလေးသူငယ်ချင်းမလေးနဲ့ မိတ်ဆက်ခိုင်းနေတယ်”
“အင်းလေ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“သားကြီးကြတော့ ကောင်းမလေးတွေနဲ့ဆို ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ် ပြောဆိုနေပြီးတော့”
“ဟဲ့နင်ဘာနားလည်လို့လဲ မသိပဲ၀င်၀င်ပြော၊ သားငယ်ကစိတ်က ဟိုမရောက်ဒီမရောက်ဖြစ်နေလို့ အဲ့ဒါကြောင့် ငါစီစဉ်နေတာ၊ နင်မသိပဲ ၀င်၀င်မပါနဲ့”
ဟင်…………
အစကတော့ သူကရိုးရိုးသားသား ထင်မှတ်ပြီး ပုံမှန်ပြောဆိုနေသည်ဟု၊ ခုတော့ သူကိုယုံကြည်မှု့တစ်စုံတစ်ရာ တောင်မရှိတော့ပဲ စိတ်ကိုဖြေးဘို့အတွက်တဲ့၊ ညီညီငယ် ကိုယ့်ကိုကိုယ် စိတ်ပျက်မိသွားပါတော့သည်။
ငါဒီလောက်တောင်မှ အများအမြင်ဆိုးဝါးနေလို့လာ…
ငါနေပုံထိုင်ပုံတွေက အမြင်မတော်အောင် ဖြစ်နေလို့လာ…
ငါကလောကကြီးနဲ့ ချွတ်ချှော်အောင်ဘာတွေများလုပ်နေလို့လဲ….
“ကလေးကြားသွားအုံးမယ် မမရယ်”
“ကြားကြားအေ ငါတော့ ဒီကလေးကို အားကိုမရတာ မပြောလိုက်ချင်ဘူး လူပုံကနွဲ့နွဲ့နဲ့ နေပုံထိုင်ပုံတွေကိုမကြိုက်တာ စာတော်တာလေး တစ်ခုပဲ ကောင်းတယ်”
“သားလေးက လိမ္မာနေတာကို မမကမကြည့်ချင်လို့လာ”
“အိုတော် ဆိုးပေနေတာမှကောင်းအုံးမယ်၊ ခုတော့ ဘယ်လိုမှကိုစိတ်မချနိုင်တာ ဟိုတစ်ရက်လည်း ကြည့်ပါလာ ဘာတွေမဟုတ်က ဟုတ်ကတွေသဘောကျပြီး သွားပေါင်းနေတယ်မသိဘူး ဒါမျိုးတွေနဲ့မှပတ်သက်ရတယ်လို့”
“ဘယ်သူတွေတုံး”
“ဟဲ့ လမ်းထဲက အခြောက်မတွေပေါ့၊ ဒင်းတို့ကိုလဲ သွားကောထားသေးတယ် ကျမသားကလေးကို မပျက်စီးကြပါနဲ့လို့၊ သွားကိုပြောထားလို့”
“မမကတော့ နို်င်ကိုမနိုင်ဘူး”
“မရဘူးဟေ ကျုပ်သားတွေကို လာမထိနဲ့ ထိလို့ကတော့ ဘယ်သူရယ်ဘယ်ဝါရယ် မခံဘူး ပက်ပက်စက်စက်ကိုပြောပစ်မှာ”
“မင်းကလဲမဟုတ်သေးပါဘူး ကလေးကိုတအားမပြောနဲ့ ကလေးက လူပျိုလေးဖြစ်နေပြီး မင်းလုပ်ပုံတွေက ကလေးကို ရေနှစ်နေသလိုပဲ”
ဖေဖေ အလုပ်ကပြန်လာသည့်အချိန်တွင်တိုက်ဆိုင်သွားကာ ဖေဖေကမေမေကို၀င်ပြောသည်။
“ရှင်တို့မောင်နှမတွေကလေ ကျုပ်ကိုဆိုအကောင်းမြင်ကြတာမဟုတ်ဘူး၊ ကျုပ်ကတော့ ကျုပ်သားတွေနဲ့ ပက်သက်လာလို့ကတော့ ဘယ်သူမျက်နာမှထောက်မနေနိုင်ဘူး၊ ရှင်တို့လိုလဲ မနေနိုင်ဘူး”
မေမေပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ဘောက်ဆက်ဆက်ထကာ ထွက်သွားတော့သည်။
ညီညီငယ် မိမိအခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ အခန်း၏၀ရမ်တာတွင် ရပ်ကာ အပြင်ကိုငေးမောနေမိသည်။ ထိုအချိန်ဒေါ်လေး အခန်းထဲ၀င်လာပါတော့သည်။
“သားငယ်”
“ဟုတ်ဒေါ်လေး”
ဒေါ်လေးက ညီညီငယ်အ၀တ်များ ထုတ်နေသည့်နေရာသို့၀င်ထိုင်လိုက်ပြီး အ၀တ်စားများခေါက်ပေးနေသည်။ ညီညီငယ် ဒေါ်လေးအနားသွားကာ ဒေါ်လေးပေါင်ပေါ်တွင်ခေါင်းတင်ကာ လှဲလိုက်သည်။
“သားငယ် စိတ်ညစ်နေလာ”
“ဒေါ်လေးရယ် သားကလူဆိုးကြီးဖြစ်နေတာလား”
“အို မဟုတ်တာ၊ အဲဒီလိုမတွေးရဘူးလေ သားမေမေက သားကိုချစ်လွန်းလို့ ခုလိုဖြစ်နေတာပါ”
“ကိုလေးကျတော့ ဘာလုပ်လုပ်အကုန်အကောင်းမြင်နေတယ်”
“သားကို ကလေးတစ်ယောက်လိုပဲတွေးထားလု့ိဖြစ်တယ်၊ သားကိုလေ အစစရာ အားလုံးပြည့်စုံစေချင်တယ် ဒါကြောင့်ပါသားလေးရယ်၊ သားလေးကြီးလာရင် မေမေရဲ့စေတနာတွေကို နားလည်လာမှာပါ”
“ဟုတ်ကဲ့ သားလည်းဒီလိုပဲမျှော်လင့်ရတာပါပဲ၊ ဒါပေမယ့်လေ သားဘာပြောပြောလက်မခံမပေးဘူး၊ ဖြေးရှင်းခွင့် တစ်စုံတစ်ရာ တောင်သားမှာ ရပိုင်ခွင့်မရှိဘူး”
“ ဒါတွေက ဒေါ်လေးအပြစ်တွေကြောင့်ပါ”
“မဟုတ်သားလေးရယ်ပါဘူး သားကိုယ်တိုင်လည်း ကျေနပ်စွာလက်ခံခဲ့တာပဲလေ ဒါတွေက ဒေါ်လေးနဲ့မဆိုင်ပါဘူး”
ဒေါ်လေးကတော့ ညီညီငယ်ဆံပင်များကို ပွတ်သပ်ရင် မျက်ရည်၀ဲနေရှာပါသည်။
ကျောင်းကြီးသို့ သူတို့အားလုံးပြန်ရောက်ကြချိန်မှာတော့ ဆယ်တန်းကျောင်းသားတွေက စာမေးပွဲအတွက် လုံးနေကြပါတော့သည်။ သူတို့ကတော့ ကျောင်းကြီးထဲသို့ ၁၀ တန်းအတန်းကြီးသမား သဖွယ် လူတွေကတော့ အနည်းငယ် မြှောက်ကြွမြှောက်ကြွဖြစ်နေသည်ဟု ထင်မိသည်။
နန္ဒကတော့ နူတ်ခမ်းမွှေးစိမ်းစိမ်းလေ ထွက်နေသည့် သူ့နူတ်ခမ်းကို သပ်ကာ နေသည်။
“ဟေ့ကောင်နန္ဒ”
“ဘာတုံး”
“မင်းတို့ကျောင်းပိတ်တုန်းက ဘယ်တွေသွားသေးလဲ”
“အဖေတို့ရွာကိုခဏသွားတယ် ပြီးတော့ ငါနဲ့ငါညီမလေးပဲ ပြန်လာတယ် ကျောင်းအမှီပြန်ရတာ အဘွားကနေမကောင်းလို့ အဖေတို့တော့ နေခဲ့ကြတယ်”
“အော်..ဒါကြောင့် မင်းအိမ်သွားတုံးက တံခါးကြီးပိတ်ထားတာကို”
“အဲ မင်းလာသေးတယ်ပေါ့လေ အောင်အောင်”
“ဟုတ်တယ် ပျင်းတာနဲ့လာသေးတယ်၊ ငါဟိုကားတွေရှိတော့ မင်းကိုပြချင်လို့လာတာ မင်းကမရှိတော့ ဘယ်ပြနိူင်မလဲ”
“ဟာကွာ နာလိုက်တာ အခုရောပါသေးလား”
“ချီးပဲ ဘယ်ကပါရမှာလဲ ကျောင်းထဲမှာ”
“အဟီး ဟုတ်သား ငါလဲ ကြည့်ချင်ဇောကြီးသွားတယ် ကြည့်ချင်လိုက်တာကွာ တစ်ခါမှမကြည့်ရသေးဘူး”
“ဒါနဲ့ မင်းအချစ်တော်လေနဲ့ ပြန်နေမှာလား”
“ဘယ်ကငါ့အချစ်တော်လဲ”
“ဟိုအခြောက်လေးပေါ့”
“ဟာကွာ အခန်းပြောင်းလို့ရရင်တော့ ပြောင်းချင်တယ်”
“ဒါဆိုငါနဲ့ပြောင်း”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဟဲဟဲ ဇာတ်လမ်းတွေဖန်မလို့ပေ့ါကွ ငါ့ကိုငါ့ထက်ကြီးတဲ့အကိုကြီးတွေက သင်ပေးလိုက်တယ်၊ အခြောက်ဆိုလည်းရှောင်မနေနဲ့ ဆော်သာဆော်ဆိုပဲ ဟီးဟီး”
“ခွေးကောင် ခွေးကျင့်ကြံနေတယ်ပေါ့ သေတောင်မပြောင်းပေးဘူး”
“ဟာကွာ မင်းပဲသူနဲ့မနေချင်ဘူးဆို”
“နေပါရတယ် မနေချင်လဲ ဘာမှမဖြစ်ဘူး သူကသူ့ဟာသူနေတာ ငါလဲ ငါနေတတ်သလိုနေတာ ငါ့တို့နှစ်ယောက်ကြားမှာတော့ အဆောင်နဲ့ပက်သက်ပြီး ဘာပြဿနာမှမရှိတဲ့အတွက် ဒီအတိုင်းပဲကောင်းတယ်”
အောင်အောင်ကတော့ နန္ဒအနားကပ်ကာ ညစ်နေပါသည်။
“ဒါဆိုငါနဲ့အတူမင်းလာနေ အောင်ခိုင်ကို အဲဒီအခြောက်နဲ့နေခိုင်းလိုက်မယ်”
“သေနာ သွားတော့ မင်းဘာမှလာမပြောနဲ့တော့”
အဆောင်ရှေ့ရောက်တော့ ညီညီငယ် အထုတ်များကို သယ်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ စာအုပ်တစ်ချို့ကို အခန်းထဲမှ ထုတ်ယူသွားသည်ကို မြင်ရတော့။
“ဘာဖြစ်လို့စာအုပ်တွေသယ်နေတာလဲ”
ညီညီငယ် နန္ဒကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး
“ငါ့အကိုနဲ့အတူတူနေမလို့ အခန်းပြောင်းနေတာ”
“ဘာကွ”
ညီညီငယ်ကတော့ စာအုပ်တွေ ဆုနေသည်။ ကျောင်းအ၀တ်စာတွေလည်း ဗီရိုထဲမှထုတ်ကာ ကုတင်ပေါ်ရောက်လို့နေပါသည်။
“မင်းအဲလိုပြောင်းလို့ရမလားကွ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ကျောင်းကစည်းကမ်းရှိတယ်ဆိုတာမင်းသိတယ်နော် သူ့တို့ပေးထားတဲ့ အခန်းမှာမနေပဲ ပြောင်းချင်တိုင်း ပြောင်းလို့မရဘူးကွ”
“ဟင် ဟုတ်လို့လားကွာ တစ်ချို့တွေဆို ဒီလိုပဲပြောင်းနေကြတာပဲ”
“မရဘူးကွ”
ထိုအချိန်တွင် ကိုကိုလေး အခန်းမှ နိုင်နိုင်သည်လည်း အထုတ်များယူကာ အခန်းထဲသို့၀င်လာပါသည်။
“မင်းကဘာလာလုပ်တာလဲ”
“အဲ..ညီညီငယ်နဲ့ အခန်းပြောင်းတာလေ”
“မရဘူး မင်းတို့သဘောနဲ့မင်းတို့လုပ်လို့မရဘူး”
နန္ဒ ၀ူး၀ူးဝါးဝါး နှင့်လုပ်နေသဖြင့် ညီညီငယ်ကြောင်ကြည့်နေသည်။ နိုင်နိုင်ကလဲ ပြူးကြည့်နေသလို၊ အောင်အောင်ကတော့ ၀မ်းသာသည့် အကြည့်များဖြင့် ဘေးမှရပ်ကြည့်နေသည်။
ညီညီငယ်လက်ထဲမှ စာအုပ်များကို လုယူကာ စာအုပ်ဆင်ပေါ်တင်လိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်မှအ၀တ်များကို ဗီရိုထဲ ထည့်လိုက်တော့သည်။
နန္ဒလုပ်နေသည်ကို ညီညီငယ်ကတော့ နားတော့မလည်နိုင်တော့၊ အရင်နှစ်ကတော့ အခန်းပြောင်းရန်ပြောနေပြီး ခုကြတော့ အချိုးပြောင်းသွားသော နန္ဒကိုကြည့်ရင် နိူင်နိူင်နှင့် အောင်အောင်ပင်နားမလည်နိုင်တော့။
“အဲဒီလို ဟိုလူပြောင်းဒီလူပြောင်းလုပ်နေတာတွေမေ
ကာင်းဘူး ငါလည်း အခန်းလူပြောင်းသွားရင် နေရထိုင်ရခက်တယ်”
“ဘာမှလည်းမဆိုင်ဘူး”
“မင်း၀င်မပါနဲ့ အောင်အောင်၊ သွားမင်းလဲ ပြန်တော့ မင်းအခန်းကို”
“အာ ငါကိုဟိုရွေ့ခိုင်းဒီရွေ့ခိုင်းနဲ့”
“လျှာမရှည်နဲ့ နိုင်နိုင် မင်းတို့ ကိုယ့်သဘောနဲ့ကိုယ်လုပ်ပြီးတော့ ခံပေါ့၊ ဘယ်မှာလဲ မင်းအ၀တ်အိတ်က”
ညီညီငယ်ကိုလှမ်းလိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။
“သူတို့အခန်းမှာ”
“သွားယူလေ ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ၊ အာမဖြစ်သေးပါဘူး မင်းနေခဲ့ ငါသွားယူမယ်”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် နန္ဒထွက်သွားပြီးမှ ပြန်လှည့်လာပြီး။
“မင်းတို့ကရော ဘာရပ်လုပ်နေတာလ
ဲ ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်ကြလေ၊ ဟိုကောင်နိုင်နိုင် မင်းပစ္စည်းတွေဘာကျန်သေးလဲ တစ်ခါတည်းယူသွား၊ လာလေ ဘာရပ်လုပ်နေကြတာလဲ”
နန္ဒပွတ်လောရိုက်ကာ ဖြစ်နေတော့သည်။ ကိုကိုလေးတို့ အခန်းရောက်တော့ ကိုကို်လေးက ကုတင်ပေါ်တွင်လှဲနေပါသည်။
“ဟင် နိူင်နိူင် မင်းကပြန်လာတယ် ဘယ်မှာလည်းငါ့ညီ”
“နန္ဒက….”
“ညီညီငယ်က အခန်းမပြောင်းတော့ဘူးတဲ့ ဒါကြောင့် ငါလာပြီးတော့ ညီညီငယ် အ၀တ်စားတွေလာယူတာ၊ အခန်းပြောင်းရင် စာကျက်ရတာလဲ မကောင်းဘူး နေသားကျနေတဲ့ သူအချင်းချင်းနေတာပိုကောင်းပါတယ်၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား ကိုလေး”
“အဲ…အင်းဟုတ်ပါတယ်လေ”
ကိုကိုလေး နန္ဒအဖြေကို ရောယောင်ကာ ဖြေပေးလိုက်မိသည်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် သူလည်း သူ့ညီ ညီညီငယ် နှင့် အတူတူမနေချင်ပါ၊ မေမေကအတင်းနေခိုင်း၍သာ လုပ်လိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ခုတော့ နန္ဒကလာပြောနေသဖြင့် သူလည်း ဒီအတိုင်းပဲနေလိုက်ပါတော့သည်။
နန္ဒအခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ ညီညီငယ် စာအုပ်တွေ စီနေသည်။ သူ့ကိုတစ်ချက်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး ပြန်လှည့်သွားကာ ဆက်လုပ်နေလိုက်သည်။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
“ရပါတယ် အခန်းဖေါ်အချင်းချင်းပဲ ဒီလောက်တော့ရှိမှာပေါ့ မင်းမပြောင်းရအောင်လုပ်ပေးလိုက်တာကိုလဲ စိတ်ထဲမထားနဲ့ မင်းလဲအခန်းမပြောင်းချင်တာငါသိတာပေါ့”
ညီညီငယ် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
“ငါကဘယ်အခန်းမှာနေနေ ဒီအတိုင်းပါပဲ မပြောင်းချင်ဘူးလို့လဲ မပြောပါဘူး”
“အဲ…..”
နန္ဒညီညီငယ်စကားကြောင့် သယ်လာသော အ၀တ်အိတ်ကြီးကို ကန်ပစ်လိုက်ပြီးနောက်မှ စဉ်းစားသလိုကြည့်လိုက်သည်။
( ငါဘာတွေလုပ်နေပါလိမ့် သူဟာသူ ပြောင်းချင်ပြောင်း မပြောင်းချင်နေ ငါနဲ့ဘာဆိုင်တာမှတ်လို့ )
ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာပါလိမ့်၊.။
“ဟာခုမှသတိရတယ် စာအုပ်တွေ ယူဘို့မေ့နေတယ်၊ ငါ့ညီမဆီ စာအုပ်တွေသွားယူလိုက်အုံးမယ်”
နန္ဒ သူ့ဟာသူ ပြောသလိုလုပ်ကာ ထွက်သွားပါတော့သည်။
“ဒီကောင်ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲမသိဘူး”
“ဟယ်ငါကတော့ နင်တို့ကိုလွမ်းလိုက်ရတာ နင်တို့က ငါ့ကိုသတိတောင်မရကြဘူးပေါ့လေ”
“သတိရဘို့နေနေသာသာ အလုပ်တွေနဲ့ အားတာမဟုတ်ဘူး နှင်းဆီရဲ့”
“တွယ်တာဆုတ်ပလုတ်၊ ညီညီငယ်ကရော ဘာတွေလုပ်နေရလို့လဲ”
“အိမ်မှာ ဆူပူနေတာနေ့တိုင်ပဲ စိတ်ညစ်လွန်းလို့ သတိကိုမရတာ”
“သေနာဆုတ်တွေ နင်တု့ိအတွက်ယူလာတဲ့ လက်ဆောင်တွေမပေးပဲနဲ့နေလိုက်မယ် ဘာမှတ်နေလဲ”
သူတို့သုံးယောက် ထုံစံအတိုင်း မကျဉ်းပင်အောက်မှာ လေထိုင်ပစ်နေကြပါသည်။ ကျောင်းပိတ်တုန်း ဘယ်တွေသွားသည် ဘယ်ကိုရောက်သည်ဟု နှင်းဆီကတော့ ရေပတ်မ၀င်အောင်ပြောနေသည်။ သူနှင့် တွယ်တာကတော့ နှင်းဆီပြောသမျှခရီးတွေကို စိတ်တွင်တွေးကာ နှင်းဆီနှင့် အတူပျော်ရွှင်နေမိကြသည်။
“ဟဲ့နင်တို့သိပြီးပီလား”
“ဘာကိုလဲ”
“နောက်လဆိုရင်လေ သင်္ကြန်ကျပြီး”
“အဲဒီတော့ နင်ကသီလရှင်၀တ်မလို့လာ တွယ်တာ”
“ဘယ်ကလာ သင်္ကြန်ကျရင် ငါတို့ကျောင်းက ခရီးတိုထွက်မယ်တဲ့ ၁၀ တန်းဖြေပြီး ကျောင်းသားများနဲ့တဲ့”
“ဟုတ်တယ် ငါလဲကြားတယ်”
“ပျော်စရာကြီးနေမှာနော်”
“ဘယ်သွားကြမှာလဲတဲ့”
“တောင်တက်ခရီးတဲ့”
“ဟယ်တကယ်၊ ပျော်စရာကြီး”
နှင်းဆီကတော့ ပျော်ရွှင်နေပါတော့သည်။
“ညီငယ် နင်ပုံကြည့်ရတာလဲ စိတ်မပါသလိုပဲ ငြိမ်နေလိုက်တာ”
“ငါကခုမှသိရတာ”
“အဲဒါကြောင့်ပြောတာပေါ့ နားလေးဘာလေ လည်းစွင့်ထားအုံး ပြောလိုက်ရင် ဘာမှမသိတာကများနေတယ်”
“အဟက်”
“သွားမပြောမနေနဲ့ တွယ်တာ သူပုံကိုက အဲဒီလိုပဲ”
ညီညီငယ် သူငယ်ချင်းမလေးများနှင့်တွေ့လိုက်ရရင် စိတ်ချမ်းသာသွားရသည်ကိုတော့ ၀န်ခံပါသည်။ သူစိတ်များလဲ ပေါ့ပါးသွားပါသည်။
သူတို့ဘ၀သည် အရေးကြီးဆုံးသော ဆုံးဖြတ်ရမည့် ဘ၀ကျောင်းစာများကို စတင်ရန် ကျည်ဖြည့်ရတော့မည် မဟုတ်လား၊ စိတ်ချမ်းချမ်းသာသာလေးပဲ နေချင်ပါသည်။
.................. TBC....... .
ဘာေၾကာင့္မ်ား လူလူခ်င္းကုိ လူလုိမေတြးၾကပဲ ရြံစရာေကာင္းသည့္ အၾကည့္မ်ား အမူယာမ်ားကုိ ၿပဳမူေနၾကသည္နည္း ဟုေမေမႏွင့္ ကုိကုိေလးကုိ သူေမးလုိက္ခ်င္သည္။ ညီညီငယ္ ခံစားခ်က္မ်ားက ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း စာအုပ္ေလးေပၚက်ေရာက္သြားေတာ့သည္။ ထုိစာအုပ္ေလးသည္ ညီညီငယ္ ကုိတစ္ကုိယ္တည္း ခံစားေစသည့္ အေၾကာင္းရာမ်ား၊ စိတ္တြင္ၿဖစ္ေပၚလာေသာ ခံစားမွဳ့ေ၀ဒနာေတြကုိ စာအုပ္ေလးက ဒဏ္ခံကာ ညစ္သမွ်ကုိ သည္းခံရွာေလသည္။
အိမ္၏အၿပင္သုိ႔လည္းမထြက္ေတာ့ပဲ အိမ္တြင္းေအာင္းကာ ေနလုိက္ေသာ ညီညီငယ္ကုိေတာ့ သားမ်ားႏွင့္ ပက္သက္လာလွ်င္ မွန္သည္ဟုသတ္မွတ္ထားလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေလွ်ာ့ပဲ ေနသည့္ေမေမကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ လာ၍ပင္မၾကည့္။
“ဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ကုိလုိက္ေလ်ာေပးလုိိက္ရင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာလဲ ဒီလုိလုပ္ရင္ရတာပဲ ဆုိၿပီး ၿဖစ္လာလိမ့္မယ္၊ ပစ္ထားလုိက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေခ်ာ့နဲ႔၊ မိဘရဲ့ေမတၱာေစတနာ ဆုိတာသူတုိ႔ေတြၾကီးလာ မွသိလိမ့္မယ္”
ေဖေဖကေတာ့ အထုိက္ေလ်ာက္ လုိက္ေလ်ာသည္။
“မင္းကေလးေတြကို အဲဒီလုိၾကီးေတာ့မဆုံးမပါနဲ႔၊ ကေလးေတြက ဆုိးေနတဲ့ကေလးေတြမွမဟုတ္တာ၊ ငါ့သားေတြအားလုံးက လိမၼာတယ္၊ မင္းသာ…”
“ေအာ္ ေတာ္က က်ဳပ္ဆူတာၾကေတာ့ၿမင္တယ္ေပါ့ေလ၊ ဒီေလာက္ဆူပူေနတာမွေတာ္ကာ က်တယ္ေတာ္ေရ၊ အဲ့ဒီလုိလိမၼာတယ္ လိမၼာတယ္ ဆုိတဲ့သား၊သမီးေတြက လုပ္သြားလုိက္ၾကတာပဲေလ တစ္ခါတည္းပဲ၊ အၿပတ္ကုိလုပ္သြားလုိက္ၾကတာပဲ၊ ဒါမ်ဳိးေတြမၿဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ ၾကဳိတင္လုပ္ေနရတာေတာ့၊ ရွင္ကေတာ့ဘယ္နားလည္မလည္လဲ၊ က်ဳပ္တုိ႔လုိ မိန္မသားေတြက လင္အတြက္လည္းပူရ၊ သားေတြအတြက္လည္းပူရ၊ ေဆြးမ်ဳိးေတြလည္းပူရ အပူသည္ၾကီးေတြကုိၿဖစ္လုိ႔၊ ရွင္တုိ႔ေတြကေတာ့ ပုိက္ဆံရွာၿပီးရင္တာ၀န္ေက်ၿပီးလုိ႔တြက္ထားၾကတဲ့သူေတြေလ၊ ပုိက္ဆံေလး ဘုတ္ကနဲေပးလုိက္၊ ၿပီးရင္ဘာၿဖစ္ၿဖစ္လွည့္ေတာင္မၾကည့္ေတာ့ဘူး၊ ဒါပဲလုပ္တတ္ၾကတာေလ”
လက္မႏွင့္ ေကာ့ကာ ပါးစပ္အတြင္းသုိ႔ ေရေသာက္သလုိလုပ္ၿပကာ အမူယာမ်ားေကာင္းေကာင္းၿဖစ္ ေမေမကေတာ့ ဆူပူေနေတာ့သည္။ အိမ္မွာေနရေသာ အခ်ိန္သည္ သူ႔အတြက္ မေပ်ာ္ေတာ့၊ အရင္လုိ လည္းေပ်ာ္ရႊင္လုိစိတ္မရွိေတာ့၊ အရင္ကဆုိရင္ အိမ္တြင္သာေနခ်င္ေသာ ညီညီငယ္ အိမ္မွာေနတာ တစ္ပတ္ပင္ မၿပည့္ေသး ခုေက်ာင္းကုိလြမ္းလွၿပီ။
ကုိကုိေလးႏွင့္သူသည္ ေက်ာင္းတုန္းက အေနနီးသေလာက္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူစိမ္းမ်ားသဖြယ္ ၿဖစ္ေနၾကေတာ့သည္။
အိမ္တြင္ေနရေသာ ၇ ရက္ၿပည့္ၿပီးေနာက္ေန႔တြင္ေက်ာင္းသုိ႔ၿပန္သြားရေတာ့မည္ ၿဖစ္သၿဖင့္ ညီညီငယ္ အ၀တ္မ်ားကုိ သိမ္းကာ ေနပါသည္။
“သားငယ္”
“ဟုတ္ေဒၚေလး ဘာခုိ္င္းစရာရွိလုိ႔လဲ”
“သားငယ္ေမေမ ေခၚေနတယ္ ဖုန္းလာလုိ႔တဲ့”
“ဗ်ာ..သားဆီကုိဟုတ္လုိ႔လာ ေဒၚေလးရာ ဘယ္သူမွေခၚမယ့္သူလဲ မရွိပါဘူး”
“သားငယ္ေမေမနဲ့ေတာ့ေၿပာေနၾကတယ္ သြားသြား ဟုိမွာေစာင့္ေနတယ္”
ညီညီငယ္ အိမ္ေရွ႔ခန္းရွိ ဖုန္းရွိရာသုိ႔လွမ္းလာေတာ့ ေမေမဖုန္းေၿပာေနသည္မွာ ရြင္းရြင္းေ၀ေအာင္ ေၿပာဆုိေနသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပုံလဲရသည္။
“ေဟာ သမီးသူငယ္ခ်င္းလာၿပီး သူနဲ႔ေၿပာလုိက္ေနာ္ သမီး”
“…..”
“ေအးကြယ္ ေအးကြယ္ ေနာက္လည္း မၾကာမၾကာဖုန္းဆက္ေနာ္ သမီး ေအးကြယ္ေအးကြယ္”
ေမေမဖုန္းေၿပာၿပီးေနာက္ သူလက္ထဲကုိ ဖုန္းထည့္က သူေဘးကထမသြားပဲ ၾကည့္ေနသည္။ သူလည္း ဖုန္းကုိကုိင္ကာ ေမေမကုိၾကည့္ေနမိသည္။
“ဟဲ့ဘာေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ ဟုိဘက္ကသမီးေလးကုိ အားနာစရာဟယ္ ေၿပာလုိက္ေလ”
“ဟုတ္..ကဲ့ေမေမ…..ဟ.ယ္လုိ”
“ညီငယ္ အစုတ္ပလုတ္ ငါ့ကုိေတာင္ ဖုန္းေခၚဘူး နင္ကေတာ့ေလ တစ္ကယ္ပဲ”
“ႏွင္းဆီလား”
“မဟုတ္ဘူးေဟ သူရဲမ သူရဲမ…တစ္ကယ္ပဲ နင္ကေတာ့ေလ၊ ငါ့ကုိေတာင္မမွတ္မိဘူးလား”
“မွတ္မိပါတယ္ နင္အသံကုိ ဒါေပမယ့္ေလ ငါဆီကုိဖုန္းလာ တာဒါပထမဦးဆုံး အၾကီမ္ ဆုိေတာ့ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ပါ”
“ၿဖစ္ရေလ ဒီလုိမွန္းသိ ငါဆက္ပါတယ္၊ နင္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဘယ္ေတြသြားေသးလဲ၊ ငါကေတာ့ ေခ်ာင္းသာ ကခုမွၿပန္ေရာက္တာ နင္ကုိဆက္ခ်င္လုိ႔ ေရာက္ေရာက္ၿခင္းေခၚလုိက္တာ၊ နင္မနက္ၿဖန္ ေက်ာင္းကုိသြားေတာ့မွာလား၊ ငါလဲသြားမယ္ ၊ နင္နဲ႔တြယ္တာကုိ အရမ္းလြမ္းတာပဲ တြယ္တာကုိ ဖုန္းေခၚခ်င္ေပမယ့္ ဟယ္ သူ႔အိမ္မွာက ဖုန္းမရွိေတာ့ေလ မေခၚရဘူးသိလာ၊ နင္ေကာ ငါကုိသတိမွရရဲ့လား ၊ ရမယ္လည္း မထင္ပါဘူး
နင္မနက္ၿဖန္ေတာ့ လာေနာ္၊ တြယ္တာလည္း လာမယ္ထင္တာပဲ၊ ေသခ်ာပါတယ္ တြယ္တာလဲ လာမွာ”
“ႏွင္းဆီ”
“အင္းေၿပာ”
“နင္ေလလည္း ရွဴးအုံး”
“ဘယ္လုိ”
"တံံေတြးလည္း ၿမဳိခ်အုံး”
“ဘာ”
“ေရလည္းေသာက္အုံး”
“ေသနာ”
“ငါကေတာ့ေလ”
“ဘာၿဖစ္လဲ”
“ဂ်ပန္နားသန္႔ေဆးခပ္လုိက္အုံးမယ္”
“ေခြးေလး…ငါကေတာ့ သတိရလုိ႔ေၿပာလုိက္ရတာ သူကေတာ့ ငါ့ကုိေၿပာေနလုိက္တာမ်ား”
“နင့္အစား ေမာလုိ႔ ေရသြားေသာက္လုိက္အုံးမယ္”
“သြား…..ေစာက္ေကာင္စုတ္၊ နင့္အတြက္၀ယ္လာတဲ့လက္ေဆာင္ေတြမေပးေတာ့ဘူး”
“ငါကစတာပါ၊ ခုငါအ၀တ္ေတြထည့္ေနတယ္ မၿပီးေသးဘူး၊ မနက္ၿဖန္က်ရင္ေတြ႔ၾကတာေပါ့ဟာ”
“အင္းအင္း ငါလည္းလုပ္ရအုံးမယ္၊ ဟယ္ အမ်ားၾကီးလုပ္ရအုံးမယ္၊ ဒါဆုိ..ဒါပဲ..ဒါပဲ”
ညီညီငယ္ ဖုန္းခ်လုိက္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္လုံးအနားတြင္ထုိင္ကာ နားေထာင္ေနေသာ ေမေမသည္ ၿပဳံးခ်ဳိစြာ သူ႔အားၾကည့္လုိက္သည္။ ေဒၚေလးစမ္းေဌးလည္းေရာက္ေနသည္။
“သားသူငယ္ခ်င္းလား”
“ဟုတ္တယ္ေမေမ”
“စကားေၿပာေလးက ယဥ္ေက်းလုိက္တာ၊ နာမည္ေလးက ႏွင္းဆီေနာ္”
“ဟုတ္”
“အသံေလးကခ်ဳိလုိ႔ ရုပ္ကေလးလည္း ခ်စ္စရာေလးပဲေနမယ္၊ ေမေမနဲ့မိတ္ဆက္ေပးေလ”
“ရပါတယ္ေမေမ မနက္ၿဖန္ၾကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ေတြ႔ၾကတဲ့အခါ မိတ္ဆက္ေပးမွာမယ္”
ညီညီငယ္ ေၿပာဆုိၿပီးေနာက္ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ ၾကားလုိက္သည့္ စကားမ်ားေၾကာင့္ ညီညီငယ္ စိတ္ပ်က္သြားမိေတာ့သည္။
“မမ နင္ကသားေလးသူငယ္ခ်င္းမေလးနဲ႔ မိတ္ဆက္ခုိင္းေနတယ္”
“အင္းေလ ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ”
“သားၾကီးၾကေတာ့ ေကာင္းမေလးေတြနဲ႔ဆုိ ဘာၿဖစ္တယ္ ညာၿဖစ္တယ္ ေၿပာဆုိေနၿပီးေတာ့”
“ဟဲ့နင္ဘာနားလည္လုိ႔လဲ မသိပဲ၀င္၀င္ေၿပာ၊ သားငယ္ကစိတ္က ဟုိမေရာက္ဒီမေရာက္ၿဖစ္ေနလုိ႔ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါစီစဥ္ေနတာ၊ နင္မသိပဲ ၀င္၀င္မပါနဲ႔”
ဟင္…………
အစကေတာ့ သူကရုိးရုိးသားသား ထင္မွတ္ၿပီး ပုံမွန္ေၿပာဆုိေနသည္ဟု၊ ခုေတာ့ သူကုိယုံၾကည္မွဳ႔တစ္စုံတစ္ရာ ေတာင္မရွိေတာ့ပဲ စိတ္ကုိေၿဖးဘုိ႔အတြက္တဲ့၊ ညီညီငယ္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ စိတ္ပ်က္မိသြားပါေတာ့သည္။
ငါဒီေလာက္ေတာင္မွ အမ်ားအၿမင္ဆုိး၀ါးေနလုိ႔လာ…
ငါေနပုံထုိင္ပုံေတြက အၿမင္မေတာ္ေအာင္ ၿဖစ္ေနလုိ႔လာ…
ငါကေလာကၾကီးနဲ႔ ခြ်တ္ေခ်ွာ္ေအာင္ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနလုိ႔လဲ….
“ကေလးၾကားသြားအုံးမယ္ မမရယ္”
“ၾကားၾကားေအ ငါေတာ့ ဒီကေလးကုိ အားကုိမရတာ မေၿပာလုိက္ခ်င္ဘူး လူပုံကႏြဲ႔ႏြဲ႔နဲ့ ေနပုံထုိင္ပုံေတြကုိမၾကဳိက္တာ စာေတာ္တာေလး တစ္ခုပဲ ေကာင္းတယ္”
“သားေလးက လိမၼာေနတာကုိ မမကမၾကည့္ခ်င္လုိ႔လာ”
“အုိေတာ္ ဆုိးေပေနတာမွေကာင္းအုံးမယ္၊ ခုေတာ့ ဘယ္လုိမွကုိစိတ္မခ်ႏုိင္တာ ဟုိတစ္ရက္လည္း ၾကည့္ပါလာ ဘာေတြမဟုတ္က ဟုတ္ကေတြသေဘာက်ၿပီး သြားေပါင္းေနတယ္မသိဘူး ဒါမ်ဳိးေတြနဲ႔မွပတ္သက္ရတယ္လုိ႔”
“ဘယ္သူေတြတုံး”
“ဟဲ့ လမ္းထဲက အေၿခာက္မေတြေပါ့၊ ဒင္းတုိ႔ကုိလဲ သြားေကာထားေသးတယ္ က်မသားကေလးကုိ မပ်က္စီးၾကပါနဲ႔လုိ႔၊ သြားကုိေၿပာထားလုိ႔”
“မမကေတာ့ ႏုိ္င္ကုိမႏုိင္ဘူး”
“မရဘူးေဟ က်ဳပ္သားေတြကုိ လာမထိနဲ႔ ထိလို႔ကေတာ့ ဘယ္သူရယ္ဘယ္၀ါရယ္ မခံဘူး ပက္ပက္စက္စက္ကုိေၿပာပစ္မွာ”
“မင္းကလဲမဟုတ္ေသးပါဘူး ကေလးကုိတအားမေၿပာနဲ႔ ကေလးက လူပ်ဳိေလးၿဖစ္ေနၿပီး မင္းလုပ္ပုံေတြက ကေလးကုိ ေရႏွစ္ေနသလုိပဲ”
ေဖေဖ အလုပ္ကၿပန္လာသည့္အခ်ိန္တြင္တုိက္ဆုိင္သြားကာ ေဖေဖကေမေမကုိ၀င္ေၿပာသည္။
“ရွင္တုိ႔ေမာင္ႏွမေတြကေလ က်ဳပ္ကုိဆုိအေကာင္းၿမင္ၾကတာမဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္သားေတြနဲ႔ ပက္သက္လာလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္သူမ်က္နာမွေထာက္မေနႏုိင္ဘူး၊ ရွင္တုိ႔လုိလဲ မေနႏုိင္ဘူး”
ေမေမေၿပာေၿပာဆုိဆုိၿဖင့္ ေဘာက္ဆက္ဆက္ထကာ ထြက္သြားေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ မိမိအခန္းထဲၿပန္ေရာက္ေတာ့ အခန္း၏၀ရမ္တာတြင္ ရပ္ကာ အၿပင္ကုိေငးေမာေနမိသည္။ ထုိအခ်ိန္ေဒၚေလး အခန္းထဲ၀င္လာပါေတာ့သည္။
“သားငယ္”
“ဟုတ္ေဒၚေလး”
ေဒၚေလးက ညီညီငယ္အ၀တ္မ်ား ထုတ္ေနသည့္ေနရာသုိ႔၀င္ထုိင္လုိက္ၿပီး အ၀တ္စားမ်ားေခါက္ေပးေနသည္။ ညီညီငယ္ ေဒၚေလးအနားသြားကာ ေဒၚေလးေပါင္ေပၚတြင္ေခါင္းတင္ကာ လွဲလုိက္သည္။
“သားငယ္ စိတ္ညစ္ေနလာ”
“ေဒၚေလးရယ္ သားကလူဆုိးၾကီးၿဖစ္ေနတာလား”
“အုိ မဟုတ္တာ၊ အဲဒီလုိမေတြးရဘူးေလ သားေမေမက သားကုိခ်စ္လြန္းလုိ႔ ခုလုိၿဖစ္ေနတာပါ”
“ကုိေလးက်ေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္အကုန္အေကာင္းၿမင္ေနတယ္”
“သားကုိ ကေလးတစ္ေယာက္လုိပဲေတြးထားလု႔ိၿဖစ္တယ္၊ သားကုိေလ အစစရာ အားလုံးၿပည့္စုံေစခ်င္တယ္ ဒါေၾကာင့္ပါသားေလးရယ္၊ သားေလးၾကီးလာရင္ ေမေမရဲ့ေစတနာေတြကုိ နားလည္လာမွာပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ သားလည္းဒီလုိပဲေမ်ွာ္လင့္ရတာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ေလ သားဘာေၿပာေၿပာလက္မခံမေပးဘူး၊ ေၿဖးရွင္းခြင့္ တစ္စုံတစ္ရာ ေတာင္သားမွာ ရပုိင္ခြင့္မရွိဘူး”
“ ဒါေတြက ေဒၚေလးအၿပစ္ေတြေၾကာင့္ပါ”
“မဟုတ္သားေလးရယ္ပါဘူး သားကုိယ္တုိင္လည္း ေက်နပ္စြာလက္ခံခဲ့တာပဲေလ ဒါေတြက ေဒၚေလးနဲ့မဆုိင္ပါဘူး”
ေဒၚေလးကေတာ့ ညီညီငယ္ဆံပင္မ်ားကုိ ပြတ္သပ္ရင္ မ်က္ရည္၀ဲေနရွာပါသည္။
ေက်ာင္းၾကီးသုိ႔ သူတုိ႔အားလုံးၿပန္ေရာက္ၾကခ်ိန္မွာေတာ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြက စာေမးပြဲအတြက္ လုံးေနၾကပါေတာ့သည္။ သူတုိ႕ကေတာ့ ေက်ာင္းၾကီးထဲသုိ႔ ၁၀ တန္းအတန္းၾကီးသမား သဖြယ္ လူေတြကေတာ့ အနည္းငယ္ ေၿမွာက္ၾကြေၿမွာက္ၾကြၿဖစ္ေနသည္ဟု ထင္မိသည္။
နႏၵကေတာ့ ႏူတ္ခမ္းေမႊးစိမ္းစိမ္းေလ ထြက္ေနသည့္ သူ႔ႏူတ္ခမ္းကုိ သပ္ကာ ေနသည္။
“ေဟ့ေကာင္နႏၵ”
“ဘာတံုး”
“မင္းတုိ႔ေက်ာင္းပိတ္တုန္းက ဘယ္ေတြသြားေသးလဲ”
“အေဖတုိ႕ရြာကုိခဏသြားတယ္ ၿပီးေတာ့ ငါနဲ႔ငါညီမေလးပဲ ၿပန္လာတယ္ ေက်ာင္းအမွီၿပန္ရတာ အဘြားကေနမေကာင္းလုိ႔ အေဖတုိ႔ေတာ့ ေနခဲ့ၾကတယ္”
“ေအာ္..ဒါေၾကာင့္ မင္းအိမ္သြားတုံးက တံခါးၾကီးပိတ္ထားတာကုိ”
“အဲ မင္းလာေသးတယ္ေပါ့ေလ ေအာင္ေအာင္”
“ဟုတ္တယ္ ပ်င္းတာနဲ႔လာေသးတယ္၊ ငါဟုိကားေတြရွိေတာ့ မင္းကုိၿပခ်င္လို႔လာတာ မင္းကမရွိေတာ့ ဘယ္ၿပႏူိင္မလဲ”
“ဟာကြာ နာလုိက္တာ အခုေရာပါေသးလား”
“ခ်ီးပဲ ဘယ္ကပါရမွာလဲ ေက်ာင္းထဲမွာ”
“အဟီး ဟုတ္သား ငါလဲ ၾကည့္ခ်င္ေဇာၾကီးသြားတယ္ ၾကည့္ခ်င္လုိက္တာကြာ တစ္ခါမွမၾကည့္ရေသးဘူး”
“ဒါနဲ႔ မင္းအခ်စ္ေတာ္ေလနဲ႔ ၿပန္ေနမွာလား”
“ဘယ္ကငါ့အခ်စ္ေတာ္လဲ”
“ဟုိအေၿခာက္ေလးေပါ့”
“ဟာကြာ အခန္းေၿပာင္းလုိ႔ရရင္ေတာ့ ေၿပာင္းခ်င္တယ္”
“ဒါဆုိငါနဲ႔ေၿပာင္း”
“ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ”
“ဟဲဟဲ ဇာတ္လမ္းေတြဖန္မလုိ႔ေပ့ါကြ ငါ့ကုိငါ့ထက္ၾကီးတဲ့အကုိၾကီးေတြက သင္ေပးလုိက္တယ္၊ အေၿခာက္ဆုိလည္းေရွာင္မေနနဲ႔ ေဆာ္သာေဆာ္ဆုိပဲ ဟီးဟီး”
“ေခြးေကာင္ ေခြးက်င့္ၾကံေနတယ္ေပါ့ ေသေတာင္မေၿပာင္းေပးဘူး”
“ဟာကြာ မင္းပဲသူနဲ႔မေနခ်င္ဘူးဆုိ”
“ေနပါရတယ္ မေနခ်င္လဲ ဘာမွမၿဖစ္ဘူး သူကသူ႔ဟာသူေနတာ ငါလဲ ငါေနတတ္သလုိေနတာ ငါ့တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာေတာ့ အေဆာင္နဲ႔ပက္သက္ၿပီး ဘာၿပႆနာမွမရွိတဲ့အတြက္ ဒီအတုိင္းပဲေကာင္းတယ္”
ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ နႏၵအနားကပ္ကာ ညစ္ေနပါသည္။
“ဒါဆုိငါနဲ့အတူမင္းလာေန ေအာင္ခုိင္ကုိ အဲဒီအေၿခာက္နဲ႔ေနခုိင္းလုိက္မယ္”
“ေသနာ သြားေတာ့ မင္းဘာမွလာမေၿပာနဲ႔ေတာ့”
အေဆာင္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ညီညီငယ္ အထုတ္မ်ားကုိ သယ္ေနသည္ကုိေတြ႔ရသည္။ စာအုပ္တစ္ခ်ဳိ႔ကုိ အခန္းထဲမွ ထုတ္ယူသြားသည္ကုိ ၿမင္ရေတာ့။
“ဘာၿဖစ္လုိ႔စာအုပ္ေတြသယ္ေနတာလဲ”
ညီညီငယ္ နႏၵကုိတစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ၿပီး
“ငါ့အကုိနဲ႔အတူတူေနမလုိ႔ အခန္းေၿပာင္းေနတာ”
“ဘာကြ”
ညီညီငယ္ကေတာ့ စာအုပ္ေတြ ဆုေနသည္။ ေက်ာင္းအ၀တ္စာေတြလည္း ဗီရုိထဲမွထုတ္ကာ ကုတင္ေပၚေရာက္လုိ႔ေနပါသည္။
“မင္းအဲလုိေၿပာင္းလုိ႔ရမလားကြ”
“ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ”
“ေက်ာင္းကစည္းကမ္းရွိတယ္ဆုိတာမင္းသိတယ္ေနာ္ သူ႔တုိ႔ေပးထားတဲ့ အခန္းမွာမေနပဲ ေၿပာင္းခ်င္တုိင္း ေၿပာင္းလုိ႔မရဘူးကြ”
“ဟင္ ဟုတ္လုိ႔လားကြာ တစ္ခ်ဳိ႔ေတြဆုိ ဒီလုိပဲေၿပာင္းေနၾကတာပဲ”
“မရဘူးကြ”
ထုိအခ်ိန္တြင္ ကုိကုိေလး အခန္းမွ ႏုိင္ႏုိင္သည္လည္း အထုတ္မ်ားယူကာ အခန္းထဲသုိ႔၀င္လာပါသည္။
“မင္းကဘာလာလုပ္တာလဲ”
“အဲ..ညီညီငယ္နဲ႔ အခန္းေၿပာင္းတာေလ”
“မရဘူး မင္းတုိ႔သေဘာနဲ႔မင္းတုိ႔လုပ္လုိ႔မရဘူး”
နႏၵ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ႏွင့္လုပ္ေနသၿဖင့္ ညီညီငယ္ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ ႏုိင္ႏုိင္ကလဲ ၿပဴးၾကည့္ေနသလုိ၊ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ၀မ္းသာသည့္ အၾကည့္မ်ားၿဖင့္ ေဘးမွရပ္ၾကည့္ေနသည္။
ညီညီငယ္လက္ထဲမွ စာအုပ္မ်ားကုိ လုယူကာ စာအုပ္ဆင္ေပၚတင္လုိက္သည္။ ကုတင္ေပၚမွအ၀တ္မ်ားကုိ ဗီရုိထဲ ထည့္လုိက္ေတာ့သည္။
နႏၵလုပ္ေနသည္ကုိ ညီညီငယ္ကေတာ့ နားေတာ့မလည္ႏုိင္ေတာ့၊ အရင္ႏွစ္ကေတာ့ အခန္းေၿပာင္းရန္ေၿပာေနၿပီး ခုၾကေတာ့ အခ်ဳိးေၿပာင္းသြားေသာ နႏၵကုိၾကည့္ရင္ ႏိူင္ႏူိင္ႏွင့္ ေအာင္ေအာင္ပင္နားမလည္ႏုိင္ေတာ့။
“အဲဒီလုိ ဟုိလူေၿပာင္းဒီလူေၿပာင္းလုပ္ေနတာေတြမေ
ကာင္းဘူး ငါလည္း အခန္းလူေၿပာင္းသြားရင္ ေနရထုိင္ရခက္တယ္”
“ဘာမွလည္းမဆုိင္ဘူး”
“မင္း၀င္မပါနဲ႔ ေအာင္ေအာင္၊ သြားမင္းလဲ ၿပန္ေတာ့ မင္းအခန္းကုိ”
“အာ ငါကုိဟုိေရြ႔ခုိင္းဒီေရြ႔ခုိင္းနဲ႔”
“လွ်ာမရွည္နဲ႔ နုိင္ႏုိင္ မင္းတုိ႔ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကုိယ္လုပ္ၿပီးေတာ့ ခံေပါ့၊ ဘယ္မွာလဲ မင္းအ၀တ္အိတ္က”
ညီညီငယ္ကုိလွမ္းလုိက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
“သူတို႔အခန္းမွာ”
“သြားယူေလ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ၊ အာမၿဖစ္ေသးပါဘူး မင္းေနခဲ့ ငါသြားယူမယ္”
ေၿပာေၿပာဆုိဆုိႏွင့္ နႏၵထြက္သြားၿပီးမွ ၿပန္လွည့္လာၿပီး။
“မင္းတုိ႔ကေရာ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလ
ဲ ကုိယ့္အခန္းကုိယ္ၿပန္ၾကေလ၊ ဟုိေကာင္ႏုိင္ႏုိင္ မင္းပစၥည္းေတြဘာက်န္ေသးလဲ တစ္ခါတည္းယူသြား၊ လာေလ ဘာရပ္လုပ္ေနၾကတာလဲ”
နႏၵပြတ္ေလာရုိက္ကာ ၿဖစ္ေနေတာ့သည္။ ကုိကုိေလးတုိ႔ အခန္းေရာက္ေတာ့ ကုိကို္ေလးက ကုတင္ေပၚတြင္လွဲေနပါသည္။
“ဟင္ ႏူိင္ႏူိင္ မင္းကၿပန္လာတယ္ ဘယ္မွာလည္းငါ့ညီ”
“နႏၵက….”
“ညီညီငယ္က အခန္းမေၿပာင္းေတာ့ဘူးတဲ့ ဒါေၾကာင့္ ငါလာၿပီးေတာ့ ညီညီငယ္ အ၀တ္စားေတြလာယူတာ၊ အခန္းေၿပာင္းရင္ စာက်က္ရတာလဲ မေကာင္းဘူး ေနသားက်ေနတဲ့ သူအခ်င္းခ်င္းေနတာပုိေကာင္းပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ကုိေလး”
“အဲ…အင္းဟုတ္ပါတယ္ေလ”
ကုိကုိေလး နႏၵအေၿဖကုိ ေရာေယာင္ကာ ေၿဖေပးလုိက္မိသည္။ ရွင္းရွင္းေၿပာရရင္ သူလည္း သူ႔ညီ ညီညီငယ္ ႏွင့္ အတူတူမေနခ်င္ပါ၊ ေမေမကအတင္းေနခုိင္း၍သာ လုပ္လုိက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ခုေတာ့ နႏၵကလာေၿပာေနသၿဖင့္ သူလည္း ဒီအတုိင္းပဲေနလုိက္ပါေတာ့သည္။
နႏၵအခန္းထဲ ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ညီညီငယ္ စာအုပ္ေတြ စီေနသည္။ သူ႔ကုိတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လုိက္ၿပီး ၿပန္လွည့္သြားကာ ဆက္လုပ္ေနလုိက္သည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
“ရပါတယ္ အခန္းေဖၚအခ်င္းခ်င္းပဲ ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ မင္းမေၿပာင္းရေအာင္လုပ္ေပးလုိက္တာကုိလဲ စိတ္ထဲမထားနဲ႔ မင္းလဲအခန္းမေၿပာင္းခ်င္တာငါသိတာေပါ့”
ညီညီငယ္ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။
“ငါကဘယ္အခန္းမွာေနေန ဒီအတုိင္းပါပဲ မေၿပာင္းခ်င္ဘူးလုိ႔လဲ မေၿပာပါဘူး”
“အဲ…..”
နႏၵညီညီငယ္စကားေၾကာင့္ သယ္လာေသာ အ၀တ္အိတ္ၾကီးကုိ ကန္ပစ္လုိက္ၿပီးေနာက္မွ စဥ္းစားသလုိၾကည့္လုိက္သည္။
( ငါဘာေတြလုပ္ေနပါလိမ့္ သူဟာသူ ေၿပာင္းခ်င္ေၿပာင္း မေၿပာင္းခ်င္ေန ငါနဲ့ဘာဆုိင္တာမွတ္လုိ႔ )
ဘာေတြၿဖစ္ကုန္တာပါလိမ့္၊.။
“ဟာခုမွသတိရတယ္ စာအုပ္ေတြ ယူဘုိ႔ေမ့ေနတယ္၊ ငါ့ညီမဆီ စာအုပ္ေတြသြားယူလုိက္အုံးမယ္”
နႏၵ သူ႔ဟာသူ ေၿပာသလုိလုပ္ကာ ထြက္သြားပါေတာ့သည္။
“ဒီေကာင္ဘာေတြၿဖစ္ေနတာလဲမသိဘူး”
“ဟယ္ငါကေတာ့ နင္တုိ႕ကုိလြမ္းလုိက္ရတာ နင္တုိ႔က ငါ့ကုိသတိေတာင္မရၾကဘူးေပါ့ေလ”
“သတိရဘုိ႔ေနေနသာသာ အလုပ္ေတြနဲ႔ အားတာမဟုတ္ဘူး ႏွင္းဆီရဲ့”
“တြယ္တာဆုတ္ပလုတ္၊ ညီညီငယ္ကေရာ ဘာေတြလုပ္ေနရလုိ႔လဲ”
“အိမ္မွာ ဆူပူေနတာေန႔တုိင္ပဲ စိတ္ညစ္လြန္းလုိ႔ သတိကုိမရတာ”
“ေသနာဆုတ္ေတြ နင္တု႔ိအတြက္ယူလာတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြမေပးပဲနဲ႔ေနလုိက္မယ္ ဘာမွတ္ေနလဲ”
သူတုိ႔သုံးေယာက္ ထုံစံအတုိင္း မက်ဥ္းပင္ေအာက္မွာ ေလထုိင္ပစ္ေနၾကပါသည္။ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း ဘယ္ေတြသြားသည္ ဘယ္ကုိေရာက္သည္ဟု ႏွင္းဆီကေတာ့ ေရပတ္မ၀င္ေအာင္ေၿပာေနသည္။ သူႏွင့္ တြယ္တာကေတာ့ ႏွင္းဆီေၿပာသမွ်ခရီးေတြကုိ စိတ္တြင္ေတြးကာ ႏွင္းဆီႏွင့္ အတူေပ်ာ္ရႊင္ေနမိၾကသည္။
“ဟဲ့နင္တုိ႔သိၿပီးပီလား”
“ဘာကုိလဲ”
“ေနာက္လဆုိရင္ေလ သၾကၤန္က်ၿပီး”
“အဲဒီေတာ့ နင္ကသီလရွင္၀တ္မလုိ႔လာ တြယ္တာ”
“ဘယ္ကလာ သၾကၤန္က်ရင္ ငါတုိ႔ေက်ာင္းက ခရီးတုိထြက္မယ္တဲ့ ၁၀ တန္းေၿဖၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔တဲ့”
“ဟုတ္တယ္ ငါလဲၾကားတယ္”
“ေပ်ာ္စရာၾကီးေနမွာေနာ္”
“ဘယ္သြားၾကမွာလဲတဲ့”
“ေတာင္တက္ခရီးတဲ့”
“ဟယ္တကယ္၊ ေပ်ာ္စရာၾကီး”
ႏွင္းဆီကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါေတာ့သည္။
“ညီငယ္ နင္ပုံၾကည့္ရတာလဲ စိတ္မပါသလုိပဲ ၿငိမ္ေနလုိက္တာ”
“ငါကခုမွသိရတာ”
“အဲဒါေၾကာင့္ေၿပာတာေပါ့ နားေလးဘာေလ လည္းစြင့္ထားအုံး ေၿပာလုိက္ရင္ ဘာမွမသိတာကမ်ားေနတယ္”
“အဟက္”
“သြားမေၿပာမေနနဲ႔ တြယ္တာ သူပုံကုိက အဲဒီလုိပဲ”
ညီညီငယ္ သူငယ္ခ်င္းမေလးမ်ားႏွင့္ေတြ႔လုိက္ရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာသြားရသည္ကုိေတာ့ ၀န္ခံပါသည္။ သူစိတ္မ်ားလဲ ေပါ့ပါးသြားပါသည္။
သူတုိ႔ဘ၀သည္ အေရးၾကီးဆုံးေသာ ဆုံးၿဖတ္ရမည့္ ဘ၀ေက်ာင္းစာမ်ားကုိ စတင္ရန္ က်ည္ၿဖည့္ရေတာ့မည္ မဟုတ္လား၊ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေလးပဲ ေနခ်င္ပါသည္။
.................. TBC....... .
Unicode
ပန်းမဟုတ်သော ပန်းတစ်ပွင့် အကြောင်း (အပိုင်း 7)
ဘာကြောင့်များ လူလူချင်းကို လူလိုမတွေးကြပဲ ရွံစရာကောင်းသည့် အကြည့်များ အမူယာများကို ပြုမူနေကြသည်နည်း ဟုမေမေနှင့် ကိုကိုလေးကို သူမေးလိုက်ချင်သည်။ ညီညီငယ် ခံစားချက်များက နေ့စဉ်မှတ်တမ်း စာအုပ်လေးပေါ်ကျရောက်သွားတော့သည်။ ထိုစာအုပ်လေးသည် ညီညီငယ် ကိုတစ်ကိုယ်တည်း ခံစားစေသည့် အကြောင်းရာများ၊ စိတ်တွင်ဖြစ်ပေါ်လာသော ခံစားမှု့ေ၀ဒနာတွေကို စာအုပ်လေးက ဒဏ်ခံကာ ညစ်သမျှကို သည်းခံရှာလေသည်။
အိမ်၏အပြင်သို့လည်းမထွက်တော့ပဲ အိမ်တွင်းအောင်းကာ နေလိုက်သော ညီညီငယ်ကိုတော့ သားများနှင့် ပက်သက်လာလျှင် မှန်သည်ဟုသတ်မှတ်ထားလျှင် ဘယ်တော့မှ လက်မလျှော့ပဲ နေသည့်မေမေကတော့ ညီညီငယ်ကို လာ၍ပင်မကြည့်။
“ဒီအချိန်မှာ သူတို့ကိုလိုက်လျောပေးလိုိက်ရင် နောင်တစ်ချိန်မှာလဲ ဒီလိုလုပ်ရင်ရတာပဲ ဆိုပြီး ဖြစ်လာလိမ့်မယ်၊ ပစ်ထားလိုက် ဘယ်တော့မှ မချော့နဲ့၊ မိဘရဲ့မေတ္တာစေတနာ ဆိုတာသူတို့တွေကြီးလာ မှသိလိမ့်မယ်”
ဖေဖေကတော့ အထိုက်လျောက် လိုက်လျောသည်။
“မင်းကလေးတွေကို အဲဒီလိုကြီးတော့မဆုံးမပါနဲ့၊ ကလေးတွေက ဆိုးနေတဲ့ကလေးတွေမှမဟုတ်တာ၊ ငါ့သားတွေအားလုံးက လိမ္မာတယ်၊ မင်းသာ…”
“အော် တော်က ကျုပ်ဆူတာကြတော့မြင်တယ်ပေါ့လေ၊ ဒီလောက်ဆူပူနေတာမှတော်ကာ ကျတယ်တော်ရေ၊ အဲ့ဒီလိုလိမ္မာတယ် လိမ္မာတယ် ဆိုတဲ့သား၊သမီးတွေက လုပ်သွားလိုက်ကြတာပဲလေ တစ်ခါတည်းပဲ၊ အပြတ်ကိုလုပ်သွားလိုက်ကြတာပဲ၊ ဒါမျိုးတွေမဖြစ်စေချင်လို့ ကြိုတင်လုပ်နေရတာတော့၊ ရှင်ကတော့ဘယ်နားလည်မလည်လဲ၊ ကျုပ်တို့လို မိန်မသားတွေက လင်အတွက်လည်းပူရ၊ သားတွေအတွက်လည်းပူရ၊ ဆွေးမျိုးတွေလည်းပူရ အပူသည်ကြီးတွေကိုဖြစ်လို့၊ ရှင်တို့တွေကတော့ ပိုက်ဆံရှာပြီးရင်တာ၀န်ကျေပြီးလို့တွက်ထားကြတဲ့သူတွေလေ၊ ပိုက်ဆံလေး ဘုတ်ကနဲပေးလိုက်၊ ပြီးရင်ဘာဖြစ်ဖြစ်လှည့်တောင်မကြည့်တော့ဘူး၊ ဒါပဲလုပ်တတ်ကြတာလေ”
လက်မနှင့် ကော့ကာ ပါးစပ်အတွင်းသို့ ရေသောက်သလိုလုပ်ပြကာ အမူယာများကောင်းကောင်းဖြစ် မေမေကတော့ ဆူပူနေတော့သည်။ အိမ်မှာနေရသော အချိန်သည် သူ့အတွက် မပျော်တော့၊ အရင်လို လည်းပျော်ရွှင်လိုစိတ်မရှိတော့၊ အရင်ကဆိုရင် အိမ်တွင်သာနေချင်သော ညီညီငယ် အိမ်မှာနေတာ တစ်ပတ်ပင် မပြည့်သေး ခုကျောင်းကိုလွမ်းလှပြီ။
ကိုကိုလေးနှင့်သူသည် ကျောင်းတုန်းက အနေနီးသလောက် အိမ်ရောက်တော့ သူစိမ်းများသဖွယ် ဖြစ်နေကြတော့သည်။
အိမ်တွင်နေရသော ၇ ရက်ပြည့်ပြီးနောက်နေ့တွင်ကျောင်းသို့ပြန်သွားရတော့မည် ဖြစ်သဖြင့် ညီညီငယ် အ၀တ်များကို သိမ်းကာ နေပါသည်။
“သားငယ်”
“ဟုတ်ဒေါ်လေး ဘာခို်င်းစရာရှိလို့လဲ”
“သားငယ်မေမေ ခေါ်နေတယ် ဖုန်းလာလို့တဲ့”
“ဗျာ..သားဆီကိုဟုတ်လို့လာ ဒေါ်လေးရာ ဘယ်သူမှခေါ်မယ့်သူလဲ မရှိပါဘူး”
“သားငယ်မေမေနဲ့တော့ပြောနေကြတယ် သွားသွား ဟိုမှာစောင့်နေတယ်”
ညီညီငယ် အိမ်ရှေ့ခန်းရှိ ဖုန်းရှိရာသို့လှမ်းလာတော့ မေမေဖုန်းပြောနေသည်မှာ ရွင်းရွင်းေ၀အောင် ပြောဆိုနေသည်။ ပျော်ရွှင်နေပုံလဲရသည်။
“ဟော သမီးသူငယ်ချင်းလာပြီး သူနဲ့ပြောလိုက်နော် သမီး”
“…..”
“အေးကွယ် အေးကွယ် နောက်လည်း မကြာမကြာဖုန်းဆက်နော် သမီး အေးကွယ်အေးကွယ်”
မေမေဖုန်းပြောပြီးနောက် သူလက်ထဲကို ဖုန်းထည့်က သူဘေးကထမသွားပဲ ကြည့်နေသည်။ သူလည်း ဖုန်းကိုကိုင်ကာ မေမေကိုကြည့်နေမိသည်။
“ဟဲ့ဘာကြောင်ကြည့်နေတာလဲ ဟိုဘက်ကသမီးလေးကို အားနာစရာဟယ် ပြောလိုက်လေ”
“ဟုတ်..ကဲ့မေမေ…..ဟ.ယ်လို”
“ညီငယ် အစုတ်ပလုတ် ငါ့ကိုတောင် ဖုန်းခေါ်ဘူး နင်ကတော့လေ တစ်ကယ်ပဲ”
“နှင်းဆီလား”
“မဟုတ်ဘူးဟေ သူရဲမ သူရဲမ…တစ်ကယ်ပဲ နင်ကတော့လေ၊ ငါ့ကိုတောင်မမှတ်မိဘူးလား”
“မှတ်မိပါတယ် နင်အသံကို ဒါပေမယ့်လေ ငါဆီကိုဖုန်းလာ တာဒါပထမဦးဆုံး အကြီမ် ဆိုတော့လေ၊ ဒါကြောင့်ပါ”
“ဖြစ်ရလေ ဒီလိုမှန်းသိ ငါဆက်ပါတယ်၊ နင်ကျောင်းပိတ်ရက်ဘယ်တွေသွားသေးလဲ၊ ငါကတော့ ချောင်းသာ ကခုမှပြန်ရောက်တာ နင်ကိုဆက်ချင်လို့ ရောက်ရောက်ခြင်းခေါ်လိုက်တာ၊ နင်မနက်ဖြန် ကျောင်းကိုသွားတော့မှာလား၊ ငါလဲသွားမယ် ၊ နင်နဲ့တွယ်တာကို အရမ်းလွမ်းတာပဲ တွယ်တာကို ဖုန်းခေါ်ချင်ပေမယ့် ဟယ် သူ့အိမ်မှာက ဖုန်းမရှိတော့လေ မခေါ်ရဘူးသိလာ၊ နင်ကော ငါကိုသတိမှရရဲ့လား ၊ ရမယ်လည်း မထင်ပါဘူး
နင်မနက်ဖြန်တော့ လာနော်၊ တွယ်တာလည်း လာမယ်ထင်တာပဲ၊ သေချာပါတယ် တွယ်တာလဲ လာမှာ”
“နှင်းဆီ”
“အင်းပြော”
“နင်လေလည်း ရှူးအုံး”
“ဘယ်လို”
"တံံတွေးလည်း မြိုချအုံး”
“ဘာ”
“ရေလည်းသောက်အုံး”
“သေနာ”
“ငါကတော့လေ”
“ဘာဖြစ်လဲ”
“ဂျပန်နားသန့်ဆေးခပ်လိုက်အုံးမယ်”
“ခွေးလေး…ငါကတော့ သတိရလို့ပြောလိုက်ရတာ သူကတော့ ငါ့ကိုပြောနေလိုက်တာများ”
“နင့်အစား မောလို့ ရေသွားသောက်လိုက်အုံးမယ်”
“သွား…..စောက်ကောင်စုတ်၊ နင့်အတွက်၀ယ်လာတဲ့လက်ဆောင်တွေမပေးတော့ဘူး”
“ငါကစတာပါ၊ ခုငါအ၀တ်တွေထည့်နေတယ် မပြီးသေးဘူး၊ မနက်ဖြန်ကျရင်တွေ့ကြတာပေါ့ဟာ”
“အင်းအင်း ငါလည်းလုပ်ရအုံးမယ်၊ ဟယ် အများကြီးလုပ်ရအုံးမယ်၊ ဒါဆို..ဒါပဲ..ဒါပဲ”
ညီညီငယ် ဖုန်းချလိုက်တော့ တစ်ချိန်လုံးအနားတွင်ထိုင်ကာ နားထောင်နေသော မေမေသည် ပြုံးချိုစွာ သူ့အားကြည့်လိုက်သည်။ ဒေါ်လေးစမ်းဌေးလည်းရောက်နေသည်။
“သားသူငယ်ချင်းလား”
“ဟုတ်တယ်မေမေ”
“စကားပြောလေးက ယဉ်ကျေးလိုက်တာ၊ နာမည်လေးက နှင်းဆီနော်”
“ဟုတ်”
“အသံလေးကချိုလို့ ရုပ်ကလေးလည်း ချစ်စရာလေးပဲနေမယ်၊ မေမေနဲ့မိတ်ဆက်ပေးလေ”
“ရပါတယ်မေမေ မနက်ဖြန်ကြတော့ ကျောင်းမှာ တွေ့ကြတဲ့အခါ မိတ်ဆက်ပေးမှာမယ်”
ညီညီငယ် ပြောဆိုပြီးနောက် လှည့်ထွက်လာခဲ့သည်။ ကြားလိုက်သည့် စကားများကြောင့် ညီညီငယ် စိတ်ပျက်သွားမိတော့သည်။
“မမ နင်ကသားလေးသူငယ်ချင်းမလေးနဲ့ မိတ်ဆက်ခိုင်းနေတယ်”
“အင်းလေ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“သားကြီးကြတော့ ကောင်းမလေးတွေနဲ့ဆို ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ် ပြောဆိုနေပြီးတော့”
“ဟဲ့နင်ဘာနားလည်လို့လဲ မသိပဲ၀င်၀င်ပြော၊ သားငယ်ကစိတ်က ဟိုမရောက်ဒီမရောက်ဖြစ်နေလို့ အဲ့ဒါကြောင့် ငါစီစဉ်နေတာ၊ နင်မသိပဲ ၀င်၀င်မပါနဲ့”
ဟင်…………
အစကတော့ သူကရိုးရိုးသားသား ထင်မှတ်ပြီး ပုံမှန်ပြောဆိုနေသည်ဟု၊ ခုတော့ သူကိုယုံကြည်မှု့တစ်စုံတစ်ရာ တောင်မရှိတော့ပဲ စိတ်ကိုဖြေးဘို့အတွက်တဲ့၊ ညီညီငယ် ကိုယ့်ကိုကိုယ် စိတ်ပျက်မိသွားပါတော့သည်။
ငါဒီလောက်တောင်မှ အများအမြင်ဆိုးဝါးနေလို့လာ…
ငါနေပုံထိုင်ပုံတွေက အမြင်မတော်အောင် ဖြစ်နေလို့လာ…
ငါကလောကကြီးနဲ့ ချွတ်ချှော်အောင်ဘာတွေများလုပ်နေလို့လဲ….
“ကလေးကြားသွားအုံးမယ် မမရယ်”
“ကြားကြားအေ ငါတော့ ဒီကလေးကို အားကိုမရတာ မပြောလိုက်ချင်ဘူး လူပုံကနွဲ့နွဲ့နဲ့ နေပုံထိုင်ပုံတွေကိုမကြိုက်တာ စာတော်တာလေး တစ်ခုပဲ ကောင်းတယ်”
“သားလေးက လိမ္မာနေတာကို မမကမကြည့်ချင်လို့လာ”
“အိုတော် ဆိုးပေနေတာမှကောင်းအုံးမယ်၊ ခုတော့ ဘယ်လိုမှကိုစိတ်မချနိုင်တာ ဟိုတစ်ရက်လည်း ကြည့်ပါလာ ဘာတွေမဟုတ်က ဟုတ်ကတွေသဘောကျပြီး သွားပေါင်းနေတယ်မသိဘူး ဒါမျိုးတွေနဲ့မှပတ်သက်ရတယ်လို့”
“ဘယ်သူတွေတုံး”
“ဟဲ့ လမ်းထဲက အခြောက်မတွေပေါ့၊ ဒင်းတို့ကိုလဲ သွားကောထားသေးတယ် ကျမသားကလေးကို မပျက်စီးကြပါနဲ့လို့၊ သွားကိုပြောထားလို့”
“မမကတော့ နို်င်ကိုမနိုင်ဘူး”
“မရဘူးဟေ ကျုပ်သားတွေကို လာမထိနဲ့ ထိလို့ကတော့ ဘယ်သူရယ်ဘယ်ဝါရယ် မခံဘူး ပက်ပက်စက်စက်ကိုပြောပစ်မှာ”
“မင်းကလဲမဟုတ်သေးပါဘူး ကလေးကိုတအားမပြောနဲ့ ကလေးက လူပျိုလေးဖြစ်နေပြီး မင်းလုပ်ပုံတွေက ကလေးကို ရေနှစ်နေသလိုပဲ”
ဖေဖေ အလုပ်ကပြန်လာသည့်အချိန်တွင်တိုက်ဆိုင်သွားကာ ဖေဖေကမေမေကို၀င်ပြောသည်။
“ရှင်တို့မောင်နှမတွေကလေ ကျုပ်ကိုဆိုအကောင်းမြင်ကြတာမဟုတ်ဘူး၊ ကျုပ်ကတော့ ကျုပ်သားတွေနဲ့ ပက်သက်လာလို့ကတော့ ဘယ်သူမျက်နာမှထောက်မနေနိုင်ဘူး၊ ရှင်တို့လိုလဲ မနေနိုင်ဘူး”
မေမေပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ဘောက်ဆက်ဆက်ထကာ ထွက်သွားတော့သည်။
ညီညီငယ် မိမိအခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ အခန်း၏၀ရမ်တာတွင် ရပ်ကာ အပြင်ကိုငေးမောနေမိသည်။ ထိုအချိန်ဒေါ်လေး အခန်းထဲ၀င်လာပါတော့သည်။
“သားငယ်”
“ဟုတ်ဒေါ်လေး”
ဒေါ်လေးက ညီညီငယ်အ၀တ်များ ထုတ်နေသည့်နေရာသို့၀င်ထိုင်လိုက်ပြီး အ၀တ်စားများခေါက်ပေးနေသည်။ ညီညီငယ် ဒေါ်လေးအနားသွားကာ ဒေါ်လေးပေါင်ပေါ်တွင်ခေါင်းတင်ကာ လှဲလိုက်သည်။
“သားငယ် စိတ်ညစ်နေလာ”
“ဒေါ်လေးရယ် သားကလူဆိုးကြီးဖြစ်နေတာလား”
“အို မဟုတ်တာ၊ အဲဒီလိုမတွေးရဘူးလေ သားမေမေက သားကိုချစ်လွန်းလို့ ခုလိုဖြစ်နေတာပါ”
“ကိုလေးကျတော့ ဘာလုပ်လုပ်အကုန်အကောင်းမြင်နေတယ်”
“သားကို ကလေးတစ်ယောက်လိုပဲတွေးထားလု့ိဖြစ်တယ်၊ သားကိုလေ အစစရာ အားလုံးပြည့်စုံစေချင်တယ် ဒါကြောင့်ပါသားလေးရယ်၊ သားလေးကြီးလာရင် မေမေရဲ့စေတနာတွေကို နားလည်လာမှာပါ”
“ဟုတ်ကဲ့ သားလည်းဒီလိုပဲမျှော်လင့်ရတာပါပဲ၊ ဒါပေမယ့်လေ သားဘာပြောပြောလက်မခံမပေးဘူး၊ ဖြေးရှင်းခွင့် တစ်စုံတစ်ရာ တောင်သားမှာ ရပိုင်ခွင့်မရှိဘူး”
“ ဒါတွေက ဒေါ်လေးအပြစ်တွေကြောင့်ပါ”
“မဟုတ်သားလေးရယ်ပါဘူး သားကိုယ်တိုင်လည်း ကျေနပ်စွာလက်ခံခဲ့တာပဲလေ ဒါတွေက ဒေါ်လေးနဲ့မဆိုင်ပါဘူး”
ဒေါ်လေးကတော့ ညီညီငယ်ဆံပင်များကို ပွတ်သပ်ရင် မျက်ရည်၀ဲနေရှာပါသည်။
ကျောင်းကြီးသို့ သူတို့အားလုံးပြန်ရောက်ကြချိန်မှာတော့ ဆယ်တန်းကျောင်းသားတွေက စာမေးပွဲအတွက် လုံးနေကြပါတော့သည်။ သူတို့ကတော့ ကျောင်းကြီးထဲသို့ ၁၀ တန်းအတန်းကြီးသမား သဖွယ် လူတွေကတော့ အနည်းငယ် မြှောက်ကြွမြှောက်ကြွဖြစ်နေသည်ဟု ထင်မိသည်။
နန္ဒကတော့ နူတ်ခမ်းမွှေးစိမ်းစိမ်းလေ ထွက်နေသည့် သူ့နူတ်ခမ်းကို သပ်ကာ နေသည်။
“ဟေ့ကောင်နန္ဒ”
“ဘာတုံး”
“မင်းတို့ကျောင်းပိတ်တုန်းက ဘယ်တွေသွားသေးလဲ”
“အဖေတို့ရွာကိုခဏသွားတယ် ပြီးတော့ ငါနဲ့ငါညီမလေးပဲ ပြန်လာတယ် ကျောင်းအမှီပြန်ရတာ အဘွားကနေမကောင်းလို့ အဖေတို့တော့ နေခဲ့ကြတယ်”
“အော်..ဒါကြောင့် မင်းအိမ်သွားတုံးက တံခါးကြီးပိတ်ထားတာကို”
“အဲ မင်းလာသေးတယ်ပေါ့လေ အောင်အောင်”
“ဟုတ်တယ် ပျင်းတာနဲ့လာသေးတယ်၊ ငါဟိုကားတွေရှိတော့ မင်းကိုပြချင်လို့လာတာ မင်းကမရှိတော့ ဘယ်ပြနိူင်မလဲ”
“ဟာကွာ နာလိုက်တာ အခုရောပါသေးလား”
“ချီးပဲ ဘယ်ကပါရမှာလဲ ကျောင်းထဲမှာ”
“အဟီး ဟုတ်သား ငါလဲ ကြည့်ချင်ဇောကြီးသွားတယ် ကြည့်ချင်လိုက်တာကွာ တစ်ခါမှမကြည့်ရသေးဘူး”
“ဒါနဲ့ မင်းအချစ်တော်လေနဲ့ ပြန်နေမှာလား”
“ဘယ်ကငါ့အချစ်တော်လဲ”
“ဟိုအခြောက်လေးပေါ့”
“ဟာကွာ အခန်းပြောင်းလို့ရရင်တော့ ပြောင်းချင်တယ်”
“ဒါဆိုငါနဲ့ပြောင်း”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဟဲဟဲ ဇာတ်လမ်းတွေဖန်မလို့ပေ့ါကွ ငါ့ကိုငါ့ထက်ကြီးတဲ့အကိုကြီးတွေက သင်ပေးလိုက်တယ်၊ အခြောက်ဆိုလည်းရှောင်မနေနဲ့ ဆော်သာဆော်ဆိုပဲ ဟီးဟီး”
“ခွေးကောင် ခွေးကျင့်ကြံနေတယ်ပေါ့ သေတောင်မပြောင်းပေးဘူး”
“ဟာကွာ မင်းပဲသူနဲ့မနေချင်ဘူးဆို”
“နေပါရတယ် မနေချင်လဲ ဘာမှမဖြစ်ဘူး သူကသူ့ဟာသူနေတာ ငါလဲ ငါနေတတ်သလိုနေတာ ငါ့တို့နှစ်ယောက်ကြားမှာတော့ အဆောင်နဲ့ပက်သက်ပြီး ဘာပြဿနာမှမရှိတဲ့အတွက် ဒီအတိုင်းပဲကောင်းတယ်”
အောင်အောင်ကတော့ နန္ဒအနားကပ်ကာ ညစ်နေပါသည်။
“ဒါဆိုငါနဲ့အတူမင်းလာနေ အောင်ခိုင်ကို အဲဒီအခြောက်နဲ့နေခိုင်းလိုက်မယ်”
“သေနာ သွားတော့ မင်းဘာမှလာမပြောနဲ့တော့”
အဆောင်ရှေ့ရောက်တော့ ညီညီငယ် အထုတ်များကို သယ်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ စာအုပ်တစ်ချို့ကို အခန်းထဲမှ ထုတ်ယူသွားသည်ကို မြင်ရတော့။
“ဘာဖြစ်လို့စာအုပ်တွေသယ်နေတာလဲ”
ညီညီငယ် နန္ဒကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး
“ငါ့အကိုနဲ့အတူတူနေမလို့ အခန်းပြောင်းနေတာ”
“ဘာကွ”
ညီညီငယ်ကတော့ စာအုပ်တွေ ဆုနေသည်။ ကျောင်းအ၀တ်စာတွေလည်း ဗီရိုထဲမှထုတ်ကာ ကုတင်ပေါ်ရောက်လို့နေပါသည်။
“မင်းအဲလိုပြောင်းလို့ရမလားကွ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ကျောင်းကစည်းကမ်းရှိတယ်ဆိုတာမင်းသိတယ်နော် သူ့တို့ပေးထားတဲ့ အခန်းမှာမနေပဲ ပြောင်းချင်တိုင်း ပြောင်းလို့မရဘူးကွ”
“ဟင် ဟုတ်လို့လားကွာ တစ်ချို့တွေဆို ဒီလိုပဲပြောင်းနေကြတာပဲ”
“မရဘူးကွ”
ထိုအချိန်တွင် ကိုကိုလေး အခန်းမှ နိုင်နိုင်သည်လည်း အထုတ်များယူကာ အခန်းထဲသို့၀င်လာပါသည်။
“မင်းကဘာလာလုပ်တာလဲ”
“အဲ..ညီညီငယ်နဲ့ အခန်းပြောင်းတာလေ”
“မရဘူး မင်းတို့သဘောနဲ့မင်းတို့လုပ်လို့မရဘူး”
နန္ဒ ၀ူး၀ူးဝါးဝါး နှင့်လုပ်နေသဖြင့် ညီညီငယ်ကြောင်ကြည့်နေသည်။ နိုင်နိုင်ကလဲ ပြူးကြည့်နေသလို၊ အောင်အောင်ကတော့ ၀မ်းသာသည့် အကြည့်များဖြင့် ဘေးမှရပ်ကြည့်နေသည်။
ညီညီငယ်လက်ထဲမှ စာအုပ်များကို လုယူကာ စာအုပ်ဆင်ပေါ်တင်လိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်မှအ၀တ်များကို ဗီရိုထဲ ထည့်လိုက်တော့သည်။
နန္ဒလုပ်နေသည်ကို ညီညီငယ်ကတော့ နားတော့မလည်နိုင်တော့၊ အရင်နှစ်ကတော့ အခန်းပြောင်းရန်ပြောနေပြီး ခုကြတော့ အချိုးပြောင်းသွားသော နန္ဒကိုကြည့်ရင် နိူင်နိူင်နှင့် အောင်အောင်ပင်နားမလည်နိုင်တော့။
“အဲဒီလို ဟိုလူပြောင်းဒီလူပြောင်းလုပ်နေတာတွေမေ
ကာင်းဘူး ငါလည်း အခန်းလူပြောင်းသွားရင် နေရထိုင်ရခက်တယ်”
“ဘာမှလည်းမဆိုင်ဘူး”
“မင်း၀င်မပါနဲ့ အောင်အောင်၊ သွားမင်းလဲ ပြန်တော့ မင်းအခန်းကို”
“အာ ငါကိုဟိုရွေ့ခိုင်းဒီရွေ့ခိုင်းနဲ့”
“လျှာမရှည်နဲ့ နိုင်နိုင် မင်းတို့ ကိုယ့်သဘောနဲ့ကိုယ်လုပ်ပြီးတော့ ခံပေါ့၊ ဘယ်မှာလဲ မင်းအ၀တ်အိတ်က”
ညီညီငယ်ကိုလှမ်းလိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။
“သူတို့အခန်းမှာ”
“သွားယူလေ ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ၊ အာမဖြစ်သေးပါဘူး မင်းနေခဲ့ ငါသွားယူမယ်”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် နန္ဒထွက်သွားပြီးမှ ပြန်လှည့်လာပြီး။
“မင်းတို့ကရော ဘာရပ်လုပ်နေတာလ
ဲ ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်ကြလေ၊ ဟိုကောင်နိုင်နိုင် မင်းပစ္စည်းတွေဘာကျန်သေးလဲ တစ်ခါတည်းယူသွား၊ လာလေ ဘာရပ်လုပ်နေကြတာလဲ”
နန္ဒပွတ်လောရိုက်ကာ ဖြစ်နေတော့သည်။ ကိုကိုလေးတို့ အခန်းရောက်တော့ ကိုကို်လေးက ကုတင်ပေါ်တွင်လှဲနေပါသည်။
“ဟင် နိူင်နိူင် မင်းကပြန်လာတယ် ဘယ်မှာလည်းငါ့ညီ”
“နန္ဒက….”
“ညီညီငယ်က အခန်းမပြောင်းတော့ဘူးတဲ့ ဒါကြောင့် ငါလာပြီးတော့ ညီညီငယ် အ၀တ်စားတွေလာယူတာ၊ အခန်းပြောင်းရင် စာကျက်ရတာလဲ မကောင်းဘူး နေသားကျနေတဲ့ သူအချင်းချင်းနေတာပိုကောင်းပါတယ်၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား ကိုလေး”
“အဲ…အင်းဟုတ်ပါတယ်လေ”
ကိုကိုလေး နန္ဒအဖြေကို ရောယောင်ကာ ဖြေပေးလိုက်မိသည်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် သူလည်း သူ့ညီ ညီညီငယ် နှင့် အတူတူမနေချင်ပါ၊ မေမေကအတင်းနေခိုင်း၍သာ လုပ်လိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ခုတော့ နန္ဒကလာပြောနေသဖြင့် သူလည်း ဒီအတိုင်းပဲနေလိုက်ပါတော့သည်။
နန္ဒအခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ ညီညီငယ် စာအုပ်တွေ စီနေသည်။ သူ့ကိုတစ်ချက်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး ပြန်လှည့်သွားကာ ဆက်လုပ်နေလိုက်သည်။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
“ရပါတယ် အခန်းဖေါ်အချင်းချင်းပဲ ဒီလောက်တော့ရှိမှာပေါ့ မင်းမပြောင်းရအောင်လုပ်ပေးလိုက်တာကိုလဲ စိတ်ထဲမထားနဲ့ မင်းလဲအခန်းမပြောင်းချင်တာငါသိတာပေါ့”
ညီညီငယ် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
“ငါကဘယ်အခန်းမှာနေနေ ဒီအတိုင်းပါပဲ မပြောင်းချင်ဘူးလို့လဲ မပြောပါဘူး”
“အဲ…..”
နန္ဒညီညီငယ်စကားကြောင့် သယ်လာသော အ၀တ်အိတ်ကြီးကို ကန်ပစ်လိုက်ပြီးနောက်မှ စဉ်းစားသလိုကြည့်လိုက်သည်။
( ငါဘာတွေလုပ်နေပါလိမ့် သူဟာသူ ပြောင်းချင်ပြောင်း မပြောင်းချင်နေ ငါနဲ့ဘာဆိုင်တာမှတ်လို့ )
ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာပါလိမ့်၊.။
“ဟာခုမှသတိရတယ် စာအုပ်တွေ ယူဘို့မေ့နေတယ်၊ ငါ့ညီမဆီ စာအုပ်တွေသွားယူလိုက်အုံးမယ်”
နန္ဒ သူ့ဟာသူ ပြောသလိုလုပ်ကာ ထွက်သွားပါတော့သည်။
“ဒီကောင်ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲမသိဘူး”
“ဟယ်ငါကတော့ နင်တို့ကိုလွမ်းလိုက်ရတာ နင်တို့က ငါ့ကိုသတိတောင်မရကြဘူးပေါ့လေ”
“သတိရဘို့နေနေသာသာ အလုပ်တွေနဲ့ အားတာမဟုတ်ဘူး နှင်းဆီရဲ့”
“တွယ်တာဆုတ်ပလုတ်၊ ညီညီငယ်ကရော ဘာတွေလုပ်နေရလို့လဲ”
“အိမ်မှာ ဆူပူနေတာနေ့တိုင်ပဲ စိတ်ညစ်လွန်းလို့ သတိကိုမရတာ”
“သေနာဆုတ်တွေ နင်တု့ိအတွက်ယူလာတဲ့ လက်ဆောင်တွေမပေးပဲနဲ့နေလိုက်မယ် ဘာမှတ်နေလဲ”
သူတို့သုံးယောက် ထုံစံအတိုင်း မကျဉ်းပင်အောက်မှာ လေထိုင်ပစ်နေကြပါသည်။ ကျောင်းပိတ်တုန်း ဘယ်တွေသွားသည် ဘယ်ကိုရောက်သည်ဟု နှင်းဆီကတော့ ရေပတ်မ၀င်အောင်ပြောနေသည်။ သူနှင့် တွယ်တာကတော့ နှင်းဆီပြောသမျှခရီးတွေကို စိတ်တွင်တွေးကာ နှင်းဆီနှင့် အတူပျော်ရွှင်နေမိကြသည်။
“ဟဲ့နင်တို့သိပြီးပီလား”
“ဘာကိုလဲ”
“နောက်လဆိုရင်လေ သင်္ကြန်ကျပြီး”
“အဲဒီတော့ နင်ကသီလရှင်၀တ်မလို့လာ တွယ်တာ”
“ဘယ်ကလာ သင်္ကြန်ကျရင် ငါတို့ကျောင်းက ခရီးတိုထွက်မယ်တဲ့ ၁၀ တန်းဖြေပြီး ကျောင်းသားများနဲ့တဲ့”
“ဟုတ်တယ် ငါလဲကြားတယ်”
“ပျော်စရာကြီးနေမှာနော်”
“ဘယ်သွားကြမှာလဲတဲ့”
“တောင်တက်ခရီးတဲ့”
“ဟယ်တကယ်၊ ပျော်စရာကြီး”
နှင်းဆီကတော့ ပျော်ရွှင်နေပါတော့သည်။
“ညီငယ် နင်ပုံကြည့်ရတာလဲ စိတ်မပါသလိုပဲ ငြိမ်နေလိုက်တာ”
“ငါကခုမှသိရတာ”
“အဲဒါကြောင့်ပြောတာပေါ့ နားလေးဘာလေ လည်းစွင့်ထားအုံး ပြောလိုက်ရင် ဘာမှမသိတာကများနေတယ်”
“အဟက်”
“သွားမပြောမနေနဲ့ တွယ်တာ သူပုံကိုက အဲဒီလိုပဲ”
ညီညီငယ် သူငယ်ချင်းမလေးများနှင့်တွေ့လိုက်ရရင် စိတ်ချမ်းသာသွားရသည်ကိုတော့ ၀န်ခံပါသည်။ သူစိတ်များလဲ ပေါ့ပါးသွားပါသည်။
သူတို့ဘ၀သည် အရေးကြီးဆုံးသော ဆုံးဖြတ်ရမည့် ဘ၀ကျောင်းစာများကို စတင်ရန် ကျည်ဖြည့်ရတော့မည် မဟုတ်လား၊ စိတ်ချမ်းချမ်းသာသာလေးပဲ နေချင်ပါသည်။
.................. TBC....... .
Subscribe to:
Posts (Atom)