ပန္းမဟုတ္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ အေၾကာင္း (အပိုင္း 10)
“မင္းရူးေနလား ေအာင္ေအာင္ မင္းကေအာင္ေအာင္ေကာ ဟုတ္ရဲ့လားကြ”
“ဟုတ္တယ္ ငါရူးေနတယ္ ငါအေၿခာက္ပဲ ေအးအဲဒီေတာ့ မင္းငါ့ကုိေပါင္းခ်င္ေပါင္း မေပါင္းခ်င္ေန၊ ငါဂရုမစိုက္ဘူး၊ ငါသိတာက ငါညီညီငယ္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္မယ္ ဒါပဲ”
“ေဟ့ေကာင္ မင္းလက္လြတ္စပါယ္မေၿပာနဲ႔ ညီညီငယ္ကုိ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လူ႔အသုိင္း၀ုိင္းနဲ႔ ေ၀းေအာင္ မင္းလုပ္ေနတာလား”
“မဟုတ္ဘူးကြ ေဖးမေနတာ ဒါေတြမင္းလုိေကာင္မ်ဳိးသိမွာမဟုတ္ဘူး”
နႏၵစိတ္တြင္ တင္းၾကပ္သြားေတာ့သည္။ ဘာေတြခံစားေနသည္ကုိ နႏၵနားမလည္ပါ။ သုိ႔ေပမယ့္ ညီညီငယ္ကုိေတာ့ ဒီေကာင္ကုိမေပးႏွုိင္ဘူး။
“ဟားဟား….ငါသိၿပီး မင္းက ညီညီငယ္နဲ႔ ငါတစ္ခုခုၿဖစ္မွာဆုိးလုိ႔ မင္းဒီလုိလုပ္ဇာတ္ခင္းလုိက္တာကုိ”
“ဘာလုပ္ဇာတ္လဲ”
“ေအာင္ေအာင္ရာ မင္းငယ္ပါေသးတယ္ မင္းလုပ္လုိက္တာက မင္းငါနဲ႔ ညီညီငယ္ကုိ တစ္ခုခုၿဖစ္မွာေၾကာက္ေနတယ္ ဒါေၾကာင့္ ငါနဲ့ညီညီငယ္ရဲ့ လုပ္ဇာတ္ကုိ မင္းဖြလုိက္တာကုိ”
“ေတာ္စမ္း ငါကလုပ္စရာလား ဒီအေၾကာင္းေတြေပၚလာလုိ႔ ငါဒီလုိေသခ်ာသြားတာ”
“မင္းမညာနဲ႔ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကုိ လုပ္ဇာတ္လုပ္ၿပီး မင္းဖန္တီးလုိက္တာက ထင္ထင္ၿခားၿခားၿဖစ္ေနတာပဲ၊ မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း အဲဒီေန႔မနက္က ငါထြက္သြားကုိ ဘယ္သူမွသိတာမဟုတ္ဘူး၊ ဆရာမ်ဳိးမင္းဆုိတာလည္း ငါေၿပာလုိ႔သိရတာ၊ ဆရာတစ္ေယာက္ကုိ ငါက ညီညီငယ္ဘာၿဖစ္တယ္ ညာၿဖစ္တယ္ ဆုိၿပီးေၿပာမယ့္သူလာ၊ ဆရာတစ္ေယာက္ကုိ ဒါမ်ဳိးေတြေၿပာလုိ႔ရမလာ မင္းေတြးၾကည့္၊ ေအးငါ့ဘက္ကခုိင္လုံတယ္ သက္ေသေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲ့ဒီေန႔မနက္က ငါဘယ္သူနဲ႔မွမေတြ႔ခဲ့ရပဲ ဒီကထြက္သြားရတာ၊ ကဲေၿပာစမ္းပါအုံး”
“ေလွ်ာက္မေၿပာေနနဲ႔ မင္းမွာ အေၾကာင္းရာေတြ ရွိမွာပဲ လုပ္ၾကံဘုိ႔ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ႏွင္းဆီေၾကာင့္ပဲ”
“မင္းလုပ္တာ"
နႏၵေၿပာေၿပာဆုိဆုိၿဖင့္ ေအာင္ေအာင္ထုိးလုိက္သည္။
ခြပ္
္
နႏၵလက္သီးခ်က္က ၿပင္းသြားသၿဖင့္ ေအာင္ေအာင္ လဲက်သြားသည္။ ေအာင္ေအာင္လူးလဲထကာ ၿပန္ထုိးရန္ လုပ္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့။
“ေတာ္ၾကေတာ့”
အသံလာရာကုိ ႏွစ္ေယာက္လုံးလွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့သည္။
“ဟင္ကုိကုိေလး”
ႏွစ္ေယာက္သားအ့ံၾသမွဳ့ေတြနွင့္အသံပါထြက္သြားသည္။
“မင္းတုိ႔ဘာၿဖစ္ေနၾကတာလည္း မရွက္ၾကဘူးလား”
အေၿခေနေတြက အံ့ၾသစရာေကာင္းလွေအာင္ေၿပာင္းလဲလာေတာ့သည္။ ဘာအေၾကာင္းကဘာကိုိဦးတည္သြားသည္ကုိေတာ့မသိေတာ့။
“မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာၿဖစ္ေနၾကတာလည္း ရွဴးေနၾကလား”
“ဘယ္တုံးကေရာက္ေနတာလဲ”
ႏွစ္ေယာက္သား သံၿပဳိင္အသံထြက္သြားေတာ့သည္။ သူတုိ႔ေၿပာဆုိေနသည္ကုိ ၾကားသြားလားဟု ေအာင္ေအာင္က စုိးရိမ္သြားသည္။ သူေၿပာသြားေသာ အေၾကာင္းရာမ်ားက ကိုိကုိေလး မၾကားသင့္ေသာ အေၾကာင္းရာမ်ားမဟုတ္လာ။
“မင္းတုိ႕ကုိစိတ္မခ်လုိ႔လုိက္တာ”
“ဘာေၾကာင့္လဲ”
“ဘာေၾကာင့္လဲ မေမးနဲ့ငါညီ ၿဖစ္တဲ့ ညီညီငယ္နဲ႕သက္ဆုိင္ေနမယ္ထင္လုိ႔လုိက္လာတာ”
ကုိကုိေလး နႏၵတုိ႔ထသြားၿပီး ထမင္းကုိ အၿမန္စားကာ ေနာက္ကလုိက္လာပါသည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ၾကာသြားသည့္ အေၾကာင္းက သူတုိ႕ကို လမ္းစေပ်ာက္သြားၿပီး ကုိကိုေလးက အေဆာင္ဘက္ကုိ သြားတုံး နႏၵေအာင္ေအာင္ကုိလွမ္းေခၚလုိက္သည့္ အသံကုိ ေဘာလုံးကြင္းဘက္သုိ႔ သြားေသာလမ္းဘက္မွ ၾကားလုိက္သၿဖင့္ ေနာက္ကလုိက္လာ ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ ေအာင္ေအာင္ ေၿပာလုိက္ေသာ စကားမ်ားကုိ အၿပည့္အ၀မၾကားလုိက္ပါ။
သူသိသည္ကေတာ့ ဒီအေၾကာင္းရာမ်ားကုိ ဘယ္သူၿဖန္႔ေနသည္ ဟုမသိရွိၾကပဲ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ စြတ္ဆြဲေၿပာဆုိေနသည့္ အေၾကာင္းပဲ ၿဖစ္လုိက္သည္။
“မင္းတုိ႔ေၿပာတဲ့ အေၾကာင္းရာကုိ ႏူိင္ႏူိင္နဲ့ ေအာင္ခုိင္ ၿဖန္႔လုိက္တာ”
“ဟင္....”
“ဟာ...”
မထင္မွတ္ထားေသာသူက ထုိအေၾကာင္းရာကုိ ၿဖန္႔လုိက္သည့္လူ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အ့ံၾသသြားေတာ့သည္။
“အစပထမက ငါလည္းတားမလုိ႔ပဲ ဒါေပမယ့္ ငါသိတဲ့အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ခရီးေရာက္ေနၿပီး၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ငါတားလုိက္ရင္၊ ငါ့ညီကုိကာကြယ္သလုိ မၿဖစ္ပဲ ပုိၿပီးႏွစ္သလုိၿဖစ္သြားမွာစုိလုိ႔ပဲ”
“မင္းက ညီညီငယ္အကုိၿဖစ္ၿပီး ဒီလုိၿငိမ္ေနႏုိင္တာ အ့ံၾသတယ္”
“ဟုတ္တယ္ မထင္မိဘူး”
“မင္းတုိ႔လုိပဲ ငါလဲစုိးရိမ္တဲ့သူပဲ၊ နံပါတ္(၁) တစ္ခ်က္က ငါတုိ႔ေလာင္းထားတဲ့ကိစၥပဲ ဒီကိစၥကုိ နႏၵၾကံစည္းေနတယ္လုိ႔ထင္လုိ႔၊ နံပါတ္(၂) အခ်က္ကေတာ့ ငါ့ညီကုိ ငါကယ္ထုတ္ရမယ္၊ မင္းကေလာင္းေၾကးနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ အေၾကာင္းရာရွိတယ္၊ ငါ့ညီကုိဒဏ္ရာေတြမေပးေစခ်င္ဘူး။ ဟုိအရင္ကလည္း ငါ့ညီကုိငါေစာ္ကားခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ငါကုိယ္တုိင္ င့့ါညီကုိကယ္ရမယ္၊ င့ါညီအေၾကာင္းငါသိတာေပါ့”
“ဘာေတြလဲ”
“ဟုတ္တယ္ မင္းတုိ႔နားမလည္ႏုိင္တာကုိ ငါလက္ခံတယ္”
“ကုိကိုေလး မင္းလုပ္တာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းက မင္းညီကုိမနစ္နာေစခ်င္လုိ႔ကယ္တာဟုတ္လာ၊ ဒါဆုိမင္းညီကုိမင္းတုိက္ခုိက္ေနတာနဲ့တူတူပဲ မင္းလုပ္ပုံက တိတ္ဆိတ္ေနလုိက္တာ”
“ဟုတ္တယ္ အဲဒီလုိလုပ္လုိက္တာကလည္း မင္းနဲ႔ ငါ့ညီရဲ့ အေၾကာင္းရာကုိ ဟန္႔တားေစတဲ့အေၾကာင္းရာပဲ”
“မဟုတ္ေသးပါဘူး”
“မင္းတုိ႔နားလည္ဘုိ႔မလုိဘူး၊ အဓိက ကငါ့ညီမင္းကုိစိတ္နာၿပီး မပါက္သက္ဘုိ႔ပဲ၊ ဒါကငါ့ညီကုိ ငါကယ္ထုတ္လုိက္တဲ့ အေၾကာင္းရာပဲ”
“မင္းလုပ္တာေကာင္းလာ ခုေတာ့ ညီညီငယ္ စိတ္ဘယ္ေလာက္ခံစားေနရမလဲ”
နႏၵ၏အလုိမက်ေသာ အသံကုိ ေထာက္ခံေသာ အားၿဖင့္ ေအာင္ေအာင္ ေခါင္းညိတ္ၿပသည္။
“သူစိတ္ခံစားရလဲ တစ္လေပါ့၊ အရင္ကတည္းငါ့ညီက တစ္ေယာက္တည္းေနတတ္ခဲ့တာ ဒီအေၾကာင္းရာေၾကာင့္ သူအေပါင္းသင္းၾကားမွာ ဘာမွထူးလာစရာမရွိဘူး၊ ဒီအေၾကာင္းရာေၾကာင့္ပဲ မင္းနဲ႔ေ၀းသြားမွာ ေအးငါလုိအပ္တာလဲ ဒါပဲ၊ မင္းလည္း ငါ့ညီကုိ ၾကည့္မရဘူးမဟုတ္လာ၊ ဒီေတာ့ ခုလုိသူခံစားေနရေတာ့့ မင္း၀မး္သာလုိ႔ရတာေပါ့”
“ေတာ္စမ္းပါ မင္းလုပ္တာကုိ ငါက၀မ္းသာေနမယ္ထင္လာ ကိုကုိေလး”
“မင္းက မင္းညီကုိၾကည့္မရဘူးဆုိ ခုေတာ့ဘာၿဖစ္တာလဲ”
“ေအးၾကည့္မရဘူး ဟုတ္တယ္ မနာလုိလုိ႔၊ ေမေမတုိ႔ သူ႔အေပၚပသားေပးထားတာကုိ မေက်နပ္လုိ႔၊ သုိ႔ေပမယ့္ ငါညီကုိ စိတ္ဒါဏ္ရာေပးမယ့္ တၿခားသူစိမ္းတစ္ေယာက္ၿဖစ္လာခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့လက္မခံ ႏုိင္ဘူးကြ”
“မင္းမဟုတ္ဘူး”
“ေအးဟုတ္တယ္ ငါကေကာက္က်စ္တယ္ ယုတ္ညံ့တယ္ မင္းေလာက္ေတာ့ မဆုိးဘူး နႏၵ”
“ေတာ္ေတာ့ ထက္မေၿပာနဲ့”
“ေၿပာရမွာပဲ မင္းကငါ့ညီကုိခုတုံးလုပ္ၿပီး ႏွင္းဆီထံခ်ည္းကပ္ေနတာေတြေပါ့၊ ၾကားကခံရတာ ငါ့ညီကြ”
“အင္း ဒါေတြထားေတာ့၊ ငါဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ ငါစိတ္မေကာင္းဘူး”
ေအာင္ေအာင္ကေဒါသထြက္ကာ။
“ဟုိေကာင္ေတြကုိသြားရွင္းမယ္”
“မလုပ္နဲ႔ တစ္ခ်ဳိ႔ၿပႆနာကုိ ေၿဖရွင္းရင္ ပုိၿပီးေတာ့ အမွန္ကုိ ဖုံးကြယ္ေစတယ္၊ မင္းတုိ႔ငါ့ညီဘက္က နာတယ္ဆုိရင္ေတာ့ မင္းတုိ႔က လမ္းကုိရွင္းေပးၾကေပါ့၊ အလုပ္နဲ႔ၿပၾကေပါ့”
ကုိကိုေလးေၿပာေသာ နည္းလမ္းက မွန္ကန္ေနသၿဖင့္ သူတို႔လက္ခံလုိက္သည္။
လူငယ္ေလးသုံးေယာက္ကေတာ့ ကုိယ္စီကုိယ္စီ အတၱမ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေနရခ်ိန္၀ယ္၊ ညီညီငယ္ကေတာ့ စာၾကည့္ခန္းထဲေရာက္လုိ႔ေနပါသည္။
အၿပင္ကေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ ညီညီငယ္ႏွင့္ပက္သက္ၿပီး ၿဖစ္ေနၾကေသာ ၿပႆနာမ်ားကုိေတာ့ ညီညီငယ္မသိရွာခဲ့ပါ။
နႏၵအေဆာင္က အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ညီညီငယ္ ၿပန္ေရာက္ေနပါၿပီး။ နႏၵ၀င္လာသည္ကုိ ညီညီငယ္ အ့ံၾသသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘာမွေတာ့မေၿပာၿဖစ္ပါ။
ေဒါက္….ေဒါက
္
“ဟာကြာ ဒီအခ်ိန္ၾကီးက်မွ ဘယ္ေကာင္လာလည္းမသိဘူး”
နႏၵေၿပာေၿပာဆုိဆုိႏွင့္ ထၿပီးတံခါးဖြင့္ေပးလုိက္သည္။
“ဟင္ ေအာင္ေအာင္”
“အင္း ငါညီညီငယ္ကုိ စာလာေမးတာ”
“ဒါဆုိ ေခါင္းအုံးေတြေရာ၊ ေဆာင္ေတြကေရာ”
“ေအာ္ဒါကေတာ့ ၾကာခ်င္လည္းၾကာႏုိင္တယ္ေလ ဒါေၾကာင့္ညည့္နက္သြားရင္ ငါကသူရဲေၾကာက္တတ္ေတာ့ ဒီမွာပဲအိပ္ေတာ့မယ္ေလ”
“အာ..မရဘူး၊ မင္းအေၾကာင္းငါသိတယ္ မရဘူး”
နႏၵက အတင္းတံခါးပိတ္ကာလုပ္သည္။ ေအာင္ေအာင္က ေၿခထုိးခံၿပီး တံခါးကုိ အတင္းလု၀င္သည္။ တံခါးၾကီးက အလယ္မွာ ႏွစ္ေယာက္တြန္းေနၾကသည္။ ညီညီငယ္လည္း ေၾကာင္ကာၾကည့္ေနမိသည္။
ေနာက္ဆုံး နႏၵတံခါးကုိ ဖြင့္ပစ္လုိက္ေတာ့သည္။ ေအာင္ေအာင္ တံခါးအတြန္း အခ်ိန္လြန္ကာ ေဆာင္မ်ားၿဖင့္ လုံးကာ ေရွ႔သုိ႔ဟက္ထုိးလဲက်သြားေတာ့သည္။
“ဟာဘယ္လုိေတြၿဖစ္ေနၾကတာလဲ”
“သူလုပ္တာ သူလုပ္တာ ညီညီငယ္”
ေအာင္ေအာင္က ညီညီငယ္ကုိ စီးတုိင္သည္။ ညီညီငယ္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ ၾကည့္လုိက္သည္။
“မင္းကဘာၿဖစ္လုိ႔လာတာလဲ ငါ့တုိ႔အခန္းကုိ”
“ဟုိေလ ဟုိစာေမးခ်င္လုိ႔ ငါေန႔လည္က မတက္လုိက္တဲ့စာေတြေမးခ်င္လုိ႔”
“ဟင္စာကၿဖင့္ သိပ္လည္းမသင္ေသးပဲနဲ႔ ခက္တာေတြလည္းမပါေသးပါဘူး”
“ေအးေလ ဒီေကာင္ေၾကာင္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ သြားေတာ့ မင္းအခန္းကုိ”
“မသြားဘူး”
ေအာင္ေအာင္က ေဆာင္ႏွင့္ေခါင္းအုံးကုိ ကုတင္ႏွစ္လုံးၾကားထဲခင္းလုိက္ေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ လွဲခ်လုိက္ေတာ့သည္။
“၀ါး…ခုမွဇိမ္ရွိသြားတာ
ငါမင္းတုိ႔အခန္းမွာပဲလာေနရင္ေကာင္းမလား”
“မေကာင္းဘူး”
နႏၵကုိေအာင္ေအာင္ ဘုၾကည့္ ၾကည့္လုိက္သည္။
“အင္းထားပါေတာ့ ကဲမင္းဘာေမးခ်င္တာလဲ ေမး၊ ငါလည္းစာက်က္ရအုံးမယ္”
“အင္း…ေတြ႔လာ နႏၵကညီငယ္ေလာက္ေတာင္ သေဘာထားမၾကီးဘူး စိတ္ပုတ္တယ္”
နႏၵလည္း တင္းေနသည္။ သူ႔ကုိလာမၾကဳိေသာ ညီညီငယ္ကုိလည္း တင္းသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူႏွင့္မဆုိင္သလုိ ကုတင္ေပၚတြင္လွဲခ်လုိက္ေတာ့သည္။
စားပြဲခုံက က်ဥ္းသၿဖင့္ ညီညီငယ္လည္း ေအာင္ေအာင္ခင္းထားေသာ အိပ္ယာေပၚထုိင္လုိက္ၿပီး ေအာင္ေအာင္နားမလည္ဘူး ဟုဆုိေသာ စာမ်ားကုိ စိတ္ပါလက္ပါစာရွင္းၿပေနသည္။
ညီညီငယ္ကေတာ့ ဘာမွမသိရွာပဲ စာေတြကုိ ရွင္းၿပေနသည္။ တစ္ေယာက္ေသာ သူကကုတင္ေပၚတြင္ ဟုိလိမ့္ဒီလိမ့္ ထလုိက္ထုိင္လုိက္ လုပ္ေနသည္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ညီညီငယ္စာ ရွင္းၿပေနသည္ကုိ စိတ္ပါလက္ပါ နားေထာင္ေနသည္။ ရွင္းၿပတာေတြ ၀င္လာမ၀င္လာေတာ့ မသိ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ေခါင္းၾကီးသာ ညိမ့္ေနပါေတာ့သည္။
“မင္းဘာၿဖစ္ေနတာလဲ”
ညီညီငယ္ နႏၵကုိရည္ရြယ္ၿပီးေမးလုိ္က္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
“မ်က္စိကုိေနာက္ေနတာပဲ ထလုိက္ထုိင္လုိက္နဲ႔”
“မင္းတုိ႔ကဆူညံေနေတာ့ ဘယ္လုိအိပ္ရမွာလဲ ငါကခရီးပန္းလာတာကြ”
“ထားလုိက္ပါကြာ ဒီေကာင္ကုိ ဘာမွေၿပာမေနနဲ့ေတာ့”
“ေဆာ္ဒီးကြာ ဟုတ္တယ္ ဒီေကာင္ပင္းပန္းလာတယ္ မနက္ၿဖန္မွရွင္းၿပေတာ့မယ္”
“ဒါဆိုိမင္းၿပန္ေတာ့ အေစာၾကီးရွိေသးတယ္”
“အာ…ၿပန္ဘူး အိပ္ခ်င္လာၿ႔ပီးကြာ အိပ္ေတာ့မယ္”
နႏၵကထၿပီး ေအာင္ေအာင္ကုိဆြဲသည္။ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ အတင္းပင္ေပကပ္ကာ စားပြဲခုံကုိ ဖက္ထားသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ နႏၵလက္ေလ်ာ့လုိက္ရေတာ့သည္။
“မင္းတုိ႔ေတြ ဘာၿဖစ္ေနၾကတာလဲ၊ သူအိပ္ခ်င္တာ အိပ္ပါေစ၊ ဘာၿဖစ္လဲ”
“ေအးေလ”
နႏၵမေက်နပ္ပဲ လက္ခံလုိက္ရေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ကေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ပုိ၍နားမလည္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။
ထုိရက္ကစၿပီး ေအာင္ေအာင္က ေန႔တုိင္အခန္းထဲလာသည္ မနက္က်မွ ထကာ အခန္းသုိ႔ၿပန္ပါေတာ့သည္။ နႏၵကေတာ့ စိတ္ထဲမေက်နပ္ေပမယ့္ ဘာမွမေၿပာသာေတာ့။
ပုိဆုိးသည္က ညီညီငယ္ေရခ်ဳိးခ်ိန္ကုိပါ လုိက္၍လုေနၾကေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ ေရခ်ဳိးဘုိ႔ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ၀င္လာၿပီး ဆုိခဲ့လွ်င္၊ နႏၵက အခန္းတူသၿဖင့္ ညီညီငယ္သြားၿပီးသည္ႏွင့္ ေနာက္ကလုိက္လာသည္။
ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိေၿခာင္းေနကာ ညီညီငယ္ေရခ်ဳိးထြက္ၿပီး ဆုိခဲ့လ်ွင္ သူသည္လည္း ေရခ်ဳိးရန္ ေရခ်ဳိးခန္းထဲသုိ႔၀င္လုိက္လာေတာ့သည္။ ထုိအခါမ်ဳိးတြင္ေတာ့ နႏၵႏွင့္ ေအာင္ေအာင္ ညီညီငယ္ မသိေအာင္ၾကိတ္တုိက္ေနၾကပါေတာ့သည္။
............. TBC.................
Unicode
ပန်းမဟုတ်သော ပန်းတစ်ပွင့် အကြောင်း (အပိုင်း 10)
“မင်းရူးနေလား အောင်အောင် မင်းကအောင်အောင်ကော ဟုတ်ရဲ့လားကွ”
“ဟုတ်တယ် ငါရူးနေတယ် ငါအခြောက်ပဲ အေးအဲဒီတော့ မင်းငါ့ကိုပေါင်းချင်ပေါင်း မပေါင်းချင်နေ၊ ငါဂရုမစိုက်ဘူး၊ ငါသိတာက ငါညီညီငယ်ကို စောင့်ရှောက်မယ် ဒါပဲ”
“ဟေ့ကောင် မင်းလက်လွတ်စပါယ်မပြောနဲ့ ညီညီငယ်ကို ဒုက္ခရောက်အောင် လူ့အသိုင်း၀ိုင်းနဲ့ ေ၀းအောင် မင်းလုပ်နေတာလား”
“မဟုတ်ဘူးကွ ဖေးမနေတာ ဒါတွေမင်းလိုကောင်မျိုးသိမှာမဟုတ်ဘူး”
နန္ဒစိတ်တွင် တင်းကြပ်သွားတော့သည်။ ဘာတွေခံစားနေသည်ကို နန္ဒနားမလည်ပါ။ သို့ပေမယ့် ညီညီငယ်ကိုတော့ ဒီကောင်ကိုမပေးနှိုင်ဘူး။
“ဟားဟား….ငါသိပြီး မင်းက ညီညီငယ်နဲ့ ငါတစ်ခုခုဖြစ်မှာဆိုးလို့ မင်းဒီလိုလုပ်ဇာတ်ခင်းလိုက်တာကို”
“ဘာလုပ်ဇာတ်လဲ”
“အောင်အောင်ရာ မင်းငယ်ပါသေးတယ် မင်းလုပ်လိုက်တာက မင်းငါနဲ့ ညီညီငယ်ကို တစ်ခုခုဖြစ်မှာကြောက်နေတယ် ဒါကြောင့် ငါနဲ့ညီညီငယ်ရဲ့ လုပ်ဇာတ်ကို မင်းဖွလိုက်တာကို”
“တော်စမ်း ငါကလုပ်စရာလား ဒီအကြောင်းတွေပေါ်လာလို့ ငါဒီလိုသေချာသွားတာ”
“မင်းမညာနဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ခုကို လုပ်ဇာတ်လုပ်ပြီး မင်းဖန်တီးလိုက်တာက ထင်ထင်ခြားခြားဖြစ်နေတာပဲ၊ မင်းစဉ်းစားကြည့်စမ်း အဲဒီနေ့မနက်က ငါထွက်သွားကို ဘယ်သူမှသိတာမဟုတ်ဘူး၊ ဆရာမျိုးမင်းဆိုတာလည်း ငါပြောလို့သိရတာ၊ ဆရာတစ်ယောက်ကို ငါက ညီညီငယ်ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ် ဆိုပြီးပြောမယ့်သူလာ၊ ဆရာတစ်ယောက်ကို ဒါမျိုးတွေပြောလို့ရမလာ မင်းတွေးကြည့်၊ အေးငါ့ဘက်ကခိုင်လုံတယ် သက်သေတွေလည်း ရှိတယ်။ အဲ့ဒီနေ့မနက်က ငါဘယ်သူနဲ့မှမတွေ့ခဲ့ရပဲ ဒီကထွက်သွားရတာ၊ ကဲပြောစမ်းပါအုံး”
“လျှောက်မပြောနေနဲ့ မင်းမှာ အကြောင်းရာတွေ ရှိမှာပဲ လုပ်ကြံဘို့ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ နှင်းဆီကြောင့်ပဲ”
“မင်းလုပ်တာ"
နန္ဒပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် အောင်အောင်ထိုးလိုက်သည်။
ခွပ်
်
နန္ဒလက်သီးချက်က ပြင်းသွားသဖြင့် အောင်အောင် လဲကျသွားသည်။ အောင်အောင်လူးလဲထကာ ပြန်ထိုးရန် လုပ်လိုက်ချိန်မှာတော့။
“တော်ကြတော့”
အသံလာရာကို နှစ်ယောက်လုံးလှည့်ကြည့်လိုက်တော့သည်။
“ဟင်ကိုကိုလေး”
နှစ်ယောက်သားအ့ံသြမှု့တွေနှင့်အသံပါထွက်သွားသည်။
“မင်းတို့ဘာဖြစ်နေကြတာလည်း မရှက်ကြဘူးလား”
အခြေနေတွေက အံ့သြစရာကောင်းလှအောင်ပြောင်းလဲလာတော့သည်။ ဘာအကြောင်းကဘာကိိုဦးတည်သွားသည်ကိုတော့မသိတော့။
“မင်းတို့နှစ်ယောက် ဘာဖြစ်နေကြတာလည်း ရှူးနေကြလား”
“ဘယ်တုံးကရောက်နေတာလဲ”
နှစ်ယောက်သား သံပြိုင်အသံထွက်သွားတော့သည်။ သူတို့ပြောဆိုနေသည်ကို ကြားသွားလားဟု အောင်အောင်က စိုးရိမ်သွားသည်။ သူပြောသွားသော အကြောင်းရာများက ကိိုကိုလေး မကြားသင့်သော အကြောင်းရာများမဟုတ်လာ။
“မင်းတို့ကိုစိတ်မချလို့လိုက်တာ”
“ဘာကြောင့်လဲ”
“ဘာကြောင့်လဲ မမေးနဲ့ငါညီ ဖြစ်တဲ့ ညီညီငယ်နဲ့သက်ဆိုင်နေမယ်ထင်လို့လိုက်လာတာ”
ကိုကိုလေး နန္ဒတို့ထသွားပြီး ထမင်းကို အမြန်စားကာ နောက်ကလိုက်လာပါသည်။ အချိန်အနည်းငယ် ကြာသွားသည့် အကြောင်းက သူတို့ကို လမ်းစပျောက်သွားပြီး ကိုကိုလေးက အဆောင်ဘက်ကို သွားတုံး နန္ဒအောင်အောင်ကိုလှမ်းခေါ်လိုက်သည့် အသံကို ဘောလုံးကွင်းဘက်သို့ သွားသောလမ်းဘက်မှ ကြားလိုက်သဖြင့် နောက်ကလိုက်လာ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ထိုကြောင့် အောင်အောင် ပြောလိုက်သော စကားများကို အပြည့်အ၀မကြားလိုက်ပါ။
သူသိသည်ကတော့ ဒီအကြောင်းရာများကို ဘယ်သူဖြန့်နေသည် ဟုမသိရှိကြပဲ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် စွတ်ဆွဲပြောဆိုနေသည့် အကြောင်းပဲ ဖြစ်လိုက်သည်။
“မင်းတို့ပြောတဲ့ အကြောင်းရာကို နိူင်နိူင်နဲ့ အောင်ခိုင် ဖြန့်လိုက်တာ”
“ဟင်....”
“ဟာ...”
မထင်မှတ်ထားသောသူက ထိုအကြောင်းရာကို ဖြန့်လိုက်သည့်လူ ဆိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး အ့ံသြသွားတော့သည်။
“အစပထမက ငါလည်းတားမလို့ပဲ ဒါပေမယ့် ငါသိတဲ့အချိန်က တော်တော်ခရီးရောက်နေပြီး၊ ဒီအချိန်မှာ ငါတားလိုက်ရင်၊ ငါ့ညီကိုကာကွယ်သလို မဖြစ်ပဲ ပိုပြီးနှစ်သလိုဖြစ်သွားမှာစိုလို့ပဲ”
“မင်းက ညီညီငယ်အကိုဖြစ်ပြီး ဒီလိုငြိမ်နေနိုင်တာ အ့ံသြတယ်”
“ဟုတ်တယ် မထင်မိဘူး”
“မင်းတို့လိုပဲ ငါလဲစိုးရိမ်တဲ့သူပဲ၊ နံပါတ်(၁) တစ်ချက်က ငါတို့လောင်းထားတဲ့ကိစ္စပဲ ဒီကိစ္စကို နန္ဒကြံစည်းနေတယ်လို့ထင်လို့၊ နံပါတ်(၂) အချက်ကတော့ ငါ့ညီကို ငါကယ်ထုတ်ရမယ်၊ မင်းကလောင်းကြေးနဲ့လုပ်ထားတဲ့ အကြောင်းရာရှိတယ်၊ ငါ့ညီကိုဒဏ်ရာတွေမပေးစေချင်ဘူး။ ဟိုအရင်ကလည်း ငါ့ညီကိုငါစော်ကားခဲ့ပြီးပြီ၊ ငါကိုယ်တိုင် င့့ါညီကိုကယ်ရမယ်၊ င့ါညီအကြောင်းငါသိတာပေါ့”
“ဘာတွေလဲ”
“ဟုတ်တယ် မင်းတို့နားမလည်နိုင်တာကို ငါလက်ခံတယ်”
“ကိုကိုလေး မင်းလုပ်တာမဟုတ်ဘူး၊ မင်းက မင်းညီကိုမနစ်နာစေချင်လို့ကယ်တာဟုတ်လာ၊ ဒါဆိုမင်းညီကိုမင်းတိုက်ခိုက်နေတာနဲ့တူတူပဲ မင်းလုပ်ပုံက တိတ်ဆိတ်နေလိုက်တာ”
“ဟုတ်တယ် အဲဒီလိုလုပ်လိုက်တာကလည်း မင်းနဲ့ ငါ့ညီရဲ့ အကြောင်းရာကို ဟန့်တားစေတဲ့အကြောင်းရာပဲ”
“မဟုတ်သေးပါဘူး”
“မင်းတို့နားလည်ဘို့မလိုဘူး၊ အဓိက ကငါ့ညီမင်းကိုစိတ်နာပြီး မပါက်သက်ဘို့ပဲ၊ ဒါကငါ့ညီကို ငါကယ်ထုတ်လိုက်တဲ့ အကြောင်းရာပဲ”
“မင်းလုပ်တာကောင်းလာ ခုတော့ ညီညီငယ် စိတ်ဘယ်လောက်ခံစားနေရမလဲ”
နန္ဒ၏အလိုမကျသော အသံကို ထောက်ခံသော အားဖြင့် အောင်အောင် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
“သူစိတ်ခံစားရလဲ တစ်လပေါ့၊ အရင်ကတည်းငါ့ညီက တစ်ယောက်တည်းနေတတ်ခဲ့တာ ဒီအကြောင်းရာကြောင့် သူအပေါင်းသင်းကြားမှာ ဘာမှထူးလာစရာမရှိဘူး၊ ဒီအကြောင်းရာကြောင့်ပဲ မင်းနဲ့ေ၀းသွားမှာ အေးငါလိုအပ်တာလဲ ဒါပဲ၊ မင်းလည်း ငါ့ညီကို ကြည့်မရဘူးမဟုတ်လာ၊ ဒီတော့ ခုလိုသူခံစားနေရတော့့ မင်း၀မး်သာလို့ရတာပေါ့”
“တော်စမ်းပါ မင်းလုပ်တာကို ငါက၀မ်းသာနေမယ်ထင်လာ ကိုကိုလေး”
“မင်းက မင်းညီကိုကြည့်မရဘူးဆို ခုတော့ဘာဖြစ်တာလဲ”
“အေးကြည့်မရဘူး ဟုတ်တယ် မနာလိုလို့၊ မေမေတို့ သူ့အပေါ်ပသားပေးထားတာကို မကျေနပ်လို့၊ သို့ပေမယ့် ငါညီကို စိတ်ဒါဏ်ရာပေးမယ့် တခြားသူစိမ်းတစ်ယောက်ဖြစ်လာခဲ့မယ်ဆိုရင်တော့လက်မခံ နိုင်ဘူးကွ”
“မင်းမဟုတ်ဘူး”
“အေးဟုတ်တယ် ငါကကောက်ကျစ်တယ် ယုတ်ညံ့တယ် မင်းလောက်တော့ မဆိုးဘူး နန္ဒ”
“တော်တော့ ထက်မပြောနဲ့”
“ပြောရမှာပဲ မင်းကငါ့ညီကိုခုတုံးလုပ်ပြီး နှင်းဆီထံချည်းကပ်နေတာတွေပေါ့၊ ကြားကခံရတာ ငါ့ညီကွ”
“အင်း ဒါတွေထားတော့၊ ငါဒီအကြောင်းကြောင့် ငါစိတ်မကောင်းဘူး”
အောင်အောင်ကဒေါသထွက်ကာ။
“ဟိုကောင်တွေကိုသွားရှင်းမယ်”
“မလုပ်နဲ့ တစ်ချို့ပြဿနာကို ဖြေရှင်းရင် ပိုပြီးတော့ အမှန်ကို ဖုံးကွယ်စေတယ်၊ မင်းတို့ငါ့ညီဘက်က နာတယ်ဆိုရင်တော့ မင်းတို့က လမ်းကိုရှင်းပေးကြပေါ့၊ အလုပ်နဲ့ပြကြပေါ့”
ကိုကိုလေးပြောသော နည်းလမ်းက မှန်ကန်နေသဖြင့် သူတို့လက်ခံလိုက်သည်။
လူငယ်လေးသုံးယောက်ကတော့ ကိုယ်စီကိုယ်စီ အတ္တများနှင့် ရင်ဆိုင်နေရချိန်၀ယ်၊ ညီညီငယ်ကတော့ စာကြည့်ခန်းထဲရောက်လို့နေပါသည်။
အပြင်ကဘောလုံးကွင်းထဲမှာ ညီညီငယ်နှင့်ပက်သက်ပြီး ဖြစ်နေကြသော ပြဿနာများကိုတော့ ညီညီငယ်မသိရှာခဲ့ပါ။
နန္ဒအဆောင်က အခန်းထဲရောက်တော့ ညီညီငယ် ပြန်ရောက်နေပါပြီး။ နန္ဒ၀င်လာသည်ကို ညီညီငယ် အ့ံသြသွားသည်။ သို့သော် ဘာမှတော့မပြောဖြစ်ပါ။
ဒေါက်….ဒေါက
်
“ဟာကွာ ဒီအချိန်ကြီးကျမှ ဘယ်ကောင်လာလည်းမသိဘူး”
နန္ဒပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ထပြီးတံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
“ဟင် အောင်အောင်”
“အင်း ငါညီညီငယ်ကို စာလာမေးတာ”
“ဒါဆို ခေါင်းအုံးတွေရော၊ ဆောင်တွေကရော”
“အော်ဒါကတော့ ကြာချင်လည်းကြာနိုင်တယ်လေ ဒါကြောင့်ညည့်နက်သွားရင် ငါကသူရဲကြောက်တတ်တော့ ဒီမှာပဲအိပ်တော့မယ်လေ”
“အာ..မရဘူး၊ မင်းအကြောင်းငါသိတယ် မရဘူး”
နန္ဒက အတင်းတံခါးပိတ်ကာလုပ်သည်။ အောင်အောင်က ခြေထိုးခံပြီး တံခါးကို အတင်းလု၀င်သည်။ တံခါးကြီးက အလယ်မှာ နှစ်ယောက်တွန်းနေကြသည်။ ညီညီငယ်လည်း ကြောင်ကာကြည့်နေမိသည်။
နောက်ဆုံး နန္ဒတံခါးကို ဖွင့်ပစ်လိုက်တော့သည်။ အောင်အောင် တံခါးအတွန်း အချိန်လွန်ကာ ဆောင်များဖြင့် လုံးကာ ရှေ့သို့ဟက်ထိုးလဲကျသွားတော့သည်။
“ဟာဘယ်လိုတွေဖြစ်နေကြတာလဲ”
“သူလုပ်တာ သူလုပ်တာ ညီညီငယ်”
အောင်အောင်က ညီညီငယ်ကို စီးတိုင်သည်။ ညီညီငယ် မျက်မှောင်ကုတ်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။
“မင်းကဘာဖြစ်လို့လာတာလဲ ငါ့တို့အခန်းကို”
“ဟိုလေ ဟိုစာမေးချင်လို့ ငါနေ့လည်က မတက်လိုက်တဲ့စာတွေမေးချင်လို့”
“ဟင်စာကဖြင့် သိပ်လည်းမသင်သေးပဲနဲ့ ခက်တာတွေလည်းမပါသေးပါဘူး”
“အေးလေ ဒီကောင်ကြောင်ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ သွားတော့ မင်းအခန်းကို”
“မသွားဘူး”
အောင်အောင်က ဆောင်နှင့်ခေါင်းအုံးကို ကုတင်နှစ်လုံးကြားထဲခင်းလိုက်တော့သည်။ ပြီးတော့ လှဲချလိုက်တော့သည်။
“ဝါး…ခုမှဇိမ်ရှိသွားတာ
ငါမင်းတို့အခန်းမှာပဲလာနေရင်ကောင်းမလား”
“မကောင်းဘူး”
နန္ဒကိုအောင်အောင် ဘုကြည့် ကြည့်လိုက်သည်။
“အင်းထားပါတော့ ကဲမင်းဘာမေးချင်တာလဲ မေး၊ ငါလည်းစာကျက်ရအုံးမယ်”
“အင်း…တွေ့လာ နန္ဒကညီငယ်လောက်တောင် သဘောထားမကြီးဘူး စိတ်ပုတ်တယ်”
နန္ဒလည်း တင်းနေသည်။ သူ့ကိုလာမကြိုသော ညီညီငယ်ကိုလည်း တင်းသည်။ နောက်တော့ သူနှင့်မဆိုင်သလို ကုတင်ပေါ်တွင်လှဲချလိုက်တော့သည်။
စားပွဲခုံက ကျဉ်းသဖြင့် ညီညီငယ်လည်း အောင်အောင်ခင်းထားသော အိပ်ယာပေါ်ထိုင်လိုက်ပြီး အောင်အောင်နားမလည်ဘူး ဟုဆိုသော စာများကို စိတ်ပါလက်ပါစာရှင်းပြနေသည်။
ညီညီငယ်ကတော့ ဘာမှမသိရှာပဲ စာတွေကို ရှင်းပြနေသည်။ တစ်ယောက်သော သူကကုတင်ပေါ်တွင် ဟိုလိမ့်ဒီလိမ့် ထလိုက်ထိုင်လိုက် လုပ်နေသည်။ တစ်ယောက်ကတော့ ညီညီငယ်စာ ရှင်းပြနေသည်ကို စိတ်ပါလက်ပါ နားထောင်နေသည်။ ရှင်းပြတာတွေ ၀င်လာမ၀င်လာတော့ မသိ အောင်အောင်ကတော့ ခေါင်းကြီးသာ ညိမ့်နေပါတော့သည်။
“မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ”
ညီညီငယ် နန္ဒကိုရည်ရွယ်ပြီးမေးလို်က်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။
“မျက်စိကိုနောက်နေတာပဲ ထလိုက်ထိုင်လိုက်နဲ့”
“မင်းတို့ကဆူညံနေတော့ ဘယ်လိုအိပ်ရမှာလဲ ငါကခရီးပန်းလာတာကွ”
“ထားလိုက်ပါကွာ ဒီကောင်ကို ဘာမှပြောမနေနဲ့တော့”
“ဆော်ဒီးကွာ ဟုတ်တယ် ဒီကောင်ပင်းပန်းလာတယ် မနက်ဖြန်မှရှင်းပြတော့မယ်”
“ဒါဆိိုမင်းပြန်တော့ အစောကြီးရှိသေးတယ်”
“အာ…ပြန်ဘူး အိပ်ချင်လာြ့ပီးကွာ အိပ်တော့မယ်”
နန္ဒကထပြီး အောင်အောင်ကိုဆွဲသည်။ အောင်အောင်ကတော့ အတင်းပင်ပေကပ်ကာ စားပွဲခုံကို ဖက်ထားသည်။ နောက်ဆုံးတော့ နန္ဒလက်လျော့လိုက်ရတော့သည်။
“မင်းတို့တွေ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ၊ သူအိပ်ချင်တာ အိပ်ပါစေ၊ ဘာဖြစ်လဲ”
“အေးလေ”
နန္ဒမကျေနပ်ပဲ လက်ခံလိုက်ရတော့သည်။
ညီညီငယ်ကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ပို၍နားမလည်နိုင်တော့ချေ။
ထိုရက်ကစပြီး အောင်အောင်က နေ့တိုင်အခန်းထဲလာသည် မနက်ကျမှ ထကာ အခန်းသို့ပြန်ပါတော့သည်။ နန္ဒကတော့ စိတ်ထဲမကျေနပ်ပေမယ့် ဘာမှမပြောသာတော့။
ပိုဆိုးသည်က ညီညီငယ်ရေချိုးချိန်ကိုပါ လိုက်၍လုနေကြတော့သည်။
ညီညီငယ် ရေချိုးဘို့ ရေချိုးခန်းထဲ၀င်လာပြီး ဆိုခဲ့လျှင်၊ နန္ဒက အခန်းတူသဖြင့် ညီညီငယ်သွားပြီးသည်နှင့် နောက်ကလိုက်လာသည်။
အောင်အောင်ကတော့ ညီညီငယ်ကိုခြောင်းနေကာ ညီညီငယ်ရေချိုးထွက်ပြီး ဆိုခဲ့လျှင် သူသည်လည်း ရေချိုးရန် ရေချိုးခန်းထဲသို့၀င်လိုက်လာတော့သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင်တော့ နန္ဒနှင့် အောင်အောင် ညီညီငယ် မသိအောင်ကြိတ်တိုက်နေကြပါတော့သည်။
............. TBC.................
Free Bitcoin
Friday, June 15, 2018
ပန္းမဟုတ္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္အေၾကာင္း ( အပိုင္း 9)
ပန္းမဟုတ္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္အေၾကာင္း ( အပိုင္း 9)
တန္းေက်ာင္းမွ အကုိၾကီးတစ္ေယာက္ ႏွင္းဆီလြယ္အိတ္ကုိလွမ္းဆြဲလုိက္သည္ကုိ တြယ္တာက လက္ဆြဲသည့္အထင္ၿဖင့္ ကုိင္ေပါက္ခဲ့ဖူသည့္ အေၾကာင္းရွိခဲ့သည္။ ထုိေၾကာင့္လည္း ပန္းအိႏွင့္၀တ္မွဳန္ ၿငိမ္သြားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ထုိေနာက္ ပန္းအိႏွင့္၀တ္မွဳန္ လြယ္အိတ္မ်ားကုိ ေကာက္ယူကာ အခန္းထဲမွ ထြက္ခဲ့လုိက္သည္။
“အြန္႔”
“အမေလး သနလုိက္တာ လူတစ္ေယာက္လုံးလာတာ မၿမင္ဘူးလာ”
ပန္းအိေလာေလာ ႏွင့္ထြက္လုိက္သည့္အခ်ိန္၊ ညီညီငယ္ အခန္းထဲသုိ႔ ၀င္လုိက္သည့္ အခ်ိန္တုိက္ဆုိင္သြားကာ ၀င္တုိက္သလုိၿဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။
“ဟ..နင္လည္း၀င္တုိက္ေသးတယ္ နင္ကလဲေအာ္ေသးတယ္”
“အုိ ပန္းအိိရယ္နင့္မုိ႔လို႔ ရပ္စကားေၿပာေနေသးတယ္ လာသြားမယ္”
“ဘာေတြလဲဟ”
ညီညီငယ္အခန္းထဲ ၀င္လုိက္ေတာ့ အခန္းတစ္ခုလုံးသည္ မလုိအပ္ပါပဲတိတ္ဆိတ္ေနေတာ့သည္။ ႏွင္းဆီႏွင့္တြယ္တာကလည္း အတန္းအလယ္ပုိင္မွာ ေရာက္ေနသည္။ သူမတုိ႔၏မ်က္နာေတြက တင္းမာေနၾကသည္။ ဘာၿပႆနာၿဖစ္ေနၾကသည္မသိေတာ့။
“ႏွင္းဆီ ဘာၿဖစ္ေနတာလဲ”
“နင္ကခုမွလာတာ တစ္မနက္ခင္းလုံး ဘယ္အေလလုိက္ေနတာလဲ ေၿပာစမ္းပါအုံး”
ႏွင္းဆီ၏ ဆူးဆူး၀ါး၀ါးေအာ္လုိက္ေသာ ေဒါသသံက တစ္ခန္းလုံး လႊမ္းသြားေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ အ့ံၾသကာ ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ ႏွင္းဆီသည္ မတက္ရပ္ေနရာကေနၿပီး အနားတြင္ရွိေသာ ထုိင္ခုံလြတ္ပုံထုိင္ခ်ကာ မ်က္နာကုိေမွာက္ၿပီး ငုိခ်လုိက္ပါေတာ့သည္။
“ဟာ ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ ႏွင္းဆီက”
ႏွင္းဆီအနားသုိ႕ ညီညီငယ္ ေၿပးကပ္သြားကာ ေမးလုိက္သည္။ တြယ္တာ ကၿပန္မေၿဖပဲ သူ႔ကုိမ်က္ေစာင္းခဲကာ ၾကည့္ေနသည္။
“ညီငယ္ နင္ကခုမွေပၚလာတယ္ေနာ္၊ ဘယ္သြားေနတာလဲ”
“အင္းညက နႏၵအဘြားဆုံးလုိ႔ သူငုိေနတာနဲ႔ သူကုိအားေပးရင္ တစ္ညလုံးမအိပ္ခဲ့ရဘူး ဒါေၾကာင့္……”
“ေတာ္ေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းလာမေၿပာနဲ႔”
“ဟင္”
ႏွင္းဆီက မ်က္ရည္မ်ားကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္လုိက္ၿပီး ညီညီငယ္ကုိ ေအာ္လႊတ္သည္။ ညီညီငယ္ စိတ္ထဲ၀မ္းနည္းသြားသည္က အမွန္ပါ၊ ခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔ကုိေၿပာၿပခြင့္မေပး၊ ဘာၿဖစ္လုိ႔ ေန႔တပုိင္းအတန္းပ်က္တာကုိ ရွင္းၿပခြင့္မေပးေတာ့ေခ်။
ညီညီငယ္ ၾကက္ေသေသၿဖင့္ ႏွင္းဆီကုိၾကည့္ေနရင္းက ၀မ္းနည္းရိပ္ေတြေတြ႔လုိက္ရသည္ကုိ သတိထားမိသြားသည့္ တြယ္တာက အေနထားကုိ ေၿဖရွင္းလုိက္သည္။
“လာ..ငါတုိ႔ေတြ စကားေၿပာဘုိ႔လုိေနၿပီး မက်ဥ္းပင္ေအာက္သြားၾကမယ္”
“ဟင္ ဒီအခ်ိန္ၾကီး ေက်ာင္းက…”
“လုိက္မွာသာလုိက္ခဲ့ နင့္ကုိေၿပာစရာေတြ ေမးစရာေတြ တပုံၾကီးပဲ လွ်ာမရွည္ေတာ့နဲ႔”
မက်ဥ္းပင္ေအာက္တြင္ ႏွင္းဆီႏွင့္ တြယ္တာ ညီညီငယ္ေၿပာၿပသည့္ ညကကိစၥမ်ားကုိ နားေထာင္ကာ ဇာတ္ရည္လည္သြားေတာ့သည္။
“ဒါဆုိမနက္က နႏၵထြက္သြားေတာ့ နင္မႏုိးဘူးေပါ့”
“အင္း”
“ဒါဆုိဒီစကားေတြက ဘယ္ကထြက္လာတာလဲ”
“ဘာစကားေတြလဲ”
“နင္မသိတာလာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား”
“နင္ေၿပာတာငါနားမလည္ဘူး တြယ္တာ”
“ေအးနင့္ေၾကာင့္ပဲ အဲဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ နွင္းဆီမ်က္ရည္က်တာ”
“ဘယ္လုိ”
“ဒီလုိဟာ…”
“မေၿပာပါနဲ႔ေတာ့ တြယ္တာရယ္”
“ညီညီငယ္လည္းသိသင့္တယ္ေလ ႏွင္းဆီရဲ့၊ ဟုတ္တယ္ နင္သိမွၿဖစ္မယ္၊ မနက္နင္ေက်ာင္းမတက္ႏုိင္တာကုိ ဆရာမ်ဳိးမင္းပဲသိတာေနာ္၊ သူပဲ အခန္းထဲကုိလာၿပီးနင့္အစား ခြင့္လာတုိင္သြားတာ”
“ဟုတ္မွာေပါ့ မနက္က ဆရာမ်ဳိးမင္းပဲ နႏၵကုိလာေခၚသြားတာေနမယ္”
“သူခြင့္တုိင္သြားတာက ညီညီငယ္ညက အိပ္ေရးပ်က္လုိ႔ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းပဲ၊ နင္နႏၵကုိေစာင့္ေရွာက္ေနရလုိ႔ လည္းေၿပာတယ္၊ လူေတြက စကားကုိ ကားပစ္လုိက္ၾကတာ”
“ေအာ္”
“အဲဒီမွာတင္ နင္နဲ႔နႏၵကုိ သမုတ္လုိက္ၾကတာ လင္မယားလုိလုိ ဘာလုိလုိေပါ့၊ အဲေလာက္ထိေၿပာဆုိေနၾကတာ၊ ေနာက္ေတာ့ ႏွင္းဆီလည္း သည္းမခံႏုိင္လုိ႔ ထၾကမ္းကုန္ေတာ့တာေပါ့”
“ဟားဟား…”
ညီညီငယ္ေၿခာက္ကပ္စြာရယ္လုိက္ေတာ့သည္။
“လူေတြလူေတြ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ဘုိ႔ေကာင္းပါလား၊ ဒါေၾကာင့္ဒီေန႔ေက်ာင္းလာေတာ့ ငါကုိၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ေတြက ဒီလုိေတြၿဖစ္ေနၾကတာကုိး၊ တစ္ခုပဲ နင္တု႔ိကုိေမးခ်င္တယ္ နင္တုိ႔ အခန္းေဖၚတစ္ေယာက္က ၀မ္းနည္းလုိ႔ ငုိေနတယ္ဆုိရင္ နင္တုိ႔က မသိက်ဳိးကြ်န္ ေနႏုိင္ၾကလား”
“ဘယ္ေနလုိ႔ရမွာလဲ”
“ဒီလုိပဲ ငါနႏၵကုိ မသိက်ဳိးက်ြန္မေနႏုိင္လုိ႔ကူးညီေပးလုိက္တာ၊ ငါ့ေနရာမွာ တစ္ၿခားတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနၾကည့္ ဒီအသံမ်ဳိးထြက္လာမလား၊ နင္တုိ႔စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ၊ ငါ့ေနရာမွာ ေအာင္ေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ၿခားတစ္ေယာက္ေယာက္ေပါ့ ၿဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ေလ၊ ဟယ္ေတာ္လုိက္တာ စာနာလုိက္တတ္တာ ခ်ီးမႊမ္းလုိ႔ ၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ခုေတာ့ငါၿဖစ္ေနလုိ႔ ငါကုိေတာ့ ဗီလိန္ေနရာေပးၿပီး နႏၵကုိေတာ့ ေရႊမင္းသားေလးအၿဖင့္ ေပးေနၾကတာ၊ ေအးငါ၀မ္းနည္းတာက ငါကုိနားလည္ဆုံးလုိ႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ပါ သံသယရွိေနလုိ႔ပဲ”
“မဟုတ္ဘူး”
“မဟုတ္ဘူး”
တြယ္တာႏွင့္ ႏွင္းဆီသံၿပဳိင္ေအာ္ကာ ေၿဖရွင္းၾကသည္။
“ငါတုိ႔ကနင့္ဘက္ကနာတာ”
“ဟုတ္တယ္ နင္ကငါ့တုိ႕သူငယ္ခ်င္း၊ ဆုိးဆုိးေကာင္းေကာင္း ငါတုိ႔အတြက္ ထာ၀ရသူငယ္ခ်င္းပဲ နင္အဲဒီလုိမေတြးနဲ႔၊ ငါခံစားရတယ္ဟ”
“ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ငါရွင္းၿပတာကုိေတာင္လက္မခံႏုိင္ဘူးမဟုတ္လား”
“ဟယ္ ညီညီငယ္ရယ္ အဲ့ဒါကလဲ နင့္ကုိဂရုနာေဒါသနဲ႔ေၿပာတာပါဟယ္၊ ႏွင္းဆီကလည္း ေသြးပူေနတယ္ေလ ဒါေၾကာင့္ပါ”
“ဟုတ္တယ္ ငါလြန္သြားတယ္ ညီငယ္ရယ္ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္၊ နင္ေၿပာဖူတယ္ေလ လူဆုိတာ အမွားမကင္းဘူးလုိ႔ ဒါကလည္းငါစိတ္ထဲ နင္အတြက္မခံရပ္ႏုိင္ၿဖစ္လုိ႔ပါဟယ္ ေနာ္”
ညီညီငယ္ ႏွင္းဆီတုိ႔ဆီလွည့္မၾကည့္ေတာ့၊ အေ၀းကုိေငးလုိက္ေတာ့သည္။ ေလာကၾကီးသည္ သူ႔အတြက္ လွပမွဳ့ေတြေပးေနတာလား ရုပ္ဆုိးတာေတြေပးေနတာလာ၊ သူကေတာ့ ေလာကၾကီးကုိ အလွေတြဆင္ေနပါသည္။ သူကုိေရာ အလွပေတြ ဆင္ခြင့္ေပးမွာလာ ေလာကၾကီးရယ္။
ႏွင္းဆီႏွင့္တြယ္တာ ညီညီငယ္ ေဘးတစ္ဘက္ခ်က္ဆီတြင္ ၀င္ထုိင္လုိက္ၿပီး ညီညီငယ္ေငးေနသည့္ ရွမ္းရုိးမေတာင္တန္းၾကီး ကုိၾကည့္ေနၾကပါသည္။
ကုိယ္စီကုိယ္စီ အေတြးမ်ားစြာၿဖင့္ သူတုိ႔ရင္ထဲတြင္ရွိေနၾကပါသည္။ ေတာင္ပံေတြၿဖန္႔ကာ အေ၀းကုိ ပ်ံသန္းဘုိ႔အတြက္ အေတာင္မ်ားကုိ ခုိင္ခန္႔ရန္ အားေတြေမြးေနၾကခ်ိန္မွာေတာ့၊ သူတုိ႔အေတာင္ေလးမ်ားကုိ ရက္ရက္စက္စက္ မဖ်က္စီးၾကပါေစနဲ႔ လုိ႔ကုိယ္စီဆုေတာင္းေနၾကမည္မွာ အမွန္ပင္ၿဖစ္ေတာ့..
ညီီညီငယ္ ႏွလုံးသားတြင္ေတာ့ ေအးစက္လာသည္။ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ခံစားရသည္ဟု သူထင္မိသည္။ မိမိ၏ အကူညီသည္ တပါးလူအတြက္ ေ၀ဒနာၿဖစ္ေစခဲ့လာ၊ ထုိသုိ႔ဆုိလွ်င္ တစ္ဦးတည္သာ ရပ္တည္သြားမယ္၊ လစ္လွဴထားလုိက္မယ္ဆုိခဲ့လွ်င္ ညီညီငယ္ကုိ ဘာေၿပာၾကအုံးမည္နည္း၊ တစ္ေယာက္တစ္ေလကမွ ညီညီငယ္ဘက္က မင္းလုပ္တာမွန္တယ္လုိ႔ ေၿပာလာမည္မဟုတ္ေတာ့ပါ။
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၾကေသာ သူတုိ႔သုံးေယာက္သည္ ရွမ္းရုိးမေတာင္တန္းၾကီးကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္က ၀မ္းနည္းမွွဳ့ေတြကုိ ေၿဖေဖ်ာက္ေနသည္။ တြယ္တာႏွင့္ ႏွင္းဆီကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမ်ား သဖြယ္ ႏွစ္သိမ့္ေနၾကပါသည္။ ႏဳတ္ကေၿပာမထြက္ၾကေပမယ့္ ရင္ထဲက နားလည္လာသည့္ ၿဖဴစင္စြာ ေဖးမေနၾကသည္ကုိေတာ့ သူတုိ႔သုံးေယာက္သာသိပါသည္။ ညီညီငယ္ရင္ထဲမွာ တြယ္တာ ႏွင့္ ႏွင္းဆီအေပၚသံေယာဇဥ္ေတြပုိလာမိေတာ့သည္။
ႏွင္းဆီ၏ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းတြင္ ညီညီငယ္နာမည္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ၾကီးသြားေတာ့သည္။ ေကာင္းေသာ နာမည္ၾကီးၿခင္းေတာ့မဟုတ္ပါ၊ ေက်ာင္းတြင္ညီညီငယ္အေၾကာင္းကုိ ေၿပာစမွတ္ၿဖစ္လာေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ဳိ႔က ညီညီငယ္ႏွင့္ပက္သက္လာလွ်င္ နာမည္ပ်က္မည္ဆုိးေသာ ေၾကာင့္ေရွာင္က်င္လာသည္။ ေက်ာင္းသူမ်ားကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ ရြံရွာစြာၾကည့္တတ္လာၾကသည္။ အဆုိးဆုံးက ညီညီငယ္လာသည့္ လမ္းဆုိခဲ့လွ်င္ေက်ာင္းသား ေရာ ေက်ာင္းသူမ်ားက ေရွ႔ကလွမ္းၿမင္လုိက္မိသည္ ဆုိခဲ့လွ်င္ တစ္ၿခားလမ္းက ေရွာင္ဖယ္သြားၾကသည္။
တမူထူးၿခားစြာ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ လမ္းမွာေတြ႔ရင္ႏူတ္ဆက္ ၿပဳံးၿပသူတစ္ေယာက္သာ ရွိခဲ့သည္။
တစ္ၿခားေသာ အားလုံးေသာ အမ်ားစုကေတာ့ တစ္ခုခုမ်ားေၿပာဆုိၾကၿပီးဆုိခဲ့လွ်င္ မၾကဳိက္သည့္ သေဘာကုိ ေၿပာလွ်င္ ညီညီငယ္နာမည္ကုိ ခုတုံလုပ္လာၾကေတာ့သည္။
“မင္းကလည္းကြာ ၀တ္ထားၾကီးက ဘာပုံၾကီးမွန္းမသိဘူး အေၿခာက္ၾကီးၾကေနတာပဲ”
“အံမယ္ ငါ့မ်ားညီညီငယ္မွတ္ေနလာ၊ ဒါဖက္ရွင္ကြ”
ထုိသုိ႔စကားမ်ားက ဟုိတစ္စ ဒီတစ္စ ၿဖင့္ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ညီညီငယ္ ကမာၻေလသည္ ပို၍က်ဥ္းေၿမာင္းလာသည္ ဟုခံစားလာသည္။ အရင္ကတစ္ေယာက္တည္းေနတတ္ေသာ ညီညီငယ္ကေတာ့ အရင္ကထက္ ပုိ၍အခန္းေအာင္းကာ စာက်က္တာပင္လုပ္လာေတာ့သည္။
သုံးရက္ေၿမာက္သည့္ေန့မွာ နႏၵၿပန္ေရာက္လာသည္။ ေက်ာင္း၀န္ထဲ ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ နႏၵဂိတ္ေပါက္၀တြင္ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ေတာင္ၾကည့္ေၿမာက္ၾကည့္လုိက္ရွာေနသည္။ သူေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ လူတစ္ေယာက္ကုိ လုိက္ရွာေနမိသည္။ ညီမငယ္က အကုိလုပ္သူ မူပ်က္ေနသည္ကုိ သတိထားမိသည္။
“ကုိကုိ ဘယ္သူကုိရွာေနတာလဲ”
“ဘယ္သူမွမဟုတ္ပါဘူး
သူငယ္ခ်င္းေတြလာၾကဳိမလားလုိ႔ေစာင့္ေနတာ”
“ကုိကုိၿပန္လာမွာကုိ ဘယ္သူကုိေၿပာထားလုိ႔လဲ ညီမေလးေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေၿပာၿပခ်ိန္မရခဲ့ဘူး ၃ ရက္ထဲၾကာမယ့္ကိစၥကုိ”
“ေအာ္ ဘယ္သူမွမေၿပာၿပခဲ့ပါဘူး”
နႏၵစိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားသည္။ ညီညီငယ္ကုိ သူေမွ်ာ္ေနတာပါ၊ သူစာေရးၿပီးေတာ့ ညီညီငယ္စားပြဲေပၚမွာတင္ထားခဲ့သည္မဟုတ္လာ။ ညီညီငယ္ကုိ သူအၿပစ္မတင္ရက္ပါ၊ ညီညီငယ္ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္လည္း သူဘာမွမလုပ္ခဲ့ရပါ၊
သုိ႔ေပမယ့္ ညီညီငယ္ကုိေတာ့ သူစိတ္ပ်က္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ခဲ့သည္မဟုတ္လား ညီညီငယ္ခံခဲ့ရသည့္ အၾကိမ္ေတြလည္း မနည္းေတာ့ၿပီးမဟုတ္လာ၊ ထုိေၾကာင့္လဲ သူညီညီငယ္ကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာနာတတ္လာသည္။
သူရဲ့အၿပဳမူမ်ားက ဘယ္လုိမွလက္ခံလုိ႔မရသည့္အေၾကာင္းေရေတြမ်ားေနၿပီးမဟုတ္လာ။ ေက်ာင္းတြင္းသုိ႔ေရာက္ၿပီး ရုံးခန္းထဲတြင္ အေၾကာင္းၾကားၿပီးေနာက္မွ နႏၵတုိ႔ေမာင္ႏွမ အေဆာင္အသီးသီး ဆီသုိ႔ ထြက္ခဲ့လာေတာ့သည္။ နႏၵေၿခလွမ္းမ်ားက သြက္ေနသည္။ အေဆာင္ထဲသုိ႔ အၿမန္ေရာက္ခ်င္သည့္ စိတ္ကေလာေနသည္။ ေၿခလွမ္းေတြက ေႏွးေနသည္ဟုပင္ ထင္မွတ္မိေတာ့သည္။
“ညီညီငယ္”
အေဆာင္တံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ပထမဦးဆုံးလုိက္ရွာသည္က ညီညီငယ္ကုိပါ။
“ဟင္ ညီညီငယ္လည္းမရွိဘူး ဘယ္သြားေနလဲမသိဘူး၊ ေအာ္ ဒီအခ်ိန္ဆုိ ထမင္းစားခ်ိန္ပဲ ထမင္းစားေဆာင္မွာမ်ားလာမသိဘူး”
နႏၵထမင္းစားေဆာင္ဘက္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့လုိက္ေတာ့သည္။ ေတြ႔ခ်င္သည့္ ညီညီငယ္ကုိေတာ့မေတြ႔ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကုိေတြ႔လုိက္ရပါသည္။
“ဟာ….နႏၵၿပန္လာၿပီလား”
“ေအးၿပန္လာၿပီး”
သူလည္းသူငယ္ခ်င္းေတြ စားပြဲသုိ႔သြားုထုိင္လုိက္ၿပီး မ်က္လုံးကေတာ့ တစ္စုံတစ္ရာကုိ လုိက္ရွာေနပါ ေတာ့သည္။
ႏုိင္ႏုိင္ႏွင့္ ေအာင္ခုိင္ကေတာ့ သူကုိလွဳက္လွဲစြာၾကဳိဆုိသည္။ ကုိကုိေလးကေတာ့ သူပုံမွန္စတုိင္အတုိင္း နႏၵကုိတစ္ခ်က္ၿပဳံးၿပၿပီး ထမင္းကုိ ေအးေအးေဆးစားေနသည္။ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ တမူထူးၿခားစြာ နႏၵကုိၿမင္သည္ႏွင့္ မၿမင္သလုိ အမူယာလုပ္ကာ ထမင္းငုံ့စားေနပါေတာ့သည္။
“ညီညီငယ္ကုိ မေတြ႔ၾကဘူးလား”
သူကေတာ့ ေက်ာင္းမွာဘာေတြၿဖစ္ေနသည္ကုိ မသိရွိပဲ ေမးလုိက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ သူ႔အေမးေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔ကိုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ၾကပါသည္။ ကုိကုိေလး ကေတာ့ ထမင္းပင္သီးသြားေတာ့သည္။
“ေနပါအုံးမင္းကဘာၿဖစ္လုိ႔ညီညီငယ္ကုိေမးတာလဲ”
“မေတြ႔လုိ႔ေလ အခန္းထဲမွာလည္း မရွိဘူးဒါေၾကာင့္ေမးၾကည့္တာ”
“မေတြ႔ရင္မရွိလုိ႔ေပါ့ကြ”
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ အရင္အတုိင္းမေၿပာင္းလဲပဲ ညီညီငယ္ကို အၿမင္ေစာင္းေနသည္ဟု နႏၵထင္လုိက္သၿဖင့္ ထပ္မေၿပာေတာ့ပါ။
“မင္းထမင္းမစားဘူးလား"
“အင္းလမ္းမွာစားခဲ့တယ္..
ေအာင္ေအာင္ ထမင္းထက္မစားေတာ့ပဲ နႏၵကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ၿပီး။
“ငါမင္းနဲ႔စကားေၿပာစရာရွိတယ္ ငါနဲ႔ခဏလုိက္ခဲ့”
ေအာင္ေအာင္ အသံမာေတာင့္ေတာင့္ေၾကာင့္ နႏၵမ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ သြားသည္။ ဘာသေဘာႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းေၿပာခ်င္သည္ကုိေတာ့ မသိပါ။ ေအာင္ေအာင္ထထြက္သြားသၿဖင့္ နႏၵက်န္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ႏူတ္ဆက္ကာ ထြက္ခဲ့လုိက္သည္။
ေအာင္ေအာင္က ေရွ႔ကထြက္သြားသၿဖင့္ ေနာက္ကလုိက္ေနရသည္။ ေအာင္ေအာင္ေဘာလုံးကြင္းဘက္ကုိ သြားေနသည္ၿဖစ္ပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္ အဲဒီေလာက္အေ၀းၾကီးသြားရလာ ေမွာင္လဲေမွာင္ေနၿပီး၊ ဒီမွာေၿပာလဲရသားနဲ႔”
နႏၵေအာ္ေၿပာေပမယ့္ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ခဲ့ပါ။ ေဘာလုံးကြင္းသုိ႔ေရာက္မွ ရပ္သြားေတာ့သည္။
နႏၵ ေအာင္ေအာင္ အနားသုိ႔ ကပ္လုိက္ၿပီး။
“ကဲဘာေၿပာမလုိ႔လဲ ဒီအထိေတာင္ေခၚလာတာ”
ေအာင္ေအာင္ ရုတ္တရက္လွည့္လုိက္ၿပီး နႏၵမ်က္နာတည့္တည့္သုိ႔ လက္သီးတစ္လုံးပစ္သြင္းလုိက္ေတာ့သည္။
ခြပ္…
နႏၵေရွာင္ခ်ိန္မရလုိက္ပါ။ နည္းနည္းေတာ့ ယုိင္က်သြားပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္ ငါကုိဘာေၾကာင့္ထုိးတာလဲ”
“ဘာေၾကာင့္ဟုတ္လား မင္းလူစိတ္မွရွိရဲ့လာကြ”
“ဘာေတြေၿပာေနတာလဲ”
“ဘာေတြေၿပာေနတာလဲ ဟုတ္လာ ဟားဟား……
.ေအးမင္းလုပ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကုိ ငါၿပန္ေၿပာရတာေပါ့ကြာ”
ေအာင္ေအာင္ ၿဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေၿပာၿပလုိက္ေတာ့ နႏၵအ့ံၾသသြားေတာ့သည္။ ညီညီငယ္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားေနရမည္နည္း၊ ညီညီငယ္သူ႔ေၾကာင့္တဖန္ လုပ္ၾကံခံရၿပန္ၿပီး မဟုတ္လား။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ညီညီငယ္ေတာ္ေတာ္ကုိ အထိနာခဲ့မည္။ ထုိေၾကာင့္လဲ ညီညီငယ္သူ႔ကုိလာမေတြ႔တာၿဖစ္မည္။ ထုိေၾကာင့္လည္း သူၿပန္လာမည္ကိုသိသည့္အတြက္ သူ႔အားေရွာင္ပယ္ေနတာၿဖစ္မည္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဘယ္သူဖြခဲ့သည္လဲ။
“ငါဒီကထြက္သြားေတာ့ ဘယ္သူမွေတာင္သိတာမဟုတ္ဘူး ဆရာမ်ဳိးမင္းကုိပဲ ေၿပာခဲ့တာ၊ ငါဘာမွမလုပ္ပါပဲ ဒီသတင္းေတြက ဘယ္သူဖြခဲ့တာလဲ နားကုိမလည္ေတာ့ဘူး”
“ဒီမယ္နႏၵ ဒီအေၾကာင္းေတြက မင္းကလဲြၿပီးဘယ္သူမွသိတာမဟုတ္ဘူး၊ ခုညီညီငယ္ကုိ ေၿပာဆုိေနၾကတာက မင္းမသိလုိ႔ ငါအရမ္းသနားတယ္ မင္းလိုသူငယ္ခ်င္းကုိ ခုလုိခင္ရတာကုိလဲ ေနာင္တရတယ္”
“ဒါေတြငါလုပ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ငါဘာမွမလုပ္ဘူး”
“မင္းမလုပ္ရင္ ဘယ္သူလုပ္မလဲ မင္းအေၾကာင္းကုိ ငါသိပါတယ္၊ မင္းႏွင္းဆီကုိ ရခ်င္ေဇာနဲ႔ လုပ္ၾကံေၿပာဆုိေနတာ ၿဖစ္မွာေပါ့”
“ေတာ္စမ္းပါ၊ ငါအဲေလာက္ထိ ေအာက္တန္းမက်ဘူးကြ”
“က်တာမက်တာ မင္းပဲသိလိမ့္မယ္ ဒီမယ္ငါေၿပာမယ္ မင္းငါ့ကုိခင္ခ်င္ခင္ မခင္ခ်င္ေန
ငါကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ ၾကဳိက္တယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ ညီညီငယ္ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ရဲလုပ္ၾကည့္ မင္းနဲ႔ငါေတြ႔မယ္”
“ဘာကြ…..ဘာေၿပာလုိက္တယ္”
“မင္းမၾကားဘူးလာ ဟုတ္တယ္ ငါကအေၿခာက္ ငါညီညီငယ္ကုိ ခ်စ္ေနတယ္ သူခံစားေနရတာကုိ မၾကည့္ရက္ဘူး သနားတယ္ ဒါေၾကာင့္ ငါမင္းကုိ သတိေပးလုိက္တာ”
နႏၵ ေအာင္ေအာင္ ကုိအံ့ၾသကာ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘာစကားမွပင္ထြက္မလာေတာ့။
“ဟုတ္တယ္ ညီညီငယ္ကုိ ငါတစ္ခ်ိန္လုံးေစာင့္ၾကည့္ေနရင္ကေန ၾကဳိက္လာတာ၊ ငါခ်စ္လာတာ”
..............TBC................
..
Unicode
ပန်းမဟုတ်သော ပန်းတစ်ပွင့်အကြောင်း ( အပိုင်း 9)
တန်းကျောင်းမှ အကိုကြီးတစ်ယောက် နှင်းဆီလွယ်အိတ်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်သည်ကို တွယ်တာက လက်ဆွဲသည့်အထင်ဖြင့် ကိုင်ပေါက်ခဲ့ဖူသည့် အကြောင်းရှိခဲ့သည်။ ထိုကြောင့်လည်း ပန်းအိနှင့်၀တ်မှုန် ငြိမ်သွားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ထိုနောက် ပန်းအိနှင့်၀တ်မှုန် လွယ်အိတ်များကို ကောက်ယူကာ အခန်းထဲမှ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။
“အွန့်”
“အမလေး သနလိုက်တာ လူတစ်ယောက်လုံးလာတာ မမြင်ဘူးလာ”
ပန်းအိလောလော နှင့်ထွက်လိုက်သည့်အချိန်၊ ညီညီငယ် အခန်းထဲသို့ ၀င်လိုက်သည့် အချိန်တိုက်ဆိုင်သွားကာ ၀င်တိုက်သလိုဖြစ်သွားခဲ့ပါသည်။
“ဟ..နင်လည်း၀င်တိုက်သေးတယ် နင်ကလဲအော်သေးတယ်”
“အို ပန်းအိိရယ်နင့်မို့လို့ ရပ်စကားပြောနေသေးတယ် လာသွားမယ်”
“ဘာတွေလဲဟ”
ညီညီငယ်အခန်းထဲ ၀င်လိုက်တော့ အခန်းတစ်ခုလုံးသည် မလိုအပ်ပါပဲတိတ်ဆိတ်နေတော့သည်။ နှင်းဆီနှင့်တွယ်တာကလည်း အတန်းအလယ်ပိုင်မှာ ရောက်နေသည်။ သူမတို့၏မျက်နာတွေက တင်းမာနေကြသည်။ ဘာပြဿနာဖြစ်နေကြသည်မသိတော့။
“နှင်းဆီ ဘာဖြစ်နေတာလဲ”
“နင်ကခုမှလာတာ တစ်မနက်ခင်းလုံး ဘယ်အလေလိုက်နေတာလဲ ပြောစမ်းပါအုံး”
နှင်းဆီ၏ ဆူးဆူးဝါးဝါးအော်လိုက်သော ဒေါသသံက တစ်ခန်းလုံး လွှမ်းသွားတော့သည်။
ညီညီငယ် အ့ံသြကာ ကြောင်ကြည့်နေသည်။ နှင်းဆီသည် မတက်ရပ်နေရာကနေပြီး အနားတွင်ရှိသော ထိုင်ခုံလွတ်ပုံထိုင်ချကာ မျက်နာကိုမှောက်ပြီး ငိုချလိုက်ပါတော့သည်။
“ဟာ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဘာဖြစ်လို့လဲ နှင်းဆီက”
နှင်းဆီအနားသို့ ညီညီငယ် ပြေးကပ်သွားကာ မေးလိုက်သည်။ တွယ်တာ ကပြန်မဖြေပဲ သူ့ကိုမျက်စောင်းခဲကာ ကြည့်နေသည်။
“ညီငယ် နင်ကခုမှပေါ်လာတယ်နော်၊ ဘယ်သွားနေတာလဲ”
“အင်းညက နန္ဒအဘွားဆုံးလို့ သူငိုနေတာနဲ့ သူကိုအားပေးရင် တစ်ညလုံးမအိပ်ခဲ့ရဘူး ဒါကြောင့်……”
“တော်တော့ အဲဒီအကြောင်းလာမပြောနဲ့”
“ဟင်”
နှင်းဆီက မျက်ရည်များကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုတ်လိုက်ပြီး ညီညီငယ်ကို အော်လွှတ်သည်။ ညီညီငယ် စိတ်ထဲ၀မ်းနည်းသွားသည်က အမှန်ပါ၊ ခုတော့ သူငယ်ချင်းတွေက သူ့ကိုပြောပြခွင့်မပေး၊ ဘာဖြစ်လို့ နေ့တပိုင်းအတန်းပျက်တာကို ရှင်းပြခွင့်မပေးတော့ချေ။
ညီညီငယ် ကြက်သေသေဖြင့် နှင်းဆီကိုကြည့်နေရင်းက ၀မ်းနည်းရိပ်တွေတွေ့လိုက်ရသည်ကို သတိထားမိသွားသည့် တွယ်တာက အနေထားကို ဖြေရှင်းလိုက်သည်။
“လာ..ငါတို့တွေ စကားပြောဘို့လိုနေပြီး မကျဉ်းပင်အောက်သွားကြမယ်”
“ဟင် ဒီအချိန်ကြီး ကျောင်းက…”
“လိုက်မှာသာလိုက်ခဲ့ နင့်ကိုပြောစရာတွေ မေးစရာတွေ တပုံကြီးပဲ လျှာမရှည်တော့နဲ့”
မကျဉ်းပင်အောက်တွင် နှင်းဆီနှင့် တွယ်တာ ညီညီငယ်ပြောပြသည့် ညကကိစ္စများကို နားထောင်ကာ ဇာတ်ရည်လည်သွားတော့သည်။
“ဒါဆိုမနက်က နန္ဒထွက်သွားတော့ နင်မနိုးဘူးပေါ့”
“အင်း”
“ဒါဆိုဒီစကားတွေက ဘယ်ကထွက်လာတာလဲ”
“ဘာစကားတွေလဲ”
“နင်မသိတာလာ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား”
“နင်ပြောတာငါနားမလည်ဘူး တွယ်တာ”
“အေးနင့်ကြောင့်ပဲ အဲဒီအကြောင်းကြောင့်ပဲ နှင်းဆီမျက်ရည်ကျတာ”
“ဘယ်လို”
“ဒီလိုဟာ…”
“မပြောပါနဲ့တော့ တွယ်တာရယ်”
“ညီညီငယ်လည်းသိသင့်တယ်လေ နှင်းဆီရဲ့၊ ဟုတ်တယ် နင်သိမှဖြစ်မယ်၊ မနက်နင်ကျောင်းမတက်နိုင်တာကို ဆရာမျိုးမင်းပဲသိတာနော်၊ သူပဲ အခန်းထဲကိုလာပြီးနင့်အစား ခွင့်လာတိုင်သွားတာ”
“ဟုတ်မှာပေါ့ မနက်က ဆရာမျိုးမင်းပဲ နန္ဒကိုလာခေါ်သွားတာနေမယ်”
“သူခွင့်တိုင်သွားတာက ညီညီငယ်ညက အိပ်ရေးပျက်လို့ဆိုတဲ့ အကြောင်းပဲ၊ နင်နန္ဒကိုစောင့်ရှောက်နေရလို့ လည်းပြောတယ်၊ လူတွေက စကားကို ကားပစ်လိုက်ကြတာ”
“အော်”
“အဲဒီမှာတင် နင်နဲ့နန္ဒကို သမုတ်လိုက်ကြတာ လင်မယားလိုလို ဘာလိုလိုပေါ့၊ အဲလောက်ထိပြောဆိုနေကြတာ၊ နောက်တော့ နှင်းဆီလည်း သည်းမခံနိုင်လို့ ထကြမ်းကုန်တော့တာပေါ့”
“ဟားဟား…”
ညီညီငယ်ခြောက်ကပ်စွာရယ်လိုက်တော့သည်။
“လူတွေလူတွေ တော်တော်ကြောက်ဘို့ကောင်းပါလား၊ ဒါကြောင့်ဒီနေ့ကျောင်းလာတော့ ငါကိုကြည့်တဲ့ အကြည့်တွေက ဒီလိုတွေဖြစ်နေကြတာကိုး၊ တစ်ခုပဲ နင်တု့ိကိုမေးချင်တယ် နင်တို့ အခန်းဖေါ်တစ်ယောက်က ၀မ်းနည်းလို့ ငိုနေတယ်ဆိုရင် နင်တို့က မသိကျိုးကျွန် နေနိုင်ကြလား”
“ဘယ်နေလို့ရမှာလဲ”
“ဒီလိုပဲ ငါနန္ဒကို မသိကျိုးကျွန်မနေနိုင်လို့ကူးညီပေးလိုက်တာ၊ ငါ့နေရာမှာ တစ်ခြားတစ်ယောက်ဖြစ်နေကြည့် ဒီအသံမျိုးထွက်လာမလား၊ နင်တို့စဉ်းစားကြည့်စမ်းပါ၊ ငါ့နေရာမှာ အောင်အောင် ဒါမှမဟုတ် တစ်ခြားတစ်ယောက်ယောက်ပေါ့ ဖြစ်နေခဲ့မယ်ဆိုရင်လေ၊ ဟယ်တော်လိုက်တာ စာနာလိုက်တတ်တာ ချီးမွှမ်းလို့ ပြီးမှာမဟုတ်တော့ဘူး၊ ခုတော့ငါဖြစ်နေလို့ ငါကိုတော့ ဗီလိန်နေရာပေးပြီး နန္ဒကိုတော့ ရွှေမင်းသားလေးအဖြင့် ပေးနေကြတာ၊ အေးငါ၀မ်းနည်းတာက ငါကိုနားလည်ဆုံးလို့သတ်မှတ်ထားတဲ့ နင်တို့နှစ်ယောက်ပါ သံသယရှိနေလို့ပဲ”
“မဟုတ်ဘူး”
“မဟုတ်ဘူး”
တွယ်တာနှင့် နှင်းဆီသံပြိုင်အော်ကာ ဖြေရှင်းကြသည်။
“ငါတို့ကနင့်ဘက်ကနာတာ”
“ဟုတ်တယ် နင်ကငါ့တို့သူငယ်ချင်း၊ ဆိုးဆိုးကောင်းကောင်း ငါတို့အတွက် ထာ၀ရသူငယ်ချင်းပဲ နင်အဲဒီလိုမတွေးနဲ့၊ ငါခံစားရတယ်ဟ”
“ဒါပေမယ့် ကျောင်းခန်းထဲမှာ ငါရှင်းပြတာကိုတောင်လက်မခံနိုင်ဘူးမဟုတ်လား”
“ဟယ် ညီညီငယ်ရယ် အဲ့ဒါကလဲ နင့်ကိုဂရုနာဒေါသနဲ့ပြောတာပါဟယ်၊ နှင်းဆီကလည်း သွေးပူနေတယ်လေ ဒါကြောင့်ပါ”
“ဟုတ်တယ် ငါလွန်သွားတယ် ညီငယ်ရယ် ငါတောင်းပန်ပါတယ်၊ နင်ပြောဖူတယ်လေ လူဆိုတာ အမှားမကင်းဘူးလို့ ဒါကလည်းငါစိတ်ထဲ နင်အတွက်မခံရပ်နိုင်ဖြစ်လို့ပါဟယ် နော်”
ညီညီငယ် နှင်းဆီတို့ဆီလှည့်မကြည့်တော့၊ အေ၀းကိုငေးလိုက်တော့သည်။ လောကကြီးသည် သူ့အတွက် လှပမှု့တွေပေးနေတာလား ရုပ်ဆိုးတာတွေပေးနေတာလာ၊ သူကတော့ လောကကြီးကို အလှတွေဆင်နေပါသည်။ သူကိုရော အလှပတွေ ဆင်ခွင့်ပေးမှာလာ လောကကြီးရယ်။
နှင်းဆီနှင့်တွယ်တာ ညီညီငယ် ဘေးတစ်ဘက်ချက်ဆီတွင် ၀င်ထိုင်လိုက်ပြီး ညီညီငယ်ငေးနေသည့် ရှမ်းရိုးမတောင်တန်းကြီး ကိုကြည့်နေကြပါသည်။
ကိုယ်စီကိုယ်စီ အတွေးများစွာဖြင့် သူတို့ရင်ထဲတွင်ရှိနေကြပါသည်။ တောင်ပံတွေဖြန့်ကာ အေ၀းကို ပျံသန်းဘို့အတွက် အတောင်များကို ခိုင်ခန့်ရန် အားတွေမွေးနေကြချိန်မှာတော့၊ သူတို့အတောင်လေးများကို ရက်ရက်စက်စက် မဖျက်စီးကြပါစေနဲ့ လို့ကိုယ်စီဆုတောင်းနေကြမည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်တော့..
ညီီညီငယ် နှလုံးသားတွင်တော့ အေးစက်လာသည်။ အရွယ်နှင့်မမျှအောင်ခံစားရသည်ဟု သူထင်မိသည်။ မိမိ၏ အကူညီသည် တပါးလူအတွက် ေ၀ဒနာဖြစ်စေခဲ့လာ၊ ထိုသို့ဆိုလျှင် တစ်ဦးတည်သာ ရပ်တည်သွားမယ်၊ လစ်လှူထားလိုက်မယ်ဆိုခဲ့လျှင် ညီညီငယ်ကို ဘာပြောကြအုံးမည်နည်း၊ တစ်ယောက်တစ်လေကမှ ညီညီငယ်ဘက်က မင်းလုပ်တာမှန်တယ်လို့ ပြောလာမည်မဟုတ်တော့ပါ။
တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေကြသော သူတို့သုံးယောက်သည် ရှမ်းရိုးမတောင်တန်းကြီးကို ငေးကြည့်နေရင်က ၀မ်းနည်းမှှု့တွေကို ဖြေဖျောက်နေသည်။ တွယ်တာနှင့် နှင်းဆီကတော့ ညီညီငယ်ကို သူငယ်ချင်းကောင်းများ သဖွယ် နှစ်သိမ့်နေကြပါသည်။ နုတ်ကပြောမထွက်ကြပေမယ့် ရင်ထဲက နားလည်လာသည့် ဖြူစင်စွာ ဖေးမနေကြသည်ကိုတော့ သူတို့သုံးယောက်သာသိပါသည်။ ညီညီငယ်ရင်ထဲမှာ တွယ်တာ နှင့် နှင်းဆီအပေါ်သံယောဇဉ်တွေပိုလာမိတော့သည်။
နှင်းဆီ၏ လုပ်ရပ်ကြောင့် ကျောင်းတွင် ညီညီငယ်နာမည်မှာ မမျှော်လင့်ပဲ ကြီးသွားတော့သည်။ ကောင်းသော နာမည်ကြီးခြင်းတော့မဟုတ်ပါ၊ ကျောင်းတွင်ညီညီငယ်အကြောင်းကို ပြောစမှတ်ဖြစ်လာတော့သည်။ ကျောင်းသားတစ်ချို့က ညီညီငယ်နှင့်ပက်သက်လာလျှင် နာမည်ပျက်မည်ဆိုးသော ကြောင့်ရှောင်ကျင်လာသည်။ ကျောင်းသူများကတော့ ညီညီငယ်ကို ရွံရှာစွာကြည့်တတ်လာကြသည်။ အဆိုးဆုံးက ညီညီငယ်လာသည့် လမ်းဆိုခဲ့လျှင်ကျောင်းသား ရော ကျောင်းသူများက ရှေ့ကလှမ်းမြင်လိုက်မိသည် ဆိုခဲ့လျှင် တစ်ခြားလမ်းက ရှောင်ဖယ်သွားကြသည်။
တမူထူးခြားစွာ အောင်အောင်ကတော့ ညီညီငယ်ကို လမ်းမှာတွေ့ရင်နူတ်ဆက် ပြုံးပြသူတစ်ယောက်သာ ရှိခဲ့သည်။
တစ်ခြားသော အားလုံးသော အများစုကတော့ တစ်ခုခုများပြောဆိုကြပြီးဆိုခဲ့လျှင် မကြိုက်သည့် သဘောကို ပြောလျှင် ညီညီငယ်နာမည်ကို ခုတုံလုပ်လာကြတော့သည်။
“မင်းကလည်းကွာ ၀တ်ထားကြီးက ဘာပုံကြီးမှန်းမသိဘူး အခြောက်ကြီးကြနေတာပဲ”
“အံမယ် ငါ့များညီညီငယ်မှတ်နေလာ၊ ဒါဖက်ရှင်ကွ”
ထိုသို့စကားများက ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ ဖြင့်ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။ ညီညီငယ် ကမ္ဘာလေသည် ပို၍ကျဉ်းမြောင်းလာသည် ဟုခံစားလာသည်။ အရင်ကတစ်ယောက်တည်းနေတတ်သော ညီညီငယ်ကတော့ အရင်ကထက် ပို၍အခန်းအောင်းကာ စာကျက်တာပင်လုပ်လာတော့သည်။
သုံးရက်မြောက်သည့်နေ့မှာ နန္ဒပြန်ရောက်လာသည်။ ကျောင်း၀န်ထဲ ၀င်လိုက်သည်နှင့် နန္ဒဂိတ်ပေါက်၀တွင် တစ်စုံတစ်ရာကို တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့်လိုက်ရှာနေသည်။ သူမျှော်လင့်ထားသည့် လူတစ်ယောက်ကို လိုက်ရှာနေမိသည်။ ညီမငယ်က အကိုလုပ်သူ မူပျက်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။
“ကိုကို ဘယ်သူကိုရှာနေတာလဲ”
“ဘယ်သူမှမဟုတ်ပါဘူး
သူငယ်ချင်းတွေလာကြိုမလားလို့စောင့်နေတာ”
“ကိုကိုပြန်လာမှာကို ဘယ်သူကိုပြောထားလို့လဲ ညီမလေးတောင် သူငယ်ချင်းတွေကို ပြောပြချိန်မရခဲ့ဘူး ၃ ရက်ထဲကြာမယ့်ကိစ္စကို”
“အော် ဘယ်သူမှမပြောပြခဲ့ပါဘူး”
နန္ဒစိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။ ညီညီငယ်ကို သူမျှော်နေတာပါ၊ သူစာရေးပြီးတော့ ညီညီငယ်စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားခဲ့သည်မဟုတ်လာ။ ညီညီငယ်ကို သူအပြစ်မတင်ရက်ပါ၊ ညီညီငယ် ခွင့်လွှတ်နိုင်လောက်အောင်လည်း သူဘာမှမလုပ်ခဲ့ရပါ၊
သို့ပေမယ့် ညီညီငယ်ကိုတော့ သူစိတ်ပျက်အောင် အမျိုးမျိုးလုပ်ခဲ့သည်မဟုတ်လား ညီညီငယ်ခံခဲ့ရသည့် အကြိမ်တွေလည်း မနည်းတော့ပြီးမဟုတ်လာ၊ ထိုကြောင့်လဲ သူညီညီငယ်ကို ကိုယ်ချင်းစာနာတတ်လာသည်။
သူရဲ့အပြုမူများက ဘယ်လိုမှလက်ခံလို့မရသည့်အကြောင်းရေတွေများနေပြီးမဟုတ်လာ။ ကျောင်းတွင်းသို့ရောက်ပြီး ရုံးခန်းထဲတွင် အကြောင်းကြားပြီးနောက်မှ နန္ဒတို့မောင်နှမ အဆောင်အသီးသီး ဆီသို့ ထွက်ခဲ့လာတော့သည်။ နန္ဒခြေလှမ်းများက သွက်နေသည်။ အဆောင်ထဲသို့ အမြန်ရောက်ချင်သည့် စိတ်ကလောနေသည်။ ခြေလှမ်းတွေက နှေးနေသည်ဟုပင် ထင်မှတ်မိတော့သည်။
“ညီညီငယ်”
အဆောင်တံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်း ပထမဦးဆုံးလိုက်ရှာသည်က ညီညီငယ်ကိုပါ။
“ဟင် ညီညီငယ်လည်းမရှိဘူး ဘယ်သွားနေလဲမသိဘူး၊ အော် ဒီအချိန်ဆို ထမင်းစားချိန်ပဲ ထမင်းစားဆောင်မှာများလာမသိဘူး”
နန္ဒထမင်းစားဆောင်ဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။ တွေ့ချင်သည့် ညီညီငယ်ကိုတော့မတွေ့ပါ။ သူငယ်ချင်းတွေ ကိုတွေ့လိုက်ရပါသည်။
“ဟာ….နန္ဒပြန်လာပြီလား”
“အေးပြန်လာပြီး”
သူလည်းသူငယ်ချင်းတွေ စားပွဲသို့သွားုထိုင်လိုက်ပြီး မျက်လုံးကတော့ တစ်စုံတစ်ရာကို လိုက်ရှာနေပါ တော့သည်။
နိုင်နိုင်နှင့် အောင်ခိုင်ကတော့ သူကိုလှုက်လှဲစွာကြိုဆိုသည်။ ကိုကိုလေးကတော့ သူပုံမှန်စတိုင်အတိုင်း နန္ဒကိုတစ်ချက်ပြုံးပြပြီး ထမင်းကို အေးအေးဆေးစားနေသည်။ အောင်အောင်ကတော့ တမူထူးခြားစွာ နန္ဒကိုမြင်သည်နှင့် မမြင်သလို အမူယာလုပ်ကာ ထမင်းငုံ့စားနေပါတော့သည်။
“ညီညီငယ်ကို မတွေ့ကြဘူးလား”
သူကတော့ ကျောင်းမှာဘာတွေဖြစ်နေသည်ကို မသိရှိပဲ မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ သူ့အမေးကြောင့် သူငယ်ချင်းများက သူ့ကိို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ကြပါသည်။ ကိုကိုလေး ကတော့ ထမင်းပင်သီးသွားတော့သည်။
“နေပါအုံးမင်းကဘာဖြစ်လို့ညီညီငယ်ကိုမေးတာလဲ”
“မတွေ့လို့လေ အခန်းထဲမှာလည်း မရှိဘူးဒါကြောင့်မေးကြည့်တာ”
“မတွေ့ရင်မရှိလို့ပေါ့ကွ”
သူငယ်ချင်းများကတော့ အရင်အတိုင်းမပြောင်းလဲပဲ ညီညီငယ်ကို အမြင်စောင်းနေသည်ဟု နန္ဒထင်လိုက်သဖြင့် ထပ်မပြောတော့ပါ။
“မင်းထမင်းမစားဘူးလား"
“အင်းလမ်းမှာစားခဲ့တယ်..
အောင်အောင် ထမင်းထက်မစားတော့ပဲ နန္ဒကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး။
“ငါမင်းနဲ့စကားပြောစရာရှိတယ် ငါနဲ့ခဏလိုက်ခဲ့”
အောင်အောင် အသံမာတောင့်တောင့်ကြောင့် နန္ဒမျက်မှောင်ကုတ်ကာ သွားသည်။ ဘာသဘောနှင့် နှစ်ယောက်တည်းပြောချင်သည်ကိုတော့ မသိပါ။ အောင်အောင်ထထွက်သွားသဖြင့် နန္ဒကျန်ခဲ့သည့် သူငယ်ချင်းများကို နူတ်ဆက်ကာ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။
အောင်အောင်က ရှေ့ကထွက်သွားသဖြင့် နောက်ကလိုက်နေရသည်။ အောင်အောင်ဘောလုံးကွင်းဘက်ကို သွားနေသည်ဖြစ်ပါသည်။
“ဟေ့ကောင် အဲဒီလောက်အေ၀းကြီးသွားရလာ မှောင်လဲမှောင်နေပြီး၊ ဒီမှာပြောလဲရသားနဲ့”
နန္ဒအော်ပြောပေမယ့် အောင်အောင်ကတော့ လှည့်တောင်မကြည့်ခဲ့ပါ။ ဘောလုံးကွင်းသို့ရောက်မှ ရပ်သွားတော့သည်။
နန္ဒ အောင်အောင် အနားသို့ ကပ်လိုက်ပြီး။
“ကဲဘာပြောမလို့လဲ ဒီအထိတောင်ခေါ်လာတာ”
အောင်အောင် ရုတ်တရက်လှည့်လိုက်ပြီး နန္ဒမျက်နာတည့်တည့်သို့ လက်သီးတစ်လုံးပစ်သွင်းလိုက်တော့သည်။
ခွပ်…
နန္ဒရှောင်ချိန်မရလိုက်ပါ။ နည်းနည်းတော့ ယိုင်ကျသွားပါသည်။
“ဟေ့ကောင် ငါကိုဘာကြောင့်ထိုးတာလဲ”
“ဘာကြောင့်ဟုတ်လား မင်းလူစိတ်မှရှိရဲ့လာကွ”
“ဘာတွေပြောနေတာလဲ”
“ဘာတွေပြောနေတာလဲ ဟုတ်လာ ဟားဟား……
.အေးမင်းလုပ်ခဲ့တဲ့အကြောင်းကို ငါပြန်ပြောရတာပေါ့ကွာ”
အောင်အောင် ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြောပြလိုက်တော့ နန္ဒအ့ံသြသွားတော့သည်။ ညီညီငယ်ဘယ်လောက်တောင် ခံစားနေရမည်နည်း၊ ညီညီငယ်သူ့ကြောင့်တဖန် လုပ်ကြံခံရပြန်ပြီး မဟုတ်လား။ ဒီတစ်ခါတော့ ညီညီငယ်တော်တော်ကို အထိနာခဲ့မည်။ ထိုကြောင့်လဲ ညီညီငယ်သူ့ကိုလာမတွေ့တာဖြစ်မည်။ ထိုကြောင့်လည်း သူပြန်လာမည်ကိုသိသည့်အတွက် သူ့အားရှောင်ပယ်နေတာဖြစ်မည်။ ဒီအကြောင်းတွေ ဘယ်သူဖွခဲ့သည်လဲ။
“ငါဒီကထွက်သွားတော့ ဘယ်သူမှတောင်သိတာမဟုတ်ဘူး ဆရာမျိုးမင်းကိုပဲ ပြောခဲ့တာ၊ ငါဘာမှမလုပ်ပါပဲ ဒီသတင်းတွေက ဘယ်သူဖွခဲ့တာလဲ နားကိုမလည်တော့ဘူး”
“ဒီမယ်နန္ဒ ဒီအကြောင်းတွေက မင်းကလွဲပြီးဘယ်သူမှသိတာမဟုတ်ဘူး၊ ခုညီညီငယ်ကို ပြောဆိုနေကြတာက မင်းမသိလို့ ငါအရမ်းသနားတယ် မင်းလိုသူငယ်ချင်းကို ခုလိုခင်ရတာကိုလဲ နောင်တရတယ်”
“ဒါတွေငါလုပ်တာမဟုတ်ဘူး၊ ငါဘာမှမလုပ်ဘူး”
“မင်းမလုပ်ရင် ဘယ်သူလုပ်မလဲ မင်းအကြောင်းကို ငါသိပါတယ်၊ မင်းနှင်းဆီကို ရချင်ဇောနဲ့ လုပ်ကြံပြောဆိုနေတာ ဖြစ်မှာပေါ့”
“တော်စမ်းပါ၊ ငါအဲလောက်ထိ အောက်တန်းမကျဘူးကွ”
“ကျတာမကျတာ မင်းပဲသိလိမ့်မယ် ဒီမယ်ငါပြောမယ် မင်းငါ့ကိုခင်ချင်ခင် မခင်ချင်နေ
ငါကတော့ ညီညီငယ်ကို ကြိုက်တယ်၊ နောက်တစ်ခါ ညီညီငယ် စိတ်ဆင်းရဲအောင်လုပ်ရဲလုပ်ကြည့် မင်းနဲ့ငါတွေ့မယ်”
“ဘာကွ…..ဘာပြောလိုက်တယ်”
“မင်းမကြားဘူးလာ ဟုတ်တယ် ငါကအခြောက် ငါညီညီငယ်ကို ချစ်နေတယ် သူခံစားနေရတာကို မကြည့်ရက်ဘူး သနားတယ် ဒါကြောင့် ငါမင်းကို သတိပေးလိုက်တာ”
နန္ဒ အောင်အောင် ကိုအံ့သြကာ ကြောင်ကြည့်နေမိသည်။ ဘာစကားမှပင်ထွက်မလာတော့။
“ဟုတ်တယ် ညီညီငယ်ကို ငါတစ်ချိန်လုံးစောင့်ကြည့်နေရင်ကနေ ကြိုက်လာတာ၊ ငါချစ်လာတာ”
..............TBC................
တန္းေက်ာင္းမွ အကုိၾကီးတစ္ေယာက္ ႏွင္းဆီလြယ္အိတ္ကုိလွမ္းဆြဲလုိက္သည္ကုိ တြယ္တာက လက္ဆြဲသည့္အထင္ၿဖင့္ ကုိင္ေပါက္ခဲ့ဖူသည့္ အေၾကာင္းရွိခဲ့သည္။ ထုိေၾကာင့္လည္း ပန္းအိႏွင့္၀တ္မွဳန္ ၿငိမ္သြားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ထုိေနာက္ ပန္းအိႏွင့္၀တ္မွဳန္ လြယ္အိတ္မ်ားကုိ ေကာက္ယူကာ အခန္းထဲမွ ထြက္ခဲ့လုိက္သည္။
“အြန္႔”
“အမေလး သနလုိက္တာ လူတစ္ေယာက္လုံးလာတာ မၿမင္ဘူးလာ”
ပန္းအိေလာေလာ ႏွင့္ထြက္လုိက္သည့္အခ်ိန္၊ ညီညီငယ္ အခန္းထဲသုိ႔ ၀င္လုိက္သည့္ အခ်ိန္တုိက္ဆုိင္သြားကာ ၀င္တုိက္သလုိၿဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။
“ဟ..နင္လည္း၀င္တုိက္ေသးတယ္ နင္ကလဲေအာ္ေသးတယ္”
“အုိ ပန္းအိိရယ္နင့္မုိ႔လို႔ ရပ္စကားေၿပာေနေသးတယ္ လာသြားမယ္”
“ဘာေတြလဲဟ”
ညီညီငယ္အခန္းထဲ ၀င္လုိက္ေတာ့ အခန္းတစ္ခုလုံးသည္ မလုိအပ္ပါပဲတိတ္ဆိတ္ေနေတာ့သည္။ ႏွင္းဆီႏွင့္တြယ္တာကလည္း အတန္းအလယ္ပုိင္မွာ ေရာက္ေနသည္။ သူမတုိ႔၏မ်က္နာေတြက တင္းမာေနၾကသည္။ ဘာၿပႆနာၿဖစ္ေနၾကသည္မသိေတာ့။
“ႏွင္းဆီ ဘာၿဖစ္ေနတာလဲ”
“နင္ကခုမွလာတာ တစ္မနက္ခင္းလုံး ဘယ္အေလလုိက္ေနတာလဲ ေၿပာစမ္းပါအုံး”
ႏွင္းဆီ၏ ဆူးဆူး၀ါး၀ါးေအာ္လုိက္ေသာ ေဒါသသံက တစ္ခန္းလုံး လႊမ္းသြားေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ အ့ံၾသကာ ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ ႏွင္းဆီသည္ မတက္ရပ္ေနရာကေနၿပီး အနားတြင္ရွိေသာ ထုိင္ခုံလြတ္ပုံထုိင္ခ်ကာ မ်က္နာကုိေမွာက္ၿပီး ငုိခ်လုိက္ပါေတာ့သည္။
“ဟာ ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ ႏွင္းဆီက”
ႏွင္းဆီအနားသုိ႕ ညီညီငယ္ ေၿပးကပ္သြားကာ ေမးလုိက္သည္။ တြယ္တာ ကၿပန္မေၿဖပဲ သူ႔ကုိမ်က္ေစာင္းခဲကာ ၾကည့္ေနသည္။
“ညီငယ္ နင္ကခုမွေပၚလာတယ္ေနာ္၊ ဘယ္သြားေနတာလဲ”
“အင္းညက နႏၵအဘြားဆုံးလုိ႔ သူငုိေနတာနဲ႔ သူကုိအားေပးရင္ တစ္ညလုံးမအိပ္ခဲ့ရဘူး ဒါေၾကာင့္……”
“ေတာ္ေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းလာမေၿပာနဲ႔”
“ဟင္”
ႏွင္းဆီက မ်က္ရည္မ်ားကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္လုိက္ၿပီး ညီညီငယ္ကုိ ေအာ္လႊတ္သည္။ ညီညီငယ္ စိတ္ထဲ၀မ္းနည္းသြားသည္က အမွန္ပါ၊ ခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔ကုိေၿပာၿပခြင့္မေပး၊ ဘာၿဖစ္လုိ႔ ေန႔တပုိင္းအတန္းပ်က္တာကုိ ရွင္းၿပခြင့္မေပးေတာ့ေခ်။
ညီညီငယ္ ၾကက္ေသေသၿဖင့္ ႏွင္းဆီကုိၾကည့္ေနရင္းက ၀မ္းနည္းရိပ္ေတြေတြ႔လုိက္ရသည္ကုိ သတိထားမိသြားသည့္ တြယ္တာက အေနထားကုိ ေၿဖရွင္းလုိက္သည္။
“လာ..ငါတုိ႔ေတြ စကားေၿပာဘုိ႔လုိေနၿပီး မက်ဥ္းပင္ေအာက္သြားၾကမယ္”
“ဟင္ ဒီအခ်ိန္ၾကီး ေက်ာင္းက…”
“လုိက္မွာသာလုိက္ခဲ့ နင့္ကုိေၿပာစရာေတြ ေမးစရာေတြ တပုံၾကီးပဲ လွ်ာမရွည္ေတာ့နဲ႔”
မက်ဥ္းပင္ေအာက္တြင္ ႏွင္းဆီႏွင့္ တြယ္တာ ညီညီငယ္ေၿပာၿပသည့္ ညကကိစၥမ်ားကုိ နားေထာင္ကာ ဇာတ္ရည္လည္သြားေတာ့သည္။
“ဒါဆုိမနက္က နႏၵထြက္သြားေတာ့ နင္မႏုိးဘူးေပါ့”
“အင္း”
“ဒါဆုိဒီစကားေတြက ဘယ္ကထြက္လာတာလဲ”
“ဘာစကားေတြလဲ”
“နင္မသိတာလာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား”
“နင္ေၿပာတာငါနားမလည္ဘူး တြယ္တာ”
“ေအးနင့္ေၾကာင့္ပဲ အဲဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ နွင္းဆီမ်က္ရည္က်တာ”
“ဘယ္လုိ”
“ဒီလုိဟာ…”
“မေၿပာပါနဲ႔ေတာ့ တြယ္တာရယ္”
“ညီညီငယ္လည္းသိသင့္တယ္ေလ ႏွင္းဆီရဲ့၊ ဟုတ္တယ္ နင္သိမွၿဖစ္မယ္၊ မနက္နင္ေက်ာင္းမတက္ႏုိင္တာကုိ ဆရာမ်ဳိးမင္းပဲသိတာေနာ္၊ သူပဲ အခန္းထဲကုိလာၿပီးနင့္အစား ခြင့္လာတုိင္သြားတာ”
“ဟုတ္မွာေပါ့ မနက္က ဆရာမ်ဳိးမင္းပဲ နႏၵကုိလာေခၚသြားတာေနမယ္”
“သူခြင့္တုိင္သြားတာက ညီညီငယ္ညက အိပ္ေရးပ်က္လုိ႔ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းပဲ၊ နင္နႏၵကုိေစာင့္ေရွာက္ေနရလုိ႔ လည္းေၿပာတယ္၊ လူေတြက စကားကုိ ကားပစ္လုိက္ၾကတာ”
“ေအာ္”
“အဲဒီမွာတင္ နင္နဲ႔နႏၵကုိ သမုတ္လုိက္ၾကတာ လင္မယားလုိလုိ ဘာလုိလုိေပါ့၊ အဲေလာက္ထိေၿပာဆုိေနၾကတာ၊ ေနာက္ေတာ့ ႏွင္းဆီလည္း သည္းမခံႏုိင္လုိ႔ ထၾကမ္းကုန္ေတာ့တာေပါ့”
“ဟားဟား…”
ညီညီငယ္ေၿခာက္ကပ္စြာရယ္လုိက္ေတာ့သည္။
“လူေတြလူေတြ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ဘုိ႔ေကာင္းပါလား၊ ဒါေၾကာင့္ဒီေန႔ေက်ာင္းလာေတာ့ ငါကုိၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ေတြက ဒီလုိေတြၿဖစ္ေနၾကတာကုိး၊ တစ္ခုပဲ နင္တု႔ိကုိေမးခ်င္တယ္ နင္တုိ႔ အခန္းေဖၚတစ္ေယာက္က ၀မ္းနည္းလုိ႔ ငုိေနတယ္ဆုိရင္ နင္တုိ႔က မသိက်ဳိးကြ်န္ ေနႏုိင္ၾကလား”
“ဘယ္ေနလုိ႔ရမွာလဲ”
“ဒီလုိပဲ ငါနႏၵကုိ မသိက်ဳိးက်ြန္မေနႏုိင္လုိ႔ကူးညီေပးလုိက္တာ၊ ငါ့ေနရာမွာ တစ္ၿခားတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနၾကည့္ ဒီအသံမ်ဳိးထြက္လာမလား၊ နင္တုိ႔စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ၊ ငါ့ေနရာမွာ ေအာင္ေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ၿခားတစ္ေယာက္ေယာက္ေပါ့ ၿဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ေလ၊ ဟယ္ေတာ္လုိက္တာ စာနာလုိက္တတ္တာ ခ်ီးမႊမ္းလုိ႔ ၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ခုေတာ့ငါၿဖစ္ေနလုိ႔ ငါကုိေတာ့ ဗီလိန္ေနရာေပးၿပီး နႏၵကုိေတာ့ ေရႊမင္းသားေလးအၿဖင့္ ေပးေနၾကတာ၊ ေအးငါ၀မ္းနည္းတာက ငါကုိနားလည္ဆုံးလုိ႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ပါ သံသယရွိေနလုိ႔ပဲ”
“မဟုတ္ဘူး”
“မဟုတ္ဘူး”
တြယ္တာႏွင့္ ႏွင္းဆီသံၿပဳိင္ေအာ္ကာ ေၿဖရွင္းၾကသည္။
“ငါတုိ႔ကနင့္ဘက္ကနာတာ”
“ဟုတ္တယ္ နင္ကငါ့တုိ႕သူငယ္ခ်င္း၊ ဆုိးဆုိးေကာင္းေကာင္း ငါတုိ႔အတြက္ ထာ၀ရသူငယ္ခ်င္းပဲ နင္အဲဒီလုိမေတြးနဲ႔၊ ငါခံစားရတယ္ဟ”
“ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ငါရွင္းၿပတာကုိေတာင္လက္မခံႏုိင္ဘူးမဟုတ္လား”
“ဟယ္ ညီညီငယ္ရယ္ အဲ့ဒါကလဲ နင့္ကုိဂရုနာေဒါသနဲ႔ေၿပာတာပါဟယ္၊ ႏွင္းဆီကလည္း ေသြးပူေနတယ္ေလ ဒါေၾကာင့္ပါ”
“ဟုတ္တယ္ ငါလြန္သြားတယ္ ညီငယ္ရယ္ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္၊ နင္ေၿပာဖူတယ္ေလ လူဆုိတာ အမွားမကင္းဘူးလုိ႔ ဒါကလည္းငါစိတ္ထဲ နင္အတြက္မခံရပ္ႏုိင္ၿဖစ္လုိ႔ပါဟယ္ ေနာ္”
ညီညီငယ္ ႏွင္းဆီတုိ႔ဆီလွည့္မၾကည့္ေတာ့၊ အေ၀းကုိေငးလုိက္ေတာ့သည္။ ေလာကၾကီးသည္ သူ႔အတြက္ လွပမွဳ့ေတြေပးေနတာလား ရုပ္ဆုိးတာေတြေပးေနတာလာ၊ သူကေတာ့ ေလာကၾကီးကုိ အလွေတြဆင္ေနပါသည္။ သူကုိေရာ အလွပေတြ ဆင္ခြင့္ေပးမွာလာ ေလာကၾကီးရယ္။
ႏွင္းဆီႏွင့္တြယ္တာ ညီညီငယ္ ေဘးတစ္ဘက္ခ်က္ဆီတြင္ ၀င္ထုိင္လုိက္ၿပီး ညီညီငယ္ေငးေနသည့္ ရွမ္းရုိးမေတာင္တန္းၾကီး ကုိၾကည့္ေနၾကပါသည္။
ကုိယ္စီကုိယ္စီ အေတြးမ်ားစြာၿဖင့္ သူတုိ႔ရင္ထဲတြင္ရွိေနၾကပါသည္။ ေတာင္ပံေတြၿဖန္႔ကာ အေ၀းကုိ ပ်ံသန္းဘုိ႔အတြက္ အေတာင္မ်ားကုိ ခုိင္ခန္႔ရန္ အားေတြေမြးေနၾကခ်ိန္မွာေတာ့၊ သူတုိ႔အေတာင္ေလးမ်ားကုိ ရက္ရက္စက္စက္ မဖ်က္စီးၾကပါေစနဲ႔ လုိ႔ကုိယ္စီဆုေတာင္းေနၾကမည္မွာ အမွန္ပင္ၿဖစ္ေတာ့..
ညီီညီငယ္ ႏွလုံးသားတြင္ေတာ့ ေအးစက္လာသည္။ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ခံစားရသည္ဟု သူထင္မိသည္။ မိမိ၏ အကူညီသည္ တပါးလူအတြက္ ေ၀ဒနာၿဖစ္ေစခဲ့လာ၊ ထုိသုိ႔ဆုိလွ်င္ တစ္ဦးတည္သာ ရပ္တည္သြားမယ္၊ လစ္လွဴထားလုိက္မယ္ဆုိခဲ့လွ်င္ ညီညီငယ္ကုိ ဘာေၿပာၾကအုံးမည္နည္း၊ တစ္ေယာက္တစ္ေလကမွ ညီညီငယ္ဘက္က မင္းလုပ္တာမွန္တယ္လုိ႔ ေၿပာလာမည္မဟုတ္ေတာ့ပါ။
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၾကေသာ သူတုိ႔သုံးေယာက္သည္ ရွမ္းရုိးမေတာင္တန္းၾကီးကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္က ၀မ္းနည္းမွွဳ့ေတြကုိ ေၿဖေဖ်ာက္ေနသည္။ တြယ္တာႏွင့္ ႏွင္းဆီကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမ်ား သဖြယ္ ႏွစ္သိမ့္ေနၾကပါသည္။ ႏဳတ္ကေၿပာမထြက္ၾကေပမယ့္ ရင္ထဲက နားလည္လာသည့္ ၿဖဴစင္စြာ ေဖးမေနၾကသည္ကုိေတာ့ သူတုိ႔သုံးေယာက္သာသိပါသည္။ ညီညီငယ္ရင္ထဲမွာ တြယ္တာ ႏွင့္ ႏွင္းဆီအေပၚသံေယာဇဥ္ေတြပုိလာမိေတာ့သည္။
ႏွင္းဆီ၏ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းတြင္ ညီညီငယ္နာမည္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ၾကီးသြားေတာ့သည္။ ေကာင္းေသာ နာမည္ၾကီးၿခင္းေတာ့မဟုတ္ပါ၊ ေက်ာင္းတြင္ညီညီငယ္အေၾကာင္းကုိ ေၿပာစမွတ္ၿဖစ္လာေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ဳိ႔က ညီညီငယ္ႏွင့္ပက္သက္လာလွ်င္ နာမည္ပ်က္မည္ဆုိးေသာ ေၾကာင့္ေရွာင္က်င္လာသည္။ ေက်ာင္းသူမ်ားကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ ရြံရွာစြာၾကည့္တတ္လာၾကသည္။ အဆုိးဆုံးက ညီညီငယ္လာသည့္ လမ္းဆုိခဲ့လွ်င္ေက်ာင္းသား ေရာ ေက်ာင္းသူမ်ားက ေရွ႔ကလွမ္းၿမင္လုိက္မိသည္ ဆုိခဲ့လွ်င္ တစ္ၿခားလမ္းက ေရွာင္ဖယ္သြားၾကသည္။
တမူထူးၿခားစြာ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ လမ္းမွာေတြ႔ရင္ႏူတ္ဆက္ ၿပဳံးၿပသူတစ္ေယာက္သာ ရွိခဲ့သည္။
တစ္ၿခားေသာ အားလုံးေသာ အမ်ားစုကေတာ့ တစ္ခုခုမ်ားေၿပာဆုိၾကၿပီးဆုိခဲ့လွ်င္ မၾကဳိက္သည့္ သေဘာကုိ ေၿပာလွ်င္ ညီညီငယ္နာမည္ကုိ ခုတုံလုပ္လာၾကေတာ့သည္။
“မင္းကလည္းကြာ ၀တ္ထားၾကီးက ဘာပုံၾကီးမွန္းမသိဘူး အေၿခာက္ၾကီးၾကေနတာပဲ”
“အံမယ္ ငါ့မ်ားညီညီငယ္မွတ္ေနလာ၊ ဒါဖက္ရွင္ကြ”
ထုိသုိ႔စကားမ်ားက ဟုိတစ္စ ဒီတစ္စ ၿဖင့္ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ညီညီငယ္ ကမာၻေလသည္ ပို၍က်ဥ္းေၿမာင္းလာသည္ ဟုခံစားလာသည္။ အရင္ကတစ္ေယာက္တည္းေနတတ္ေသာ ညီညီငယ္ကေတာ့ အရင္ကထက္ ပုိ၍အခန္းေအာင္းကာ စာက်က္တာပင္လုပ္လာေတာ့သည္။
သုံးရက္ေၿမာက္သည့္ေန့မွာ နႏၵၿပန္ေရာက္လာသည္။ ေက်ာင္း၀န္ထဲ ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ နႏၵဂိတ္ေပါက္၀တြင္ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ေတာင္ၾကည့္ေၿမာက္ၾကည့္လုိက္ရွာေနသည္။ သူေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ လူတစ္ေယာက္ကုိ လုိက္ရွာေနမိသည္။ ညီမငယ္က အကုိလုပ္သူ မူပ်က္ေနသည္ကုိ သတိထားမိသည္။
“ကုိကုိ ဘယ္သူကုိရွာေနတာလဲ”
“ဘယ္သူမွမဟုတ္ပါဘူး
သူငယ္ခ်င္းေတြလာၾကဳိမလားလုိ႔ေစာင့္ေနတာ”
“ကုိကုိၿပန္လာမွာကုိ ဘယ္သူကုိေၿပာထားလုိ႔လဲ ညီမေလးေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေၿပာၿပခ်ိန္မရခဲ့ဘူး ၃ ရက္ထဲၾကာမယ့္ကိစၥကုိ”
“ေအာ္ ဘယ္သူမွမေၿပာၿပခဲ့ပါဘူး”
နႏၵစိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားသည္။ ညီညီငယ္ကုိ သူေမွ်ာ္ေနတာပါ၊ သူစာေရးၿပီးေတာ့ ညီညီငယ္စားပြဲေပၚမွာတင္ထားခဲ့သည္မဟုတ္လာ။ ညီညီငယ္ကုိ သူအၿပစ္မတင္ရက္ပါ၊ ညီညီငယ္ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္လည္း သူဘာမွမလုပ္ခဲ့ရပါ၊
သုိ႔ေပမယ့္ ညီညီငယ္ကုိေတာ့ သူစိတ္ပ်က္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ခဲ့သည္မဟုတ္လား ညီညီငယ္ခံခဲ့ရသည့္ အၾကိမ္ေတြလည္း မနည္းေတာ့ၿပီးမဟုတ္လာ၊ ထုိေၾကာင့္လဲ သူညီညီငယ္ကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာနာတတ္လာသည္။
သူရဲ့အၿပဳမူမ်ားက ဘယ္လုိမွလက္ခံလုိ႔မရသည့္အေၾကာင္းေရေတြမ်ားေနၿပီးမဟုတ္လာ။ ေက်ာင္းတြင္းသုိ႔ေရာက္ၿပီး ရုံးခန္းထဲတြင္ အေၾကာင္းၾကားၿပီးေနာက္မွ နႏၵတုိ႔ေမာင္ႏွမ အေဆာင္အသီးသီး ဆီသုိ႔ ထြက္ခဲ့လာေတာ့သည္။ နႏၵေၿခလွမ္းမ်ားက သြက္ေနသည္။ အေဆာင္ထဲသုိ႔ အၿမန္ေရာက္ခ်င္သည့္ စိတ္ကေလာေနသည္။ ေၿခလွမ္းေတြက ေႏွးေနသည္ဟုပင္ ထင္မွတ္မိေတာ့သည္။
“ညီညီငယ္”
အေဆာင္တံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ပထမဦးဆုံးလုိက္ရွာသည္က ညီညီငယ္ကုိပါ။
“ဟင္ ညီညီငယ္လည္းမရွိဘူး ဘယ္သြားေနလဲမသိဘူး၊ ေအာ္ ဒီအခ်ိန္ဆုိ ထမင္းစားခ်ိန္ပဲ ထမင္းစားေဆာင္မွာမ်ားလာမသိဘူး”
နႏၵထမင္းစားေဆာင္ဘက္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့လုိက္ေတာ့သည္။ ေတြ႔ခ်င္သည့္ ညီညီငယ္ကုိေတာ့မေတြ႔ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကုိေတြ႔လုိက္ရပါသည္။
“ဟာ….နႏၵၿပန္လာၿပီလား”
“ေအးၿပန္လာၿပီး”
သူလည္းသူငယ္ခ်င္းေတြ စားပြဲသုိ႔သြားုထုိင္လုိက္ၿပီး မ်က္လုံးကေတာ့ တစ္စုံတစ္ရာကုိ လုိက္ရွာေနပါ ေတာ့သည္။
ႏုိင္ႏုိင္ႏွင့္ ေအာင္ခုိင္ကေတာ့ သူကုိလွဳက္လွဲစြာၾကဳိဆုိသည္။ ကုိကုိေလးကေတာ့ သူပုံမွန္စတုိင္အတုိင္း နႏၵကုိတစ္ခ်က္ၿပဳံးၿပၿပီး ထမင္းကုိ ေအးေအးေဆးစားေနသည္။ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ တမူထူးၿခားစြာ နႏၵကုိၿမင္သည္ႏွင့္ မၿမင္သလုိ အမူယာလုပ္ကာ ထမင္းငုံ့စားေနပါေတာ့သည္။
“ညီညီငယ္ကုိ မေတြ႔ၾကဘူးလား”
သူကေတာ့ ေက်ာင္းမွာဘာေတြၿဖစ္ေနသည္ကုိ မသိရွိပဲ ေမးလုိက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ သူ႔အေမးေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔ကိုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ၾကပါသည္။ ကုိကုိေလး ကေတာ့ ထမင္းပင္သီးသြားေတာ့သည္။
“ေနပါအုံးမင္းကဘာၿဖစ္လုိ႔ညီညီငယ္ကုိေမးတာလဲ”
“မေတြ႔လုိ႔ေလ အခန္းထဲမွာလည္း မရွိဘူးဒါေၾကာင့္ေမးၾကည့္တာ”
“မေတြ႔ရင္မရွိလုိ႔ေပါ့ကြ”
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ အရင္အတုိင္းမေၿပာင္းလဲပဲ ညီညီငယ္ကို အၿမင္ေစာင္းေနသည္ဟု နႏၵထင္လုိက္သၿဖင့္ ထပ္မေၿပာေတာ့ပါ။
“မင္းထမင္းမစားဘူးလား"
“အင္းလမ္းမွာစားခဲ့တယ္..
ေအာင္ေအာင္ ထမင္းထက္မစားေတာ့ပဲ နႏၵကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ၿပီး။
“ငါမင္းနဲ႔စကားေၿပာစရာရွိတယ္ ငါနဲ႔ခဏလုိက္ခဲ့”
ေအာင္ေအာင္ အသံမာေတာင့္ေတာင့္ေၾကာင့္ နႏၵမ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ သြားသည္။ ဘာသေဘာႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းေၿပာခ်င္သည္ကုိေတာ့ မသိပါ။ ေအာင္ေအာင္ထထြက္သြားသၿဖင့္ နႏၵက်န္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ႏူတ္ဆက္ကာ ထြက္ခဲ့လုိက္သည္။
ေအာင္ေအာင္က ေရွ႔ကထြက္သြားသၿဖင့္ ေနာက္ကလုိက္ေနရသည္။ ေအာင္ေအာင္ေဘာလုံးကြင္းဘက္ကုိ သြားေနသည္ၿဖစ္ပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္ အဲဒီေလာက္အေ၀းၾကီးသြားရလာ ေမွာင္လဲေမွာင္ေနၿပီး၊ ဒီမွာေၿပာလဲရသားနဲ႔”
နႏၵေအာ္ေၿပာေပမယ့္ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ခဲ့ပါ။ ေဘာလုံးကြင္းသုိ႔ေရာက္မွ ရပ္သြားေတာ့သည္။
နႏၵ ေအာင္ေအာင္ အနားသုိ႔ ကပ္လုိက္ၿပီး။
“ကဲဘာေၿပာမလုိ႔လဲ ဒီအထိေတာင္ေခၚလာတာ”
ေအာင္ေအာင္ ရုတ္တရက္လွည့္လုိက္ၿပီး နႏၵမ်က္နာတည့္တည့္သုိ႔ လက္သီးတစ္လုံးပစ္သြင္းလုိက္ေတာ့သည္။
ခြပ္…
နႏၵေရွာင္ခ်ိန္မရလုိက္ပါ။ နည္းနည္းေတာ့ ယုိင္က်သြားပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္ ငါကုိဘာေၾကာင့္ထုိးတာလဲ”
“ဘာေၾကာင့္ဟုတ္လား မင္းလူစိတ္မွရွိရဲ့လာကြ”
“ဘာေတြေၿပာေနတာလဲ”
“ဘာေတြေၿပာေနတာလဲ ဟုတ္လာ ဟားဟား……
.ေအးမင္းလုပ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကုိ ငါၿပန္ေၿပာရတာေပါ့ကြာ”
ေအာင္ေအာင္ ၿဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေၿပာၿပလုိက္ေတာ့ နႏၵအ့ံၾသသြားေတာ့သည္။ ညီညီငယ္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားေနရမည္နည္း၊ ညီညီငယ္သူ႔ေၾကာင့္တဖန္ လုပ္ၾကံခံရၿပန္ၿပီး မဟုတ္လား။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ညီညီငယ္ေတာ္ေတာ္ကုိ အထိနာခဲ့မည္။ ထုိေၾကာင့္လဲ ညီညီငယ္သူ႔ကုိလာမေတြ႔တာၿဖစ္မည္။ ထုိေၾကာင့္လည္း သူၿပန္လာမည္ကိုသိသည့္အတြက္ သူ႔အားေရွာင္ပယ္ေနတာၿဖစ္မည္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဘယ္သူဖြခဲ့သည္လဲ။
“ငါဒီကထြက္သြားေတာ့ ဘယ္သူမွေတာင္သိတာမဟုတ္ဘူး ဆရာမ်ဳိးမင္းကုိပဲ ေၿပာခဲ့တာ၊ ငါဘာမွမလုပ္ပါပဲ ဒီသတင္းေတြက ဘယ္သူဖြခဲ့တာလဲ နားကုိမလည္ေတာ့ဘူး”
“ဒီမယ္နႏၵ ဒီအေၾကာင္းေတြက မင္းကလဲြၿပီးဘယ္သူမွသိတာမဟုတ္ဘူး၊ ခုညီညီငယ္ကုိ ေၿပာဆုိေနၾကတာက မင္းမသိလုိ႔ ငါအရမ္းသနားတယ္ မင္းလိုသူငယ္ခ်င္းကုိ ခုလုိခင္ရတာကုိလဲ ေနာင္တရတယ္”
“ဒါေတြငါလုပ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ငါဘာမွမလုပ္ဘူး”
“မင္းမလုပ္ရင္ ဘယ္သူလုပ္မလဲ မင္းအေၾကာင္းကုိ ငါသိပါတယ္၊ မင္းႏွင္းဆီကုိ ရခ်င္ေဇာနဲ႔ လုပ္ၾကံေၿပာဆုိေနတာ ၿဖစ္မွာေပါ့”
“ေတာ္စမ္းပါ၊ ငါအဲေလာက္ထိ ေအာက္တန္းမက်ဘူးကြ”
“က်တာမက်တာ မင္းပဲသိလိမ့္မယ္ ဒီမယ္ငါေၿပာမယ္ မင္းငါ့ကုိခင္ခ်င္ခင္ မခင္ခ်င္ေန
ငါကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိ ၾကဳိက္တယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ ညီညီငယ္ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ရဲလုပ္ၾကည့္ မင္းနဲ႔ငါေတြ႔မယ္”
“ဘာကြ…..ဘာေၿပာလုိက္တယ္”
“မင္းမၾကားဘူးလာ ဟုတ္တယ္ ငါကအေၿခာက္ ငါညီညီငယ္ကုိ ခ်စ္ေနတယ္ သူခံစားေနရတာကုိ မၾကည့္ရက္ဘူး သနားတယ္ ဒါေၾကာင့္ ငါမင္းကုိ သတိေပးလုိက္တာ”
နႏၵ ေအာင္ေအာင္ ကုိအံ့ၾသကာ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘာစကားမွပင္ထြက္မလာေတာ့။
“ဟုတ္တယ္ ညီညီငယ္ကုိ ငါတစ္ခ်ိန္လုံးေစာင့္ၾကည့္ေနရင္ကေန ၾကဳိက္လာတာ၊ ငါခ်စ္လာတာ”
..............TBC................
..
Unicode
ပန်းမဟုတ်သော ပန်းတစ်ပွင့်အကြောင်း ( အပိုင်း 9)
တန်းကျောင်းမှ အကိုကြီးတစ်ယောက် နှင်းဆီလွယ်အိတ်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်သည်ကို တွယ်တာက လက်ဆွဲသည့်အထင်ဖြင့် ကိုင်ပေါက်ခဲ့ဖူသည့် အကြောင်းရှိခဲ့သည်။ ထိုကြောင့်လည်း ပန်းအိနှင့်၀တ်မှုန် ငြိမ်သွားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ထိုနောက် ပန်းအိနှင့်၀တ်မှုန် လွယ်အိတ်များကို ကောက်ယူကာ အခန်းထဲမှ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။
“အွန့်”
“အမလေး သနလိုက်တာ လူတစ်ယောက်လုံးလာတာ မမြင်ဘူးလာ”
ပန်းအိလောလော နှင့်ထွက်လိုက်သည့်အချိန်၊ ညီညီငယ် အခန်းထဲသို့ ၀င်လိုက်သည့် အချိန်တိုက်ဆိုင်သွားကာ ၀င်တိုက်သလိုဖြစ်သွားခဲ့ပါသည်။
“ဟ..နင်လည်း၀င်တိုက်သေးတယ် နင်ကလဲအော်သေးတယ်”
“အို ပန်းအိိရယ်နင့်မို့လို့ ရပ်စကားပြောနေသေးတယ် လာသွားမယ်”
“ဘာတွေလဲဟ”
ညီညီငယ်အခန်းထဲ ၀င်လိုက်တော့ အခန်းတစ်ခုလုံးသည် မလိုအပ်ပါပဲတိတ်ဆိတ်နေတော့သည်။ နှင်းဆီနှင့်တွယ်တာကလည်း အတန်းအလယ်ပိုင်မှာ ရောက်နေသည်။ သူမတို့၏မျက်နာတွေက တင်းမာနေကြသည်။ ဘာပြဿနာဖြစ်နေကြသည်မသိတော့။
“နှင်းဆီ ဘာဖြစ်နေတာလဲ”
“နင်ကခုမှလာတာ တစ်မနက်ခင်းလုံး ဘယ်အလေလိုက်နေတာလဲ ပြောစမ်းပါအုံး”
နှင်းဆီ၏ ဆူးဆူးဝါးဝါးအော်လိုက်သော ဒေါသသံက တစ်ခန်းလုံး လွှမ်းသွားတော့သည်။
ညီညီငယ် အ့ံသြကာ ကြောင်ကြည့်နေသည်။ နှင်းဆီသည် မတက်ရပ်နေရာကနေပြီး အနားတွင်ရှိသော ထိုင်ခုံလွတ်ပုံထိုင်ချကာ မျက်နာကိုမှောက်ပြီး ငိုချလိုက်ပါတော့သည်။
“ဟာ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဘာဖြစ်လို့လဲ နှင်းဆီက”
နှင်းဆီအနားသို့ ညီညီငယ် ပြေးကပ်သွားကာ မေးလိုက်သည်။ တွယ်တာ ကပြန်မဖြေပဲ သူ့ကိုမျက်စောင်းခဲကာ ကြည့်နေသည်။
“ညီငယ် နင်ကခုမှပေါ်လာတယ်နော်၊ ဘယ်သွားနေတာလဲ”
“အင်းညက နန္ဒအဘွားဆုံးလို့ သူငိုနေတာနဲ့ သူကိုအားပေးရင် တစ်ညလုံးမအိပ်ခဲ့ရဘူး ဒါကြောင့်……”
“တော်တော့ အဲဒီအကြောင်းလာမပြောနဲ့”
“ဟင်”
နှင်းဆီက မျက်ရည်များကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုတ်လိုက်ပြီး ညီညီငယ်ကို အော်လွှတ်သည်။ ညီညီငယ် စိတ်ထဲ၀မ်းနည်းသွားသည်က အမှန်ပါ၊ ခုတော့ သူငယ်ချင်းတွေက သူ့ကိုပြောပြခွင့်မပေး၊ ဘာဖြစ်လို့ နေ့တပိုင်းအတန်းပျက်တာကို ရှင်းပြခွင့်မပေးတော့ချေ။
ညီညီငယ် ကြက်သေသေဖြင့် နှင်းဆီကိုကြည့်နေရင်းက ၀မ်းနည်းရိပ်တွေတွေ့လိုက်ရသည်ကို သတိထားမိသွားသည့် တွယ်တာက အနေထားကို ဖြေရှင်းလိုက်သည်။
“လာ..ငါတို့တွေ စကားပြောဘို့လိုနေပြီး မကျဉ်းပင်အောက်သွားကြမယ်”
“ဟင် ဒီအချိန်ကြီး ကျောင်းက…”
“လိုက်မှာသာလိုက်ခဲ့ နင့်ကိုပြောစရာတွေ မေးစရာတွေ တပုံကြီးပဲ လျှာမရှည်တော့နဲ့”
မကျဉ်းပင်အောက်တွင် နှင်းဆီနှင့် တွယ်တာ ညီညီငယ်ပြောပြသည့် ညကကိစ္စများကို နားထောင်ကာ ဇာတ်ရည်လည်သွားတော့သည်။
“ဒါဆိုမနက်က နန္ဒထွက်သွားတော့ နင်မနိုးဘူးပေါ့”
“အင်း”
“ဒါဆိုဒီစကားတွေက ဘယ်ကထွက်လာတာလဲ”
“ဘာစကားတွေလဲ”
“နင်မသိတာလာ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား”
“နင်ပြောတာငါနားမလည်ဘူး တွယ်တာ”
“အေးနင့်ကြောင့်ပဲ အဲဒီအကြောင်းကြောင့်ပဲ နှင်းဆီမျက်ရည်ကျတာ”
“ဘယ်လို”
“ဒီလိုဟာ…”
“မပြောပါနဲ့တော့ တွယ်တာရယ်”
“ညီညီငယ်လည်းသိသင့်တယ်လေ နှင်းဆီရဲ့၊ ဟုတ်တယ် နင်သိမှဖြစ်မယ်၊ မနက်နင်ကျောင်းမတက်နိုင်တာကို ဆရာမျိုးမင်းပဲသိတာနော်၊ သူပဲ အခန်းထဲကိုလာပြီးနင့်အစား ခွင့်လာတိုင်သွားတာ”
“ဟုတ်မှာပေါ့ မနက်က ဆရာမျိုးမင်းပဲ နန္ဒကိုလာခေါ်သွားတာနေမယ်”
“သူခွင့်တိုင်သွားတာက ညီညီငယ်ညက အိပ်ရေးပျက်လို့ဆိုတဲ့ အကြောင်းပဲ၊ နင်နန္ဒကိုစောင့်ရှောက်နေရလို့ လည်းပြောတယ်၊ လူတွေက စကားကို ကားပစ်လိုက်ကြတာ”
“အော်”
“အဲဒီမှာတင် နင်နဲ့နန္ဒကို သမုတ်လိုက်ကြတာ လင်မယားလိုလို ဘာလိုလိုပေါ့၊ အဲလောက်ထိပြောဆိုနေကြတာ၊ နောက်တော့ နှင်းဆီလည်း သည်းမခံနိုင်လို့ ထကြမ်းကုန်တော့တာပေါ့”
“ဟားဟား…”
ညီညီငယ်ခြောက်ကပ်စွာရယ်လိုက်တော့သည်။
“လူတွေလူတွေ တော်တော်ကြောက်ဘို့ကောင်းပါလား၊ ဒါကြောင့်ဒီနေ့ကျောင်းလာတော့ ငါကိုကြည့်တဲ့ အကြည့်တွေက ဒီလိုတွေဖြစ်နေကြတာကိုး၊ တစ်ခုပဲ နင်တု့ိကိုမေးချင်တယ် နင်တို့ အခန်းဖေါ်တစ်ယောက်က ၀မ်းနည်းလို့ ငိုနေတယ်ဆိုရင် နင်တို့က မသိကျိုးကျွန် နေနိုင်ကြလား”
“ဘယ်နေလို့ရမှာလဲ”
“ဒီလိုပဲ ငါနန္ဒကို မသိကျိုးကျွန်မနေနိုင်လို့ကူးညီပေးလိုက်တာ၊ ငါ့နေရာမှာ တစ်ခြားတစ်ယောက်ဖြစ်နေကြည့် ဒီအသံမျိုးထွက်လာမလား၊ နင်တို့စဉ်းစားကြည့်စမ်းပါ၊ ငါ့နေရာမှာ အောင်အောင် ဒါမှမဟုတ် တစ်ခြားတစ်ယောက်ယောက်ပေါ့ ဖြစ်နေခဲ့မယ်ဆိုရင်လေ၊ ဟယ်တော်လိုက်တာ စာနာလိုက်တတ်တာ ချီးမွှမ်းလို့ ပြီးမှာမဟုတ်တော့ဘူး၊ ခုတော့ငါဖြစ်နေလို့ ငါကိုတော့ ဗီလိန်နေရာပေးပြီး နန္ဒကိုတော့ ရွှေမင်းသားလေးအဖြင့် ပေးနေကြတာ၊ အေးငါ၀မ်းနည်းတာက ငါကိုနားလည်ဆုံးလို့သတ်မှတ်ထားတဲ့ နင်တို့နှစ်ယောက်ပါ သံသယရှိနေလို့ပဲ”
“မဟုတ်ဘူး”
“မဟုတ်ဘူး”
တွယ်တာနှင့် နှင်းဆီသံပြိုင်အော်ကာ ဖြေရှင်းကြသည်။
“ငါတို့ကနင့်ဘက်ကနာတာ”
“ဟုတ်တယ် နင်ကငါ့တို့သူငယ်ချင်း၊ ဆိုးဆိုးကောင်းကောင်း ငါတို့အတွက် ထာ၀ရသူငယ်ချင်းပဲ နင်အဲဒီလိုမတွေးနဲ့၊ ငါခံစားရတယ်ဟ”
“ဒါပေမယ့် ကျောင်းခန်းထဲမှာ ငါရှင်းပြတာကိုတောင်လက်မခံနိုင်ဘူးမဟုတ်လား”
“ဟယ် ညီညီငယ်ရယ် အဲ့ဒါကလဲ နင့်ကိုဂရုနာဒေါသနဲ့ပြောတာပါဟယ်၊ နှင်းဆီကလည်း သွေးပူနေတယ်လေ ဒါကြောင့်ပါ”
“ဟုတ်တယ် ငါလွန်သွားတယ် ညီငယ်ရယ် ငါတောင်းပန်ပါတယ်၊ နင်ပြောဖူတယ်လေ လူဆိုတာ အမှားမကင်းဘူးလို့ ဒါကလည်းငါစိတ်ထဲ နင်အတွက်မခံရပ်နိုင်ဖြစ်လို့ပါဟယ် နော်”
ညီညီငယ် နှင်းဆီတို့ဆီလှည့်မကြည့်တော့၊ အေ၀းကိုငေးလိုက်တော့သည်။ လောကကြီးသည် သူ့အတွက် လှပမှု့တွေပေးနေတာလား ရုပ်ဆိုးတာတွေပေးနေတာလာ၊ သူကတော့ လောကကြီးကို အလှတွေဆင်နေပါသည်။ သူကိုရော အလှပတွေ ဆင်ခွင့်ပေးမှာလာ လောကကြီးရယ်။
နှင်းဆီနှင့်တွယ်တာ ညီညီငယ် ဘေးတစ်ဘက်ချက်ဆီတွင် ၀င်ထိုင်လိုက်ပြီး ညီညီငယ်ငေးနေသည့် ရှမ်းရိုးမတောင်တန်းကြီး ကိုကြည့်နေကြပါသည်။
ကိုယ်စီကိုယ်စီ အတွေးများစွာဖြင့် သူတို့ရင်ထဲတွင်ရှိနေကြပါသည်။ တောင်ပံတွေဖြန့်ကာ အေ၀းကို ပျံသန်းဘို့အတွက် အတောင်များကို ခိုင်ခန့်ရန် အားတွေမွေးနေကြချိန်မှာတော့၊ သူတို့အတောင်လေးများကို ရက်ရက်စက်စက် မဖျက်စီးကြပါစေနဲ့ လို့ကိုယ်စီဆုတောင်းနေကြမည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်တော့..
ညီီညီငယ် နှလုံးသားတွင်တော့ အေးစက်လာသည်။ အရွယ်နှင့်မမျှအောင်ခံစားရသည်ဟု သူထင်မိသည်။ မိမိ၏ အကူညီသည် တပါးလူအတွက် ေ၀ဒနာဖြစ်စေခဲ့လာ၊ ထိုသို့ဆိုလျှင် တစ်ဦးတည်သာ ရပ်တည်သွားမယ်၊ လစ်လှူထားလိုက်မယ်ဆိုခဲ့လျှင် ညီညီငယ်ကို ဘာပြောကြအုံးမည်နည်း၊ တစ်ယောက်တစ်လေကမှ ညီညီငယ်ဘက်က မင်းလုပ်တာမှန်တယ်လို့ ပြောလာမည်မဟုတ်တော့ပါ။
တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေကြသော သူတို့သုံးယောက်သည် ရှမ်းရိုးမတောင်တန်းကြီးကို ငေးကြည့်နေရင်က ၀မ်းနည်းမှှု့တွေကို ဖြေဖျောက်နေသည်။ တွယ်တာနှင့် နှင်းဆီကတော့ ညီညီငယ်ကို သူငယ်ချင်းကောင်းများ သဖွယ် နှစ်သိမ့်နေကြပါသည်။ နုတ်ကပြောမထွက်ကြပေမယ့် ရင်ထဲက နားလည်လာသည့် ဖြူစင်စွာ ဖေးမနေကြသည်ကိုတော့ သူတို့သုံးယောက်သာသိပါသည်။ ညီညီငယ်ရင်ထဲမှာ တွယ်တာ နှင့် နှင်းဆီအပေါ်သံယောဇဉ်တွေပိုလာမိတော့သည်။
နှင်းဆီ၏ လုပ်ရပ်ကြောင့် ကျောင်းတွင် ညီညီငယ်နာမည်မှာ မမျှော်လင့်ပဲ ကြီးသွားတော့သည်။ ကောင်းသော နာမည်ကြီးခြင်းတော့မဟုတ်ပါ၊ ကျောင်းတွင်ညီညီငယ်အကြောင်းကို ပြောစမှတ်ဖြစ်လာတော့သည်။ ကျောင်းသားတစ်ချို့က ညီညီငယ်နှင့်ပက်သက်လာလျှင် နာမည်ပျက်မည်ဆိုးသော ကြောင့်ရှောင်ကျင်လာသည်။ ကျောင်းသူများကတော့ ညီညီငယ်ကို ရွံရှာစွာကြည့်တတ်လာကြသည်။ အဆိုးဆုံးက ညီညီငယ်လာသည့် လမ်းဆိုခဲ့လျှင်ကျောင်းသား ရော ကျောင်းသူများက ရှေ့ကလှမ်းမြင်လိုက်မိသည် ဆိုခဲ့လျှင် တစ်ခြားလမ်းက ရှောင်ဖယ်သွားကြသည်။
တမူထူးခြားစွာ အောင်အောင်ကတော့ ညီညီငယ်ကို လမ်းမှာတွေ့ရင်နူတ်ဆက် ပြုံးပြသူတစ်ယောက်သာ ရှိခဲ့သည်။
တစ်ခြားသော အားလုံးသော အများစုကတော့ တစ်ခုခုများပြောဆိုကြပြီးဆိုခဲ့လျှင် မကြိုက်သည့် သဘောကို ပြောလျှင် ညီညီငယ်နာမည်ကို ခုတုံလုပ်လာကြတော့သည်။
“မင်းကလည်းကွာ ၀တ်ထားကြီးက ဘာပုံကြီးမှန်းမသိဘူး အခြောက်ကြီးကြနေတာပဲ”
“အံမယ် ငါ့များညီညီငယ်မှတ်နေလာ၊ ဒါဖက်ရှင်ကွ”
ထိုသို့စကားများက ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ ဖြင့်ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။ ညီညီငယ် ကမ္ဘာလေသည် ပို၍ကျဉ်းမြောင်းလာသည် ဟုခံစားလာသည်။ အရင်ကတစ်ယောက်တည်းနေတတ်သော ညီညီငယ်ကတော့ အရင်ကထက် ပို၍အခန်းအောင်းကာ စာကျက်တာပင်လုပ်လာတော့သည်။
သုံးရက်မြောက်သည့်နေ့မှာ နန္ဒပြန်ရောက်လာသည်။ ကျောင်း၀န်ထဲ ၀င်လိုက်သည်နှင့် နန္ဒဂိတ်ပေါက်၀တွင် တစ်စုံတစ်ရာကို တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့်လိုက်ရှာနေသည်။ သူမျှော်လင့်ထားသည့် လူတစ်ယောက်ကို လိုက်ရှာနေမိသည်။ ညီမငယ်က အကိုလုပ်သူ မူပျက်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။
“ကိုကို ဘယ်သူကိုရှာနေတာလဲ”
“ဘယ်သူမှမဟုတ်ပါဘူး
သူငယ်ချင်းတွေလာကြိုမလားလို့စောင့်နေတာ”
“ကိုကိုပြန်လာမှာကို ဘယ်သူကိုပြောထားလို့လဲ ညီမလေးတောင် သူငယ်ချင်းတွေကို ပြောပြချိန်မရခဲ့ဘူး ၃ ရက်ထဲကြာမယ့်ကိစ္စကို”
“အော် ဘယ်သူမှမပြောပြခဲ့ပါဘူး”
နန္ဒစိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။ ညီညီငယ်ကို သူမျှော်နေတာပါ၊ သူစာရေးပြီးတော့ ညီညီငယ်စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားခဲ့သည်မဟုတ်လာ။ ညီညီငယ်ကို သူအပြစ်မတင်ရက်ပါ၊ ညီညီငယ် ခွင့်လွှတ်နိုင်လောက်အောင်လည်း သူဘာမှမလုပ်ခဲ့ရပါ၊
သို့ပေမယ့် ညီညီငယ်ကိုတော့ သူစိတ်ပျက်အောင် အမျိုးမျိုးလုပ်ခဲ့သည်မဟုတ်လား ညီညီငယ်ခံခဲ့ရသည့် အကြိမ်တွေလည်း မနည်းတော့ပြီးမဟုတ်လာ၊ ထိုကြောင့်လဲ သူညီညီငယ်ကို ကိုယ်ချင်းစာနာတတ်လာသည်။
သူရဲ့အပြုမူများက ဘယ်လိုမှလက်ခံလို့မရသည့်အကြောင်းရေတွေများနေပြီးမဟုတ်လာ။ ကျောင်းတွင်းသို့ရောက်ပြီး ရုံးခန်းထဲတွင် အကြောင်းကြားပြီးနောက်မှ နန္ဒတို့မောင်နှမ အဆောင်အသီးသီး ဆီသို့ ထွက်ခဲ့လာတော့သည်။ နန္ဒခြေလှမ်းများက သွက်နေသည်။ အဆောင်ထဲသို့ အမြန်ရောက်ချင်သည့် စိတ်ကလောနေသည်။ ခြေလှမ်းတွေက နှေးနေသည်ဟုပင် ထင်မှတ်မိတော့သည်။
“ညီညီငယ်”
အဆောင်တံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်း ပထမဦးဆုံးလိုက်ရှာသည်က ညီညီငယ်ကိုပါ။
“ဟင် ညီညီငယ်လည်းမရှိဘူး ဘယ်သွားနေလဲမသိဘူး၊ အော် ဒီအချိန်ဆို ထမင်းစားချိန်ပဲ ထမင်းစားဆောင်မှာများလာမသိဘူး”
နန္ဒထမင်းစားဆောင်ဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။ တွေ့ချင်သည့် ညီညီငယ်ကိုတော့မတွေ့ပါ။ သူငယ်ချင်းတွေ ကိုတွေ့လိုက်ရပါသည်။
“ဟာ….နန္ဒပြန်လာပြီလား”
“အေးပြန်လာပြီး”
သူလည်းသူငယ်ချင်းတွေ စားပွဲသို့သွားုထိုင်လိုက်ပြီး မျက်လုံးကတော့ တစ်စုံတစ်ရာကို လိုက်ရှာနေပါ တော့သည်။
နိုင်နိုင်နှင့် အောင်ခိုင်ကတော့ သူကိုလှုက်လှဲစွာကြိုဆိုသည်။ ကိုကိုလေးကတော့ သူပုံမှန်စတိုင်အတိုင်း နန္ဒကိုတစ်ချက်ပြုံးပြပြီး ထမင်းကို အေးအေးဆေးစားနေသည်။ အောင်အောင်ကတော့ တမူထူးခြားစွာ နန္ဒကိုမြင်သည်နှင့် မမြင်သလို အမူယာလုပ်ကာ ထမင်းငုံ့စားနေပါတော့သည်။
“ညီညီငယ်ကို မတွေ့ကြဘူးလား”
သူကတော့ ကျောင်းမှာဘာတွေဖြစ်နေသည်ကို မသိရှိပဲ မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ သူ့အမေးကြောင့် သူငယ်ချင်းများက သူ့ကိို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ကြပါသည်။ ကိုကိုလေး ကတော့ ထမင်းပင်သီးသွားတော့သည်။
“နေပါအုံးမင်းကဘာဖြစ်လို့ညီညီငယ်ကိုမေးတာလဲ”
“မတွေ့လို့လေ အခန်းထဲမှာလည်း မရှိဘူးဒါကြောင့်မေးကြည့်တာ”
“မတွေ့ရင်မရှိလို့ပေါ့ကွ”
သူငယ်ချင်းများကတော့ အရင်အတိုင်းမပြောင်းလဲပဲ ညီညီငယ်ကို အမြင်စောင်းနေသည်ဟု နန္ဒထင်လိုက်သဖြင့် ထပ်မပြောတော့ပါ။
“မင်းထမင်းမစားဘူးလား"
“အင်းလမ်းမှာစားခဲ့တယ်..
အောင်အောင် ထမင်းထက်မစားတော့ပဲ နန္ဒကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး။
“ငါမင်းနဲ့စကားပြောစရာရှိတယ် ငါနဲ့ခဏလိုက်ခဲ့”
အောင်အောင် အသံမာတောင့်တောင့်ကြောင့် နန္ဒမျက်မှောင်ကုတ်ကာ သွားသည်။ ဘာသဘောနှင့် နှစ်ယောက်တည်းပြောချင်သည်ကိုတော့ မသိပါ။ အောင်အောင်ထထွက်သွားသဖြင့် နန္ဒကျန်ခဲ့သည့် သူငယ်ချင်းများကို နူတ်ဆက်ကာ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။
အောင်အောင်က ရှေ့ကထွက်သွားသဖြင့် နောက်ကလိုက်နေရသည်။ အောင်အောင်ဘောလုံးကွင်းဘက်ကို သွားနေသည်ဖြစ်ပါသည်။
“ဟေ့ကောင် အဲဒီလောက်အေ၀းကြီးသွားရလာ မှောင်လဲမှောင်နေပြီး၊ ဒီမှာပြောလဲရသားနဲ့”
နန္ဒအော်ပြောပေမယ့် အောင်အောင်ကတော့ လှည့်တောင်မကြည့်ခဲ့ပါ။ ဘောလုံးကွင်းသို့ရောက်မှ ရပ်သွားတော့သည်။
နန္ဒ အောင်အောင် အနားသို့ ကပ်လိုက်ပြီး။
“ကဲဘာပြောမလို့လဲ ဒီအထိတောင်ခေါ်လာတာ”
အောင်အောင် ရုတ်တရက်လှည့်လိုက်ပြီး နန္ဒမျက်နာတည့်တည့်သို့ လက်သီးတစ်လုံးပစ်သွင်းလိုက်တော့သည်။
ခွပ်…
နန္ဒရှောင်ချိန်မရလိုက်ပါ။ နည်းနည်းတော့ ယိုင်ကျသွားပါသည်။
“ဟေ့ကောင် ငါကိုဘာကြောင့်ထိုးတာလဲ”
“ဘာကြောင့်ဟုတ်လား မင်းလူစိတ်မှရှိရဲ့လာကွ”
“ဘာတွေပြောနေတာလဲ”
“ဘာတွေပြောနေတာလဲ ဟုတ်လာ ဟားဟား……
.အေးမင်းလုပ်ခဲ့တဲ့အကြောင်းကို ငါပြန်ပြောရတာပေါ့ကွာ”
အောင်အောင် ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြောပြလိုက်တော့ နန္ဒအ့ံသြသွားတော့သည်။ ညီညီငယ်ဘယ်လောက်တောင် ခံစားနေရမည်နည်း၊ ညီညီငယ်သူ့ကြောင့်တဖန် လုပ်ကြံခံရပြန်ပြီး မဟုတ်လား။ ဒီတစ်ခါတော့ ညီညီငယ်တော်တော်ကို အထိနာခဲ့မည်။ ထိုကြောင့်လဲ ညီညီငယ်သူ့ကိုလာမတွေ့တာဖြစ်မည်။ ထိုကြောင့်လည်း သူပြန်လာမည်ကိုသိသည့်အတွက် သူ့အားရှောင်ပယ်နေတာဖြစ်မည်။ ဒီအကြောင်းတွေ ဘယ်သူဖွခဲ့သည်လဲ။
“ငါဒီကထွက်သွားတော့ ဘယ်သူမှတောင်သိတာမဟုတ်ဘူး ဆရာမျိုးမင်းကိုပဲ ပြောခဲ့တာ၊ ငါဘာမှမလုပ်ပါပဲ ဒီသတင်းတွေက ဘယ်သူဖွခဲ့တာလဲ နားကိုမလည်တော့ဘူး”
“ဒီမယ်နန္ဒ ဒီအကြောင်းတွေက မင်းကလွဲပြီးဘယ်သူမှသိတာမဟုတ်ဘူး၊ ခုညီညီငယ်ကို ပြောဆိုနေကြတာက မင်းမသိလို့ ငါအရမ်းသနားတယ် မင်းလိုသူငယ်ချင်းကို ခုလိုခင်ရတာကိုလဲ နောင်တရတယ်”
“ဒါတွေငါလုပ်တာမဟုတ်ဘူး၊ ငါဘာမှမလုပ်ဘူး”
“မင်းမလုပ်ရင် ဘယ်သူလုပ်မလဲ မင်းအကြောင်းကို ငါသိပါတယ်၊ မင်းနှင်းဆီကို ရချင်ဇောနဲ့ လုပ်ကြံပြောဆိုနေတာ ဖြစ်မှာပေါ့”
“တော်စမ်းပါ၊ ငါအဲလောက်ထိ အောက်တန်းမကျဘူးကွ”
“ကျတာမကျတာ မင်းပဲသိလိမ့်မယ် ဒီမယ်ငါပြောမယ် မင်းငါ့ကိုခင်ချင်ခင် မခင်ချင်နေ
ငါကတော့ ညီညီငယ်ကို ကြိုက်တယ်၊ နောက်တစ်ခါ ညီညီငယ် စိတ်ဆင်းရဲအောင်လုပ်ရဲလုပ်ကြည့် မင်းနဲ့ငါတွေ့မယ်”
“ဘာကွ…..ဘာပြောလိုက်တယ်”
“မင်းမကြားဘူးလာ ဟုတ်တယ် ငါကအခြောက် ငါညီညီငယ်ကို ချစ်နေတယ် သူခံစားနေရတာကို မကြည့်ရက်ဘူး သနားတယ် ဒါကြောင့် ငါမင်းကို သတိပေးလိုက်တာ”
နန္ဒ အောင်အောင် ကိုအံ့သြကာ ကြောင်ကြည့်နေမိသည်။ ဘာစကားမှပင်ထွက်မလာတော့။
“ဟုတ်တယ် ညီညီငယ်ကို ငါတစ်ချိန်လုံးစောင့်ကြည့်နေရင်ကနေ ကြိုက်လာတာ၊ ငါချစ်လာတာ”
..............TBC................
Subscribe to:
Posts (Atom)